Μία από τις μεγάλες απορίες που είχα μιικρός, ήταν πως είναι δυνατόν κάποιος να αναλώνει πολύ χρόνο στο να μάθει ένα όργανο, να ξύνει το κεφάλι του για να γράψει στίχους, να μαλώνει με τους ηχολήπτες για τον ήχο που θέλει να βγάλει, να υπομένει τα εκνευριστικά άλλα μέλη της μπάντας (ντράμερς όλου του κόσμου ενωθείτε), να κυνηγάει γενικώς την Έμπνευση και αυτό τελικά που προκύπτει να είναι ένα χαρούμενο, ή ευχάριστο τραγούδι. Όταν κάποια στιγμή βασάνιζα την κιθάρα μου προσπαθώντας να χωρέσω τρία από τα γουρουνοδάχτυλά μου στην ίδια ευθεία ώστε να ακουστεί μια Λα Ματζόρε, το έζησα και στην πράξη. Απλά ΔΕΝ γίνεται να υπομένεις τέτοιο μαρτύριο και να καταλήγεις να κάνεις χαρούμενη μουσική. Το αποτέλεσμά σου θα πρέπει να είναι σκοτεινό, μελαγχολικό, θυμωμένο ίσως, σπαρακτικό κάποιες στιγμές τραγούδι που να εξυμνά τον πόνο σου κατά τη διάρκεια της δημιουργίας, ή αυτόν τον πόνο που αποτέλεσε την αφορμή για να πιάσεις την κιθάρα εξ' αρχής. Σταματήστε ότι κι αν κάνετε και κλάψτε με μαύρο δάκρυ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ.
Μεγαλώνοντας βέβαια, έμαθα διάφορα πράγματα (η κιθάρα εν τέλει δεν ήταν ένα από αυτά). Έμαθα τι θα πει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έμαθα τι θα πει σουξέ (που στην αρχή το μπέρδευα με το σουφλέ που ήταν κάτι που όντως ήξερα τι είναι) και έμαθα ότι πολλές φορές οι άνθρωποι νιώθουν ευχάριστα ακόμα και όταν κάνουν πράγματα που τους πονάνε. Επιφυλάσσομαι για την έννοια της POP στο σύνολό της, που ακόμα προσπαθώ να την καταλάβω.
Μέχρι και σήμερα, θεωρώ πολύ δύσκολο να δημιουργήσεις μουσική που θα έχει σκοπό να σε κάνει να νιώσεις ευχάριστα. Για τους ίδιους λόγους, το βρίσκω λίγο cheat να κάνεις μουσική στενάχωρη. Κανένα νέο εδώ. Γενικότερα υπάρχει μουσική που σε κάνει να νιώθεις ευχάριστα, στενάχωρα, νοσταλγικά, χορευτικά, headbangικά, ερωτικά, λιγότερο ερωτικά, περισσότερο ερωτικά, hardcore ερωτικά κλπ.
Αυτό όμως που πραγματικά θεωρώ κατόρθωμα είναι η μουσική που σου προκαλεί Φόβο. Που όταν την ακούς να χρειάζεται να γυρίζεις το βλέμμα σου πάνω από τους ώμους γιατί νιώθεις κάποιον -ΚΑΤΙ!- να σε παρακολουθεί. Είναι αυτή η μουσική που σου προκαλεί ανήσυχα συναισθήματα χωρίς λόγο ή αιτία. Είναι η μουσική που παίρνεις αν ρίξεις στο μίξερ τις ταινίες του Dario Argento και ανεβάσεις την ένταση στο 11.
Το άλμπουμ των The Body δεν πρέπει να το έχω ακούσει πάνω από 7-8 φορές. Δεν το άκουσα περισσότερες από φόβο. Και αυτό από μόνο του ήταν δείγμα ότι πέτυχε το σκοπό του.
(Μην) φοβηθείτε να το ακούσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου