Σαν αγόρι κι εγώ, όπως και πολλοί από εσάς, αγαπούσα/αγαπώ να παίζω με αυτοκινητάκια. Είτε όταν ήμουν μικρός κι αυτά ήταν παιχνίδια, είτε όταν μεγάλωσα και αυτά παρέμειναν παιχνίδια. Προς μεγάλη μου έκπληξη, έμαθα μεγαλώνοντας ότι δεν ίσχυε αυτό για όλα τα αγοράκια εκεί έξω. Πάντως, η αγάπη μου περιοριζόταν σε οχήματα που πατάνε σταθερά στο έδαφος και συνήθως έχουν 4 τροχούς. Αυτά με τους 2 τροχούς μόνο μου προκαλούσαν ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό, ο οποίος όμως ήταν ταυτόσημος με τον φόβο γι αυτά. Η σχέση μου με τις μηχανές ήταν από μακρυά κι αγαπημένοι.
Ε, όλοι θα είχατε ως έφηβοι τον κάγκουρα το φίλο σας που κατά βάση ψυχούλα και καλό παιδί, αλλά κατά κύριο λόγο υπήρχε και του μιλούσαν τα κορίτσια απλά και μόνο επειδή καβαλούσε μηχανή. Και τι μηχανή! Μια Aprilia (δε θυμάμαι ποια), αλλά ήταν από αυτές τις (πολύ) γκαζιάρες/πιστιάρες. Με τα πολλά με ανέβασε μια μέρα στη μηχανή γιατί θα με φώναζε κότα μπροστά σε όλους. Είναι γνωστό ότι η φήμη ως έφηβος είναι σημαντικότερο πράγμα από τη ζωή την ίδια, έτσι ανέβηκα. Ο κάγκουρας ο φίλος μου λοιπόν θα πρέπει να με αντιπαθούσε και ήθελε να με τιμωρήσει. Με σαδιστική ευκολία αλλά και μηδενική αίσθηση κινδύνου/ζωής/μαλλιών επί κεφαλής, μου έδωσε να καταλάβω τι θα πει G, τι θα πει ένα με το έδαφος, τι θα πει πήγα στο διάολο και γύρισα. Μιλάμε για κλειστές στροφές με 200 ξέρωγω, κανένα φρένο ποτέ, δε σταματούσαμε για τίποτα και για κανέναν. Κάτασπρος ο kostakisk. Πρέπει πρώτα να έφτασε το κεφάλι μου εκεί που παρκάραμε και μετά από κανα 2λεπτο να μας βρήκε και το στομάχι μου.
Η βόλτα πρέπει να είχε διάρκεια 30λέπτου. Όσο περίπου διαρκεί και το Meat House των Death Pedals. Ακούγοντάς το, το κεφάλι μου αποκολλήθηκε από το στομάχι όπως τότε. Καλές εποχές. Καλές μουσικές. Οι κάγκουρες θα μας θάψουν όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου