Κυριακή 11 Μαΐου 2008

Zero tunes vol. 7 - the canadian thing


Τα τελευταία χρόνια η - πάλαι ποτέ - κραταιά βρετανική μουσική σκηνή ασθμαίνει. Έχασε κάπου τον δρόμο της προσπαθώντας να βρει τους νέους Beatles τόσα χρόνια, ή αργότερα τους νέους Oasis στα πρόσωπα των νέων συγκροτημάτων.
Η ποπ μουσική της έχει σχεδόν χαθεί, με την μαύρη R'n'B να έχει σαρώσει. Η ηλεκτρονική μουσική της πλέον έχει υποσκελιστεί από την φρεσκάδα των Γερμανών και των Γάλλων. Και η Rock....κλάφτα Χαράλαμπε.
Τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνει η Βρετανία, την κάνει πλέον ο Καναδάς. Τα τελευταία χρόνια όλο και ξεφυτρώνουν ενδιαφέρουσες μπάντες/καλλιτέχνες με άποψη, που απορρίπτουν τα τετριμμένα της Brit pop. Έχει ακόμη πολύ δρόμο βέβαια μέχρι να χτιστεί μια συγκεκριμένη μουσική σκηνή, όμως τα zero tunes αυτής της εβδομάδας είναι αφιερωμένα στον Καναδά.
Ο Neil Young σίγουρα είναι ο πρώτος στη λίστα, με τους Arcade fire όμως ο Καναδάς επέστρεψε στο προσκήνιο. Broken Social Scene, The New Pornographers, Tokyo Police Club, Holy Fuck, Black Mountain, Dears αλλά και άλλοι τους πλαισιώνουν.
Κατεβάστε τα zero tunes vol. 7 - the canadian thing από εδώ:

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

the canadian thing,
μονορούφι μέχρι να φτάσω στη σχολή:)
οφείλω ένα ευχαριστώ
μου ξανακόλλησες το crimeware

kostasK είπε...

Anytime Dimhap... :)

ΠανωςΚ είπε...

blame Canada

kostasK είπε...

Καλά ε? Χτύπησες φλέβα με το Southpark λέμε...

Unknown είπε...

μπομπάτη συλλογή

kostasK είπε...

Thanx Alanf!
Δισκάρα επίσης και των Vampire Weekend (μπορεί να ανεβάσω και κάτι από εκεί...)

River Phoenix είπε...

καλά συνεννοημένοι είστε;
http://athens66.blogspot.com/2008/05/blame-canada.html

εγώ πάλι πιστεύω ότι η βρετανική σκηνή δεν έχει πεθάνει..απλά έχει αλλάξει..+τα τελευταία 2 χρόνια ανεβαίνει πάρα πολύ πάλι η Ν.Υ...

kostasK είπε...

Είναι το γνωστό φαινόμενο της τηλε-blogίτιδας!

Ε, όχι πως πέθανε η βρετανική σκηνή, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν έχει την αποκλειστικότητα που είχε κάποτε. Βεβαίως και συνεχίζει να βγάζει ωραίες μουσικές, αλλά το μυστικό της το έμαθαν κι άλλοι πλέον!

Θα συμφωνήσω και σ'αυτό που λες με τη σκηνή της N.Y.
Κάτι λίγα από εκεί λέω - και προτείνω - στο zero tunes vol. 4, αφιερωμένα στη σκηνή του μεγάλου μήλου.