#1 by kostask: Turnpike - Where There is Nothing

   Δέκα χρόνια πέρασαν από το ντεμπούτο άλμπουμ των Turnpike. Είναι πολλά για μια μπάντα που υποτίθεται είναι ενεργή και ψάχνει την αναγνώριση όταν μόνο λίγες χούφτες ανθρώπων τη γνωρίζουν. Ίσως η απάντηση έρχεται από τον τίτλο του 2ου άλμπουμ που συμπληρώνει αυτόν του 1ου, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι αυτό έγινε ηθελημένα από την μπάντα του Brisbane: 

"Humans find patterns" ...... "Where There is Nothing"

   Θέλοντας να το κάνουν ή όχι -μικρή σημασία έχει- οι Τurnpike προσφέρουν μια μεγάλη αλήθεια στο σημερινό μουσικό στάτους κβο: μην ψάχνετε για μοτίβα (ντεμπούτο άλμπουμ, καλύτερο 2ο, τρίτο που καταξιώνει τη μπάντα), μην ψάχνετε για νεόκοπους Σωτήρες, μην ψάχνετε για στοιχεία που οδηγούν σε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που βλέπετε/ακούτε μπροστά σας. Εδώ και χρόνια έχω κουραστεί να απογοητεύομαι από νέες μπάντες που νόμιζα ότι θα είναι οι μπάντες της γενιάς μου, οι μπάντες που θα επηρεάσουν τις επόμενες γενιές και θα συνεχίζουν να μνημονεύονται σε λίστες σαν κι αυτήν εδώ 20 χρόνια αργότερα. 

   Οι μπάντες που μάθαμε στα 80's-90's δεν υπάρχουν πλέον, καλώς ή κακώς και δεν το λέω αυτό με στυλ "δεν βγαίνουν μπάντες πια όπως παλιά", αλλά σίγουρα δεν βγαίνουν πλέον με το μοτίβο στο οποίο είχαμε συνηθίσει. Φταίει η σημερινή σταθερή πολιτική κατάσταση των χωρών αυτών, που ζει σε ένα καθαρό, αποστειρωμένο περιβάλλον που δεν τους προκαλεί οργή ώστε με τη σειρά της αυτή να εκφραστεί μουσικά? Φταίει ο τρόπος που ακούμε πλέον μουσική, που από κάτι χειροπιαστό έχει μετατραπεί σε κομμάτι προγράμματος κινητής τηλεφωνίας? Φταίνε τα social media και η υπερέκθεση των συγκροτημάτων που καίγονται στον βωμό του next big thing? Σίγουρα είναι πολλές οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως είναι ξεκάθαρο και ο μόνος τρόπος είναι να συμβιβαστούμε όλοι μ αυτό. Απόλαυσε αυτό που ακούς όταν το ακούς, χωρίς να οραματίζεσαι τους νέους Sonic Youth, τους νέους Pixies, τους νέους Nirvana, τους νέους Radiohead κλπ.. 

   Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν απλά και μόνο για να συγκρατήσω τον εαυτό μου από μια ακόμα μελλοντική απογοήτευση. Γιατί σε κανονικές εποχές, θα έγραφα ότι ακούγοντας το "Where There is Nothing" είναι σαν να ακούω τους Fugazi για πρώτη φορά, σαν να ακούω τη μπάντα της επόμενης εποχής. Πλέον εύχομαι όντως να μην είναι αυτή η "μοίρα" των Turnpike, γιατί πολύ απλά δε θα εκπληρωθεί ποτέ. Όμως αυτό δεν αναιρεί το πόσο απολαμβάνω να τους ακούω σήμερα. 

   Με λένε kostak, έχω συμβιβαστεί και είμαι καλά. 

Συνολικά, αυτά είναι τα άλμπουμς που με τον τρόπο τους όρισαν τη μουσική μου χρονιά: 

1. Turnpike - Where There Is Nothing

2. Cowards - Interviews With Dull Men

3. Oranssi Pazuzu - Värähtelijä

4. Trust Punks - Double Bind

5. Civil Union - Seasick, Lovedrunk

6. Death Pedals - Meat House

7. Future Of The Left - The Peace And Truce Of Future Of The Left

8. Ulver - Atgclvlsscap

9. Neurosis -"Fires Within Fires

10. King Gizzard & The Lizard Wizard - Nonagon Infinity

11. Xiu Xiu – Plays The Music Of Twin Peaks

12. Roger Goula – Overview Effect

13. Cobalt - Slow Forever

14. Spines – Lymph Nodes

15. Ulrika Spacek - The Album Paranoia

16. Cavern of Antimatter - Void Beats/Invocation Trex

17. The Body - No One Deserves Happiness

18. Gojira - Magma

19. Radiohead - A Moon Shaped Pool

20. Kino Kimino - Βait is for Sissies

No1 by Cubelax: King Gizzard and the Lizard Wizard - Nonagon Infinity

#2 by kostask: Cowards - Interviews With Dull Men

Οι αγαπημένοι Cowards απλά δεν υπάρχουν πια και μας χαιρέτισαν μ αυτό. Χωρίς άλλο σχόλιο.

No2 by Cubelax: Underworld - Barbara Barbara, We Face a Shining Future

#3 by kostask: Oranssi Pazuzu - Värähtelijä

Περίεργο πράγμα η μουσική. Σε σύγκριση με τις υπόλοιπες Τέχνες, είναι με διαφορά η πρώτη που βιώνουμε (βλ. νανούρισμα) και η μόνη που μας ακολουθεί συνέχεια σε κάθε πτυχή της ζωής μας, είτε την αποζητούμε είτε όχι. Υπάρχει δλδ μια συνεχής προβολή της μουσικής σε όλους μας, ασχέτως πόσο βαθιά μέσα της καταδυόμαστε μερικοί -επίσης περίεργοι- τύποι. Με τέτοια υπερέκθεση λοιπόν και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο ελαχιστοποιούνται μαθηματικά οι πιθανότητες να ακούσεις κάτι νέο που θα σου κάνει αίσθηση όχι για κάποια πρωτοτυπία ή για κάποια catchy μελωδία, αλλά γιατί θα έχει αυτόν τον ΗΧΟ που εσύ τουλάχιστον δεν έχει τύχει να τον ξανανιώσεις. Η μουσική ευτυχώς έχει ακόμα αυτή την ιδιότητα να σε κάνει να σηκώνεις φρύδι, όση μουσική κι αν έχεις ακούσει, όσο βαθιά μέσα της ή όχι κολυμπάς.

Τους Oranssi Pazuzu κάποιοι τους παρομοιάζουν -όχι λανθασμένα- με τους Swans. Κάποιοι άλλοι, ως η ψυχεδελική μπάντα του black metal. Άλλοι, θα τους ακούσουν για το -περιέργως- αρκετό stoner που βγάζουν. 

Για μένα τα παραπάνω καμία σημασία δεν έχουν. Οι Oranssi Pazuzu έβγαλαν μέσω του Värähtelijä αυτόν τον ΗΧΟ που σπάνια πλέον ακούω και αδυνατώ να περιγράψω με λέξεις. Αυτά τα 69' είναι με διαφορά ό,τι πιο φρέσκο άκουσα μέσα στο 2016. 

Περίεργο πράγμα η μουσική.  

No3 by Cubelax: Ulrika Spacek - Paranoia

#4 by kostask: Trust Punks - Double Bind

Αραιά και που βγαίνουν άλμπουμς που έχουν κάτι να σου πουν ακριβώς εκείνη την περίοδο που χρειάζεσαι να το ακούσεις πιο πολύ. Αραιά και που βγαίνουν άλμπουμς που νιώθεις ότι γράφτηκαν για σένα, ίσως από σένα. Αραιά και που βγαίνουν άμπουμς που σε αγγίζουν περισσότερο απ' όσο ένα ανθρώπινο χέρι μπορεί. 

Το Double Bind δεν είναι ένα από αυτά τα άλμπουμς. 

Είναι όμως από εκείνα τα άλμπουμς που τυχαία θα πέσεις πάνω τους και δε σ αφήσουν να τ αφήσεις. Ίσως γιατί έχουν πολλά στοιχεία από τις αγαπημένες σου μουσικές, κάτι από indie, αρκετό από punk, ήχο που σου θυμίζει τόσα πολλά που βαριέσαι να απαριθμείς. 

Είναι από εκείνα τα άλμπουμς που είναι εγγύηση. Δε θ ακούσεις τίποτα νέο, αλλά θα τρέχεις συχνά σ αυτό για να σου θυμίσει ποιος είσαι και τι σ αρέσει. Και σπάνια πλέον βγαίνουν τέτοια άλμπουμς όταν είσαι στα mid-30's. Είναι θέμα εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. 

Trust punks, they will always be around. 

No4 by Cubelax: Yak - Alas Salvation

#5 by kostask: Civil Union - Seasick, Lovedrunk

Antipodean Gothic Perfection. 

Έτσι αυτοαποκαλούνται οι Civil Union. Και είναι από τις λίγες φορές που μπάντα έχει δίκιο για τον εαυτό της. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 2 χρόνια πέρασαν διάφορα ως μπάντα (και όχι μόνο) και αυτό τους βγήκε στο Seasick, Lovedrunk. Το αποτυχημένο τουρ τους στην Αμερική ήταν γεμάτο με διαρρήξεις εκεί που έμεναν, αυτοκινητιστικά ατυχήματα και διάφορες άλλες near-death εμπειρίες. Με το που γύρισαν στη Νέα Ζηλανδία, ο μπασίστας τους μετά βίας διασώθηκε όταν το σπίτι που έμενε κατέρρευσε στον πρόσφατο σεισμό ενώ η πόλη του σχεδόν ισοπεδώθηκε. Και σαν να μην έφταναν αυτά, είχαν να κάνουν με έναν ψυχοπαθή μηχανικό ήχου που δεν τους άφηνε σε ησυχία και τους κλείδωνε στο στούντιο μέχρι να βγάλουν τον ήχο που εκείνος απαιτούσε (γενικώς και αδιακρίτως, τους αγαπάμε αυτούς τους τύπους). 

Ε, βάλτε όλα τα παραπάνω στο μπλέντερ, προσθέστε και μια μεγάλη δόση ατόφιου post-punk, διαπεραστικού μπάσου και βρωμιάρικων riffs και θα βγάλετε ένα Post/Goth/Punk αριστούργημα. Στο "Love makes slaves of us all" θα ακούσετε τον τραγουδιστή να βήχει στο τέλος του τραγουδιού. Δεν είναι εφέ, δεν είναι επιτηδευμένο. Έχει μόλις τραγουδήσει ένα ολόκληρο τραγούδι με μια ανάσα, δανειζόμενος έναν λάρυγγα βγαλμένο από τις φωτιές της Κόλασης. Αριστούργημα. 

Σοβάρεψαν τα πράγματα. Φτάσαμε 5άδα με τους Civil Union και ειδικά φέτος και τα 5 albums θα μπορούσαν να είναι στην κορυφή. 

No5 by Cubelax: Car seat headrest - Teens of Denial

(Σημ. του μπλογκιδιοκτήτη kostak: ΑΙΣΧΟΣ) 

#6 by kostask: Death Pedals - Meat House

Σαν αγόρι κι εγώ, όπως και πολλοί από εσάς, αγαπούσα/αγαπώ να παίζω με αυτοκινητάκια. Είτε όταν ήμουν μικρός κι αυτά ήταν παιχνίδια, είτε όταν μεγάλωσα και αυτά παρέμειναν παιχνίδια. Προς μεγάλη μου έκπληξη, έμαθα μεγαλώνοντας ότι δεν ίσχυε αυτό για όλα τα αγοράκια εκεί έξω. Πάντως, η αγάπη μου περιοριζόταν σε οχήματα που πατάνε σταθερά στο έδαφος και συνήθως έχουν 4 τροχούς. Αυτά με τους 2 τροχούς μόνο μου προκαλούσαν ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό, ο οποίος όμως ήταν ταυτόσημος με τον φόβο γι αυτά. Η σχέση μου με τις μηχανές ήταν από μακρυά κι αγαπημένοι. 

Ε, όλοι θα είχατε ως έφηβοι τον κάγκουρα το φίλο σας που κατά βάση ψυχούλα και καλό παιδί, αλλά κατά κύριο λόγο υπήρχε και του μιλούσαν τα κορίτσια απλά και μόνο επειδή καβαλούσε μηχανή. Και τι μηχανή! Μια Aprilia (δε θυμάμαι ποια), αλλά ήταν από αυτές τις (πολύ) γκαζιάρες/πιστιάρες. Με τα πολλά με ανέβασε μια μέρα στη μηχανή γιατί θα με φώναζε κότα μπροστά σε όλους. Είναι γνωστό ότι η φήμη ως έφηβος είναι σημαντικότερο πράγμα από τη ζωή την ίδια, έτσι ανέβηκα. Ο κάγκουρας ο φίλος μου λοιπόν θα πρέπει να με αντιπαθούσε και ήθελε να με τιμωρήσει. Με σαδιστική ευκολία αλλά και μηδενική αίσθηση κινδύνου/ζωής/μαλλιών επί κεφαλής, μου έδωσε να καταλάβω τι θα πει G, τι θα πει ένα με το έδαφος, τι θα πει πήγα στο διάολο και γύρισα. Μιλάμε για κλειστές στροφές με 200 ξέρωγω, κανένα φρένο ποτέ, δε σταματούσαμε για τίποτα και για κανέναν. Κάτασπρος ο kostakisk. Πρέπει πρώτα να έφτασε το κεφάλι μου εκεί που παρκάραμε και μετά από κανα 2λεπτο να μας βρήκε και το στομάχι μου. 

Η βόλτα πρέπει να είχε διάρκεια 30λέπτου. Όσο περίπου διαρκεί και το Meat House των Death Pedals. Ακούγοντάς το, το κεφάλι μου αποκολλήθηκε από το στομάχι όπως τότε. Καλές εποχές. Καλές μουσικές. Οι κάγκουρες θα μας θάψουν όλους.

No6 by Cubelax: Thee Oh Sees - A weird exits

#7 by kostask: Future of the Left - The Peace and Truce of Future of the Left

The Peace and Truce of God, pre-chivalry was a code for knights that weren't exactly the genuine paladins that history would paint them to be, but thugs with armor riding around the countryside taking what they wanted in every kind of sense. So the Peace and Truce of God was an attempt to give some kind of code and set of rules to those people (source: wikipedia). 

Το Νο7 του kostask είναι politically correct και το Mέλλον της Αριστεράς είναι politically ironic.

No7 by Cubelax: Russian Circles - Guidance

#8 by kostask: Ulver - ATGCLVLSSCAP

Ο Νακίτο ο Νίντζα αποφάσισε να σταματήσει να κρύβεται στο Νησί. Έπρεπε να δράσει. Τα πράγματα πλέον είχαν ζορίσει αρκετά. Αλλά μήπως είχε ποτέ μάθει διαφορετικά? Όλη του η ζωή ένας ανήφορος στρωμένος πάνω σε μια χρυσή αμμουδιά της ερήμου. Που πήγαινε?  Δεν υπήρχε ζωδιακός κύκλος τον οποίο να μην συμβουλεύτηκε. Ποιος ήταν ο σκοπός του? Κανένα πνεύμα από αυτά που είναι αόρατα και σου δανείζουν δύναμη δεν ηξερε να του πει. Ποιος ήταν πλέον? Ένας κρο-μανιόν που 16 χρόνια τώρα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να γεύεται την γλύκα του αίματος, η μόνη γεύση που του φαίνεται γλυκή. Όχι... Η μόνη γεύση που έχει... 

Από το πουθενά πετάγεται ένα drone, σίγουρα σταλμένο από τον τιποτένιο Βραχματσούχτρα με μοναδικό σκοπό να λιώσει σαν βούτυρο το κρανίο του Νακίτο του Νίντζα με το σφυρί που ...όχι! δεν είναι δυνατόν....αλλά ήταν σίγουρος.... είχε κατασκευαστεί στο Νάμα του Χανουμάτε! Όλοι μπορούν να ξεχωρίσουν τα σφυριά που κατασκευάστηκαν -γεννήθηκαν- στο Νάμα του Χανουμάτε! 

Ο Νακίτο ο Νίντζα ήξερε ότι το τέλος του είναι κοντά. Αλλά αυτό το ξέρει εδώ και 20 χρόνια και πάντα τα καταφέρνει και γλιτώνει αλλάζοντας συνεχώς πρόσωπο, συνήθειες και κωδικό εισόδου. Φτύνει στις παλάμες του. Αίμα, δάκρυα κι οργή. Απασφαλίζει το σπαθί του και θαυμάζει για μια ακόμη -τελευταία?- φορά την κόψη του. Ο Ήλιος ο Σολάρις γυαλίζει πάνω του. Το θέαμα είναι τρομακτικό και συνάμα εκστατικό. Γύρω του χιλιάδες Εκκλησιαστές τον παρατηρούν.  

"Πάλι καλά που υπάρχει κοινό για να δει τον Νακίτο τον Νίντζα να σκοτώνεται. Χα.... αυτό κι αν είναι κάτι που θα λέτε στα παιδιά σας".

Ο Νακίτο ο Νίντζα είχε μολις ξεκινήσει την επίθεσή του...

No8 by Cubelax: FEWS - Means

#9 by kostask: Neurosis - Fires within Fires

Ξεκίνησα να γράψω κάτι για τους Neurosis. Θα έγραφα για το απίστευτο μουσικό τους εύρος (δε στα λέω, να τους ψάξεις). θα εξυμνούσα την αρτιότητα ΟΛΩΝ των δίσκων που έχουν βγάλει στην 30ετή καριέρα τους (πόσα?). Θα εξέφραζα την έκπληξή μου για το πόσο φρέσκοι ακούγονται το 2016 με το Fires within Fires χωρίς ουσιαστικά να ανακαλύπτουν τον τροχό (όπως είχαν κάνει παλιότερα και μάλιστα πολλές φορές). Αλλά δε μου βγαίνει τίποτα καλό να γράψω, έτσι δεν γράφω. Αν και ό,τι σκεφτόμουν να γράψω, ουσιαστικά συνοψίζεται στο ένα: "Οι Neurosis γαμάνε". 

No9 by Cubelax: LNZNDRF- LNZNDRF

#10 by kostask: King Gizzard and the Lizard Wizard - Nonagon Infinity

Το psy-rock πέθανε, ζήτω το psy-rock. 

Εδώ και 20 χρόνια περίπου η μουσική είναι αλήθεια ότι συμβιβάστηκε με το γεγονός πως ό,τι ήταν να ανακαλύψει, το ανακάλυψε. Ναι, περιστασιακά βγαίνει κάτι νέο που μπορεί και να μην έχεις ξανακούσει, αλλά αυτό το "νέο" συνήθως θα σταματήσει εν τη γενέσει του. Δε θα δεις να δημιουργείται ρεύμα, δε θα δεις να δημιουργείται genre, δε θα δεις αυτό το "νέο" να αποτελεί επιρροή που θα την αναφέρουν μελλοντικές μπάντες και μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι εδώ και χρόνια έχει σταματήσει να δημιουργούνται σκηνές "πόλης" όπως παλιότερα (Seattle, Manchester, New York κλπ). Λογικό κι επόμενο λοιπόν, να ακούς μουσική που κατά βάθος είναι revival λιγότερο ή περισσότερο. Και εννοείται ότι παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ στη μουσική, αλλά δεν διακρίνω καν τάση προς πειραματισμό σε μεγάλη κλίμακα (βλ. Sonic Youth) που θα είχε μια δυναμική τουλάχιστον για κάτι άλλο. 

Από τα μεγαλύτερα revivals που έχουμε ζήσει και κατά διαστήματα εκτιμήσει την τελευταία δεκαετία , είναι το psy-rock. Υπήρξε τέτοια υπερπαραγωγή psy-rock συγκροτημάτων, δίσκων, μέχρι και dedicated φεστιβάλς που έχει ξεπεράσει προ πολλού την έννοια του overdose. Κοινώς, κάηκε το πράμα τόσο γρήγορα όσο γρήγορα εξαπλώθηκε. Τα τελευταία 2 χρόνια λοιπόν, το αυτί μου αρνείται να του αρέσει πλέον σχεδόν οτιδήποτε βγαίνει με psy-rock περιτύλιγμα. Νομίζω πως ότι ήταν να ακούσει, το άκουσε. Άλμπουμς που παλιότερα θα άκουγα περισσότερο και θα ψήφιζα, φέτος προσπερνάω με ευφορία στα όρια του σαδισμού. 

Αυτό σημαίνει ότι για να ψηφίζω στο Νο10 άλμπουμ που πέφτει στην άνω κατηγορία, μάλλον θα μου άρεσε πολύ. Η ειρωνία του πράγματος είναι ότι το Nonagon Infinity δεν έχει τίποτα νέο που δεν έχεις ακούσει (ίσως και σιχαθεί) ήδη. Αλλά πολύ σπάνια μπάντα που τη λένε King Gizzard and the Lizard Wizard, δε θα βρει χώρο σε κάποια ψηφοφορία του muz!cOn blog, απλά και μόνο λόγω πρωτοτυπίας. 

The King is dead, all hail the King. 

No10 by Cubelax: True Widow - Avvolgere

#11 by kostask: Xiu Xiu - Plays the music of Twin Peaks

Ακολουθεί step-by-step οδηγός ακρόασης για το άλμπουμ των Xiu Xiu:

1) Πριν το ακούσεις, πρέπει οπωσδήποτε να κρατάς στο χέρι σου a damn fine cup of coffee

2) Ο καφές πρέπει να είναι black as midnight on a moonless night

3) Αν σου παρουσιαστεί ένας γίγαντας καθώς τ' ακούς, σημαίνει ότι το κάνεις σωστά

4) Let the fire walk with you

No11 by Cubelax: Oranssi Pazuzu - Värähtelijä

#12 by kostask: Roger Goula - Overview Effect

No12 by Cubelax: Preoccupations - Preoccupations

#13 by kostask: Cobalt - Slow Forever

Το κακό έγινε με τους Deafheaven. Ξεκάθαρα. Η μπάντα στην οποία πετούν μπουκάλια οι μέτσαλς, η μπάντα η οποία δεν μπορεί να ακουστεί από κανέναν indie hipster. Αλλά αυτές οι κατατρεγμένες μπάντες βρίσκουν πάντα στέγη, τροφή και άκουσμα σ' αυτό το ρημαγμένο μπλογκ. Ήταν η 1η φορά που όχι μόνο δεν πάτησα stop στα πρώτα δευτερόλεπτα των black φωνητικών, αλλά με περισσή περιέργεια άκουσα όλο το album. Μετά το πέρας του πρώτου ακούσματος, είπα από μέσα μου: "ναι ωραίοι αυτοί δε λέω, αλλά μ' αυτά τα γαϊδουρολαρυγγίσματα από την κόλαση, σιγά μην τους ξανακούσω". Το αποτέλεσμα το βλέπετε σήμερα, που ψηφίζω Cobalt. 

Έχω καταλήξει στο ότι τα brutal φωνητικά δεν είναι φωνητικά στην black metal, αλλά ένα ακόμα μουσικό όργανο της μπάντας με λίγη περισσότερη παραμόρφωση απλά. Κι αν πραγματικά κάποιος μπορέσει να το δει έτσι και ξεπεράσει την πρώτη ενόχληση που θα έχει καθαρά και μόνο λόγω απαίδευτου αυτιού στον ήχο της black metal, τότε μπορεί και να βρει πολλά ωραία πράγματα εδώ μέσα. Τα διάφορα πιτσφορκικά sites γράφουν για τον λυρισμό του άλμπουμ και ότι είναι γεμάτος από "death, despair and destruction". Τι να σας πω, εγώ δεν κατάλαβα λέξη. Αλλά μου άρεσε πολύ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πιστεύω πως το Slow Forever πρέπει να ήταν το άλμπουμ που άκουσα περισσότερες φορές μέσα στη χρονιά που μας πέρασε. 

Ιν μέταλ γουί τραστ. 

No13 by Cubelax: Cavern Of Anti-Matter - Void Beats Invocation Trex

#14 by kostask: Spines - Lymph Nodes

Οι Spines μου θυμίζουν πάρα πολύ τους Iceage στο ντεμπούτο τους. Κι αυτό σημαίνει αυτόματα δύο πράγματα: α) σίγουρα θα τους σιχαθώ στις επόμενες δουλειές τους όπως σιχάθηκα και τους  Iceage και β) επιβεβαιώνεται ότι κάτι περίεργο συμβαίνει με τα παιδικά γάλατα των Δανών που τους κάνει από μικρούς να φτύνουν postpunkίλες με ορθό τρόπο. 

Γενικώς, δεν βρήκα πολλά περισσότερα πράγματα για τους Spines, αν και έψαξα ενδελεχώς αν είναι επιτήδειοι ή απλά πολύ μικροί που θρασύτατα κλέβουν το βασικό riff του "pregnant for the last time" του Μοζ στο "It has yet to come". Αλλά ως γνωστόν, αν είναι να κλέψεις από κάποιον, αυτός καλό είναι να είναι ο Morrissey. 

No14 by Cubelax: Nothing - Tired of Tomorrow

#15 by kostask: Ulrika Spacek - Paranoia

Ήταν το μακρινό 2002 όταν οι Interpol κυκλοφορούσαν το PDA μέσω του ντεμπούτου τους Turn on the Bright Lights, το οποίο πολλάκις και κουραστικώς έχω αναφέρει πως περιέχει το καλύτερο indie 2λεπτο της δεκαετίας. Στα τελευταία 2 λεπτά του PDA, μπορώ να συμπεριλάβω ότι καλό έγινε στη δεκαετία των 00's. Ναι, παραμένει τόσο καλό αυτό το 2λεπτο ακόμα και 14 χρόνια (ή 7.363.282 λεπτά) μετά. Είχα βάλει σκοπό της ζωής μου από τότε λοιπόν, να βρω το επόμενο 2λεπτο που θα καθορίζει τη δική του δεκαετία (ναι, πρέπει να είναι πάντα μόνο 2 λεπτά και πάντα να είναι στο τέλος. Όλοι το ξέρουν αυτό). Θα το βρείτε στο Ultra Vivid, το 7ο τραγούδι του Paranoia των Ulrika Spacek και, όπως και με τους Interpol, έμελλε πάλι να βρίσκεται σε ντεμπούτο άλμπουμ. Η indie όπως την ξέραμε στο σύνολό της μπορεί να πεθαίνει, αλλά γενικότερα ήταν και παραμένει τόσο ρηχή που χωράει σε 2 λεπτά. 

Α, και το υπόλοιπο άλμπουμ ωραίο είναι. 

No15 by Cubelax: Pinkyshinyultrablast - Grandfeathered

#16 by kostask: Cavern Of Anti-Matter - Void Beats Invocation Trex

No16 by Cubelax: Astronoid - Air

#17 by kostask: The Body - No One Deserves Happiness

Μία από τις μεγάλες απορίες που είχα μιικρός, ήταν πως είναι δυνατόν κάποιος να αναλώνει πολύ χρόνο στο να μάθει ένα όργανο, να ξύνει το κεφάλι του για να γράψει στίχους, να μαλώνει με τους ηχολήπτες για τον ήχο που θέλει να βγάλει, να υπομένει τα εκνευριστικά άλλα μέλη της μπάντας (ντράμερς όλου του κόσμου ενωθείτε), να κυνηγάει γενικώς την Έμπνευση και αυτό τελικά που προκύπτει να είναι ένα χαρούμενο, ή ευχάριστο τραγούδι. Όταν κάποια στιγμή βασάνιζα την κιθάρα μου προσπαθώντας να χωρέσω τρία από τα γουρουνοδάχτυλά μου στην ίδια ευθεία ώστε να ακουστεί μια Λα Ματζόρε, το έζησα και στην πράξη. Απλά ΔΕΝ γίνεται να υπομένεις τέτοιο μαρτύριο και να καταλήγεις να κάνεις χαρούμενη μουσική. Το αποτέλεσμά σου θα πρέπει να είναι σκοτεινό, μελαγχολικό, θυμωμένο ίσως, σπαρακτικό κάποιες στιγμές τραγούδι που να εξυμνά τον πόνο σου κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, ή αυτόν τον πόνο που αποτέλεσε την αφορμή για να πιάσεις την κιθάρα εξ' αρχής. Σταματήστε ότι κι αν κάνετε και κλάψτε με μαύρο δάκρυ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ.

Μεγαλώνοντας βέβαια, έμαθα διάφορα πράγματα (η κιθάρα εν τέλει δεν ήταν ένα από αυτά). Έμαθα τι θα πει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έμαθα τι θα πει σουξέ (που στην αρχή το μπέρδευα με το σουφλέ που ήταν κάτι που όντως ήξερα τι είναι) και έμαθα ότι πολλές φορές οι άνθρωποι νιώθουν ευχάριστα ακόμα και όταν κάνουν πράγματα που τους πονάνε. Επιφυλάσσομαι για την έννοια της POP στο σύνολό της, που ακόμα προσπαθώ να την καταλάβω.

Μέχρι και σήμερα, θεωρώ πολύ δύσκολο να δημιουργήσεις μουσική που θα έχει σκοπό να σε κάνει να νιώσεις ευχάριστα. Για τους ίδιους λόγους, το βρίσκω λίγο cheat να κάνεις μουσική στενάχωρη. Κανένα νέο εδώ. Γενικότερα υπάρχει μουσική που σε κάνει να νιώθεις ευχάριστα, στενάχωρα, νοσταλγικά, χορευτικά, headbangικά, ερωτικά, λιγότερο ερωτικά, περισσότερο ερωτικά, hardcore ερωτικά κλπ. 

Αυτό όμως που πραγματικά θεωρώ κατόρθωμα είναι η μουσική που σου προκαλεί Φόβο. Που όταν την ακούς να χρειάζεται να γυρίζεις το βλέμμα σου πάνω από τους ώμους γιατί νιώθεις κάποιον -ΚΑΤΙ!- να σε παρακολουθεί. Είναι αυτή η μουσική που σου προκαλεί ανήσυχα συναισθήματα χωρίς λόγο ή αιτία. Είναι η μουσική που παίρνεις αν ρίξεις στο μίξερ τις ταινίες του Dario Argento και ανεβάσεις την ένταση στο 11. 

Το άλμπουμ των The Body δεν πρέπει να το έχω ακούσει πάνω από 7-8 φορές. Δεν το άκουσα περισσότερες από φόβο. Και αυτό από μόνο του ήταν δείγμα ότι πέτυχε το σκοπό του.

(Μην) φοβηθείτε να το ακούσετε. 

No17 by Cubelax: Wussy - Forever Sounds

#18 by kostask: Gojira - Magma

Ο καθένας έχει ένα δικό του τρόπο να κρίνει ανθρώπους που γνωρίζει για 1η φορά (ναι, γενικότερα λάθος να κρίνουμε ανθρώπους από εξώφυλλα και μπλα μπλα αλλά μην κρύβεστε, όλοι το κάνετε κι εγώ ξέρω ότι έχω δώσει πολλά χρήματα σε άλμπουμς που αγόρασα μόνο εξ' αιτίας του εξωφύλλου τους). Σε κάποιους δεν αρέσει ο τρόπος που θα σέρνεις τα πόδια σου όταν περπατάς, σε άλλους ο τρόπος που δίνεις το χέρι για χειραψία, σε άλλους ο τρόπος που ντύνεσαι και πάει λέγοντας. Ε, για μένα -spoiler alert- ένα από τα πλέον εκνευριστικά πράγματα που θα ακούσω και θα κρίνω άνθρωπο που δεν γνωρίζω είναι το "απ' όλα" ως απάντηση στην ερώτηση "τι μουσική ακούς?". Αμέσως-αμέσως, έχω καταλάβει ότι μ αυτόν τον άνθρωπο έχω πολύ λίγα κοινά πράγματα. Το "απ' όλα" είναι η πλέον ξεκάθαρη απάντηση ότι δεν ακούς τίποτα. 

Τι σχέση έχει αυτό θα μου πεις γιατρέ μου με το Νο 18 μου? 

Είμαι άνθρωπος που όσο αγαπά κάποια μουσική, τόσο απεχθάνεται κάποια άλλη. Δλδ, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω να ακούς improv jazz όταν δεν την ακούς live, latin όταν την ακούς... πάντα, ρέγκε όταν είσαι νηφάλιος, ραποβλαχοχιπχοπ των Κανιεκέντρικ50λεπτών όταν δεν είσαι πλούσιος μαύρος να φοράς χρυσό ρόλεξ με γκόμενα μια από τις χιλιάδες Καραντασιαν, ντεμέκ indie-μηδενούρας όταν έχεις αυτιά και ακούς. 

Μέχρι προσφάτως, σ αυτήν την κατηγορία έπεφτε και η μέταλ. Όχι όλο της το εύρος, αλλά ένας πυρήνας "παραδοσιακής" μέταλ που την ακούν σωληνοφορούντα άλουστα τρολς, γενικότερα dirtbags who listen to Iron Maiden baby. Αλλά η απέχθειά μου περιοριζόταν μόνο στη μουσική που άκουγαν, γιατί κατά τ' άλλα respect στα μέταλλα που είναι οι MONOI γνήσιοι οπαδοί της μουσικής σήμερα και γεμίζουν συναυλιακούς χώρους και δίνουν τροφή σ εμάς τους 67 στη Θεσσαλονίκη (και 143 στην Αθήνα) που πάμε στις άλλες συναυλίες των ίδιων διοργανωτών που πατώνουν (ευχαριστώ από καρδιάς μεταλλάκια μου). 

Όπως κατάλαβες γιατρέ μου, είμαι το αντίθετο του ειδικού στη μέταλ. Δεν άκουγα ποτέ, εκτός κάποιων μαθητικών μου μηνών που το έκανα επειδή μου άρεζε το t-shirt του Ride the Lighting. Όμως, έχω αυτιά. Και που και που τυχαίνει να ακούνε πραγματικά. Και τα τελευταία χρόνια έτυχαν να ακούσουν πολύ μέταλ. Ξεκίνησε από περιέργεια, συνέχισε με επιθυμία. 

Είμαι θύμα του metal hype που διαβάζω ότι υπάρχει? Dunno, μπορεί. Είναι κι αυτό ένα δείγμα ότι η μουσική που ακούω (με επίκεντρο την post punk) δεν βγάζει πλέον τόσο καλά άλμπουμς και ψάχνω κάτι άλλο να γεμίσει το κενό? Μπορεί. Αλλά βλέπω τη μέταλ να είναι το μόνο είδος που συνεχίζει να εξελίσσεται μουσικά. Ίσως αυτό που θεωρώ εγώ εξέλιξη στη μέταλ, για τους πραγματικούς φίλους της μέταλ να θεωρείται πισωγύρισμα. Μπορεί. Ίσως για την αληθινή μέταλ οι Gojira να έβγαλαν μάπα άλμπουμ. Μπορεί. Μπορεί και όχι. 

Συνεχίζω να μην απαντώ "απ' όλα" όταν με ρωτάνε τι μουσική ακούω. 

No18 by Cubelax: Sunflower Bean - Human ceremony

#19 by kostask: Radiohead - A moon shaped pool

No19 by Cubelax: Wire - Nocturnal Koreans

#20 by kostask: Kino Kimino - Bait is for sissies

Χωρίς Νούμερο: David Bowie - Black Star

Το τελευταίο άλμπουμ του Bowie δε μου άρεσε όταν το πρωτοάκουσα. Δεν είναι ότι το βρήκα κακό, το βρήκα απλά over-acting για έναν ρόλο που δεν ταίριαζε σ' αυτό που άκουγα. Καθαρά μουσικά, συνεχίζει να μη μου συνεπαίρνει το μυαλό. 

Όμως η μουσική, όσο κι αν την έχουμε υποβαθμίσει σ' ένα απλό background άλλων πραγμάτων που κάνουμε στη ζωή μας, κάποιες -λίγες- φορές παραμένει να είναι ένα είδος τέχνης. Μια έκφραση ενός καλλιτέχνη καλύτερα. Τα "κομμάτια" τέχνης πολλές φορές είναι ανερμήνευτα, δεν βγάζουν κανένα νόημα στον θεατή/ακροατή. Εκτός ίσως, όταν ο θεατής/ακροατής παρατηρήσει την τέχνη είτε από άλλη γωνία, είτε σε άλλο πλαίσιο. Κυρίως, όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης, με τρόπο διαφορετικό από τους προφανείς, σου φωτίσει το έργο του με άλλη γωνία φωτός. 

Το αιώνιο ερώτημα: η τέχνη εμπνέεται από τη ζωή, ή η ζωή από την τέχνη? Τι γίνεται όταν ο καλλιτέχνης απαντήσει στο ερώτημα που θέτει στο έργο του, με την ίδια του τη ζωή του ως απάντηση? Η τέχνη τότε δεν απογειώνεται, δεν αποδρά από τον περιορισμό του είδους της, δεν είναι τότε είναι που περνάει στην αθανασία?

Ο David Bowie ήξερε ότι πεθαίνει, αλλά δε δέχτηκε να είναι αυτό το τέλος του. Ήταν απλά μια ακόμα φάση της ζωής του, μια από τις τόσες που πέρασε (από τον Ziggy Stardust μέχρι τον Thin White Duke). Θεωρώ τον David Bowie όχι τον μεγαλύτερο μουσικό ή απλά έναν από τους μεγαλύτερους, τον θεωρώ τον πιο πολύπλευρο καλλιτέχνη του αιώνα που με τη ζωή του, με την εξέλιξή του, με τα οράματά του, αλλά κυρίως με το θάνατό του, μας έδειξε τι θα πει ολοκλήρωση της Τέχνης.

Δε θα άξιζε μια απλή θέση στη blogovision για το Black Star, γιατί θα έμπαινε για τους λάθος λόγους. Όμως, ο μελλοντικός μου εαυτός θα το θεωρούσε ντροπή να έμπαινε μετά από χρόνια εδώ μέσα και να μην διάβαζε κάτι για τον Bowie. 

Καλή 10η blogovision...

No20 by Cubelax: Gioumourtzina - Blakk Metall