Ο Νακίτο ο Νίντζα αποφάσισε να σταματήσει να κρύβεται στο Νησί. Έπρεπε να δράσει. Τα πράγματα πλέον είχαν ζορίσει αρκετά. Αλλά μήπως είχε ποτέ μάθει διαφορετικά? Όλη του η ζωή ένας ανήφορος στρωμένος πάνω σε μια χρυσή αμμουδιά της ερήμου. Που πήγαινε? Δεν υπήρχε ζωδιακός κύκλος τον οποίο να μην συμβουλεύτηκε. Ποιος ήταν ο σκοπός του? Κανένα πνεύμα από αυτά που είναι αόρατα και σου δανείζουν δύναμη δεν ηξερε να του πει. Ποιος ήταν πλέον? Ένας κρο-μανιόν που 16 χρόνια τώρα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να γεύεται την γλύκα του αίματος, η μόνη γεύση που του φαίνεται γλυκή. Όχι... Η μόνη γεύση που έχει...
Από το πουθενά πετάγεται ένα drone, σίγουρα σταλμένο από τον τιποτένιο Βραχματσούχτρα με μοναδικό σκοπό να λιώσει σαν βούτυρο το κρανίο του Νακίτο του Νίντζα με το σφυρί που ...όχι! δεν είναι δυνατόν....αλλά ήταν σίγουρος.... είχε κατασκευαστεί στο Νάμα του Χανουμάτε! Όλοι μπορούν να ξεχωρίσουν τα σφυριά που κατασκευάστηκαν -γεννήθηκαν- στο Νάμα του Χανουμάτε!
Ο Νακίτο ο Νίντζα ήξερε ότι το τέλος του είναι κοντά. Αλλά αυτό το ξέρει εδώ και 20 χρόνια και πάντα τα καταφέρνει και γλιτώνει αλλάζοντας συνεχώς πρόσωπο, συνήθειες και κωδικό εισόδου. Φτύνει στις παλάμες του. Αίμα, δάκρυα κι οργή. Απασφαλίζει το σπαθί του και θαυμάζει για μια ακόμη -τελευταία?- φορά την κόψη του. Ο Ήλιος ο Σολάρις γυαλίζει πάνω του. Το θέαμα είναι τρομακτικό και συνάμα εκστατικό. Γύρω του χιλιάδες Εκκλησιαστές τον παρατηρούν.
"Πάλι καλά που υπάρχει κοινό για να δει τον Νακίτο τον Νίντζα να σκοτώνεται. Χα.... αυτό κι αν είναι κάτι που θα λέτε στα παιδιά σας".
Ο Νακίτο ο Νίντζα είχε μολις ξεκινήσει την επίθεσή του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου