Το κακό έγινε με τους Deafheaven. Ξεκάθαρα. Η μπάντα στην οποία πετούν μπουκάλια οι μέτσαλς, η μπάντα η οποία δεν μπορεί να ακουστεί από κανέναν indie hipster. Αλλά αυτές οι κατατρεγμένες μπάντες βρίσκουν πάντα στέγη, τροφή και άκουσμα σ' αυτό το ρημαγμένο μπλογκ. Ήταν η 1η φορά που όχι μόνο δεν πάτησα stop στα πρώτα δευτερόλεπτα των black φωνητικών, αλλά με περισσή περιέργεια άκουσα όλο το album. Μετά το πέρας του πρώτου ακούσματος, είπα από μέσα μου: "ναι ωραίοι αυτοί δε λέω, αλλά μ' αυτά τα γαϊδουρολαρυγγίσματα από την κόλαση, σιγά μην τους ξανακούσω". Το αποτέλεσμα το βλέπετε σήμερα, που ψηφίζω Cobalt.
Έχω καταλήξει στο ότι τα brutal φωνητικά δεν είναι φωνητικά στην black metal, αλλά ένα ακόμα μουσικό όργανο της μπάντας με λίγη περισσότερη παραμόρφωση απλά. Κι αν πραγματικά κάποιος μπορέσει να το δει έτσι και ξεπεράσει την πρώτη ενόχληση που θα έχει καθαρά και μόνο λόγω απαίδευτου αυτιού στον ήχο της black metal, τότε μπορεί και να βρει πολλά ωραία πράγματα εδώ μέσα. Τα διάφορα πιτσφορκικά sites γράφουν για τον λυρισμό του άλμπουμ και ότι είναι γεμάτος από "death, despair and destruction". Τι να σας πω, εγώ δεν κατάλαβα λέξη. Αλλά μου άρεσε πολύ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πιστεύω πως το Slow Forever πρέπει να ήταν το άλμπουμ που άκουσα περισσότερες φορές μέσα στη χρονιά που μας πέρασε.
Ιν μέταλ γουί τραστ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου