Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Song Tales Vol. 1

Για μια ακόμη φορά, κατέβηκα χθες στην αγορά για να πάρω παπούτσια. Και για μια ακόμη φορά βαρέθηκα να ψάχνω στο 10λεπτο. Και για μια ακόμα φορά το μόνο που τελικά αγόρασα ήταν CD. Ένα από αυτά ήταν και το "This nat-ion's saving grace" από τους The Fall, έτσι απλά για να έχω στη συλλογή μου ένα άλμπουμ του φοβερού και τρομερού Mark E. Smith. Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι θα ΜΕ αρέσει τόσο -μα τόσο!- πολύ. Δεν έχω σταματήσει να το ακούω από χθες. Το να αγοράσεις -σχεδόν- στη τύχη ένα άλμπουμ των Fall, όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα από καμιά 30ριά επίσημες κυκλοφορίες (να μην αρχίσω καν για τα ΕΡ, τα σινγκλάκια και τις συλλογές) και εντέλει να πετυχαίνεις τέτοιο διαμαντάκι, είναι πιο ευχάριστο από το να βρίσκεις την περίφημη βελόνα στα άχυρα (που χρόοονια τώρα να βρεθεί η καημένη).

Όμως το θέμα του ποστ δεν είναι αυτό. Μαζί με τους Fall αγόρασα και μια συλλογή των Chumbawamba. Συγκεκριμένα την "uneasy listening" που περιέχει "a collection of stuff from 1986-1998" όπως γράφει (εγώ το πήρα για το τελευταίο τραγούδι που δεν είχε κυκλοφορήσει αλλού).
Όσοι γνωρίζετε τους Chumbawamba μόνο από το "tubthumping" -το οποίο έχει ξεφτιλιστεί τόσο πολύ από τα μέρη όπου ακούγεται, άσε που αποτελεί δε και μία από τις χειρότερες δουλειές τους- τότε σχεδόν σας λυπάμαι. Οι Chumbawamba είναι ένα αναρχο-πανκ συγκρότημα, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους η οποία και ξεκίνησε το 1984 στο 'νησί'. Στην πορεία άλλαξαν πολλά στυλ (ποπ, ψιλο-έθνικ, μέχρι ολίγη από hip-hop) όμως πάντα το προσωπικό τους αναρχικό ύφος παρέμενε ανέπαφο (πράγμα που αντικατοπτρίζεται σε όλους σχεδόν τους στίχους τους, οι οποίοι είναι πέρα για πέρα πολιτικοί). Για μένα, το "Anarchy" του 1994 είναι από τους ήχους που σημάδεψαν τη δεκαετία όσο λίγοι δίσκοι κατάφεραν (το εκπληκτικό εξώφυλλο με ένα μωρό να εξέρχεται από τον κόλπο μιας εγκύου εννοείται πως απαγορεύτηκε στις περισσότερες χώρες του κόσμου) .

Όμως και πάλι το θέμα του ποστ δεν είναι τόσο για τους Chumbawamba, όσο για ένα τραγούδι που έβγαλαν το 1992, μέσα από το -επίσης πολύ καλό- άλμπουμ "Shhh". Ο τίτλος του τραγουδιού σίγουρα θα σας είναι γνωστός: "big mouth strikes again". Τί? αυτό το λένε οι Smiths? Ε, καλά, δεν είναι και οι μόνοι. Βέβαια, εκτός από τον τίτλο ουδεμία σχέση το ένα τραγούδι με το άλλο.

Το τραγούδι, όπως και το υπόλοιπο άλμπουμ τα έχω χρόνια κι όμως ποτέ δεν καλοκατάλαβα τους στίχους του τραγουδιού. Η εξήγηση ήρθε μέσα από το "βιβλιαράκι" του 'uneasy listening'. Το μεγάλο στόμα ανήκει στον Lenny Bruce , έναν stand-up κωμικό και σατυρικό κριτικό της δεκαετίας του '50 και '60. Όταν όλοι οι σύγχρονοι συνάδελφοί του έλεγαν μόνο αστεία με πεθερές, αυτός καυτηρίαζε τις πυρηνικές δοκιμές, την ομοφοβία, το ρατσισμό και την σκληρότητα της εκκλησίας. Τρελαινόταν να παίζει με ταμπού και πρακαταλήψεις και να τσατίζει την καθωσπρέπει κοινωνία των ψευδο-"καλών" ανθρώπων. Φυσικά ο συντηρητικός κόσμος δεν το άφησε έτσι αυτό: μέσα σε διάστημα 2 χρόνων συνελλήφθη 15 (!) φορές για αισχρότητα και προσβολή των ηθών, όμως στην πραγματικότητα τον κυνηγούσαν για τις θέσεις του απέναντι στον θρησκευτικό και πολιτικό μοραλισμό. Οι καθολικοί μπάτσοι της εποχής τον ακολουθούσαν σε κάθε εμφάνισή του για να τον συλλάβουν ακριβώς μετά το τέλος της, ενώ απειλούσαν τα clubs που εμφανιζόταν με αφαίρεση της άδειάς τους (πράγμα που τον οδήγησε στην φτώχεια).

Ένας δικαστής τον καταδίκασε σε 4 μήνες φυλάκισης λόγω "έλλειψης μεταμέλειας". Αυτός απάντησε ότι "Δεν είμαι εδώ για έλλειψη μεταμέλειας, αλλά λόγω δικαιοσύνης. Το θέμα δεν είναι η αισχρότητά μου με την οποία φτύνω στα μούτρα της εξουσίας. Η πραγματική αισχρότητα είναι να στέλνουμε νεαρά αγόρια στον πόλεμο και να μισούμε κάποιον για το χρώμα ή τη σεξουαλικότητά του".
Μέχρι το τέλος της ζωής του (1961) τον κυνηγούσαν για τις θέσεις του και ποτέ δε σταμάτησε να υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου μέσα και έξω από τα δικαστήρια.

31 χρόνια μετά το θάνατό του, οι Chumbawamba έγραψαν το "big mouth strikes again" για να τιμήσουν τον ίδιο, αλλά και τις ιδέες που πρέσβευε. Αυτές τις ιδέες που σήμερα τις θεωρούμε δεδομένες...



I caught you with your head down the toilet as you were gulping up dirty words, then later dressed in suit and tie, whilst playing to the laughing crowds, you were gargling, spitting, fingers down your throat, making yourself so sick. Vomiting the words that you'd sucked and slurped all over the cops at the back!
Big mouth, big mouth, big mouth strikes again

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Sick of December (Volume 2)

Τί σου είναι όμως οι συμπτώσεις ε?

Σήμερα πέτυχα αρκετές. Σε πρόσφατο ποστ του Ίνδικτου, άφησα ένα σχόλιο με το "us and them" από τους LCD Soundsystem. Το τραγούδει είναι από το πολύ καλό περσινό "Sound of Silver", το οποίο ήταν μάλιστα και στο περσινό μου top 11.

Όπως πάντα τέτοιες μέρες, αναγκάζομαι να βγαίνω έξω (yep, έχω πρόβλημα με πολλούς μπούφους μαζεμένους σε ένα μέρος) και μάλιστα σε μαγαζιά που δεν πάω μία. Και ύστερα θυμήθηκα ότι -βέβαια!- είναι Χριστούγεννα. Δείτε τί έγραφα πέρσυ.

Στις 28 Δεκεμβρίου έρχονται για 1235ή φορά οι Puressence στη Θεσσαλονίκη (Μύλο νομίζω). Δείτε τί έγραφα πέρσυ.

Θεέ μου!! It's the groundhog day all over and over again!


Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

zero tunes vol. 12 - Best of 2008


Είχαν καιρό να βγουν νέα zero tunes ε? Η πρόσφατη μπλογκοβίζιον αποτελεί πολύ καλή ευκαιρία πάντως και σας συστήνω να την ψάξετε, γιατί θα βρείτε πολλά ωραία διαμαντάκια - όπως βρήκα κι εγώ άλλωστε.
Στο vol. 12 θα βρείτε ένα τραγούδι για κάθε άλμπουμ που ανέβασα στην πρώτη 20άδα. Κάποια άλμπουμς έχουν φιλοξενηθεί και σε προηγούμενα zero tunes, άρα αυτή τη φορά έχω βάλει άλλο τραγούδι από τότες.
Τα zero tunes βγαίνουν για κάλαντα! Enjoy!


Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Με λένε kostasK και είμαι καλά

Νιώθω άδειος.....κενός....χωρίς νόημα...χωρίς σκοπό στη ζωή...

Τέλειωσε η λίστα ή όπως πολύ σωστά το είπε το elafini, τέλειωσε ο καθημερινός "καταναγκασμός" με τα αγαπημένα μας άλμπουμς. Και τώρα?


Πριν λίγο έμαθα ότι έρχονται -μετά από πολύυυυ μεγάλη προσμονή κάποιων, αλλά όχι δική μου- οι προπαππούδες της R O C K, δηλαδή οι "εναλασσόμενο-συνεχές ρεύμα" (a.k.a. AC/DC). 28 Μαίου στο ΟΑΚΑ και οι "those about to rock" ας προσέλθουν.


Υπάρχουν μερικά live που, επειδή συμπαθείς πολύ τη μπάντα, δε θέλεις να παραδεχθείς ότι they sucked. Ναι, για τους Wedding Present μιλάω. Αν βγάλουμε από τη μέση τον ντράμερ που είναι τέτοια η θέση του, οι υπόλοιποι τρεις πρέπει να κατέκτησαν το ρεκόρ Guinness στο παιχνίδι του "δεν κουνάω πόδι ούτε καν για το ρυθμό, δεν κουνάω χέρι πέρα από το απαραίτητο παίξιμο του οργάνου και επ' ουδενί δεν κοιτάω τίποτα που ξεφεύγει από το τετραγωνικό μέτρο που πλαισιώνει το σώμα μου". Ενώ μουσικά τα πήγαν καλά, από πλευράς παρουσίας ...εχχμμμ...εεε....ήταν πλευρά απουσίας. Ίσως να ήταν ξενερωμένοι από τον απελπιστικά λίγο κόσμο (και να σκεφτεί κανείς ότι η συναυλία ήταν δωρεάν!). Φταίει που ήταν Σάββατο, φταίει ότι έπαιζε η Μόνικα (ακριβώς ίδιο target group βρε!), φταίει η μαλακία που δέρνει το κεφάλι μας, φταίει -όπως πάντα- ο Χατζηπετρής? Ντεν κσέρει, όμως η συναυλία ήταν λιγουλάκι βαρετή.
Οι Broken Seal που εμφανίζονταν πριν τους WD ήταν αρκετά συμπαθητικοί -αν και τελείως αταίριαστοι εμφανισιακά μεταξύ τους, όπως όλα τα εκατομμύρια του κόσμου του Principal λάλησαν με μια φωνή.


Υ.Γ. Αύριο θα βγουν τα νέα zero tunes -μετά από πολύυυυ καιρό- με τα καλύτερα της χρονιάς. Παρακαλείστε να κρατάτε αυστηρά την ουρά!

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Μέι άι χεβ δι ένβελοπ πλιζ....

Ναι, κυρίες και κύριοι, έχουμε τα επίσημα τελικά αποτελέσματα της μπλογκοβίζιον!
Με αρκετές -ευχάριστες- εκπλήξεις για μένα, κυρίως βέβαια για άλμπουμς που δεν μπήκαν στην 20άδα (με λένε Verve και τα τοιαύτα...), καθώς η τριάδα ήταν αναμενόμενη λίγο-πολύ. 7/20 τα κοινά άλμπουμς για μένα.

Ιδού:

No.20. Black Mountain - In The Future (222 points)
No.19. Quiet Village - Silent Movie (226 points)
No.18. Crystal Castles - Crystal Castles (228 points)
No.17. Have A Nice Life - Death Consciousness (234 points)
No.16. Fuck Buttons. Street Horrrsing (267 points)
No.15. Glasvegas - Glasvegas (271 points)
No.14. Deerhunter - Microcastle (272 points)
No.13. Trouble Over Tokyo - Pyramides (273 points)
No.12. Lykke Li - Youth Novels (321 points)
No.11. Shearwater - Rook (322 points)
No.10. Santogold - Santogold (384 Points)
No.09. Flying Lotus - Los Angeles (403 points)
No.08. Get Well Soon - Rest Now You Weary Head (509 points)
No.07. Bon Iver - For Emma, Forever Ago (622 points)
No.06. Monika - Avatar (622 points)
No.05. TV On The Radio - Dear Science (653 points)
No.04. Fleet Foxes - Fleet Foxes (678 points)
No.03. Portishead - Third (929 points)
No.02. MGMT - Opular Spectacular (1035 point)
No.01 The Last Shadow Puppets - The Age Of Understatement (1287 points)

Να είναι καλά τα παιδιά που ασχολήθηκαν με το θέμα (gone4sure και lkrory21). Εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα:

Greek Bloggers' Top 50 Albums For 2008 (50-21, 20-11, 10-1)

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!


Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Έχεις LIVE απόψε


Και είναι και δωρεάν!

Υ.Γ. Σήμερα σώθηκα

TOP 20 ALBUMS 2008 - #1

Η ψηφοφορία έλαβε τέλος, μια μάζωξη που ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων, αλλά για τους λόγους που όλοι ξέρουμε, τελικά πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Είχα διάφορες άλλες ιδέες παρουσίασης της 20άδας (και όχι μόνο) αλλά ανέβασα τελικά μια απλή λίστα με τα 20 άλμπουμς που άκουσα περισσότερο μέσα στο 2008. ΔΕΝ θεωρώ ότι είναι τα καλύτερα άλμπουμς της χρονιάς, αλλά -συνειδητά ή όχι- αυτά μου έκαναν παρέα τις περισσότερες ώρες της χρονιάς. Κάποια στατιστικά στοιχεία άνευ οποιασδήποτε σημασίας:

- Για μια ακόμη χρονιά δεν υπάρχει κανένα ελληνικό άλμπουμ στη λίστα μου. Τους 2L8 -που θα έμπαιναν σίγουρα- τους άκουσα μέσα στον Δεκέμβριο και δεν πρόλαβαν. Το περίφημο avatar της Μόνικα(ς) το άκουσα μια φορά ολόκληρο, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά δεν το ξαναάκουσα άλλη φορά.

- φέτος, όλη η πρώτη πεντάδα είναι ντεμπούτα άλμπουμς (!), όταν πέρσυ υπήρχε μόλις 1 στην ενδεκάδα.

- Στην 20άδα μου υπάρχουν μόνο 5 εκπρόσωποι του νησιού, ενώ υπάρχουν 13 εξ' αμερικής. Το τελευταίο προπύργιο της Ευρώπης έπεσε μετά από τόσα χρόνια πολιορκίας.

- Τώρα που την ξαναβλέπω τη λίστα μου, τη μισώ τόσο πολύ που θέλω να σπάσω την οθόνη.

Σχόλιο:
Το 2008 να πάει στον αγύριστο. Όσα χρόνια ακούω-ασχολούμαι-παίζω μουσική δε θυμάμαι τόσο χάλια χρονιά για μένα (μιλάω πάντα σε σχέση με άλλες πολύ καλύτερες χρονιές). Πολύ λίγα φετινά άλμπουμς θα ακούω και τα επόμενα χρόνια. Το 2008 ήταν το έτος με τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις από μπάντες που περίμενα περισσότερα (βλ. Guillemots, Bloc Party, Primal Scream, Portishead), από μετριότατους wannabies που εκθειάστηκαν σε απίστευτο βαθμό από τα μέσα (βλ. Kings of Leon, Glasvegas και φυσικά τη σταθερή αξία των Killers) και από συγκροτήματα που απλά δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν (βλ. Bauhaus).
Μέσα σε όλα αυτά όμως βγήκαν και μερικά διαμαντάκια. Μερικά από αυτά βρίσκονται στη λίστα. Το Νο. 1 όμως σίγουρα τα ξεπερνάει όλα. Θα ήταν στις ψηλές θέσεις ακόμα και σε καλύτερες χρονιές, όμως ειδικά φέτος ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ' το γάλα.



Ήμουν τσατισμένος όταν πήγα να γράψω για το "Rest Now, Weary Head" (δες εδώ) και δεν είχα πει πολλά. Ξέρω ήδη 2-3 άτομα που θα το έχουν ψηλά στη λίστα τους, ακόμα και στο Νο 1. Και με το δίκιο τους δηλαδή. Το παλικάρι αυτό (Konstantin Gropper, μόλις 26 ετών!) που κρύβεται πίσω από τη μουσική, τους στίχους, την παραγωγή, το artwork αλλά και την εκτέλεση σχεδόν όλων των οργάνων στο άλμπουμ είναι οι "Get Well Soon" φυσικά. Μάζεψε ότι συναισθήματα και επιρροές του έδωσαν τα ακούσματά του από Beirut, Pulp, Radiohead, Sufjan Stevens, Calexico (ναι, γιατί όχι?), τα έμπλεξε με το δικό του γούστο και έφτιαξε ένα δίσκο. Στην κυριολεξία όμως "δίσκο", καθώς θυμίζει την αρχοντοσπιτονοικοκυρά που βγάζει να κεράσει τους επισκέπτες της και έχει για τον καθένα από μια λιχουδιά πάνω στο δίσκο που μεταφέρει, έτσι ώστε όλοι να μείνουν υπερευχαριστημένοι.
Το "Rest Now, Weary Head" τα έχει όλα και συμφέρει. Ο καθένας θα βρει κάτι να πιαστεί, ο καθένας θα έχει το δικό του αγαπημένο τραγούδι που θα διαφέρει από του άλλου, ο καθένας θα εντυπωσιαστεί από τη μεστότητα του άλμπουμ. Το λέω πολύ σπάνια, όμως πιστεύω ότι με αυτόν τον γερμαναρά χτυπήσαμε φλέβα η οποία έχει πολύ χρυσό ακόμα να μας δώσει.

Και του χρόνου παίδες! Είθε το 2009 να είναι (πολύ) καλύτερο του 2008.


H τελική λίστα έχει ως εξής:

1. Get Well Soon - Rest Now, Weary Head
2. Bon Iver - For Emma, Forever Ago
3. Transit - Decent Man on Desperate Moon

4. MGMT - Oracular Spectacular

5. Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement

6. Shearwater - Rook

7. Gutter Twins - Saturnalia

8. TV on the Radio - Dear Science

9. No Age - Nouns

10. The Raconteurs - Consolers of the Lonely
11. Beck - Modern Guilt
12. Dead Confederate - Recking Ball
13. Mogwai - The Hawk s Howling

14. Ladytron - Velocifero
15. Matt Elliott - Howling Songs

16. Lambchop - (OH) Ohio

17. Mr. Gnome - Deliver this Creature

18. Black Mountain - In the Future

19. Brett Anderson - Wilderness

20. Dr Dog - Fate

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

TOP 20 Albums 2008 - #2 Bon Iver - For Emma, Forever Ago


Κάθε ένα ή δύο χρόνια (ίσως και αραιότερα) βγαίνει ένα άλμπουμ που νιώθω ότι το έχω γράψει εγώ. Είναι αυτά τα άλμπουμς που λένε τα πράγματα που δεν μπορώ να πω εγώ για μένα. Τυχαίνει να το ακούσω ακριβώς τη στιγμή που πρέπει. Αυτό είναι κι ένα μέρος της μαγείας της μουσικής που με σπρώχνει να ακούω συνέχεια όλο και περισσότερα καινούρια συγκροτήματα, καλλιτέχνες, δίσκους.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και ο δίσκος των Bon Iver. Αν και το σωστότερο θα ήταν του Bon Iver, καθώς το "For Emma, Forever Ago" είναι εξολοκλήρου αποτέλεσμα τριών μηνών αποκλεισμού του Justin Vernon σε μια καλύβα στο Wisconsin, όπου δεν πήγε για να ηχογραφήσει, αλλά απλά για να ξεφύγει από τον πόνο του πρόσφατου χωρισμού του. Κατά τη διάρκεια του μοναχισμού του έπιασε την κιθάρα του και έγραψε τα τραγούδια του "For Emma, Forever Ago", χωρίς να είχε ποτέ σκοπό να τα κυκλοφορήσει, μέχρι που τον πίεσαν οι φίλοι του.
Ωραία ιστορία, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένα ωραιότατο ψέμμα για σκοπούς promotion. Αυτή η "μυθολογία" και η έκρηξη του κουλτουροαγαπησιάρικουalternative που αναπτύχθηκε γύρω από τον Vernon και τον εγκλεισμό του, κανονικά θα έπρεπε να με κρατήσει μακρυά κι αγαπημένο. Αυτό θα μπορούσε δηλαδή να σκεφτεί όποιος δεν άκουγε το άλμπουμ, το οποίο ξεχειλίζει από συναίσθημα και -διόλου επιτηδευμένη- μελαγχολία. Ο δίσκος είναι τόσο προσωπικός, όσο ελάχιστοι. Δεν μπορώ να το συγκεκριμενοποιήσω: είναι η μουσική (?), είναι οι στίχοι (?), είναι η φωνή (?), είναι η ατμόσφαιρα και το κλίμα που μου μεταδίδει (?), είναι μήπως όλα αυτά μαζί? Πραγματικά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι δεν έχω σταματήσει να το ακούω, χωρίς μάλιστα να έχω βρει ως τώρα αδύναμα τραγούδια (πράγμα περίεργο).
Βάλε στη θέση της Emma(ς) όποιο όνομα θέλεις εσύ και απλά ζήστο.

The Wolves (Act I & II)




Συνοπτικά, οι δίσκοι 20-2:

2. Bon Iver - For Emma, Forever Ago
3. Transit - Decent Man on Desperate Moon

4. MGMT - Oracular Spectacular

5. Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement

6. Shearwater - Rook

7. Gutter Twins - Saturnalia

8. TV on the Radio - Dear Science

9. No Age - Nouns

10. The Raconteurs - Consolers of the Lonely
11. Beck - Modern Guilt
12. Dead Confederate - Recking Ball
13. Mogwai - The Hawk s Howling

14. Ladytron - Velocifero
15. Matt Elliott - Howling Songs

16. Lambchop - (OH) Ohio

17. Mr. Gnome - Deliver this Creature

18. Black Mountain - In the Future

19. Brett Anderson - Wilderness

20. Dr Dog - Fate

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

TOP 20 Albums 2008 - #3 Transit - Decent Man On a Desperate Moon


Δεν το περίμενα, αλλά όντως το άλμπουμ αυτό το έλιωσα.
Μιλάμε βεβαίως για δισκάρα. Το grunge είναι ακόμα ζωντανό, μόνο που πλέον ακούγεται σαν τον Nick Cave να τραγουδάει τραγούδια των Pearl Jam ή των Alice In Chains. Επίσης, η έδρα σαν να μεταφέρθηκε λιγουλάκι και από το Seattle πήγε στη Νορβηγία. Τα μέλη των Transit είναι κάποια από τα μέλη των In the Woods, οι οποίοι παίζουν πειραματικό black death progressive -και δε συμμαζεύεται- metal!! Βέβαια, απολύτως καμία σχέση οι Transit με τους In the Woods.
Φρέσκος rock ήχος ως εκεί που δεν πάει, φωνή που δε συναντάς συχνά, φοβερή παραγωγή. Τί άλλο να ζητήσει κανείς? Ααα, ίσως το μόνο που θα ζητούσα θα ήταν λίιιιγο παραπάνω. Αν βρίσκω ένα μόνο αρνητικό στο "Decent Man On a Desperate Moon" είναι ότι σταματάει κάποια τραγούδια εκεί που λες ότι τώρα είναι που θα ξεφύγει και θα σε αποτελειώσει. Ίσως γι' αυτό και μόνο δεν είναι στο Νο 1 της λίστας. Το "the girl and the road" σου προκαλεί τέτοια ένταση και θυμό, που δίνει άφεση αμαρτιών ακόμα και στον παρανοικό serial killer που σκοτώνει στο άκουσμά του. Μπείτε οπωσδήποτε στη σελίδα τους στο myspace και ακούστε το. Είναι για μένα από τα τραγούδια που σημάδεψαν το 2008. Εδώ.
Repeat...

Bleed On Me




Υ.Γ. Thanx you GT και ΠάνωΚ. Ξέρετε εσείς...

TOP 20 Albums 2008 - #4 MGMT - Oracular Spectacular


...ή αλλιώς όπως λέμε hype! Το οποίο hype τους ακόμα δεν έχει ξεφτύσει, άρα ίσως και κρύβεται και κάτι "βαθύτερο" πίσω από όλον αυτόν το σαματά γύρω από τους MGMT. Η προφανής απάντηση είναι ότι έχουν (πολύ) καλά τραγούδια για να τον υποστηρίζουν. Είναι πραγματικά όλα ένα-κι-ένα που θα μπορούσαν κάλλιστα να βγάλουν 3 άλμπουμς με τέτοιο υλικό και, απλά ανάμεσα στα καλά τραγούδια, να έγραφαν και μερικά μέτρια (όπως γίνεται εξάλλου σωρηδόν από άλλους).
Φρεσκαδούρα, νιάτα, χορευτική (και σε κάποια σημεία όχι τόσο χορευτική) indie-pop. Άμα ήταν το ίδιο καλοί σε live, θα μιλούσαμε ίσως για το πραγματικό next big thing. Το "Oracular Spectalular" όμως αξίζει τα εύσημά του και την αποδοχή που έλαβε ακόμα και στο Ελλάντα. (Από την άλλη βέβαια μας δίνουν ένα από τα πιο άθλια αξώφυλλα της χρονιάς, αλλά τους το συγχωρούμε...)

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.



Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

TOP 20 Albums 2008 - #5 Last Shadow Puppets - The Age of the Understatement

Απροσδόκητα καλός δίσκος, γεγονός που τον κάνει ακόμα καλύτερο.
Ο Alex Turner των Arctic Monkeys και ο Miles Kane από τους Rascals συνεργάστηκαν μαζί σε ένα project που - αρχικά - φάνταζε σαν ακόμα μία προσπάθεια εκμετάλλευσης και της τελευταίας ικμάδας του hype που τους περιτριγυρίζει (κυρίως βέβαια τον frontman των Monkeys). Λάθος!
Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο άλμπουμ, από αυτά που σε ταξιδεύουν στην γλυκιά νοσταλγία των old-school rockabilly μελωδιών. Θυμίζοντας περισσότερο Elvis Costello, Triffids ή ακόμα και Tindersticks σε κάποιες στιγμές, παρά Rascals ή Monkeys, οι TLSP γράφουν στα @@ τους το hype και τις επιταγές του και μας χαρίζουν ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς (που btw έχει και το καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς).
Ε, τι άλλο να πω? Σχεδόν όλοι του έχουμε δώσει μια θέση στο TOP20 και σίγουρα πολλοί θα το έχουν ίσως και στην πρώτη θέση.
53 ιδιοκτήτες blog συνιστούν Last Shadow Puppets. Αυτοί ξέρουν!

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.


Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Οι κόκκινες μούσες πετάνε παπούτσια


Τί? Δε βγάζετε νόημα από τον τίτλο? Είναι πολύ απλό:

άλφα: Υπάρχει ένα συγκρότημα που λέγεται "throwing muses"

βήτα: Το παραπάνω συγκρότημα έχει βγάλει ένα τραγούδι που λέγεται "red shoes"

1η ανακεφαλαίωση: throwing muses - red shoes

ΟΚ?

Συνεχίζουμε...

γάμα(τα): Αν αλλάξουμε θέση στις λέξεις, έχουμε τα εξής:

1) throwing red - muses shoes (δε μας κάνει)

2) throwing shoes - red muses (ώπα....κάτι γίνεται. Αν το αντιστρέψουμε?..)

3) red muses - throwing shoes (εύρηκα! αυτό είναι! Οι κόκκινες μούσες πετάνε παπούτσια!)

Τί? Πάλι δε βγάζετε νόημα? Ουφφφ....
Αααα, ξέχασα αυτό:





Υ.Γ. Πώς φαίνεται όμως ο επαγγελματίας εε?? Είδατε πως το απέφυγε? Τα πάντα είναι θέμα προπόνησης τελικά.


UPDATE:

Για αυτούς που προτιμούν κάτι σε Apple


TOP 20 Albums 2008 - #6 Shearwater - Rook


ΟΚ, κάποια πράγματα δεν είναι για όλες τις ώρες. Για όλες τις υπόλοιπες όμως, υπάρχει η mastercard των Shearwater και του Rook. Βάλτε ουισκάκι, σβήστε οθόνη, ανάψτε τσιγάρο, κλείστε φώτα, προσέξτε τα γόνατά σας από τις ύπουλες και υποχθόνιες γωνίες του κρεβατιού, πατήστε play κι αφήστε το να παίξει από την αρχή ως το τέλος.
Priceless.



Rooks


Leviathan Bound



Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.


Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

TOP 20 Albums 2008 - #7 Gutter Twins - Saturnalia


Saturnalia is the feast with which the Romans commemorated the dedication of the temple of the god Saturn, which was on 17 December. Over the years, it expanded to a whole week, to 23 December. Saturnalia became one of the most popular Roman festivals. It was marked by tomfoolery and reversal of social roles, in which slaves and masters ostensibly switched places (wikipedia).

Διόλου τυχαίος ο τίτλος. Στη Ρώμη οι σκλάβοι άλλαζαν θέσεις με τους αφέντες τους, στο άλμπουμ το μικρόφωνο αλλάζει συνέχεια θέση μεταξύ του Greg Dulli (Afghan Whigs, Twilight Singers) και του Mark Lanegan (Screaming Trees, Queens of the Stone Age), των φοβερών και τρομερών παιδιών της Sup Pop. Λόγω ημερομηνίας βέβαια (17 Δεκεμβρίου) θα έπρεπε να είναι στην τέταρτη θέση, αλλά μη τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Χρειάστηκαν περίπου 5 χρόνια για να ολοκληρωθεί το ντεμπούτο τους, διάστημα που σίγουρα θα άλλαξαν πολλές φορές διάθεση, γεγονός που αποτυπώνεται και στην ποικιλία του ύφους των τραγουδιών τους. Οι δύο, σχεδόν εκ διαμέτρου αντίθετες, φωνές τους αλληλοσυμπληρώνονται άψογα με αποτέλεσμα να συνθέτουν μία ηχητική πανδαισία.
Πάθη, εμμονές, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, χαμένες αγάπες, σκοτεινιά αλλά και ολίγη από αισιοδοξία. Τα έχει όλα ο μπαξές του Saturnalia και γι' αυτόν το λόγο ακούγεται από την αρχή ως το τέλος, σαν μια ιστορία που αφηγείται ένας 55χρονος εργένης καθισμένος στη μία από τις δύο καρέκλες του -εκπληκτικού- εξωφύλλου. Στην άλλη βάλε τον εαυτό σου και απλά άκου τον να μιλάει.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

TOP 20 Albums 2008 - #8 TV On The Radio - Dear Science


Θα τολμήσω την ιεροσυλία: οι TV on the radio είναι ίσως ότι πιο κοντινό έχει βγει στον David Bowie. Και δεν το λέω αυτό μόνο για το ντουέτο που έκαναν μαζί στον προηγούμενο δίσκο τους ('province' από το 'Return To Cookie Mountain'), αλλά και για όλη την μέχρι τώρα πορεία τους. Αν θα μπορούσα να κρατήσω ένα μόνο χαρακτηριστικό του Bowie, αυτό θα ήταν ότι κάθε φορά που ακούω δίσκους του νομίζω ότι τον ακούω για πρώτη φορά. Έχει πάντα κάτι να μου πει, χωρίς να καταντά "πειραματικός" και εντέλει κουραστικός. Το ίδιο γίνεται και με τους τρεις - ως τώρα - δίσκους των TV on the radio και αυτό βλέπω ότι γίνεται και με τη νέα τους δουλειά, το "Dear Science".
Σίγουρα αυτή τη φορά περπατούν σε πιο mainstream μονοπάτια, όμως χωρίς να γίνονται θυσίες στη μουσική ή στην -ευφυέστατη- παραγωγή. Ο ήχος των "Dear Science" είναι ο ήχος του 2008.

Lover's Day



Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Παιχνίδια της μοίρας και των καιρών

Εδώ και λίγες μέρες έχω αρχίσει να διαβάζω το "Σφαγείο Νο. 5" του Kurt Vonnegut και σήμερα έπεσα στο σημείο που γράφει για μια κορνιζαρισμένη προσευχή του ήρωα του βιβλίου. Η προσευχή έλεγε:

ΘΕΕ ΜΟΥ, ΧΑΡΙΣΕ ΜΟΥ
ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΙ
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ,
ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ
ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ,
ΚΑΙ ΤΗ ΣΟΦΙΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΑΝΤΑ
ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ


Υ.Γ. Αφιερωμένο στους μεν και στους δε

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Top 20 Albums 2008 - #9 No Age - Nouns


Noise-pop/rock στην καλύτερή του μορφή. Συμπάθησα τους No Age πριν καν τους ακούσω, όταν το 2007 κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα 5 ΕΡ σε 5 διαφορετικές ανεξάρτητες εταιρίες! Γαμάτοι!
Είναι οι νέοι Sonic Youth? Δεν ξέρω γι' αυτό, πάντως είναι ότι πιο κοντινό έχει βγει. Το να φλυαρώ όμως για έναν τόσο δυνατό, αυθεντικό και απολαυστικότατο δίσκο, θα ήταν ιεροσυλία στους θεούς του R'n'R. Οι στίχοι του "eraser" απλά τα λένε όλα. ΟΛΑ όμως! Προσέξτε τους..

It's an eyesore
My head was shaved
It's a pain sometimes I try to walk on by

A witness now in every place
A window broke I wonder what I get paid
Watch him die
A window now in every place
A witness spoke I wonder what I get paid
Watch him die

Wait for the foreman now get paid
Wait and see the list of shit you made
Gotta see my heart's a darker place
Gotta be my soul's the one who pays


Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Top 20 Albums 2008 - #10 The Raconteurs - Consolers of the Lonely

'How you gonna get that deep
When you're daddy ain't here to do it to you'

Πολύ γουστάρω που βλέπω ήδη 1-2 αγαπημένα μου άλμπουμ σε λίστες με τα worst albums από άλλους συν-bloggers! Αυτή είναι η διαφορετικότητα που αντιπροσωπεύει (και) η μουσική και θα με ξενέρωνε αν δεν υπήρχε.

Στο ψητό τώρα...

Ο Jack White είναι ο κλασσικός τύπος του "love him or hate him". Είτε ως σόλο καλλιτέχνης, είτε ως white stripes, είτε ως Raconteurs, δεν υπάρχει μέση λύση. Δε θα βγει κανένας να πει: " 'ντάξει μωρέ, καλός είναι, αλλά προτιμώ τον άλλον ". Αντίθετα, ή θα αρχίζει να τον βρίζει και να τον λέει πομπώδη, κακέκτυπο του ροκ, άχρηστo μιμιτή του Robert Plant κλπ, ή θα πει αυτά που πιστεύω εγώ γι'αυτόν.
Ο Jack είναι Η μορφή της δεκαετίας. Σε εποχές που όσο γρήγορα κάποιος βγαίνει στο προσκήνιο, τόσο γρήγορα φεύγει με τις κλωτσιές, ο JW κατάφερε να δημιουργήσει ένα τελείως δικό του χαρακτήρα (σχεδόν θεατρικό) που το r'n'r επιζητούσε καιρό τώρα. Όχι βρε συ, ΔΕΝ είναι ο Pete Doherty ο r'n'r ήρωας της γενιάς μας, αλλά ο Jack. Τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας (γαμάτος κιθαρίστας) και πολυάσχολος. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Εγώ "τον πάω", ότι και να ΜΕ λέτε εσείς. Είναι μούρη! πως να το κάνουμε? Και αυτό φαίνεται για μια ακόμη φορά με τον τελευταίο του(ς) δίσκο.
Το "Consolers of the Lonely" ακούγεται από την αρχή ως το τέλος σαν μια ολοκληρωμένη, καλογυρισμένη, αυθεντική ROCK ταινία.Ο Jack White (κυρίως) και ο Brendan Benson για μια ακόμη φορά παραδίδουν μαθήματα για το πώς πρέπει να παίζεται το rock 'n' roll. Γιατί είναι εδώ? Θα μπορούσα να πω πολλούς λόγους, όμως πιστεύω πως με το "Carolina Drama" τα λέω όλα. Ακούστε το, ΠΡΟΣΕΞΤΕ το κι αν δε το λατρέψετε πείτε με -άνετα- μεγάλο μαλάκα.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.


Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Χωρίς ιδιαίτερο λόγο

TOP 20 ALBUMS 2008 - #11 Beck - Modern Guilt

ΜΕ αρέσει τελικά ο Beck, αν και να πω την αλήθεια μετά τα πρώτα χρόνια τον θεωρούσα μεν καλό, αλλά λίγο κουραστικό.
Το "Modern Guilt" δεν έχει και πολλά καινούρια στοιχεία, όσον αφορά τον χαρακτηριστικό ήχο του Beck. Η παραγωγή όμως είναι καταπληκτική. Αυτό ίσως να οφείλεται και από τη συνεργασία του μουσικού-παραγωγού Beck με τον Danger Mouse, γνωστό πολυάσχολο παραγωγό και μέλος των Gnarls Barkley (όχι ο χοντρός, ο άλλος ο ψηλόλιγνος). Η αίσθηση που μου αφήνει είναι ίδια με αυτή που μου άφησαν και οι πρώτες του δουλειές, όπως το "One Foot In The Grave", δηλαδή αυτό το lo-fi touch ενισχυμένο με μια γερή δόση funk.
Οι συμμετοχές της Cat Power στα "Orphans" και "Walls" είναι τόσο διακριτικές που περνάνε μάλλον απαρατήρητες. Αυτά τα δύο, μαζί με τα "chemtrails", "gammaray" και το εκπληκτικό "profanity prayers", συνθέτουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμς του Beck.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.


Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

TOP 20 ALBUMS 2008 - #12 Dead Confederate - Recking Ball


Σίγουρα δεν είναι οι νέοι Nirvana -όπως διατυμπανίζει το Rolling Stone- και σίγουρα δεν είναι οι νέοι My Morning Jacket (γιατί δλδ, που πήγαν οι παλιοί?) -όπως λένε όλοι οι άλλοι εκτός του RS. Για μένα όμως, ο τραγουδιστής τους ακούγεται σαν τον Cobain σε εποχές "Bleach" να διασκευάζει My Morning Jacket (ωραίο ε? κλεμμένο είναι... χεχε).
Στην κλίμακα των ντεμπούτων άλμπουμς ίσως και να ήταν στην πρώτη τριάδα, ενώ για μια ακόμη φορά -μετά τους Walkmen βεβαίως βεβαίως- ένα τραγούδι με τίτλο "The Rat" είναι μέσα στα singles της χρονιάς. ΟΚ, άλλες χρονιές αυτό το άλμπουμ σίγουρα δε θα έπαιρνε την 12η θέση, όμως φέτος ανάμεσα στους δίσκους φθοράς και αφθαρσίας, το "Recking ball" μοιάζει να ξεπηδά από εποχές που έχουν πια περάσει ανεπιστρεπτί. Κι αυτό είναι μόνο καλό.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.


X - MAS Adventure


Κάποιος έπρεπε να πει στο "κοριτσάκι με τα σπίρτα" να σταματήσει να παίζει με τις φωτιές.


GET WELL SOON - CHRISTMAS IN ADVENTURE PARKS


Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Μια αιρετική άποψη των γεγονότων

Δε συνηθίζω να μιλάω στο blog για τέτοια πράγματα, αλλά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με τον φόνο (δε χρησιμοποιώ τη λέξη "δολο-φονία") του 15χρονου μας επηρεάζουν -και πρέπει να μας επηρεάζουν- όλους.
Μαλάκας ο μπάτσος που χέστηκε πάνω του (?), το έπαιξε νταής (?), εξαναγκάστηκε (?). Δεν ξέρω ποια μπορεί να ήταν η αιτία για την οποία σήκωσε το όπλο του και πυροβόλησε. Δεν έχει σημασία αν στόχευε ή όχι το παιδί, γιατί όπως λένε στην Κρήτη, το πιστόλι αν βγει από τη θήκη του δε μπορεί να μπει μέσα ακάπνιστο. Η μαλακία του δλδ, ξεκίνησε από τη στιγμή που το έβγαλε από τη θήκη του. Αυτό είναι το κουτί της Πανδώρας. Δεν έχει τόση σημασία τί ακριβώς θα βγει από εκεί μέσα, γιατί ότι και να βγει μόνο κακό θα είναι. Το θέμα είναι να ΜΗΝ το ανοίξεις. Το θέμα είναι να ΜΗΝ βγάλεις το πιστόλι από τη θήκη του.
Το γεγονός αυτό ήταν το αποτέλεσμα ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Το ότι έγινε το Σάββατο και όχι πριν 5 μήνες, πριν 2 χρόνια ή πριν μια βδομάδα είναι ένα τελείως τυχαίο γεγονός. Γιατί αυτές οι συμπλοκές είναι καθημερινό φαινόμενο. Τόσο καθημερινό, που πλέον αλλάζεις το κανάλι όταν το βλέπεις στις ειδήσεις, αφού πλέον δεν είναι φρέσκο νέο. Και σιγά την είδηση δλδ. Το να τα σπάνε τα τσογλάνια (γιατί ΜΟΝΟ έτσι μπορώ να τους χαρακτηρίσω.Ούτε "αντιεξουσιαστές", ούτε "αναρχικούς" μπορώ να τους πω, ούτε κανέναν άλλο χαρακτηρισμό που προσδίδει ιδεολογία σε αυτούς που δεν έχουν ιερό και όσιο) στα Εξάρχεια ή στο πανεπιστήμιο έχει καταντήσει να είναι το ίδιο συχνό με το να πάει κάποιος να αγοράσει τσιγάρα.
Γιατί όλοι εσείς που σήμερα κατεβαίνετε στους δρόμους να διαδηλώσετε για το αδικοχαμένο παιδί, δεν βγαίνατε νωρίτερα, πριν γίνει το κακό μπας και το προλάβετε? Δεν βλέπατε τί γινόταν κάθε μέρα? Δεν πιστεύατε ότι κάποια στιγμή θα γίνει η μαλακία, είτε από τους μπάτσους, είτε από τα τσογλάνια? Γιατί -για μένα τουλάχιστον- ο φόνος είναι το ίδιο άσχημος σε έναν μπάτσο, όσο και σε ένα παιδί. Σε μια δημοκρατία δεν υπάρχει διαχωρισμός του θανάτου σε καλό και σε κακό. Είναι μόνο κακός, σε όποιον και αν συμβαίνει, όπως και να συμβαίνει.
Που θέλω να καταλήξω? Δεν έχει σημασία τι θα βγει μέσα από το κουτί της Πανδώρας, έχει σημασία να μην το ανοίξεις. Το κουτί είχε ανοίξει εδώ και χρόνια, με την παθητική ("αμυντική" το λένε) παρουσία της αστυνομίας, με την χορήγηση ασύλου στα τσογλάνια, με τις μηδαμινές συλλήψεις, με την αδιαφορία των σχολείων ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ στα ανήλικα παιδιά, με την απουσία του Κράτους, με την ΥΠΕΡκομματικοποίηση και ΥΠΕΡεξουσία των πανεπιστημίων, αλλά κυρίως με την αδιαφορία όλων μας όταν γυρνούσαμε το κεφάλι από την άλλη.
Με την αδιαφορία όλων αυτών που δεν έπιασαν από το αυτί τον 15χρονο να του πουν "άντε γύρνα στο σπιτάκι σου σε μόμολο, μου θες και "αναρχισμούς" και μαλακίες. Πάνε πήδα κανα 16-χρονο μουνάκι και άσε τις μαγκιές για αργότερα, που θα καταλαβαίνεις τι κάνεις".
Με την αδιαφορία της αστυνομικής ηγεσίας, που δίνει σήμα και όπλο σε ανεκπαίδευτους ουσιαστικά μπουρτζόβλαχους και τους αμολάει στους δρόμους και σε συνθήκες τις οποίες κρίνουν όχι επιστημονικά -όπως θα έπρεπε- αλλά προσωπικά. Δεν είναι φαρ-ουέστ κύριοι τα Εξάρχεια. Και δεν χρειάζονται αμόρφωτους πιστολέρο.
Θα το σιχαθώ αν δε βγω ψεύτης, όμως μη νομίζετε ότι το κουτί άδειασε. Όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται -και τώρα διογκώνεται με το κλίμα "εκδίκησης" που έχει ξεσπάσει- θα υπάρξουν και άλλοι θάνατοι. Μπορεί να είναι κι άλλο 15χρονο παιδί, μπορεί να είναι κάποιος πολύτεκνος αστυνομικός, μπορεί να είναι κάποιος άλλος αθώος περαστικός.
Το να διαμαρτύρεσαι για κάτι που έχει ήδη γίνει, το θεωρώ υπέρτατη υποκρισία και πείτε με ότι θέλετε. Η μαγκιά είναι να το κάνεις πριν γίνει οτιδήποτε, ώστε αυτό το "οτιδήποτε" να μην γίνει ποτέ. Και τί θα γίνει δλδ αν ο μπάτσος πάει ισόβια φυλακή? Το θέμα είναι ότι ένα 15χρονο αγόρι έχασε τη ζωή του εξ'αιτίας μας. Φροντίστε αυτό να μην ξανασυμβεί. Κι αυτό κύριοι, δε γίνεται με διαδηλώσεις, αλλά με πράξεις.

TOP 20 ALBUMS 2008 - #13 Mogwai - The Hawk Is Howling


(Σαν πολλά "ουρλιαχτά-howlings σε δίσκους δεν έπεσαν φέτος?)

Μπορεί ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει τραγούδια με τίτλους όπως "i'm Jim Morisson, i'm dead", ή "I Love You, I'm Going To Blow Up Your School" και "the sun smells too loud", να είναι κακό? Προσθέστε σε αυτά και το ότι το άλμπουμ είναι των αγαπημένων Σκωτσέζων φίλων μας και θα έχετε στα χέρια σου ένα ακόμη διαμαντάκι του post-rock. Ναι, οι Mogwai δεν προχώρησαν ούτε βήμα από την ήδη πετυχημένη συνταγή τους, αλλά και τί μ'αυτό? Η συνταγή αυτή είναι όπως τα γεμιστά της γιαγιάς: όσες φορές και να τα φας, τα λατρεύεις.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

TOP 20 ALBUMS 2008 - #14 Ladytron - Velocifero


Στο ποδόσφαιρο δεν παίρνει το πρωτάθλημα αυτός που παίζει την καλύτερη μπάλα, αλλά αυτός που παίζει την πιο σταθερή μπάλα σε όλη τη σεζόν. Την έξαρση του "electroclash" τη θυμάστε? ποιος έχει μείνει από τότε? Ποιος άλλος δηλαδή εκτός των Ladytron? Μπορεί να μην έβγαζαν τα καλύτερα άλμπουμς τότε, όμως συνεχίζουν να βγάζουν ΣΤΑΘΕΡΑ καλά άλμπουμς ακόμα και σήμερα που έχει περάσει η περίοδος του "θαύματος της ηλεκτρονικής που θα άλλαζε τον μουσικό κόσμο". Το να ακούγεται ένας τέτοιος δίσκος τόσο φρέσκος εν έτη 2008 είναι κατόρθωμα, πολύ περισσότερο δε όταν περιλαμβάνει διαμαντάκια όπως το "ghosts", "versus" (αγαπημένο μου), "Season of Illusions" και "tomorrow". Άξια στην 14η θέση.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Top 20 Albums 2008 - #15 Matt Elliott - Howling Songs


Δε θα το παίξω έξυπνος ή ειδήμων για τον Matt Elliott. Το "Howling Songs" είναι μόλις ο δεύτερος δίσκος -μετά το "the mess we made"- που έχω από τον Βρετανό φίλο μας, ο οποίος μας επισκέφθηκε προ διμήνου περίπου. Μάλιστα αυτό το live ήταν που με έσπρωξε να τον γνωρίσω περισσότερο και να μάθω ότι το "howling songs" είναι το τέλος της τριλογίας που ξεκίνησε το 2005. Να πω την αλήθεια δε βρίσκω λόγια για να περιγράψω τη δουλειά του Elliott. Όχι γιατί έχω εκστασιαστεί από τα τραγούδια του, αλλά γιατί είναι τόσο προσωπικά, τόσο εσωστρεφή και τόσο θυμωμένα που μου θυμίζουν κάποια αρχαία Θεότητα. Δεν μπορείς να πεις αν σου αρέσει ή όχι μια Θεότητα. Μπορείς να πεις μόνο αν τη φοβάσαι ή αν την αγαπάς. Και το "howling songs" ισορροπεί εξαίσια σε αυτά τα δύο. Ακούστε οπωσδήποτε το "something about ghosts" και θα καταλάβετε.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Top 20 Albums 2008 - #16 Lambchop - (OH) Ohio

14 περίπου χρόνια ιστορίας, 10 studio albums και άλλα τόσα και περισσότερα ΕΡ και singles από το (country?) (folk?) (mellow rock?) συγκρότημα του Nashville. Το εύλογο ερώτημα είναι: έχουν τίποτα νέο να πουν? Όχι ιδιαίτερα απαντάω εεγώ, όμως γιατί αυτό να είναι πάντα το ζητούμενο? Αυτό ξέρω, αυτό προτιμώ θα μου έλεγε ο Kurt Wagner και θα σιγοτραγουδούσε για μια ακόμα φορά το "Slipped, Dissolved and Loosed", έτσι απλά για να με ταπώσει.
Ναι, το (OH) Ohio είναι ο καλύτερός τους δίσκος για μένα μετά το -αξεπέραστο- Nixon. Όλος ο δίσκος μου θυμίζει πολύ το "What New York Couples Fight About" στο ντουέτο του Wagner με τους Morcheeba. Και αυτό το τραγούδι ΜΕ άρεζε πολύ...
Το (ΟΗ) ήταν το καλύτερο soundtrack του Φθινοπώρου που μας πέρασε και κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και του επόμενου. Τί θα ήθελα? Να δω τον Wagner να ερμηνεύει Tindersticks (ή μήπως το ανάποδο?)

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Top 20 Albums 2008 - #17 Mr. Gnome - Deliver This Creature


Το εξώφυλλό τους δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ. Τώρα που γράφω το κείμενο, αναρωτιέμαι γιατί δεν το έβαλα σε ψηλότερη θέση από Νο 17. Anw, οι Mr. Gnome, ένα ντουέτο του Cleveland στο ντεμπούτο τους, μοιάζουν σαν φωτογραφία των Jack και Meg White (στο αρνητικό τους όμως).
Τους έχουν παρομοιάσει με PJ Harvey, Massive Attack, Tool, Portishead, Blonde Redhead και όντως στο "Deliver This Creature" θα βρεις στοιχεία από όλους αυτούς. Όμως οι Mr. Gnome καταφέρνουν να βάλουν τη δικιά τους πινελιά σε καθεμία από αυτές τις επιρροές, παραδίδοντάς μας τραγούδια που δοκιμάζουν τη δυναμική σχέση μεταξύ του 'soft' με το 'noise', ή του 'prog' με το 'post-punk'. Άχρηστες ταμπέλες θα μου πεις και θα έχεις δίκιο, γιατί αυτοί οι δύο εκπληκτικοί τύποι έβγαλαν ένα άλμπουμ που δεν έχουν βγάλει άλλοι (και δεν ξέρω αν θα ξαναβγάλουν οι ίδιοι).

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Top 20 Albums 2008 - #18 Black Mountain - In The Future


UPDATE: Επειδή τα μή καμμένα κύτταρα του εγκεφάλου μου είναι πολύ λίγα -ειδικά το τελευταίο διάστημα- στην πρώτη έκδοση του Νο. 18 είχα βάλει το "When the deer wore blue" των Figurines, με το μόνο πρόβλημα ότι ήταν του 2007! Μετά την αλλαγή, μπήκε στην 20άδα το "In the Future" που είχε ξεφύγει στο παρατσάκ.


Πρόσφατα σχετικά έμαθα για τους Black Mountain, παρά το γεγονός ότι τον Ιανουάριο κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους, το 'In The Future'. Μπορεί το ύφος τους να "ζωντάνεψε" λίγο περισσότερο από τον ομώνυμο πρώτο τους δίσκο, όμως δεν μπορώ να μη συγκρίνω τον ήχο τους με αυτον του χαρακτηριστικού progressive rock της δεκαετίας του 60 και κυρίως του 70. Μέσα από τις νότες των Black Mountain αναδύεται η ψυχεδέλεια των Eloy ή ακόμα και των πρώιμων Pink Floyd (εποχές του 'The Piper at the Gates of Dawn'). Η ερώτηση βέβαια είναι πόσο φρέσκος μπορεί να είναι ο ήχος του progressive rock εν έτει 2008? Η απάντηση δίνεται από τα ίδια τους τα τραγούδια νομίζω. Πρόσεξε το "Angels", είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς για μένα και δεν έχω σταματήσει λεπτό να το ακούω.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Top 20 Albums 2008 - #19 Brett Anderson - Wilderness


Χαρακτηριστική φωνή o Brett Anderson και γενικά πολύ συμπαθητικός, χωρίς ποτέ να ήμουν φαν του ίδιου ή του συγκροτήματος (κάποια ωραία άλμπουμς, κάποια ιστορικά πλέον τραγούδια για τη Brit-Pop, αλλά μέχρι εκεί για μένα).
Επανήλθε στο προσκήνιο πριν κανα-δυο χρόνια με την πρώτη του ομώνυμη solo δουλειά (είχε προηγηθεί βέβαια και η συνεργασία στους 'Tears' του ίδιου μαζί με τον επίσης πρώην κιθαρίστα των Suede, Bernard Butler) και κυρίως με ένα τραγούδι που εξελίχθηκε σε ένα - τελικά όχι και τόσο - κρυφό καμάρι των "ψαγμένων". Πρόκειται για το "back to you", τραγούδι που έγραψε μαζί με τους Σκανδιναβούς 'Pleasure' και στο οποίο ο Anderson δάνεισε τη φωνή του.
Μέσα στο 2008 κυκλοφόρησε κι ο 2ος δίσκος του με τίτλο "Wilderness". Το "back to you" υπάρχει και σε αυτό το tracklist, αυτή τη φορά όμως παιγμένο μόνο σε πιάνο και τσέλο. Είναι ντουέτο μαζί με τη Emmanuelle Seigner.
Εντυπώσεις από το άλμπουμ? καλές, αρκετά καλές, αν είσαι βέβαια προετοιμασμένος κατάλληλα. Τί εννοώ? πρόκειται για δίσκο που απαρτίζεται από πολύ "προσωπικά" τραγούδια, που σου δίνουν την εντύπωση ότι κάθε ένα από αυτά αποτελεί κατάθεση ψυχής από τον Anderson. Αν και συνήθως δε δίνω ιδιαίτερη σημασία στους στίχους (συγκριτικά με τη μουσική), αυτή τη φορά οι στίχοι ήταν που με κέρδισαν. Η ενορχήστρωση είναι λιτή κι απέριττη με το πιάνο, το τσέλο και την κιθάρα να είναι σχεδόν τα μόνα όργανα που ακούγονται, κάνοντας όμως έτσι τη μελωδία να ταιριάζει απίστευτα με το κλίμα και την ατμόσφαιρα των τραγουδιών.
Μια πολύ ειλικρινής δουλειά από τον Anderson, που πιστεύω θα έχει απήχηση γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο. Αν έχεις την κατάλληλη διάθεση (και ένα ποτήρι ουίσκι δίπλα σου) η μελαγχολία του "Wilderness" είναι η καλυτερη συντροφιά που θα μπορούσες να έχεις.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.

Top 20 Albums 2008 - #20 Dr. Dog - Fate


Όπως πολύ εύστοχα διάβασα κάπου, οι Dr. Dog είναι μια μπάντα η μουσική της οποίας είναι αρκετά αδικημένη, αφού είναι ίσως λίγο ρετρό για το indie κοινό, λίγο indie για το mainstream κοινό και λίγο poppy για το rock κοινό. Η δική μου άποψη είναι ότι ακούγεται εξίσου ευχάριστα από όλους αυτούς.
Ο ήχος τους θυμίζει μου λίγο τους The Band, έχοντας αυτή τη χαρακτηριστική ψυχεδελική μυρωδιά της εποχής εκείνης. Με σημερινά δεδομένα θα τους έβαζα δίπλα στους Apples in Stereo ή τους Ambulance Ltd, όμως οι Dr. Dog τους ξεπερνάνε και τους δύο. Οι περιοδείες που έκαναν με τους Clap your hands say yeah, Raconteurs, Strokes, Black Keys, αλλά και πρόσφατα με τους Wilco μόνο κακό δε φαίνεται να τους έκανε, καθώς μετά το περσινό πολύ καλό "We All Belong" κατάφεραν να βγάλουν έναν ακόμη καλύτερο δίσκο.

Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.


Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

muz!cOn to earth.....muz!cOn to earth!


Ήταν απόγευμα, λίγο πριν ο φωτοδότης ήλιος αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο για να επανεμφανιστεί την επόμενη μέρα πάλι. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα. Ο kostasK είχε μόλις ξεκρεμάσει τα δύο αχώριστα magnum του από τις ειδικές θήκες που φοράνε όλοι οι νουάρ ντετέκτιβς και ετοιμαζόταν να πατήσει "Νέα ανάρτηση" στην οθόνη του υπολογιστή του, το μοναδικό φως στο δωμάτιο που διαθλόταν στο ποτήρι με το Famous Grouse μπροστά του. Οι σκέψεις του έπαιζαν μποξ η μία με την άλλη. 35 χρόνια στο Σώμα και δεν είχε ματαδεί τέτοιο κατακρεούργημα από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο ιατροδικαστής που είχε αναλάβει την αυτοψία αυτοκτόνησε με το ίδιο του το νυστέρι. Τα κομμάτια από το πτώμα της Τζέην ΝΤΟσον δημιουργούσαν ένα παζλ στο μυαλό του που δεν μπορούσε να καταλάβει. Ήξερε ότι το έκανε κάποιος ψηλά ....πολύ ψηλά. Ήξερε επίσης ότι θα τον φύτευαν στο λεπτό αν το διέδιδε. Η "οικογένεια" δεν αστειευόταν με κάτι τέτοια. Οι τύψεις όμως τον βάρεναν. Η γυναίκα του τον παράτησε με τον Φρανκ, η κόρη του δεν θέλει καν να ξέρει αν ζει ή όχι, φίλους δεν έχει -δεν είχε ποτέ έτσι κι αλλιώς. Άρα, μόνο τον ίδιο θα μπορούσε να πειράξει η "οικογένεια". Δικαιοσύνη έναντι θανάτου ενός γέρου μπάτσου. "Fair trade" σκέφτηκε από μέσα του και αποφάσισε να γράψει τα πάντα.
Τη στιγμή που πήγαινε να πατήσει "Δημοσίευση ανάρτησης" άκουσε τον θόρυβο. Μέχρι να προλάβει να γυρίσει προς τα magnum του, ένα βέλος ποτισμένο σε φαρμάκι Τιγκουίνκα καρφώθηκε στο μπράτσο του. Ήξερε ότι ήταν ανώφελο να αντιδράσει: κανείς δεν μπορεί να αντέξει το φαρμάκι Τιγκουίνκα. Οι μουτζαχεντίν της Νότιας Αμπχαζίας είναι εκπαιδευμένοι από τους Αυτοκρατορικούς Σαμουράι του Τσάβες. Δεν θα έκαναν λάθος.
Όταν ξύπνησε ιδρωμένος και χωρίς ρούχα, συνειδητοποίησε ότι ήταν δεμένος με χειροπέδες σε ένα περίεργο κρεβάτι με στρώμα νερού. "Πέθανα και πήγα στον παράδεισο" σκέφτηκε προς στιγμήν, όμως το όνειρο έσβησε αμέσως όταν έκανε την εμφάνισή του ο Αρχηγός της "οικογένειας". Με μύτη προβοσκίδα, αυτιά κροκόδειλου, χείλια Λεβίνσκι, γένια Εφραίμ και με χρυσά βουλοκέρια στα χέρια του τον πλησίασε και του διεμήνυσε πως σε 20 λεπτά θα τον αφήσουν ελεύθερο στο διάστημα να ...κάνει τις αστροβόλτες του. Καθώς το σατανικό του γέλιο τράνταζε ολόκληρο το σκάφος, η προβοσκίδα του χόρευε όπως οι μαζορέτες στο superball. Ο kostasK ήξερε ότι το θέμα πήγαινε πολύ ψηλά, αλλά δεν περίμενε και τόσο ψηλά. "Όχι και στο διάστημα" σκέφτηκε. Τελικά η επιρροή της "οικογένειας" ήταν πραγματικά πανίσχυρη.
Στα τελευταία 20 λεπτά που του έμεναν προσπάθησε να θυμηθεί κάτι ωραίο από τη ζωή του, κάτι όμορφο. Κουράστηκε πολύ να το βρει και τελικά δεν το βρήκε. "My pathetic life", βρυχήθηκε από μέσα του και αναρωτήθηκε γιατί σκατά μιλάει στα αγγλικά. Το ατομικό κανόνι ταχείας εκσφενδόνισης -η τελευταία λέξη της τεχνολογίας Σελήνη μεριά- έκανε ένα κρότο λες κι ερχόταν από το υπερπέραν. Ο kostasK γέλασε όταν συνειδητοποίησε ότι όντως ερχόταν από το υπερπέραν. Λίγα δευτερόλεπτα πανίσχυρης πίεσης και.... αυτό ήταν. Ήξερε ότι τα ψωμιά του τελείωσαν. "And it was about time, if you ask me" σκέφτηκε. Η τελευταία ανάσα που πήρε θα τελείωνε σε λίγο. Οι πόνοι του θα σταματούσαν. Ο Ομπάμας θα κέρδιζε τις εκλογές και η Μενεγάκη θα έκανε και όγδοο παιδί. Οι Fall θα έβγαζαν τον 6.528ό δίσκο τους και οι Beatles θα επανενώνονταν, με τη Γιόκο στα φωνητικά και τον υιό Bonham στη θέση του Ringo Star. Αλλά όλα αυτά δε θα είχαν καμιά σημασία πλέον για αυτόν.
Το οξυγόνο του σώθηκε. Άρχισε να νιώθει ένα κάψιμο στο λαιμό του. Το κάψιμο επεκτάθηκε από το λαιμό στο κεφάλι και από εκεί στο στήθος. Σε λίγο, ένιωθε όλο του το σώμα να φλέγεται. Και μετά....
.... τέλος. Είχαν τελειώσει όλα. Όλα?Όχι! Οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού της Αρμορίκης, χάρη στο μαγικό φίλτρο που παρασκευάζει ο δρυΐδης Πανοραμίξ, και που τους δίνει υπερφυσική δύναμη, συνεχίζουν να αντιστέκονται στους Ρωμαίους.
Εκεί λοιπόν που περίμενε το τέλος του, εμφανίστηκε ένα ψυγείο. Ένα μεγάλο ψυγείο. Έψαξε για μπύρες, αλλά συνειδητοποίησε ότι δεν του μένει πολύς χρόνος. Αποφάσισε να μπει μέσα και να κλείσει την πόρτα. Τί είχε να χάσει? Τίποτα, εκτός από την πρωτοτυπία του να πεθαίνει κανείς στο διάστημα. Σε ψυγεία έχουν πεθάνει.....Μέχρι κι ο θάνατός του θα ήταν συμβατικός. Θα πέθαινε σε ένα ψυγείο στο διάστημα. Μόλις έκλεισε την πόρτα μια ακαταμάχητη δύναμη τον έκανε να κοιμηθεί και να ξυπνήσει σήμερα.
Όταν άνοιξε την πόρτα όμως πάλι, δεν ήταν στο διάστημα. Κατάλαβε ότι το ψυγείο που είχε κλειστεί μέσα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τον καταψύκτη του σπιτιού του. Ζαλίστηκε, προσπαθώντας να συμμαζέψει τις σκέψεις του. Η τηλεόραση έπαιζε τα "συγκλονιστικά νέα ντοκουμέντα του ιερού σκανδάλου" και σε αναδυόμενη διαφήμιση, ενημέρωνε τον κόσμο ότι ακολουθεί ντοκυμαντέρ με ελέφαντες. Ο kostasK για κάποιο περίεργο λόγο κάθησε να δει τηλεόραση. Όλο το απόγευμα και όλο το βράδυ. Είδε και τους Φακέλους που είχαν θέμα το μεγάλο σκάνδαλο του Κλίντον και κάθησε μετά στον ΣΚΑΙ για να δει κάτι τσοντοκυμαντέρ που είχε βάλει για σαδομαζοχιστές. Δίπλα του απλώνονταν πεσμένα 3-4 μπουκάλια ουίσκι και δεκάδες κουτάκια μπύρας. "Αυτό ήταν μόνο"? σκέφτηκε από μέσα του. Δεν μπορεί να είναι δυνατόν. Δεν μπορεί να τα φαντάστηκα μόνο όλα αυτά. Κάποια άλλη εξήγηση θα υπάρχει. Είμαι σώφρον εγώ. Δεν είμαι για το ζουρλομανδύα. "I'm sane I tell ya....i'm saaaane". Στη μοναδική του καθαρή σκέψη θυμήθηκε τον υπολογιστή του. Το κείμενο θα πρέπει να είναι ακόμα εκεί. Ψάχνει και το βρίσκει. Αρχίζει να το διαβάζει και το χρώμα του προσώπου του γίνεται ένα με το λευκό των νεκρών. Η αρχή του κειμένου ήταν κάπως έτσι:

"Ήταν απόγευμα, λίγο πριν ο φωτοδότης ήλιος αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο..."


Το muz!cOn ζητάει ταπεινά συγνώμη για την πολυήμερη απουσία του, αλλά όπως βλέπετε ο kostasK ήταν λιγάκι απασχολημένος. Θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής τις επόμενες μέρες. Όσον αφορά τις λίστες που θα έπρεπε να είχα βγάλει, δεν προλαβαίνω. Θα βγάλω την πρώτη δεκάδα (20-11) μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου και ελπίζω η τελευταία δεκάδα να μπει κανονικά μετά. Τα μελε σύντομα...