Το psy-rock πέθανε, ζήτω το psy-rock.
Εδώ και 20 χρόνια περίπου η μουσική είναι αλήθεια ότι συμβιβάστηκε με το γεγονός πως ό,τι ήταν να ανακαλύψει, το ανακάλυψε. Ναι, περιστασιακά βγαίνει κάτι νέο που μπορεί και να μην έχεις ξανακούσει, αλλά αυτό το "νέο" συνήθως θα σταματήσει εν τη γενέσει του. Δε θα δεις να δημιουργείται ρεύμα, δε θα δεις να δημιουργείται genre, δε θα δεις αυτό το "νέο" να αποτελεί επιρροή που θα την αναφέρουν μελλοντικές μπάντες και μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι εδώ και χρόνια έχει σταματήσει να δημιουργούνται σκηνές "πόλης" όπως παλιότερα (Seattle, Manchester, New York κλπ). Λογικό κι επόμενο λοιπόν, να ακούς μουσική που κατά βάθος είναι revival λιγότερο ή περισσότερο. Και εννοείται ότι παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ στη μουσική, αλλά δεν διακρίνω καν τάση προς πειραματισμό σε μεγάλη κλίμακα (βλ. Sonic Youth) που θα είχε μια δυναμική τουλάχιστον για κάτι άλλο.
Από τα μεγαλύτερα revivals που έχουμε ζήσει και κατά διαστήματα εκτιμήσει την τελευταία δεκαετία , είναι το psy-rock. Υπήρξε τέτοια υπερπαραγωγή psy-rock συγκροτημάτων, δίσκων, μέχρι και dedicated φεστιβάλς που έχει ξεπεράσει προ πολλού την έννοια του overdose. Κοινώς, κάηκε το πράμα τόσο γρήγορα όσο γρήγορα εξαπλώθηκε. Τα τελευταία 2 χρόνια λοιπόν, το αυτί μου αρνείται να του αρέσει πλέον σχεδόν οτιδήποτε βγαίνει με psy-rock περιτύλιγμα. Νομίζω πως ότι ήταν να ακούσει, το άκουσε. Άλμπουμς που παλιότερα θα άκουγα περισσότερο και θα ψήφιζα, φέτος προσπερνάω με ευφορία στα όρια του σαδισμού.
Αυτό σημαίνει ότι για να ψηφίζω στο Νο10 άλμπουμ που πέφτει στην άνω κατηγορία, μάλλον θα μου άρεσε πολύ. Η ειρωνία του πράγματος είναι ότι το Nonagon Infinity δεν έχει τίποτα νέο που δεν έχεις ακούσει (ίσως και σιχαθεί) ήδη. Αλλά πολύ σπάνια μπάντα που τη λένε King Gizzard and the Lizard Wizard, δε θα βρει χώρο σε κάποια ψηφοφορία του muz!cOn blog, απλά και μόνο λόγω πρωτοτυπίας.
The King is dead, all hail the King.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου