Χωρίς Νούμερο: David Bowie - Black Star

Το τελευταίο άλμπουμ του Bowie δε μου άρεσε όταν το πρωτοάκουσα. Δεν είναι ότι το βρήκα κακό, το βρήκα απλά over-acting για έναν ρόλο που δεν ταίριαζε σ' αυτό που άκουγα. Καθαρά μουσικά, συνεχίζει να μη μου συνεπαίρνει το μυαλό. 

Όμως η μουσική, όσο κι αν την έχουμε υποβαθμίσει σ' ένα απλό background άλλων πραγμάτων που κάνουμε στη ζωή μας, κάποιες -λίγες- φορές παραμένει να είναι ένα είδος τέχνης. Μια έκφραση ενός καλλιτέχνη καλύτερα. Τα "κομμάτια" τέχνης πολλές φορές είναι ανερμήνευτα, δεν βγάζουν κανένα νόημα στον θεατή/ακροατή. Εκτός ίσως, όταν ο θεατής/ακροατής παρατηρήσει την τέχνη είτε από άλλη γωνία, είτε σε άλλο πλαίσιο. Κυρίως, όταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης, με τρόπο διαφορετικό από τους προφανείς, σου φωτίσει το έργο του με άλλη γωνία φωτός. 

Το αιώνιο ερώτημα: η τέχνη εμπνέεται από τη ζωή, ή η ζωή από την τέχνη? Τι γίνεται όταν ο καλλιτέχνης απαντήσει στο ερώτημα που θέτει στο έργο του, με την ίδια του τη ζωή του ως απάντηση? Η τέχνη τότε δεν απογειώνεται, δεν αποδρά από τον περιορισμό του είδους της, δεν είναι τότε είναι που περνάει στην αθανασία?

Ο David Bowie ήξερε ότι πεθαίνει, αλλά δε δέχτηκε να είναι αυτό το τέλος του. Ήταν απλά μια ακόμα φάση της ζωής του, μια από τις τόσες που πέρασε (από τον Ziggy Stardust μέχρι τον Thin White Duke). Θεωρώ τον David Bowie όχι τον μεγαλύτερο μουσικό ή απλά έναν από τους μεγαλύτερους, τον θεωρώ τον πιο πολύπλευρο καλλιτέχνη του αιώνα που με τη ζωή του, με την εξέλιξή του, με τα οράματά του, αλλά κυρίως με το θάνατό του, μας έδειξε τι θα πει ολοκλήρωση της Τέχνης.

Δε θα άξιζε μια απλή θέση στη blogovision για το Black Star, γιατί θα έμπαινε για τους λάθος λόγους. Όμως, ο μελλοντικός μου εαυτός θα το θεωρούσε ντροπή να έμπαινε μετά από χρόνια εδώ μέσα και να μην διάβαζε κάτι για τον Bowie. 

Καλή 10η blogovision...