'How you gonna get that deepWhen you're daddy ain't here to do it to you'
Πολύ γουστάρω που βλέπω ήδη 1-2 αγαπημένα μου άλμπουμ σε λίστες με τα worst albums από άλλους συν-bloggers! Αυτή είναι η διαφορετικότητα που αντιπροσωπεύει (και) η μουσική και θα με ξενέρωνε αν δεν υπήρχε.
Στο ψητό τώρα...
Ο Jack White είναι ο κλασσικός τύπος του "love him or hate him". Είτε ως σόλο καλλιτέχνης, είτε ως white stripes, είτε ως Raconteurs, δεν υπάρχει μέση λύση. Δε θα βγει κανένας να πει: " 'ντάξει μωρέ, καλός είναι, αλλά προτιμώ τον άλλον ". Αντίθετα, ή θα αρχίζει να τον βρίζει και να τον λέει πομπώδη, κακέκτυπο του ροκ, άχρηστo μιμιτή του Robert Plant κλπ, ή θα πει αυτά που πιστεύω εγώ γι'αυτόν.
Ο Jack είναι Η μορφή της δεκαετίας. Σε εποχές που όσο γρήγορα κάποιος βγαίνει στο προσκήνιο, τόσο γρήγορα φεύγει με τις κλωτσιές, ο JW κατάφερε να δημιουργήσει ένα τελείως δικό του χαρακτήρα (σχεδόν θεατρικό) που το r'n'r επιζητούσε καιρό τώρα. Όχι βρε συ, ΔΕΝ είναι ο Pete Doherty ο r'n'r ήρωας της γενιάς μας, αλλά ο Jack. Τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας (γαμάτος κιθαρίστας) και πολυάσχολος. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Εγώ "τον πάω", ότι και να ΜΕ λέτε εσείς. Είναι μούρη! πως να το κάνουμε? Και αυτό φαίνεται για μια ακόμη φορά με τον τελευταίο του(ς) δίσκο.
Το "Consolers of the Lonely" ακούγεται από την αρχή ως το τέλος σαν μια ολοκληρωμένη, καλογυρισμένη, αυθεντική ROCK ταινία.Ο Jack White (κυρίως) και ο Brendan Benson για μια ακόμη φορά παραδίδουν μαθήματα για το πώς πρέπει να παίζεται το rock 'n' roll. Γιατί είναι εδώ? Θα μπορούσα να πω πολλούς λόγους, όμως πιστεύω πως με το "Carolina Drama" τα λέω όλα. Ακούστε το, ΠΡΟΣΕΞΤΕ το κι αν δε το λατρέψετε πείτε με -άνετα- μεγάλο μαλάκα.
Στο ψητό τώρα...
Ο Jack White είναι ο κλασσικός τύπος του "love him or hate him". Είτε ως σόλο καλλιτέχνης, είτε ως white stripes, είτε ως Raconteurs, δεν υπάρχει μέση λύση. Δε θα βγει κανένας να πει: " 'ντάξει μωρέ, καλός είναι, αλλά προτιμώ τον άλλον ". Αντίθετα, ή θα αρχίζει να τον βρίζει και να τον λέει πομπώδη, κακέκτυπο του ροκ, άχρηστo μιμιτή του Robert Plant κλπ, ή θα πει αυτά που πιστεύω εγώ γι'αυτόν.
Ο Jack είναι Η μορφή της δεκαετίας. Σε εποχές που όσο γρήγορα κάποιος βγαίνει στο προσκήνιο, τόσο γρήγορα φεύγει με τις κλωτσιές, ο JW κατάφερε να δημιουργήσει ένα τελείως δικό του χαρακτήρα (σχεδόν θεατρικό) που το r'n'r επιζητούσε καιρό τώρα. Όχι βρε συ, ΔΕΝ είναι ο Pete Doherty ο r'n'r ήρωας της γενιάς μας, αλλά ο Jack. Τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας (γαμάτος κιθαρίστας) και πολυάσχολος. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Εγώ "τον πάω", ότι και να ΜΕ λέτε εσείς. Είναι μούρη! πως να το κάνουμε? Και αυτό φαίνεται για μια ακόμη φορά με τον τελευταίο του(ς) δίσκο.
Το "Consolers of the Lonely" ακούγεται από την αρχή ως το τέλος σαν μια ολοκληρωμένη, καλογυρισμένη, αυθεντική ROCK ταινία.Ο Jack White (κυρίως) και ο Brendan Benson για μια ακόμη φορά παραδίδουν μαθήματα για το πώς πρέπει να παίζεται το rock 'n' roll. Γιατί είναι εδώ? Θα μπορούσα να πω πολλούς λόγους, όμως πιστεύω πως με το "Carolina Drama" τα λέω όλα. Ακούστε το, ΠΡΟΣΕΞΤΕ το κι αν δε το λατρέψετε πείτε με -άνετα- μεγάλο μαλάκα.
Αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει με τα entries των 53 συμμετεχόντων bloggers,
εδώ τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, μέρα με τη μέρα.
8 σχόλια:
ΔΕΝ το λατρέυουμε αλλά δε θα σε πούμε και μλκ σε καμμία περίπτωση!!!! ;-P
Μα γιατί ρε Στράτο? Εδω με έχουν πει μαλάκα για πολύ πιο ασήμαντη αιτία! :)
Αλήθεια δε σ'άρεσε το Carolina Drama? Το δεύτερο -ειδικά- μέρος του τραγουδιού θεωρώ ότι είναι επικό!
Τώρα μάλιστα...
Οι...αγαπημένοι μου.
(Δεύτερος στην "λίστα αγάπης" μου μετά τον Morrison είναι ο Jack White, ο οποίος αν και ταλαντούχος βγάζει για μένα την πιό "άνευ λόγου" μουσική της δεκαετίας)
χεχεχε, το περίμενα ότι θα γράψεις τις "κακιούλες" σου για τον Τζακ. Είπαμε, ή τον μισείς ή τον λατρεύω.
Άνευ λόγου?
Το βιβλίο "η κόρη του διευθυντή του τσίρκου" το εξηγεί καλύτερα: είναι κάποιος ο οποίος κατεβάζει αβέρτα φοβερές ιδέες στο μυαλό του για μυθιστορήματα, τις οποίες και πουλάει σε ατάλαντους συγγραφείς. Δεν μπορεί να το ελέγξει, συνέχεια κατεβάζει ιδέες, έτσι χωρίς λόγο.
Ε, κάπως έτσι βλέπω κι εγώ τον Τζακ. Είναι τόσο "Μουσικός", που απλά βγάζει σε δίσκο ότι του έρθει στο κεφάλι. Και του έρχονται συνέχεια πράγματα (και φαίνεται ότι θα συνεχίσει έτσι).
Υ.Γ. Αλήθεια, δε ΣΕ άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ το Carolina Drama? Μα τι δράμα ζω κι εγώ ο καημένος?! Λατρεύω τραγούδια που αρέσουν μόνο σε μένα!
ΚΑΘΟΛΟΥ :-((((
(η φωνή του ισοπεδώνει και το πιό καλό τραγούδι)
Εκτός από το ΛΑ ΛΑ ΛΑ στο τέλος που είναι ντιπ Σαλονικιό.
Τελείως όμως? αχαχαχα!
Πιο πολύ και από το ΛΑ ΛΑ ΛΑ του Ίγκυ στο Passenger!!!
Στην "λα λα λα" προβοκατόρικη πρόκληση του Ίνδικτου, θα απαντήσω με αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=4kfTuNdku3A
Δημοσίευση σχολίου