Περίεργο πράγμα η μουσική. Σε σύγκριση με τις υπόλοιπες Τέχνες, είναι με διαφορά η πρώτη που βιώνουμε (βλ. νανούρισμα) και η μόνη που μας ακολουθεί συνέχεια σε κάθε πτυχή της ζωής μας, είτε την αποζητούμε είτε όχι. Υπάρχει δλδ μια συνεχής προβολή της μουσικής σε όλους μας, ασχέτως πόσο βαθιά μέσα της καταδυόμαστε μερικοί -επίσης περίεργοι- τύποι. Με τέτοια υπερέκθεση λοιπόν και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο ελαχιστοποιούνται μαθηματικά οι πιθανότητες να ακούσεις κάτι νέο που θα σου κάνει αίσθηση όχι για κάποια πρωτοτυπία ή για κάποια catchy μελωδία, αλλά γιατί θα έχει αυτόν τον ΗΧΟ που εσύ τουλάχιστον δεν έχει τύχει να τον ξανανιώσεις. Η μουσική ευτυχώς έχει ακόμα αυτή την ιδιότητα να σε κάνει να σηκώνεις φρύδι, όση μουσική κι αν έχεις ακούσει, όσο βαθιά μέσα της ή όχι κολυμπάς.
Τους Oranssi Pazuzu κάποιοι τους παρομοιάζουν -όχι λανθασμένα- με τους Swans. Κάποιοι άλλοι, ως η ψυχεδελική μπάντα του black metal. Άλλοι, θα τους ακούσουν για το -περιέργως- αρκετό stoner που βγάζουν.
Για μένα τα παραπάνω καμία σημασία δεν έχουν. Οι Oranssi Pazuzu έβγαλαν μέσω του Värähtelijä αυτόν τον ΗΧΟ που σπάνια πλέον ακούω και αδυνατώ να περιγράψω με λέξεις. Αυτά τα 69' είναι με διαφορά ό,τι πιο φρέσκο άκουσα μέσα στο 2016.
Περίεργο πράγμα η μουσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου