Για μια ακόμη φορά, κατέβηκα χθες στην αγορά για να πάρω παπούτσια. Και για μια ακόμη φορά βαρέθηκα να ψάχνω στο 10λεπτο. Και για μια ακόμα φορά το μόνο που τελικά αγόρασα ήταν CD. Ένα από αυτά ήταν και το "This nat-ion's saving grace" από τους The Fall, έτσι απλά για να έχω στη συλλογή μου ένα άλμπουμ του φοβερού και τρομερού Mark E. Smith. Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι θα ΜΕ αρέσει τόσο -μα τόσο!- πολύ. Δεν έχω σταματήσει να το ακούω από χθες. Το να αγοράσεις -σχεδόν- στη τύχη ένα άλμπουμ των Fall, όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα από καμιά 30ριά επίσημες κυκλοφορίες (να μην αρχίσω καν για τα ΕΡ, τα σινγκλάκια και τις συλλογές) και εντέλει να πετυχαίνεις τέτοιο διαμαντάκι, είναι πιο ευχάριστο από το να βρίσκεις την περίφημη βελόνα στα άχυρα (που χρόοονια τώρα να βρεθεί η καημένη).
Όμως το θέμα του ποστ δεν είναι αυτό. Μαζί με τους Fall αγόρασα και μια συλλογή των Chumbawamba. Συγκεκριμένα την "uneasy listening" που περιέχει "a collection of stuff from 1986-1998" όπως γράφει (εγώ το πήρα για το τελευταίο τραγούδι που δεν είχε κυκλοφορήσει αλλού).
Όσοι γνωρίζετε τους Chumbawamba μόνο από το "tubthumping" -το οποίο έχει ξεφτιλιστεί τόσο πολύ από τα μέρη όπου ακούγεται, άσε που αποτελεί δε και μία από τις χειρότερες δουλειές τους- τότε σχεδόν σας λυπάμαι. Οι Chumbawamba είναι ένα αναρχο-πανκ συγκρότημα, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους η οποία και ξεκίνησε το 1984 στο 'νησί'. Στην πορεία άλλαξαν πολλά στυλ (ποπ, ψιλο-έθνικ, μέχρι ολίγη από hip-hop) όμως πάντα το προσωπικό τους αναρχικό ύφος παρέμενε ανέπαφο (πράγμα που αντικατοπτρίζεται σε όλους σχεδόν τους στίχους τους, οι οποίοι είναι πέρα για πέρα πολιτικοί). Για μένα, το "Anarchy" του 1994 είναι από τους ήχους που σημάδεψαν τη δεκαετία όσο λίγοι δίσκοι κατάφεραν (το εκπληκτικό εξώφυλλο με ένα μωρό να εξέρχεται από τον κόλπο μιας εγκύου εννοείται πως απαγορεύτηκε στις περισσότερες χώρες του κόσμου) .
Όμως και πάλι το θέμα του ποστ δεν είναι τόσο για τους Chumbawamba, όσο για ένα τραγούδι που έβγαλαν το 1992, μέσα από το -επίσης πολύ καλό- άλμπουμ "Shhh". Ο τίτλος του τραγουδιού σίγουρα θα σας είναι γνωστός: "big mouth strikes again". Τί? αυτό το λένε οι Smiths? Ε, καλά, δεν είναι και οι μόνοι. Βέβαια, εκτός από τον τίτλο ουδεμία σχέση το ένα τραγούδι με το άλλο.
Το τραγούδι, όπως και το υπόλοιπο άλμπουμ τα έχω χρόνια κι όμως ποτέ δεν καλοκατάλαβα τους στίχους του τραγουδιού. Η εξήγηση ήρθε μέσα από το "βιβλιαράκι" του 'uneasy listening'. Το μεγάλο στόμα ανήκει στον Lenny Bruce , έναν stand-up κωμικό και σατυρικό κριτικό της δεκαετίας του '50 και '60. Όταν όλοι οι σύγχρονοι συνάδελφοί του έλεγαν μόνο αστεία με πεθερές, αυτός καυτηρίαζε τις πυρηνικές δοκιμές, την ομοφοβία, το ρατσισμό και την σκληρότητα της εκκλησίας. Τρελαινόταν να παίζει με ταμπού και πρακαταλήψεις και να τσατίζει την καθωσπρέπει κοινωνία των ψευδο-"καλών" ανθρώπων. Φυσικά ο συντηρητικός κόσμος δεν το άφησε έτσι αυτό: μέσα σε διάστημα 2 χρόνων συνελλήφθη 15 (!) φορές για αισχρότητα και προσβολή των ηθών, όμως στην πραγματικότητα τον κυνηγούσαν για τις θέσεις του απέναντι στον θρησκευτικό και πολιτικό μοραλισμό. Οι καθολικοί μπάτσοι της εποχής τον ακολουθούσαν σε κάθε εμφάνισή του για να τον συλλάβουν ακριβώς μετά το τέλος της, ενώ απειλούσαν τα clubs που εμφανιζόταν με αφαίρεση της άδειάς τους (πράγμα που τον οδήγησε στην φτώχεια).
Ένας δικαστής τον καταδίκασε σε 4 μήνες φυλάκισης λόγω "έλλειψης μεταμέλειας". Αυτός απάντησε ότι "Δεν είμαι εδώ για έλλειψη μεταμέλειας, αλλά λόγω δικαιοσύνης. Το θέμα δεν είναι η αισχρότητά μου με την οποία φτύνω στα μούτρα της εξουσίας. Η πραγματική αισχρότητα είναι να στέλνουμε νεαρά αγόρια στον πόλεμο και να μισούμε κάποιον για το χρώμα ή τη σεξουαλικότητά του".
Μέχρι το τέλος της ζωής του (1961) τον κυνηγούσαν για τις θέσεις του και ποτέ δε σταμάτησε να υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου μέσα και έξω από τα δικαστήρια.
31 χρόνια μετά το θάνατό του, οι Chumbawamba έγραψαν το "big mouth strikes again" για να τιμήσουν τον ίδιο, αλλά και τις ιδέες που πρέσβευε. Αυτές τις ιδέες που σήμερα τις θεωρούμε δεδομένες...
Όμως το θέμα του ποστ δεν είναι αυτό. Μαζί με τους Fall αγόρασα και μια συλλογή των Chumbawamba. Συγκεκριμένα την "uneasy listening" που περιέχει "a collection of stuff from 1986-1998" όπως γράφει (εγώ το πήρα για το τελευταίο τραγούδι που δεν είχε κυκλοφορήσει αλλού).Όσοι γνωρίζετε τους Chumbawamba μόνο από το "tubthumping" -το οποίο έχει ξεφτιλιστεί τόσο πολύ από τα μέρη όπου ακούγεται, άσε που αποτελεί δε και μία από τις χειρότερες δουλειές τους- τότε σχεδόν σας λυπάμαι. Οι Chumbawamba είναι ένα αναρχο-πανκ συγκρότημα, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους η οποία και ξεκίνησε το 1984 στο 'νησί'. Στην πορεία άλλαξαν πολλά στυλ (ποπ, ψιλο-έθνικ, μέχρι ολίγη από hip-hop) όμως πάντα το προσωπικό τους αναρχικό ύφος παρέμενε ανέπαφο (πράγμα που αντικατοπτρίζεται σε όλους σχεδόν τους στίχους τους, οι οποίοι είναι πέρα για πέρα πολιτικοί). Για μένα, το "Anarchy" του 1994 είναι από τους ήχους που σημάδεψαν τη δεκαετία όσο λίγοι δίσκοι κατάφεραν (το εκπληκτικό εξώφυλλο με ένα μωρό να εξέρχεται από τον κόλπο μιας εγκύου εννοείται πως απαγορεύτηκε στις περισσότερες χώρες του κόσμου) .
Όμως και πάλι το θέμα του ποστ δεν είναι τόσο για τους Chumbawamba, όσο για ένα τραγούδι που έβγαλαν το 1992, μέσα από το -επίσης πολύ καλό- άλμπουμ "Shhh". Ο τίτλος του τραγουδιού σίγουρα θα σας είναι γνωστός: "big mouth strikes again". Τί? αυτό το λένε οι Smiths? Ε, καλά, δεν είναι και οι μόνοι. Βέβαια, εκτός από τον τίτλο ουδεμία σχέση το ένα τραγούδι με το άλλο.
Το τραγούδι, όπως και το υπόλοιπο άλμπουμ τα έχω χρόνια κι όμως ποτέ δεν καλοκατάλαβα τους στίχους του τραγουδιού. Η εξήγηση ήρθε μέσα από το "βιβλιαράκι" του 'uneasy listening'. Το μεγάλο στόμα ανήκει στον Lenny Bruce , έναν stand-up κωμικό και σατυρικό κριτικό της δεκαετίας του '50 και '60. Όταν όλοι οι σύγχρονοι συνάδελφοί του έλεγαν μόνο αστεία με πεθερές, αυτός καυτηρίαζε τις πυρηνικές δοκιμές, την ομοφοβία, το ρατσισμό και την σκληρότητα της εκκλησίας. Τρελαινόταν να παίζει με ταμπού και πρακαταλήψεις και να τσατίζει την καθωσπρέπει κοινωνία των ψευδο-"καλών" ανθρώπων. Φυσικά ο συντηρητικός κόσμος δεν το άφησε έτσι αυτό: μέσα σε διάστημα 2 χρόνων συνελλήφθη 15 (!) φορές για αισχρότητα και προσβολή των ηθών, όμως στην πραγματικότητα τον κυνηγούσαν για τις θέσεις του απέναντι στον θρησκευτικό και πολιτικό μοραλισμό. Οι καθολικοί μπάτσοι της εποχής τον ακολουθούσαν σε κάθε εμφάνισή του για να τον συλλάβουν ακριβώς μετά το τέλος της, ενώ απειλούσαν τα clubs που εμφανιζόταν με αφαίρεση της άδειάς τους (πράγμα που τον οδήγησε στην φτώχεια).
Ένας δικαστής τον καταδίκασε σε 4 μήνες φυλάκισης λόγω "έλλειψης μεταμέλειας". Αυτός απάντησε ότι "Δεν είμαι εδώ για έλλειψη μεταμέλειας, αλλά λόγω δικαιοσύνης. Το θέμα δεν είναι η αισχρότητά μου με την οποία φτύνω στα μούτρα της εξουσίας. Η πραγματική αισχρότητα είναι να στέλνουμε νεαρά αγόρια στον πόλεμο και να μισούμε κάποιον για το χρώμα ή τη σεξουαλικότητά του".Μέχρι το τέλος της ζωής του (1961) τον κυνηγούσαν για τις θέσεις του και ποτέ δε σταμάτησε να υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου μέσα και έξω από τα δικαστήρια.
31 χρόνια μετά το θάνατό του, οι Chumbawamba έγραψαν το "big mouth strikes again" για να τιμήσουν τον ίδιο, αλλά και τις ιδέες που πρέσβευε. Αυτές τις ιδέες που σήμερα τις θεωρούμε δεδομένες...I caught you with your head down the toilet as you were gulping up dirty words, then later dressed in suit and tie, whilst playing to the laughing crowds, you were gargling, spitting, fingers down your throat, making yourself so sick. Vomiting the words that you'd sucked and slurped all over the cops at the back!
Big mouth, big mouth, big mouth strikes again
Big mouth, big mouth, big mouth strikes again
.jpg)
