Ο καθένας έχει ένα δικό του τρόπο να κρίνει ανθρώπους που γνωρίζει για 1η φορά (ναι, γενικότερα λάθος να κρίνουμε ανθρώπους από εξώφυλλα και μπλα μπλα αλλά μην κρύβεστε, όλοι το κάνετε κι εγώ ξέρω ότι έχω δώσει πολλά χρήματα σε άλμπουμς που αγόρασα μόνο εξ' αιτίας του εξωφύλλου τους). Σε κάποιους δεν αρέσει ο τρόπος που θα σέρνεις τα πόδια σου όταν περπατάς, σε άλλους ο τρόπος που δίνεις το χέρι για χειραψία, σε άλλους ο τρόπος που ντύνεσαι και πάει λέγοντας. Ε, για μένα -spoiler alert- ένα από τα πλέον εκνευριστικά πράγματα που θα ακούσω και θα κρίνω άνθρωπο που δεν γνωρίζω είναι το "απ' όλα" ως απάντηση στην ερώτηση "τι μουσική ακούς?". Αμέσως-αμέσως, έχω καταλάβει ότι μ αυτόν τον άνθρωπο έχω πολύ λίγα κοινά πράγματα. Το "απ' όλα" είναι η πλέον ξεκάθαρη απάντηση ότι δεν ακούς τίποτα.
Τι σχέση έχει αυτό θα μου πεις γιατρέ μου με το Νο 18 μου?
Είμαι άνθρωπος που όσο αγαπά κάποια μουσική, τόσο απεχθάνεται κάποια άλλη. Δλδ, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω να ακούς improv jazz όταν δεν την ακούς live, latin όταν την ακούς... πάντα, ρέγκε όταν είσαι νηφάλιος, ραποβλαχοχιπχοπ των Κανιεκέντρικ50λεπτών όταν δεν είσαι πλούσιος μαύρος να φοράς χρυσό ρόλεξ με γκόμενα μια από τις χιλιάδες Καραντασιαν, ντεμέκ indie-μηδενούρας όταν έχεις αυτιά και ακούς.
Μέχρι προσφάτως, σ αυτήν την κατηγορία έπεφτε και η μέταλ. Όχι όλο της το εύρος, αλλά ένας πυρήνας "παραδοσιακής" μέταλ που την ακούν σωληνοφορούντα άλουστα τρολς, γενικότερα dirtbags who listen to Iron Maiden baby. Αλλά η απέχθειά μου περιοριζόταν μόνο στη μουσική που άκουγαν, γιατί κατά τ' άλλα respect στα μέταλλα που είναι οι MONOI γνήσιοι οπαδοί της μουσικής σήμερα και γεμίζουν συναυλιακούς χώρους και δίνουν τροφή σ εμάς τους 67 στη Θεσσαλονίκη (και 143 στην Αθήνα) που πάμε στις άλλες συναυλίες των ίδιων διοργανωτών που πατώνουν (ευχαριστώ από καρδιάς μεταλλάκια μου).
Όπως κατάλαβες γιατρέ μου, είμαι το αντίθετο του ειδικού στη μέταλ. Δεν άκουγα ποτέ, εκτός κάποιων μαθητικών μου μηνών που το έκανα επειδή μου άρεζε το t-shirt του Ride the Lighting. Όμως, έχω αυτιά. Και που και που τυχαίνει να ακούνε πραγματικά. Και τα τελευταία χρόνια έτυχαν να ακούσουν πολύ μέταλ. Ξεκίνησε από περιέργεια, συνέχισε με επιθυμία.
Είμαι θύμα του metal hype που διαβάζω ότι υπάρχει? Dunno, μπορεί. Είναι κι αυτό ένα δείγμα ότι η μουσική που ακούω (με επίκεντρο την post punk) δεν βγάζει πλέον τόσο καλά άλμπουμς και ψάχνω κάτι άλλο να γεμίσει το κενό? Μπορεί. Αλλά βλέπω τη μέταλ να είναι το μόνο είδος που συνεχίζει να εξελίσσεται μουσικά. Ίσως αυτό που θεωρώ εγώ εξέλιξη στη μέταλ, για τους πραγματικούς φίλους της μέταλ να θεωρείται πισωγύρισμα. Μπορεί. Ίσως για την αληθινή μέταλ οι Gojira να έβγαλαν μάπα άλμπουμ. Μπορεί. Μπορεί και όχι.
Συνεχίζω να μην απαντώ "απ' όλα" όταν με ρωτάνε τι μουσική ακούω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου