Y.Γ. Μόλις διάβασες κάτι σε review.
Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
Titus Andronicus - The Monitor
Y.Γ. Μόλις διάβασες κάτι σε review.
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Rock Werchter Review: Day 4 (and last)
Θα γίνω πολύ μελό αν πω ότι με το που ξύπνησα την Κυριακή για την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, με είχε ήδη πιάσει μια ψιλο-μελαγχολία? θα γίνω, γι' αυτό δεν το αναφέρω. Πριν πάω στο Βέλγιο, έλεγα ότι το φεστιβάλ άξιζε ουσιαστικά μόνο για το line-up της Κυριακής και δε θα με πείραζε αν θα πήγαινα μόνο για τότε. Ευτυχώς που δεν το έκανα! όχι επειδή η Κυριακή ήταν κακή -κάθε άλλο!-, οι προηγούμενες μέρες όμως ήταν κάτι που άξιζε να ζήσω και να ακούσω.
Ήθελα τόσο πολύ να είμαι όσο μπορούσα περισσότερο μπροστά εκείνη τη μέρα, που να σκεφτείτε ότι ήμασταν στο κάγκελο της main stage από τις 14:00! Εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να αφήναμε εκείνο το σημείο ούτε για μπύρα, πόσο μάλλον για τις δευτεράντζες της Pyramid (οκ, εξαιρούνται οι Gomez). It was all about the main stage λοιπόν για το τελείωμα. Ο ήλιος καλά κρατούσε και την Κυριακή, μέχρι που ψιλο-καήκαμε κιόλας. Μάλιστα: θα έχω να λέω ότι το μοναδικό μου κάψιμο για το καλοκαίρι του 2010 ήταν στο ...Βέλγιο!
Black keys λοιπόν για αρχή το μεσημέρι. Οι οποίοι μεταφέρθηκαν εκτάκτως στο main stage από την Pyramid επειδή οι Wolfmother, που θα εμφανίζονταν κανονικά, ακύρωσαν την περιοδεία τους. Αν μας χάλασε? το αντίθετο. Το φετινό τους "brothers" είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες για το 2010 και γενικά είναι μια μπάντα που συμπαθώ ιδιαίτερα. Σίγουρα αυτή η ώρα δεν τους ταιριάζει αλλά ας μην τα ξαναλέμε: αυτό το καλό/κακό έχουν τα μεγάλα φεστιβάλ (μεγάλα είπα! ακούτε Detox και Didi??). Στα της συναυλίας τώρα, αν και οι black keys έχουν μόνο δύο μόνιμα μέλη (νταμς, κιθάρα), on stage είχαν μαζί τους και κάποιους ακόμα session μουσικούς. Τα τραγούδια τους να πω την αλήθεια χάνουν πολύ σε δυναμική όταν τα ακούς ζωντανά (αχχ, άτιμοι καλοί παραγωγοί), αλλά όχι τόσο ώστε να μην τα ευχαριστιέσαι. Κλασσική μπλουζ-ροκ και τελείως "αμερικάνικη" εμφάνιση που μπορεί να μην ενθουσίασε το κοινό, όμως περνούσες καλά. Το αγαπημένο μου "tighten up" πάντως το έπαιξαν τέλεια.
Στο κενό μετά τους black keys και πριν τους Alice in Chains, γνώρισα -μάλλον αυτός με γνώρισε- έναν απίστευτο Βέλγο ο οποίος καθόταν δίπλα μου. Τί το περίεργο θα μου πείτε,ε? λοιπόν, ο τύπος αυτός ήταν γύρω στα εξήντα παρακαλώ και θυμίζω ότι ήμασταν στο κάγκελο! άκουσε που μιλούσαμε ελληνικά και μου είπε ότι έχει πάει 3-4 φορές Ελλάδα για διακοπές (όλως περιέργως σε κανένα νησί) και ότι δεν έχει χάσει κανένα Rock Werchter επί 32 χρόνια (αυτό ήταν το 36ο φεστιβάλ...)! Δε θέλω καν να αρχίσω να φαντάζομαι τί έχουν δει τα ματάκια του όλα αυτά τα χρόνια. Απίστευτα συμπαθής και ευγενικότατος. Η χαρά του όταν του είπα ότι ήρθα από Ελλάδα μόνο για το φεστιβάλ ήταν σχεδόν συγκινητική. Στο τέλος μάλιστα μας κέρασε και κουπόνια για μπύρα!! O καλύτερος για τον ίδιο που πέρασε από το Rock Werchter όταν τον ρώτησα, ήταν ο David Bowie (1987)... Από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ προσωπικά.
Σειρά είχε μια ιστορική μπάντα, μία από τις πολλές που ανέδειξε η περίφημη σκηνή του Seattle (θα βλέπαμε αρκετούς τύπους από εκεί στις επόμενες ώρες...). Alice in Chains on stage λοιπόν, χωρίς όμως την εμβληματική φιγούρα και μαγευτική φωνή του Layne Staley (πέθανε το 2002, από ναρκωτικά). Εάν στο μικρόφωνο ήταν ο Staley, θα μιλούσαμε για μια άλλη, τελείως διαφορετική συναυλία από αυτή που τελικά είδαμε. Όχι, οι AIC δεν ήταν κακοί, μια χαρά ήταν. Θα προτιμούσα βέβαια να παίξουν λιγότερα τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ, αλλά μετά από 14 περίπου χρόνια -όταν και πρωτοάκουσα και ασχολήθηκα με AIC και grundge γενικότερα- άκουσα τα "rooster", "would" και "no excuses". 3 ύμνους για μένα τότε. Μου φτάνει.
Αυτό που ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα, είναι το γεγονός ότι μετά(!) τους Alice in Chains το πρόγραμμα είχε κάτι σχολιαρόπαιδα με κόκκινες κορδέλες στα μαλλιά που μου θύμισαν τον Roger Federer. Κάποιοι Vampire Weekend δλδ. Με διαφορά η χειρότερη μπάντα του φεστιβάλ. Μπροστά σ'αυτούς παρακαλούσα να ξαναβγούν οι Rammstein, να σκεφτείς γιατρέ μου! Δεν ήταν μόνο κακοί: ήταν εκνευριστικοί. Έχε χάρη δλδ που "έπρεπε" να κρατήσουμε τις καλές μας θέσεις για μετά. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από κάτι αμερικανάκια που ήταν σαν να παίζανε σε μια παραλία για τα γενέθλια κάποιου nerd πλουσιόπαιδου από το Harvard. Χάλια, χάλια....
Ένα είναι το αντίδοτο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις: δυνατές κιθαριστικές παραμορφώσεις, εκκωφαντικά ντραμς και mind-blowing μπασογραμμές. Μετάφραση? Josh Homme(των Queens of the Stone Age), Dave Grohl (των Nirvana και Foo Fighters) και John Paul Jones (των Led Zeppelin), ή αλλιώς Them Crooked Vultures. Και μόνο να βλέπεις αυτούς τους τρεις στο ίδιο stage είναι ηδονιιιστικό. Μπορεί στην Ελλάδα να είχαμε φέτος τους Big 4, στο Werchter πάντως είδα και καταχάρηκα τους Big 3. Δε θα συμβούλευα κανέναν να πάρει τον μοναδικό τους δίσκο. Δε μου άρεσε καθόλου. Θα συμβούλευα όμως τους πάντες να τους δούνε ζωντανά. Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω τώρα, όμως ένιωθα να έβλεπα ένα τεράστιο κομμάτι της ροκ ιστορίας μπροστά μου (60's-70's, 90's και 00's). Τσίτα ενισχυτές, ατελείωτο headbanging, άχρηστα αυτιά στο τέλος. Αν και την περισσότερη ώρα δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τον Dave Grohl και το απίστευτο παίξιμό του στα ντραμς (είμαι πλέον πεπεισμένος ότι αυτός ο άνθρωπος είναι από άλλο πλανήτη). Καλύτερες στιγμές τους? το "mind eraser, no chaser" και το "new fang". Ωραία πράματα....
Και μετά βγήκε το πρώτο μισό της αιτίας που διάλεξα το Rock Werchter. Η αγαπημένη μου μπάντα της δεκαετίας που μας άφησε, οι Arcade Fire. Ελάχιστες φορές τα προηγούμενα χρόνια, ένιωσα αυτή την έξαψη για να δω κάποιον ζωντανά. Και πιστέψτε με, έχοντας δει τόσους καλλιτέχνες και τόσα συγκροτήματα στο παρελθόν, σπάνια το παθαίνω. Και μετά ...τέλειωσαν τη συναυλία τους.
Τί? αφού έτσι ένιωσα! με το που είπαν το τελευταίο τους τραγούδι ("wake up") ένιωσα ότι δεν τους έχω δει πραγματικά. Μπορεί να έπαιξαν 13 τραγούδια και να κάθησαν πάνω στη σκηνή για 1 ώρα και 20', αλλά εγώ στο τέλος ακόμα περίμενα να δω τους Arcade Fire. 3 οι λόγοι:
- οκ, ο πρώτος λόγος είναι λίγο υπερβολικός κι αυτό επειδή είμαι ένας αυθεντικός groupie των AF. Απλά ήθελα περισσότερο. Θα ήθελα να ακούσω και το Laika και το Ocean of Noise και το Antichrist Television Blues και το Oldflame (ανάμεσα σε άλλα). Ίσως τα 4 αγαπημένα μου. Βέβαια, ήμουν προετοιμασμένος να μην τα ακούσω αφού ήταν co-headliners μόνο. Αλλά σου μένει μια γεύση ανολοκλήρωσης.
- το ανέφερα ήδη ότι το κοινό στο Werchter ήταν από κοιμισμένο έως ξενέρωτο. Στους AF ήταν το χειρότερο όλου του φεστιβάλ. Τέτοια ψοφίμια ούτε οι διεθνείς μας στο ματς με τη Σουηδία στο euro 2008 δεν ήταν! Τί κι αν ήμασταν στο κάγκελο? Μόνο η παρέα μου ξελαριγκιαζόταν στα τραγούδια και κάτι άλλοι Έλληνες που βρίσκονταν λίγο πιο μπροστά. Βέβαια, δε μας επηρέασε και τόσο. Εμείς το χαβά μας ούτως ή άλλως. Αλλά όπως και να το κάνουμε, διαφορετική είναι μια συναυλία που όλοι συμμετέχουν ενεργά.
- τα νέα τραγούδια των AF. Αν ανατρέξετε σε προηγούμενα posts, θα διαβάσετε τη γνώμη μου πάνω στο νέο άλμπουμ τους, το "the suburbs". Είναι κακό. Και το γεγονός ότι ήταν για μένα το πλέον αναμενόμενο άλμπουμ της χρονιάς, το κάνει ακόμα χειρότερο. Θα μου πεις γιατρέ μου ότι κι αυτό το ήξερα. Τουρ προώθησης για το άλμπουμ κάνουν οι άνθρωποι, δε θα το παίξουν? Δε σημαίνει όμως ότι θα έπρεπε και να μ'αρέσουν. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν τόσο τα αδιάφορα τραγούδια, όσο ότι σου έριχναν τη διάθεση επειδή τα έπαιζαν ανάμεσα στα παλιά και δεν προλάβαινες να "μπεις" και πολύ ζεστά στη συναυλία.
Όμως...
Παρ' όλη τη μίζερη γκρίνια μου παραπάνω, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι είδα και άκουσα ζωντανά -ίσως όχι στο βαθμό που θα ήθελα απλά- μία από τις αγαπημένες μου μπάντες. Και μη νομίζετε ότι οι φίλοι μου οι Καναδοί ήταν κακοί. Σούπερ επαγγελματίες ήταν. Μπορεί στην αρχή να ξενέρωσαν και οι ίδιοι με την χλιαρή ανταπόκριση, όμως έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να το αλλάξουν αυτό: έπαιξαν δλδ τέλεια τη μουσική τους. Οι AF δεν έχουν σόου, δεν έχουν πυροτεχνήματα ή φωτιές, ο frontman τους δεν κατεβαίνει στο κοινό να τραγουδήσει. Η αποστολή τους είναι η μουσική. Και σε αυτό το κομμάτι τα πήγαν περίφημα. Πάνω στη σκηνή έπαιζαν το σύστημα "ρολόι": Σχεδόν σε κάθε τραγούδι όλα τα μέλη των AF άλλαζαν θέση και όργανο. Ο ντράμερ γινόταν κιθαρίστας, ο μπασίστας έπιανε το ακορτεόν, η τρομπετίστρια καθόταν στο πιάνο. Απίστευτοι μουσικοί όλοι τους. Ειδικά αφού ξεμπέρδεψαν με τα νέα τους τραγούδια (λίγο μετά το μισό της συναυλίας) και άρχισαν να παίζουν στη σειρά τους ύμνους των "power out", "rebellion (lies)", "tunnels", "intervention" και "wake up", νομίζω ότι μας παρέδωσαν μερικές απίστευτες μουσικές στιγμές. Πολύ όμορφη σκηνή ήταν όταν σχεδόν σε όλο το live των AF έβλεπες τον Dave Grohl και τον Josh Homme να έχουν ανέβει στη σκηνή για να τους δούνε και να χτυπιούνται...
Και μετά βγήκαν οι Pearl Jam...
Τί είναι οι Pearl Jam? δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία από τις καλύτερες μπάντες όλων των εποχών και σίγουρα μία από τις ελάχιστες εναπομείνουσες. Αυθεντικό grundge, αυθεντικό rock, αυθεντικό attitude, αυθεντική big band. Έχω την εντύπωση ότι δεν μπορώ να περιγράψω ένα live των Pearl Jam, όσες εκθαμβωτικές λέξεις κι αν χρησιμοποιήσω. Είναι από τα πράγματα που απλά ΠΡΕΠΕΙ να ζήσεις από μόνος σου. Πως μπορείς να περιγράψεις την ένταση της στιγμής όταν, μαζί με τις υπόλοιπες 80.000 στον ίδιο χώρο, φτύνεις τους στίχους του "do the evolution" ή του "rearviewmirror" ή του επικού "alive"? πως μπορείς να περιγράψεις τη συγκίνηση του ίδιου του Eddie Vedder όταν αφιέρωσε τη διασκευή του "arms aloft" (Joe Strummer and the mescaleros) στον μακαρίτη Layne Staley των AIC, τα μέλη των οποίων ήταν πίσω από τη σκηνή και άκουγαν? πως να περιγράψεις το γεγονός ότι έκλεισαν με τη διασκευή του "kick out the jams" των MC5, ενώ πρώτα είχαν ανεβάσει τον Dave Grohl πάνω στη σκηνή που χτυπιόταν όλη την ώρα (δες βίντεο παρακάτω)? πως μπορείς να περιγράψεις αυτόν τον απίστευτο Eddie Vedder? εκπληκτικοί, απλά εκπληκτικοί.
Ένα από τα στοιχεία που βοήθησαν στο να γίνει ένα εκρηκτικό live, ήταν ότι το setlist τους ήταν αμιγώς ανεβαστικό. Ούτε "better man", ούτε "black", ούτε "jeremy" έπαιξαν. Η μόνη μπαλάντα ήταν το "just breathe". Ήταν δηλαδή ένα setlist "δικό τους". Φαινόταν ότι αυτά ήταν τα τραγούδια που γουστάρουν και οι ίδιοι να ακούνε. Δεν το ξέραμε τότε, αλλά αυτή θα ήταν η τελευταία τέτοια συναυλία τους για ένα μεγάλο διάστημα όπως ανακοίνωσαν οι ίδιοι μετά το live της Πορτογαλίας (δες εδώ την ανακοίνωσή τους). Πράγμα που με κάνει δύο φορές τυχερό: μια επειδή τους είδα και μια επειδή πρόλαβα και τους είδα... :)
Δεν περιγράφω άλλο!! ίσως η καλύτερη συναυλία που έχω πάει.
top 6:
6) O Βέλγος τρελο-παππούς που γνώρισα την τελευταία μέρα
5) Η Μαρίνα, ο Γρηγόρης και η Μαρία (ήξερα ήδη ότι θα έχω φοβερή παρέα από Ελλάδα, αλλά με περίμενε ακόμη μια ευχάριστη έκπληξη στο Βέλγιο)
4) Το ότι είδα τους Arcade Fire
3) Οι στιγμές που το ξύλινο πάτωμα της μικρής σκηνής όταν έπαιζε η florence παλλόταν τόσο πολύ που ουσιαστικά χοροπηδούσες μένοντας ακίνητος.
2) Όλοι οι headliners -πλην των Rammstein φυσικά- που αποδείχτηκαν σωστές επιλογές.
1) "Kickout the jams", Pearl Jam μαζί με τον Dave Grohl στο κλείσιμο του φεστιβάλ.
worst 6:
6) Oι Rammstein ή οι Vampire Weekend? Χμμ.... δύσκολο
5) η μανούρα που μας έτυχε με το αμάξι
4) ο ξενέρωτος κόσμος
3) που έχασα τους Specials και τους LCD Soundsystem
2) που είδα μπροστά-μπροστά στην πρώτη σειρά όταν έπαιζαν οι Arcade Fire, κάποιους να κουνάνε μια σημαία του Μπάουγκ
1) η ακύρωση της πτήσης μας από την Alitaria και το χάσιμο των αποσκευών μας αργότερα
Ήθελα τόσο πολύ να είμαι όσο μπορούσα περισσότερο μπροστά εκείνη τη μέρα, που να σκεφτείτε ότι ήμασταν στο κάγκελο της main stage από τις 14:00! Εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να αφήναμε εκείνο το σημείο ούτε για μπύρα, πόσο μάλλον για τις δευτεράντζες της Pyramid (οκ, εξαιρούνται οι Gomez). It was all about the main stage λοιπόν για το τελείωμα. Ο ήλιος καλά κρατούσε και την Κυριακή, μέχρι που ψιλο-καήκαμε κιόλας. Μάλιστα: θα έχω να λέω ότι το μοναδικό μου κάψιμο για το καλοκαίρι του 2010 ήταν στο ...Βέλγιο!
Black keys λοιπόν για αρχή το μεσημέρι. Οι οποίοι μεταφέρθηκαν εκτάκτως στο main stage από την Pyramid επειδή οι Wolfmother, που θα εμφανίζονταν κανονικά, ακύρωσαν την περιοδεία τους. Αν μας χάλασε? το αντίθετο. Το φετινό τους "brothers" είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες για το 2010 και γενικά είναι μια μπάντα που συμπαθώ ιδιαίτερα. Σίγουρα αυτή η ώρα δεν τους ταιριάζει αλλά ας μην τα ξαναλέμε: αυτό το καλό/κακό έχουν τα μεγάλα φεστιβάλ (μεγάλα είπα! ακούτε Detox και Didi??). Στα της συναυλίας τώρα, αν και οι black keys έχουν μόνο δύο μόνιμα μέλη (νταμς, κιθάρα), on stage είχαν μαζί τους και κάποιους ακόμα session μουσικούς. Τα τραγούδια τους να πω την αλήθεια χάνουν πολύ σε δυναμική όταν τα ακούς ζωντανά (αχχ, άτιμοι καλοί παραγωγοί), αλλά όχι τόσο ώστε να μην τα ευχαριστιέσαι. Κλασσική μπλουζ-ροκ και τελείως "αμερικάνικη" εμφάνιση που μπορεί να μην ενθουσίασε το κοινό, όμως περνούσες καλά. Το αγαπημένο μου "tighten up" πάντως το έπαιξαν τέλεια.
Στο κενό μετά τους black keys και πριν τους Alice in Chains, γνώρισα -μάλλον αυτός με γνώρισε- έναν απίστευτο Βέλγο ο οποίος καθόταν δίπλα μου. Τί το περίεργο θα μου πείτε,ε? λοιπόν, ο τύπος αυτός ήταν γύρω στα εξήντα παρακαλώ και θυμίζω ότι ήμασταν στο κάγκελο! άκουσε που μιλούσαμε ελληνικά και μου είπε ότι έχει πάει 3-4 φορές Ελλάδα για διακοπές (όλως περιέργως σε κανένα νησί) και ότι δεν έχει χάσει κανένα Rock Werchter επί 32 χρόνια (αυτό ήταν το 36ο φεστιβάλ...)! Δε θέλω καν να αρχίσω να φαντάζομαι τί έχουν δει τα ματάκια του όλα αυτά τα χρόνια. Απίστευτα συμπαθής και ευγενικότατος. Η χαρά του όταν του είπα ότι ήρθα από Ελλάδα μόνο για το φεστιβάλ ήταν σχεδόν συγκινητική. Στο τέλος μάλιστα μας κέρασε και κουπόνια για μπύρα!! O καλύτερος για τον ίδιο που πέρασε από το Rock Werchter όταν τον ρώτησα, ήταν ο David Bowie (1987)... Από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ προσωπικά.Σειρά είχε μια ιστορική μπάντα, μία από τις πολλές που ανέδειξε η περίφημη σκηνή του Seattle (θα βλέπαμε αρκετούς τύπους από εκεί στις επόμενες ώρες...). Alice in Chains on stage λοιπόν, χωρίς όμως την εμβληματική φιγούρα και μαγευτική φωνή του Layne Staley (πέθανε το 2002, από ναρκωτικά). Εάν στο μικρόφωνο ήταν ο Staley, θα μιλούσαμε για μια άλλη, τελείως διαφορετική συναυλία από αυτή που τελικά είδαμε. Όχι, οι AIC δεν ήταν κακοί, μια χαρά ήταν. Θα προτιμούσα βέβαια να παίξουν λιγότερα τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ, αλλά μετά από 14 περίπου χρόνια -όταν και πρωτοάκουσα και ασχολήθηκα με AIC και grundge γενικότερα- άκουσα τα "rooster", "would" και "no excuses". 3 ύμνους για μένα τότε. Μου φτάνει.
Αυτό που ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα, είναι το γεγονός ότι μετά(!) τους Alice in Chains το πρόγραμμα είχε κάτι σχολιαρόπαιδα με κόκκινες κορδέλες στα μαλλιά που μου θύμισαν τον Roger Federer. Κάποιοι Vampire Weekend δλδ. Με διαφορά η χειρότερη μπάντα του φεστιβάλ. Μπροστά σ'αυτούς παρακαλούσα να ξαναβγούν οι Rammstein, να σκεφτείς γιατρέ μου! Δεν ήταν μόνο κακοί: ήταν εκνευριστικοί. Έχε χάρη δλδ που "έπρεπε" να κρατήσουμε τις καλές μας θέσεις για μετά. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από κάτι αμερικανάκια που ήταν σαν να παίζανε σε μια παραλία για τα γενέθλια κάποιου nerd πλουσιόπαιδου από το Harvard. Χάλια, χάλια....
Ένα είναι το αντίδοτο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις: δυνατές κιθαριστικές παραμορφώσεις, εκκωφαντικά ντραμς και mind-blowing μπασογραμμές. Μετάφραση? Josh Homme(των Queens of the Stone Age), Dave Grohl (των Nirvana και Foo Fighters) και John Paul Jones (των Led Zeppelin), ή αλλιώς Them Crooked Vultures. Και μόνο να βλέπεις αυτούς τους τρεις στο ίδιο stage είναι ηδονιιιστικό. Μπορεί στην Ελλάδα να είχαμε φέτος τους Big 4, στο Werchter πάντως είδα και καταχάρηκα τους Big 3. Δε θα συμβούλευα κανέναν να πάρει τον μοναδικό τους δίσκο. Δε μου άρεσε καθόλου. Θα συμβούλευα όμως τους πάντες να τους δούνε ζωντανά. Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω τώρα, όμως ένιωθα να έβλεπα ένα τεράστιο κομμάτι της ροκ ιστορίας μπροστά μου (60's-70's, 90's και 00's). Τσίτα ενισχυτές, ατελείωτο headbanging, άχρηστα αυτιά στο τέλος. Αν και την περισσότερη ώρα δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τον Dave Grohl και το απίστευτο παίξιμό του στα ντραμς (είμαι πλέον πεπεισμένος ότι αυτός ο άνθρωπος είναι από άλλο πλανήτη). Καλύτερες στιγμές τους? το "mind eraser, no chaser" και το "new fang". Ωραία πράματα....
Και μετά βγήκε το πρώτο μισό της αιτίας που διάλεξα το Rock Werchter. Η αγαπημένη μου μπάντα της δεκαετίας που μας άφησε, οι Arcade Fire. Ελάχιστες φορές τα προηγούμενα χρόνια, ένιωσα αυτή την έξαψη για να δω κάποιον ζωντανά. Και πιστέψτε με, έχοντας δει τόσους καλλιτέχνες και τόσα συγκροτήματα στο παρελθόν, σπάνια το παθαίνω. Και μετά ...τέλειωσαν τη συναυλία τους.Τί? αφού έτσι ένιωσα! με το που είπαν το τελευταίο τους τραγούδι ("wake up") ένιωσα ότι δεν τους έχω δει πραγματικά. Μπορεί να έπαιξαν 13 τραγούδια και να κάθησαν πάνω στη σκηνή για 1 ώρα και 20', αλλά εγώ στο τέλος ακόμα περίμενα να δω τους Arcade Fire. 3 οι λόγοι:
- οκ, ο πρώτος λόγος είναι λίγο υπερβολικός κι αυτό επειδή είμαι ένας αυθεντικός groupie των AF. Απλά ήθελα περισσότερο. Θα ήθελα να ακούσω και το Laika και το Ocean of Noise και το Antichrist Television Blues και το Oldflame (ανάμεσα σε άλλα). Ίσως τα 4 αγαπημένα μου. Βέβαια, ήμουν προετοιμασμένος να μην τα ακούσω αφού ήταν co-headliners μόνο. Αλλά σου μένει μια γεύση ανολοκλήρωσης.
- το ανέφερα ήδη ότι το κοινό στο Werchter ήταν από κοιμισμένο έως ξενέρωτο. Στους AF ήταν το χειρότερο όλου του φεστιβάλ. Τέτοια ψοφίμια ούτε οι διεθνείς μας στο ματς με τη Σουηδία στο euro 2008 δεν ήταν! Τί κι αν ήμασταν στο κάγκελο? Μόνο η παρέα μου ξελαριγκιαζόταν στα τραγούδια και κάτι άλλοι Έλληνες που βρίσκονταν λίγο πιο μπροστά. Βέβαια, δε μας επηρέασε και τόσο. Εμείς το χαβά μας ούτως ή άλλως. Αλλά όπως και να το κάνουμε, διαφορετική είναι μια συναυλία που όλοι συμμετέχουν ενεργά.
- τα νέα τραγούδια των AF. Αν ανατρέξετε σε προηγούμενα posts, θα διαβάσετε τη γνώμη μου πάνω στο νέο άλμπουμ τους, το "the suburbs". Είναι κακό. Και το γεγονός ότι ήταν για μένα το πλέον αναμενόμενο άλμπουμ της χρονιάς, το κάνει ακόμα χειρότερο. Θα μου πεις γιατρέ μου ότι κι αυτό το ήξερα. Τουρ προώθησης για το άλμπουμ κάνουν οι άνθρωποι, δε θα το παίξουν? Δε σημαίνει όμως ότι θα έπρεπε και να μ'αρέσουν. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν τόσο τα αδιάφορα τραγούδια, όσο ότι σου έριχναν τη διάθεση επειδή τα έπαιζαν ανάμεσα στα παλιά και δεν προλάβαινες να "μπεις" και πολύ ζεστά στη συναυλία.
Όμως...Παρ' όλη τη μίζερη γκρίνια μου παραπάνω, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι είδα και άκουσα ζωντανά -ίσως όχι στο βαθμό που θα ήθελα απλά- μία από τις αγαπημένες μου μπάντες. Και μη νομίζετε ότι οι φίλοι μου οι Καναδοί ήταν κακοί. Σούπερ επαγγελματίες ήταν. Μπορεί στην αρχή να ξενέρωσαν και οι ίδιοι με την χλιαρή ανταπόκριση, όμως έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να το αλλάξουν αυτό: έπαιξαν δλδ τέλεια τη μουσική τους. Οι AF δεν έχουν σόου, δεν έχουν πυροτεχνήματα ή φωτιές, ο frontman τους δεν κατεβαίνει στο κοινό να τραγουδήσει. Η αποστολή τους είναι η μουσική. Και σε αυτό το κομμάτι τα πήγαν περίφημα. Πάνω στη σκηνή έπαιζαν το σύστημα "ρολόι": Σχεδόν σε κάθε τραγούδι όλα τα μέλη των AF άλλαζαν θέση και όργανο. Ο ντράμερ γινόταν κιθαρίστας, ο μπασίστας έπιανε το ακορτεόν, η τρομπετίστρια καθόταν στο πιάνο. Απίστευτοι μουσικοί όλοι τους. Ειδικά αφού ξεμπέρδεψαν με τα νέα τους τραγούδια (λίγο μετά το μισό της συναυλίας) και άρχισαν να παίζουν στη σειρά τους ύμνους των "power out", "rebellion (lies)", "tunnels", "intervention" και "wake up", νομίζω ότι μας παρέδωσαν μερικές απίστευτες μουσικές στιγμές. Πολύ όμορφη σκηνή ήταν όταν σχεδόν σε όλο το live των AF έβλεπες τον Dave Grohl και τον Josh Homme να έχουν ανέβει στη σκηνή για να τους δούνε και να χτυπιούνται...
Και μετά βγήκαν οι Pearl Jam...Τί είναι οι Pearl Jam? δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία από τις καλύτερες μπάντες όλων των εποχών και σίγουρα μία από τις ελάχιστες εναπομείνουσες. Αυθεντικό grundge, αυθεντικό rock, αυθεντικό attitude, αυθεντική big band. Έχω την εντύπωση ότι δεν μπορώ να περιγράψω ένα live των Pearl Jam, όσες εκθαμβωτικές λέξεις κι αν χρησιμοποιήσω. Είναι από τα πράγματα που απλά ΠΡΕΠΕΙ να ζήσεις από μόνος σου. Πως μπορείς να περιγράψεις την ένταση της στιγμής όταν, μαζί με τις υπόλοιπες 80.000 στον ίδιο χώρο, φτύνεις τους στίχους του "do the evolution" ή του "rearviewmirror" ή του επικού "alive"? πως μπορείς να περιγράψεις τη συγκίνηση του ίδιου του Eddie Vedder όταν αφιέρωσε τη διασκευή του "arms aloft" (Joe Strummer and the mescaleros) στον μακαρίτη Layne Staley των AIC, τα μέλη των οποίων ήταν πίσω από τη σκηνή και άκουγαν? πως να περιγράψεις το γεγονός ότι έκλεισαν με τη διασκευή του "kick out the jams" των MC5, ενώ πρώτα είχαν ανεβάσει τον Dave Grohl πάνω στη σκηνή που χτυπιόταν όλη την ώρα (δες βίντεο παρακάτω)? πως μπορείς να περιγράψεις αυτόν τον απίστευτο Eddie Vedder? εκπληκτικοί, απλά εκπληκτικοί.
Ένα από τα στοιχεία που βοήθησαν στο να γίνει ένα εκρηκτικό live, ήταν ότι το setlist τους ήταν αμιγώς ανεβαστικό. Ούτε "better man", ούτε "black", ούτε "jeremy" έπαιξαν. Η μόνη μπαλάντα ήταν το "just breathe". Ήταν δηλαδή ένα setlist "δικό τους". Φαινόταν ότι αυτά ήταν τα τραγούδια που γουστάρουν και οι ίδιοι να ακούνε. Δεν το ξέραμε τότε, αλλά αυτή θα ήταν η τελευταία τέτοια συναυλία τους για ένα μεγάλο διάστημα όπως ανακοίνωσαν οι ίδιοι μετά το live της Πορτογαλίας (δες εδώ την ανακοίνωσή τους). Πράγμα που με κάνει δύο φορές τυχερό: μια επειδή τους είδα και μια επειδή πρόλαβα και τους είδα... :)Δεν περιγράφω άλλο!! ίσως η καλύτερη συναυλία που έχω πάει.
End of Day 4. The end...
top 6:
6) O Βέλγος τρελο-παππούς που γνώρισα την τελευταία μέρα
5) Η Μαρίνα, ο Γρηγόρης και η Μαρία (ήξερα ήδη ότι θα έχω φοβερή παρέα από Ελλάδα, αλλά με περίμενε ακόμη μια ευχάριστη έκπληξη στο Βέλγιο)
4) Το ότι είδα τους Arcade Fire
3) Οι στιγμές που το ξύλινο πάτωμα της μικρής σκηνής όταν έπαιζε η florence παλλόταν τόσο πολύ που ουσιαστικά χοροπηδούσες μένοντας ακίνητος.
2) Όλοι οι headliners -πλην των Rammstein φυσικά- που αποδείχτηκαν σωστές επιλογές.
1) "Kickout the jams", Pearl Jam μαζί με τον Dave Grohl στο κλείσιμο του φεστιβάλ.
worst 6:
6) Oι Rammstein ή οι Vampire Weekend? Χμμ.... δύσκολο
5) η μανούρα που μας έτυχε με το αμάξι
4) ο ξενέρωτος κόσμος
3) που έχασα τους Specials και τους LCD Soundsystem
2) που είδα μπροστά-μπροστά στην πρώτη σειρά όταν έπαιζαν οι Arcade Fire, κάποιους να κουνάνε μια σημαία του Μπάουγκ
1) η ακύρωση της πτήσης μας από την Alitaria και το χάσιμο των αποσκευών μας αργότερα
Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010
Rock Werchter Review: Day 3
Ξημέρωσε το Σάββατο λοιπόν, η τρίτη μέρα του φεστιβάλ. Τέτοιο πόνο σε όλο το σώμα αλλά κυρίως στα πόδια ούτε οι μαραθωνοδρόμοι δεν έχουν. Ανεβαίνω ένα σκαλί και χρειάζομαι μετά 5' διάλλειμμα! Μικρή στάση για πρωινό (2 το μεσημέρι) σε μια πολύ συμπαθητική και όλως περιέργως φθηνή boulangerie του Ν21 (ο αγαπημένος μου δρόμος στις Βρυξέλλες: μας έβγαζε κατευθείαν στο werchter, ξεκινώντας σχεδόν μπροστά από το ξενοδοχείο!) και vamos.
Το Σάββατο ήταν ουσιαστικά η πρώτη μέρα που ζήσαμε την πραγματική εμπειρία του φεστιβάλ. Την Πέμπτη θέλαμε να χωθούμε από νωρίς σχετικά μπροστά για τους Muse και την βγάλαμε στο κάγκελο, ενώ την Παρασκευή τη μετατρέψαμε σε συναυλία τόσο αργά που φτάσαμε. Όμως, το Σάββατο το χαρήκαμε περισσότερο. Κι αυτό γιατί δεν υπήρχε κάποια μπάντα που να μας "ανάγκαζε" να την περιμένουμε από καλή θέση και έτσι να χάναμε τα παρελκόμενα της μέρας. Κατέληξα ότι για να περάσεις ευχάριστα σε ένα φεστιβάλ δεν πρέπει να "καίγεσαι" να δεις κάποιον. Αυτό αυτομάτως σημαίνει περισσότερη μπύρα, περισσότερο χαβαλέ, περισσότερο junk food, περισσότερες βόλτες, περισσότερες μπάντες. Πας στο ένα stage: δε σ'αρέσει αυτό που βλέπεις? πετάγεσαι στο άλλο. Ωραία πράματα και κυρίως ξεκούραστα. Θέλαμε και μια τέτοια μέρα για να προετοιμαστούμε για την μάχη της Κυριακής (θυμίζω line-up τελευταίας μέρας εδώ).
Όπως μπορείτε να συμπεράνετε και από το line-up του Σαββάτου, το muz!cOn κυρίως τις μπάντες στη Pyramid stage θα επέλεγε. Και καλά έκανε δλδ. Η αρχή έγινε με τους Yeasayer, που ήθελα να δω πιο πολύ από περιέργεια, χωρίς ποτέ να έχω συμμεριστεί το hype της μπλογκόσφαιρας γι' αυτούς. Λίγος κόσμος σχετικά, αλλά πολύ ζεστός (όπως άλλωστε συνέβη όλες τις μέρες στο μικρό stage, σε αντίθεση με την κεντρική μεγάλη σκηνή). Μου άλλαξαν τη γνώμη όμως οι συμπαθέστατοι -και αρκετά αλλοπρόσαλοι- brooklynέζοι. Ωραίο στήσιμο, με πολύ καλή διάθεση και με αρκετούτσικο χορό (ή κάτι σαν χορό τέλως πάντων) από τον κόσμο. Ήταν ότι πρέπει για το Pyramid Stage εκείνη την ώρα.
Refill μπύρας και μεταφορά στα ...προάστια της κεντρικής σκηνής για να δούμε μια frontwoman που δε χρειάζεται και κόπος για να τη δεις από μακρυά. Gossip λοιπόν με την απίστευτη Beth Ditto να χάνει σε ιδρώτα και τρεχαλητό όλα τα hot dogs που έφαγε πριν ανέβει να τραγουδήσει. Φωνάρα σίγουρα, αλλά τα τραγούδια των Gossip είναι ουσιαστικά μόνο τα τρία singles που έχουν βγάλει. Κανένα άλλο δεν κατάφερε να συγκινήσει τον κόσμο από κάτω. Δεν έχουμε όμως παράπονο: ακούσαμε τα "Heavy Cross", "Standing in the way of control" και "Listen up" και ξαναγυρίσαμε στην Pyramid για να ακούσουμε το δεύτερο μισό των Porcupine Tree. Το καλύτερο πλακάτ της ημέρας έγραφε: "Beth Ditto please don't crowd surf!"
Οι οποίοι Porcupine Tree με το Prog rock/metal τους φαίνονταν τελείως παράταιροι ανάμεσα στους Yeasayer και τη Florence and the Machine που θα ακολουθούσε. Παρ'όλα αυτά, ο κόσμος ήταν και αρκετός και γούσταρε. Φοβεροί μουσικοί (από πλευράς "τεχνικής κατάρτισης" οι καλύτεροι της ημέρας) και γενικά συμπαθητικοί. Όμως δεν μπορώ να πω ότι μπήκα στο τριπάκι του "ακούω Porcupine tree και νιώθω την ψυχεδέλεια να μου χαιδεύει τον κώλο". Άκουσα και απόλαυσα όμως το "blackest eyes" με το οποίο έκλεισαν και έμεινα ευχαριστημένος.
Και μετά βγήκε η Florence...
Θα το πω από την αρχή: η Florence and the Machine ήταν το καλύτερο live στην pyramid και παίρνει άνετα το βραβείο της "καλύτερης εμφάνισης του φεστιβάλ, από τις μπάντες που δεν το περίμενα". Με το που τελείωσαν οι Porcupine Tree, έγινε ένας χαμός με τον κόσμο να προσπαθεί να μπει κάτω από την τέντα. Με το που ξεκίνησε η συναυλία, ο κόσμος έξω από την τέντα ήταν τουλάχιστον ο διπλάσιος από αυτόν μέσα! Υπερβολικό hype έλεγα από μέσα μου και ετοιμαζόμουν για ξενέρα. Οποία διάψευσις! Η ξυπόλητη Florence ανέβηκε στη σκηνή και μέχρι τη στιγμή που κατέβηκε, δε σταμάτησε να χοροπηδάει σαν τρελή, να ξεσηκώνει τον κόσμο που ήξερε όλα τα τραγούδια και να μεταδίδει αυτή την απίστευτη φλόγα που έβγαζε από μέσα της. Δεν την είδα στην Αθήνα, δεν την έχω δει πουθενά αλλού. Υποψιάζομαι όμως πως το Σάββατο έδωσε -αν όχι την καλύτερη- μία από τις καλύτερες συναυλίες της και το χάρηκε ίσως ακόμα περισσότερο κι από τον κόσμο κάτω. Υπήρχαν στιγμές που δεν ακουγόταν η φωνή της, είτε εξ'αιτίας του κοινού, είτε επειδή πάνω στο χορό της ξεχνούσε να βάλει το μικρόφωνο μπροστά της! Το ξύλινο πάτωμα της Pyramid παλλόταν σε τέτοιο βαθμό, που ήθελες-δεν-ήθελες, χοροπηδούσες μαζί του. Δείτε τα βιντεάκια παρακάτω για να πάρετε μια ιδέα του τί έγινε. Απλά φοβερή!
Το Σάββατο ήταν ουσιαστικά η πρώτη μέρα που ζήσαμε την πραγματική εμπειρία του φεστιβάλ. Την Πέμπτη θέλαμε να χωθούμε από νωρίς σχετικά μπροστά για τους Muse και την βγάλαμε στο κάγκελο, ενώ την Παρασκευή τη μετατρέψαμε σε συναυλία τόσο αργά που φτάσαμε. Όμως, το Σάββατο το χαρήκαμε περισσότερο. Κι αυτό γιατί δεν υπήρχε κάποια μπάντα που να μας "ανάγκαζε" να την περιμένουμε από καλή θέση και έτσι να χάναμε τα παρελκόμενα της μέρας. Κατέληξα ότι για να περάσεις ευχάριστα σε ένα φεστιβάλ δεν πρέπει να "καίγεσαι" να δεις κάποιον. Αυτό αυτομάτως σημαίνει περισσότερη μπύρα, περισσότερο χαβαλέ, περισσότερο junk food, περισσότερες βόλτες, περισσότερες μπάντες. Πας στο ένα stage: δε σ'αρέσει αυτό που βλέπεις? πετάγεσαι στο άλλο. Ωραία πράματα και κυρίως ξεκούραστα. Θέλαμε και μια τέτοια μέρα για να προετοιμαστούμε για την μάχη της Κυριακής (θυμίζω line-up τελευταίας μέρας εδώ).
Όπως μπορείτε να συμπεράνετε και από το line-up του Σαββάτου, το muz!cOn κυρίως τις μπάντες στη Pyramid stage θα επέλεγε. Και καλά έκανε δλδ. Η αρχή έγινε με τους Yeasayer, που ήθελα να δω πιο πολύ από περιέργεια, χωρίς ποτέ να έχω συμμεριστεί το hype της μπλογκόσφαιρας γι' αυτούς. Λίγος κόσμος σχετικά, αλλά πολύ ζεστός (όπως άλλωστε συνέβη όλες τις μέρες στο μικρό stage, σε αντίθεση με την κεντρική μεγάλη σκηνή). Μου άλλαξαν τη γνώμη όμως οι συμπαθέστατοι -και αρκετά αλλοπρόσαλοι- brooklynέζοι. Ωραίο στήσιμο, με πολύ καλή διάθεση και με αρκετούτσικο χορό (ή κάτι σαν χορό τέλως πάντων) από τον κόσμο. Ήταν ότι πρέπει για το Pyramid Stage εκείνη την ώρα.
Refill μπύρας και μεταφορά στα ...προάστια της κεντρικής σκηνής για να δούμε μια frontwoman που δε χρειάζεται και κόπος για να τη δεις από μακρυά. Gossip λοιπόν με την απίστευτη Beth Ditto να χάνει σε ιδρώτα και τρεχαλητό όλα τα hot dogs που έφαγε πριν ανέβει να τραγουδήσει. Φωνάρα σίγουρα, αλλά τα τραγούδια των Gossip είναι ουσιαστικά μόνο τα τρία singles που έχουν βγάλει. Κανένα άλλο δεν κατάφερε να συγκινήσει τον κόσμο από κάτω. Δεν έχουμε όμως παράπονο: ακούσαμε τα "Heavy Cross", "Standing in the way of control" και "Listen up" και ξαναγυρίσαμε στην Pyramid για να ακούσουμε το δεύτερο μισό των Porcupine Tree. Το καλύτερο πλακάτ της ημέρας έγραφε: "Beth Ditto please don't crowd surf!"
Οι οποίοι Porcupine Tree με το Prog rock/metal τους φαίνονταν τελείως παράταιροι ανάμεσα στους Yeasayer και τη Florence and the Machine που θα ακολουθούσε. Παρ'όλα αυτά, ο κόσμος ήταν και αρκετός και γούσταρε. Φοβεροί μουσικοί (από πλευράς "τεχνικής κατάρτισης" οι καλύτεροι της ημέρας) και γενικά συμπαθητικοί. Όμως δεν μπορώ να πω ότι μπήκα στο τριπάκι του "ακούω Porcupine tree και νιώθω την ψυχεδέλεια να μου χαιδεύει τον κώλο". Άκουσα και απόλαυσα όμως το "blackest eyes" με το οποίο έκλεισαν και έμεινα ευχαριστημένος.
Και μετά βγήκε η Florence...Θα το πω από την αρχή: η Florence and the Machine ήταν το καλύτερο live στην pyramid και παίρνει άνετα το βραβείο της "καλύτερης εμφάνισης του φεστιβάλ, από τις μπάντες που δεν το περίμενα". Με το που τελείωσαν οι Porcupine Tree, έγινε ένας χαμός με τον κόσμο να προσπαθεί να μπει κάτω από την τέντα. Με το που ξεκίνησε η συναυλία, ο κόσμος έξω από την τέντα ήταν τουλάχιστον ο διπλάσιος από αυτόν μέσα! Υπερβολικό hype έλεγα από μέσα μου και ετοιμαζόμουν για ξενέρα. Οποία διάψευσις! Η ξυπόλητη Florence ανέβηκε στη σκηνή και μέχρι τη στιγμή που κατέβηκε, δε σταμάτησε να χοροπηδάει σαν τρελή, να ξεσηκώνει τον κόσμο που ήξερε όλα τα τραγούδια και να μεταδίδει αυτή την απίστευτη φλόγα που έβγαζε από μέσα της. Δεν την είδα στην Αθήνα, δεν την έχω δει πουθενά αλλού. Υποψιάζομαι όμως πως το Σάββατο έδωσε -αν όχι την καλύτερη- μία από τις καλύτερες συναυλίες της και το χάρηκε ίσως ακόμα περισσότερο κι από τον κόσμο κάτω. Υπήρχαν στιγμές που δεν ακουγόταν η φωνή της, είτε εξ'αιτίας του κοινού, είτε επειδή πάνω στο χορό της ξεχνούσε να βάλει το μικρόφωνο μπροστά της! Το ξύλινο πάτωμα της Pyramid παλλόταν σε τέτοιο βαθμό, που ήθελες-δεν-ήθελες, χοροπηδούσες μαζί του. Δείτε τα βιντεάκια παρακάτω για να πάρετε μια ιδέα του τί έγινε. Απλά φοβερή!
Ουσιαστικά κάπου εκεί τελείωσε η μέρα για μένα, αν και είχαμε ακόμα να δούμε τους υποτιθέμενους headliners που ήταν οι Rammstein. Πριν από αυτούς όμως θα εμφανιζόταν στο main stage η Pink. Και όπως είπε κι η ίδια: "θα πρέπει να είμαι η πρώτη pop τραγουδίστρια που ανοίγει για τους Rammstein!". Review για την Pink μάλλον δε μπορώ να κάνω, καθώς μουσικά ανήκει σε τελείως διαφορετικό χώρο από μένα. Προσπάθησα να μπω βέβαια στο πετσί του ρόλου, αλλά δεν. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η συμπαθέστατη Pink ήταν κακή. Κάθε άλλο. Για pop συναυλία, ήταν αρκετά ροκ. Καταρχάς διέθετε το καλύτερο και πιο εντυπωσιακό stage με διαφορά στο φεστιβάλ. Μάλιστα -όπως είπε και ο διοργανωτής πριν την καλωσορίσει στη σκηνή- η Pink είναι η πρώτη καλλιτέχνιδα που έφερε τον δικό της γερανό! Όλως παραδόξως -και με πολλές ενοχές είναι η αλήθεια- είχα ακουστά τουλάχιστον 3 τραγούδια της που απ'ότι φαίνεται τα απέδωσε και καλά. Έπαιξε και αρκετές διασκευές φυσικά. Πάντως η τύπισσα ήξερε ποια ήταν και που βρισκόταν και προσπάθησε πολύ επαγγελματικά να κάνει τον κόσμο να περάσει καλά. Επειδή όμως ο περισσότερος κόσμος που βρισκόταν μπροστά στη σκηνή περίμενε τους Rammstein, εεε.... καταλαβαίνετε τη δυσκολία της. Εντυπωσιακότατο φινάλε πάντως, όταν το τελευταίο της τραγούδι το ερμήνευσε ...πετώντας! Δέθηκε με σχοινιά από τον γερανό που λέγαμε και αιωρούνταν σε όλο το τραγούδι πάνω από το κοινό. All in all, ευχάριστο θέαμα για να απολαμβάνεις μαζί με τη μπύρα σου, αλλά μέχρι εκεί.
Και μετά βγήκαν οι πιο άθλιοι headliners που θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν. Όσο σκέφτομαι ότι αυτοί οι γερμαναράδες μιλιταριστές πήραν το headline slot από οποιαδήποτε άλλη μπάντα που θα ήταν 1000% καλύτερη για μένα, τρελαίνομαι! Τί να πω για τους Rammstein? ότι βαρέθηκα από το πρώτο 10λεπτο? ότι σκιάχτηκα λίγο κατά την έναρξη? ότι ουσιαστικά άκουσα μόνο 2 τραγούδια (ένα ήταν το "Du Hast" και άλλο ένα όοοολα τα υπόλοιπα που ήταν ακριβώς ολόιδια μεταξύ τους)? ότι χόρτασα από φωτιές που πήγανε και τζάμπα (ούτε ένα παϊδάκι δεν έβαλαν πάνω βρε αδερφέ!)? ότι και καλά ο τραγουδιστής έκαψε με φλογοβόλο έναν οπαδό που ανέβηκε πάνω (newsflash: αυτό το έκαναν οι Metallica 15 χρόνια πριν)? ότι άμα θέλω σόου με φωτιές και πυρσούς, απλά πάω σε ελληνικά γήπεδα?
Τεσπα, απλά καταγράφεται στο βιογραφικό μου. Τίποτα πέρα από αυτό.
Και μετά βγήκαν οι πιο άθλιοι headliners που θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν. Όσο σκέφτομαι ότι αυτοί οι γερμαναράδες μιλιταριστές πήραν το headline slot από οποιαδήποτε άλλη μπάντα που θα ήταν 1000% καλύτερη για μένα, τρελαίνομαι! Τί να πω για τους Rammstein? ότι βαρέθηκα από το πρώτο 10λεπτο? ότι σκιάχτηκα λίγο κατά την έναρξη? ότι ουσιαστικά άκουσα μόνο 2 τραγούδια (ένα ήταν το "Du Hast" και άλλο ένα όοοολα τα υπόλοιπα που ήταν ακριβώς ολόιδια μεταξύ τους)? ότι χόρτασα από φωτιές που πήγανε και τζάμπα (ούτε ένα παϊδάκι δεν έβαλαν πάνω βρε αδερφέ!)? ότι και καλά ο τραγουδιστής έκαψε με φλογοβόλο έναν οπαδό που ανέβηκε πάνω (newsflash: αυτό το έκαναν οι Metallica 15 χρόνια πριν)? ότι άμα θέλω σόου με φωτιές και πυρσούς, απλά πάω σε ελληνικά γήπεδα?Τεσπα, απλά καταγράφεται στο βιογραφικό μου. Τίποτα πέρα από αυτό.
Επιδρομή στα βουρστ του Βελγίου μετά το τέλος της συναυλίας και επιστροφή στο ξενοδοχείο.
End of Day 3...
End of Day 3...
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Rock Werchter Review: Day 2
Aισίως -ή μάλλον όχι και τόσο αισίως- είχαμε κλείσει 27 ώρες χωρίς ύπνο την Πέμπτη και με πολύ κούραση από τις πτήσεις, το περπάτημα και φυσικά το χτύπημα των συναυλιών. Παρ' όλα αυτά καταφέραμε και ξυπνήσαμε (οι υπόλοιποι της παρέας δλδ κατάφεραν να ξυπνήσουν εμένα μετά από πολύ προσπάθεια) ώστε να πιούμε τον πρώτο μας καφέ στις Βρυξέλλες και να κλείσουμε επιτέλους και το αμάξι.
Συμβουλή πρώτη: ΠΟΤΕ μη ταξιδεύσετε στο εξωτερικό χωρίς πιστωτική κάρτα, άσχετα με το τί σας έχουν πει από πριν. Και μιας και άρχισα τις συμβουλές:
Συμβουλή δεύτερη: ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ (ΠΟΤΕ αν δεν το κατάλαβατε) μην ταξιδεύσετε με την Alitalia (μετάφραση: αληταρία). Ποτέ όμως. Εκτός βέβαια αν δε σας νοιάζει να φτάσετε Γουατεμάλα για ένα ταξίδι στο Λονδίνο, ή βεβαίως δεν έχετε ανάγκη τις αποσκευές σας.
Μ' αυτά και μ'αυτά όμως αργήσαμε αρκετά τα πάμε στο Werchter και ουσιαστικά μετατρέψαμε την Παρασκευή σε συναυλία των Greenday με support τους Editors. Κανέναν άλλον δεν προλάβαμε. Αν και όλοι οι υπόλοιποι της ημέρας που τελικά χάσαμε (με εξαίρεση τους specials και τους LCD Soundsystem) δεν άξιζαν καθόλου. Μικρό το κακό λοιπόν. Μπύρες για να πάρουμε δυνάμεις και το κλασσικό χώσιμο -αν και όχι τόοοοσο μπροστά όσο στους Muse- ανάμεσα στα ανυποψίαστα θύματά μας για να παρακολουθήσω τους Editors για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο!
Πραγματικά, δε θέλω να τους ξαναδώ. Κάθε φορά που τους βλέπω χάνουν και λίγο σε εκτίμηση και ευχαριστιέμαι όλο και λιγότερο τα live τους. Πάντως ο κόσμος ήταν -τηρουμένων των αναλογιών του Βελγίου πάντα- σχετικά ζεστός με τους Σκωτσέζους φίλους μας. Κλασσικό setlist, κλασσικά μαύρα πουκάμισα, κλασσική εμφάνιση εν γένει. Επίσης ο κλασσικός χαμός δεν έγινε στα παλιά (και καλά τους για μένα) τραγούδια, αλλά σ'αυτά του τρίτου τους άλμπουμ. Για μια ακόμα φορά δλδ έβλεπα το κοινό να ενθουσιάζεται με το πιο υπερεκτιμημένο μέτριο τραγούδι των τελευταίων ετών (ναι ναι, για το papillon λέω) κι εγώ να προσπαθώ επί ματαίω να καταλάβω γιατί. Τεσπα, για να μην είμαι και τελείως άδικος, για τα δεδομένα των Editors το live ήταν μια χαρά. Πάντως, 3 συναυλίες τους είδα, και ακόμα περιμένω να ακούσω το αγαπημένο μου "Fall". Μη σώσω!
Και μετά βγήκαν οι Greenday...Σ' αρέσουν δε σ'αρέσουν, ακούς δεν ακούς, απλά ΔΕΝ γίνεται να μην περάσεις καλά σε συναυλία των Greenday. Προσωπικά έχω να ακούσω από μόνος μου τραγούδια των Greenday χρόνια ολόκληρα (βλ. γυμνάσιο-λύκειο), αλλά δεν έχει καμία σημασία. 33 τραγούδια με 2 encore έπαιξαν παρακαλώ, είχαν απίστευα ισορροπημένο setlist ανάμεσα στα παλιά και τα καινούρια και άφησαν τους πάντες ικανοποιημένους. Εκτός της μουσικής όμως, η αμερικάνικη μπάντα διαθέτει έναν από τους καλύτερους rock performers όλων των εποχών, χωρίς να υπερβάλλω καθόλου. Δεν άφηνε το κοινό ούτε στιγμή να βαρεθεί, είχε φοβερή επικοινωνία με τον κόσμο, έτρεχε ακατάπαυστα πάνω κάτω στη σκηνή, οι γκριμάτσες του ήταν εκπληκτικά απολαυστικές, δεν σταματούσε να ανεβάζει κόσμο πάνω στo stage (στο "Jesus of Suburbia" ανέβασε σχεδόν όλη την πρώτη σειρά πάνω, γύρω στα 40 άτομα!), έδωσε την κιθάρα του δώρο σε μία αγγλιδούλα που ανέβηκε για να τραγουδήσει μαζί του (αφού πρώτα την έθαψε κάφρικα και ωραία για τη φωνή της) και δε σταματούσε να μιλάει και να αστειεύεται με τα πάντα.
Ναι, είναι αμερικάνσκι και όλα αυτά μπορεί να είναι μέρος του σόου. Ναι, μπορεί να μην είναι η πρώτη συναυλία που κάνει αυτά τα όμορφα μασκαραλίκια. Ναι, ναι, ναι..., όμως o B. J. Armstrong το κάνει τόσο καλά και τόσο φυσικά, που δεν αφήνει περιθώριο να τον αμφισβητήσεις. Μετά από τόσα χρόνια στη δισκογραφία και τα headline slots έχει την ίδια διάθεση και όρεξη που είχε και στην αρχή. Και το κυριότερο? αυτό το περνάει στον κόσμο.
Περπάτημα ξανά μέχρι το parking στο τελείωμα, μπύρα για το δρόμο και οδήγηση με την ασημένια νοικιασμένη -επιτέλους!- golfάρα μου πίσω στις Βρυξέλλες.End of Day 2...
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
Rock Werchter Review: Day 1
Ναι, το muz!cOn επέστρεψε, μάζεψε τα κομμάτια του (που ήταν πολλά), κοιμήθηκε επιτέλους για παραπάνω από 6 ώρες και είναι (αρκούντως) νηφάλιο πια για να ξεκινήσει την καταγραφή της σπουδαιότερης μουσικής του εμπειρίας -μέχρι στιγμής.
Καταρχάς, να ξεκινήσω γράφοντας ότι, ακόμα κι αν το επισκέφθηκα, το Βέλγιο δεν υπάρχει. Είναι ψέμα. Όπως έλεγε ο φίλτατος συνοδοιπόρος μου Cube, το Βέλγιο είναι ένα τεράστιο κινηματογραφικό studio σκηνικών. Βέλγοι δεν υπάρχουν, μόνο κομπάρσοι και ηθοποιοί που τους υποδύονται. Όπως ψέμα ήταν ότι ένα αμάξι θα μας περίμενε στο αεροδρόμιο κι εκεί ήταν που άρχισαν τα (πρώτα) προβλήματα. Το πλάνο ήταν να μένουμε Βρυξέλλες -το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς ένα δρόμο κάτω από την περίφημη Red Light District της πόλης με τις βιτρίνες και τα ..."προιόντα", παρόμοια αλλά μικρότερη με αυτής του Άμστερνταμ- και να πηγαινοερχόμαστε κάθε μέρα στο Werchter (30 χλμ περίπου).
Το Werchter είναι περικυκλωμένο από λιβάδια και δεν το λες καν χωριό, είναι ακόμα μικρότερο, όμως την περίοδο του φεστιβάλ στήνεται μία απίστευτη πολιτεία γύρω του με κάθε -μα κάθε!- λογής μαγαζιά και καντίνες που πουλούσαν, πανάκριβα είναι η αλήθεια, ό,τι απολαυστική βρωμιά μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Βέβαια 1 στα 3 μαγαζιά ήταν πάντα για μπύρα (το μόνο φθηνό προιόν, κόστιζε όσο το νερό, 2.5 Ευρώ!). Εκατέρωθεν του δρόμου με τις καντίνες, ήταν στημένα τα γεμάτα camping sites, καθώς και τα τεράστια parking (μιλάμε για πολλά στρέμματα). Κι όλα αυτά πριν ακόμα μπεις στο χώρο του φεστιβάλ.
Την πρώτη μέρα μόνο επειδή δεν είχαμε αυτοκίνητο, πήραμε το τρένο για το Leuven και από εκεί ένα shuttle bus για το Werchter. Από εκεί που μας άφησε, περπατήσαμε για περίπου 2-3 χλμ μέχρι το φεστιβάλ! Τί έλεγες για τη Μαλακάσα?? Στην τεράστια είσοδο ο κόσμος έμπαινε κατά χιλιάδες, όμως δεν κάναμε παραπάνω από 5' για να μπούμε και να μας δώσουν τα κλασσικά βραχιολάκια.
14 ώρες αφότου ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από Ελλάδα ήμασταν επιτέλους μέσα και ίσα-ίσα που προλάβαμε να ακούσουμε τη Skunk Anansie (ναι, υπάρχει ακόμα!) στο Main stage για τα 2 τελευταία της τραγούδια. Εξ' αιτίας της καθυστέρησής μας έχασα δυστυχώς τους Midlake στο μικρό stage (Pyramid Marquee) που ήθελα να δω και έμαθα ότι ήταν φοβεροί (να τους ψάξετε, αξίζουν).
Πρώτες μπύρες και βουρ στον πατσά των XX στη Pyramid. Το hype καλά κρατεί για τους εξεξέφηβους emo και ήμουν περίεργος να δω περί τίνος πρόκειται. Ο κόσμος τόσο πολύς που φυσικά δε χωρούσε κάτω από την τέντα της Pyramid. Τουλάχιστον άλλος τόσος ήταν απ'έξω στα χορτάρια και παρακολουθούσε το live από μια γιγαντοθόνη. Μεγάλες οι προσδοκίες του κοινού για την μπάντα, που δεν πιστεύω όμως ότι ήταν και αντάξια του hype που για μια ακόμα φορά τους έχει δοθεί απλόχερα. Άρχισαν με το περίφημο "crystalized" σαν να ήθελαν να ξεμπερδεύουν γρήγορα μ'αυτό και το υπόλοιπο set που είδα κινήθηκε στη μετριότητα.
Για τη συνέχεια προτίμησα Phoenix στη Main από τη La Roux, ώστε σιγά-σιγά να καβατζάρω θέση για τους headliners. Χωρίς να είναι τίποτα ιδιαίτερο, το συγκρότημα από τη Γαλλία ήταν ότι έπρεπε για εκείνη την ώρα (με τον ήλιο ακόμα ντάλα, σκοτείνιαζε κατά τις 23:00 ούτως ή άλλως) και ο κόσμος το χάρηκε. Ευχάριστη, διασκεδαστική indie pop με ωραία παρουσία. Άκουσα και τα αγαπημένα μου "lisztomania", "1901" και όλα μια χαρά.
Κάνοντας χρήση της τεράστιας ελληνικής μου κουλτούρας, χώθηκα τεχνιέντως σε εξαιρετική θέση μπροστά στο κάγκελο περιμένοντας τους Muse. Α... πριν από αυτούς θα εμφανίζονταν και οι Stereophonics. Συμπαθητικοί αν και λίγο βαρετοί οι Ουαλοί και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πως τα αγγλάκια παθαίνουν ψύχωση με δαύτους. Είχαν κάποιες καλές στιγμές ("trouble", "local boy in the photograph" και φυσικά το "dakota"), όμως δεν συνεπήραν και κανέναν.
Και μετά βγήκαν οι Muse...Δεύτερη φορά που τους είδα μετά την Αθήνα το 2007 και θα τους έβλεπα άνετα και τρίτη. Είναι αυτό που λέμε ότι "το έχουν οι μπάσταρδοι". Δίνουν φοβερά live κάθε φορά και είναι τέτοια η μουσική τους που θες δε θες σε ξεσηκώνει. Ναι ναι, το ξέρω γιατρέ μου. Θα μου πεις ότι είναι επιφανειακοί, ότι είναι λίγο -έως πολύ- ποζεράδες, ότι χρησιμοποιούν αρκετά ηχογραφημένα σημεία, αλλά το σώμα σου σε αναγκάζει να headbangάρεις ατελείωτα σε τραγούδια όπως τα "new born", "knights of cydonia", "plug in baby", "hysteria" ή "time is running out", αλλά και να βροντοτραγουδάς μαζί με τις υπόλοιπες 80.000 κόσμου το "...they will not control us, we will be victorious". Σε φτιάχνει, πως να το κάνουμε! Από τις ωραιότερες στιγμές του live ήταν όταν έπαιξαν το "bliss", ένα τραγούδι που δεν ανήκει κανονικά στο setlist, αλλά ήταν αυτό που ψηφίστηκε από τον κόσμο για να ακουστεί. Να πω προκαταβολικά ότι ο κόσμος στο Rock Werchter κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ ήταν από ψόφιος έως κοιμισμένος. Από τις λίγες στιγμές που ξεσηκώθηκε ήταν στους Muse....
Αν και οι Muse ήταν οι headliners της πρώτης μέρας, οι Faithless την έκλεισαν με ένα ατελείωτο πάρτυ μετά. Αυτό που τελικά έχω καταλάβει για τις χώρες της Ευρώπης, είναι ότι ο κόσμος απλά ψάχνει ευκαιρία για να χορέψει (με οτιδήποτε όμως). Άρα φανταστείτε χορό υπό τους κατ' εξοχήν χορευτικούς ύμνους των "insomnia", "god is a Dj" και "we come one". Κόλαση λέμε. Τα ψιλοάλλαξαν τα φώτα τα τραγούδια οι αγαπημένοι Βρετανοί, όμως ήταν πολύ καλοί και με φοβερό κέφι.Κανονικά -αν δεν υπήρχαν ακόμα άνθρωποι δλδ- θα έπρεπε μετά το τέλος της συναυλίας να περιμένουμε μέχρι τις 5 το πρωί ώστε να πάρουμε το πρώτο τρένο για τις Βρυξέλλες. Κι αυτό είναι ίσως το μόνο μεγάλο ατόπημα των διοργανωτών. Αν δεν έχεις αμάξι και δεν κοιμάσαι στο camping, δεν υπάρχει μέσο να γυρίσεις στις Βρυξέλλες.
Εμείς όμως ήμασταν τυχεροί. Τυχεροί, γιατί γνωρίσαμε τη Μαρίνα και τον Γρηγόρη. Τυχεροί, όχι γιατί στριμώξαμε τα παιδιά στο αμάξι τους ώστε να χωρέσουμε όλοι, ούτε επειδή χωρίς αυτούς μπορεί να ήμασταν ακόμα στο Werchter περιμένοντας το τρένο. Τυχεροί, όχι γιατί μας βοήθησαν απίστευτα και την επόμενη μέρα για άλλο λόγο, ακόμα σημαντικότερο. Εγώ νιώθω τυχερός μόνο και μόνο που γνώρισα τόσο καλούς ανθρώπους και μοιράστηκα έστω λίγες στιγμές μαζί τους. Είναι πολύ σπάνιο για μένα αλλά και για όλους -πιστέψτε με- να έρχεσαι σ'επαφή με ανθρώπους που το μόνο που δεν κοιτάνε είναι ο εαυτός τους και μπορούν να στερηθούν τα πάντα για να τα δώσουν σε σένα. Μπορεί να έχω ακόμα 3 posts να γράψω για το ταξίδι μου, όμως το highlight του Βελγίου ήταν με διαφορά η Μαρίνα, ο Γρηγόρης και φυσικά η Μαρία. Ευχαριστούμε πολύ guys και σας περιμένουμε το Φθινόπωρο!
Έχει ήδη πάει 5 το πρωί. End of Day One...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
