Rock Werchter Review: Day 4 (and last)

Θα γίνω πολύ μελό αν πω ότι με το που ξύπνησα την Κυριακή για την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, με είχε ήδη πιάσει μια ψιλο-μελαγχολία? θα γίνω, γι' αυτό δεν το αναφέρω. Πριν πάω στο Βέλγιο, έλεγα ότι το φεστιβάλ άξιζε ουσιαστικά μόνο για το line-up της Κυριακής και δε θα με πείραζε αν θα πήγαινα μόνο για τότε. Ευτυχώς που δεν το έκανα! όχι επειδή η Κυριακή ήταν κακή -κάθε άλλο!-, οι προηγούμενες μέρες όμως ήταν κάτι που άξιζε να ζήσω και να ακούσω.

Ήθελα τόσο πολύ να είμαι όσο μπορούσα περισσότερο μπροστά εκείνη τη μέρα, που να σκεφτείτε ότι ήμασταν στο κάγκελο της main stage από τις 14:00! Εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να αφήναμε εκείνο το σημείο ούτε για μπύρα, πόσο μάλλον για τις δευτεράντζες της Pyramid (οκ, εξαιρούνται οι Gomez). It was all about the main stage λοιπόν για το τελείωμα. Ο ήλιος καλά κρατούσε και την Κυριακή, μέχρι που ψιλο-καήκαμε κιόλας. Μάλιστα: θα έχω να λέω ότι το μοναδικό μου κάψιμο για το καλοκαίρι του 2010 ήταν στο ...Βέλγιο!

Black keys λοιπόν για αρχή το μεσημέρι. Οι οποίοι μεταφέρθηκαν εκτάκτως στο main stage από την Pyramid επειδή οι Wolfmother, που θα εμφανίζονταν κανονικά, ακύρωσαν την περιοδεία τους. Αν μας χάλασε? το αντίθετο. Το φετινό τους "brothers" είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες για το 2010 και γενικά είναι μια μπάντα που συμπαθώ ιδιαίτερα. Σίγουρα αυτή η ώρα δεν τους ταιριάζει αλλά ας μην τα ξαναλέμε: αυτό το καλό/κακό έχουν τα μεγάλα φεστιβάλ (μεγάλα είπα! ακούτε Detox και Didi??). Στα της συναυλίας τώρα, αν και οι black keys έχουν μόνο δύο μόνιμα μέλη (νταμς, κιθάρα), on stage είχαν μαζί τους και κάποιους ακόμα session μουσικούς. Τα τραγούδια τους να πω την αλήθεια χάνουν πολύ σε δυναμική όταν τα ακούς ζωντανά (αχχ, άτιμοι καλοί παραγωγοί), αλλά όχι τόσο ώστε να μην τα ευχαριστιέσαι. Κλασσική μπλουζ-ροκ και τελείως "αμερικάνικη" εμφάνιση που μπορεί να μην ενθουσίασε το κοινό, όμως περνούσες καλά. Το αγαπημένο μου "tighten up" πάντως το έπαιξαν τέλεια.

Στο κενό μετά τους black keys και πριν τους Alice in Chains, γνώρισα -μάλλον αυτός με γνώρισε- έναν απίστευτο Βέλγο ο οποίος καθόταν δίπλα μου. Τί το περίεργο θα μου πείτε,ε? λοιπόν, ο τύπος αυτός ήταν γύρω στα εξήντα παρακαλώ και θυμίζω ότι ήμασταν στο κάγκελο! άκουσε που μιλούσαμε ελληνικά και μου είπε ότι έχει πάει 3-4 φορές Ελλάδα για διακοπές (όλως περιέργως σε κανένα νησί) και ότι δεν έχει χάσει κανένα Rock Werchter επί 32 χρόνια (αυτό ήταν το 36ο φεστιβάλ...)! Δε θέλω καν να αρχίσω να φαντάζομαι τί έχουν δει τα ματάκια του όλα αυτά τα χρόνια. Απίστευτα συμπαθής και ευγενικότατος. Η χαρά του όταν του είπα ότι ήρθα από Ελλάδα μόνο για το φεστιβάλ ήταν σχεδόν συγκινητική. Στο τέλος μάλιστα μας κέρασε και κουπόνια για μπύρα!! O καλύτερος για τον ίδιο που πέρασε από το Rock Werchter όταν τον ρώτησα, ήταν ο David Bowie (1987)... Από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ προσωπικά.

Σειρά είχε μια ιστορική μπάντα, μία από τις πολλές που ανέδειξε η περίφημη σκηνή του Seattle (θα βλέπαμε αρκετούς τύπους από εκεί στις επόμενες ώρες...). Alice in Chains on stage λοιπόν, χωρίς όμως την εμβληματική φιγούρα και μαγευτική φωνή του Layne Staley (πέθανε το 2002, από ναρκωτικά). Εάν στο μικρόφωνο ήταν ο Staley, θα μιλούσαμε για μια άλλη, τελείως διαφορετική συναυλία από αυτή που τελικά είδαμε. Όχι, οι AIC δεν ήταν κακοί, μια χαρά ήταν. Θα προτιμούσα βέβαια να παίξουν λιγότερα τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ, αλλά μετά από 14 περίπου χρόνια -όταν και πρωτοάκουσα και ασχολήθηκα με AIC και grundge γενικότερα- άκουσα τα "rooster", "would" και "no excuses". 3 ύμνους για μένα τότε. Μου φτάνει.

Αυτό που ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα, είναι το γεγονός ότι μετά(!) τους Alice in Chains το πρόγραμμα είχε κάτι σχολιαρόπαιδα με κόκκινες κορδέλες στα μαλλιά που μου θύμισαν τον Roger Federer. Κάποιοι Vampire Weekend δλδ. Με διαφορά η χειρότερη μπάντα του φεστιβάλ. Μπροστά σ'αυτούς παρακαλούσα να ξαναβγούν οι Rammstein, να σκεφτείς γιατρέ μου! Δεν ήταν μόνο κακοί: ήταν εκνευριστικοί. Έχε χάρη δλδ που "έπρεπε" να κρατήσουμε τις καλές μας θέσεις για μετά. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από κάτι αμερικανάκια που ήταν σαν να παίζανε σε μια παραλία για τα γενέθλια κάποιου nerd πλουσιόπαιδου από το Harvard. Χάλια, χάλια....

Ένα είναι το αντίδοτο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις: δυνατές κιθαριστικές παραμορφώσεις, εκκωφαντικά ντραμς και mind-blowing μπασογραμμές. Μετάφραση? Josh Homme(των Queens of the Stone Age), Dave Grohl (των Nirvana και Foo Fighters) και John Paul Jones (των Led Zeppelin), ή αλλιώς Them Crooked Vultures. Και μόνο να βλέπεις αυτούς τους τρεις στο ίδιο stage είναι ηδονιιιστικό. Μπορεί στην Ελλάδα να είχαμε φέτος τους Big 4, στο Werchter πάντως είδα και καταχάρηκα τους Big 3. Δε θα συμβούλευα κανέναν να πάρει τον μοναδικό τους δίσκο. Δε μου άρεσε καθόλου. Θα συμβούλευα όμως τους πάντες να τους δούνε ζωντανά. Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω τώρα, όμως ένιωθα να έβλεπα ένα τεράστιο κομμάτι της ροκ ιστορίας μπροστά μου (60's-70's, 90's και 00's). Τσίτα ενισχυτές, ατελείωτο headbanging, άχρηστα αυτιά στο τέλος. Αν και την περισσότερη ώρα δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τον Dave Grohl και το απίστευτο παίξιμό του στα ντραμς (είμαι πλέον πεπεισμένος ότι αυτός ο άνθρωπος είναι από άλλο πλανήτη). Καλύτερες στιγμές τους? το "mind eraser, no chaser" και το "new fang". Ωραία πράματα....

Και μετά βγήκε το πρώτο μισό της αιτίας που διάλεξα το Rock Werchter. Η αγαπημένη μου μπάντα της δεκαετίας που μας άφησε, οι Arcade Fire. Ελάχιστες φορές τα προηγούμενα χρόνια, ένιωσα αυτή την έξαψη για να δω κάποιον ζωντανά. Και πιστέψτε με, έχοντας δει τόσους καλλιτέχνες και τόσα συγκροτήματα στο παρελθόν, σπάνια το παθαίνω. Και μετά ...τέλειωσαν τη συναυλία τους.

Τί? αφού έτσι ένιωσα! με το που είπαν το τελευταίο τους τραγούδι ("wake up") ένιωσα ότι δεν τους έχω δει πραγματικά. Μπορεί να έπαιξαν 13 τραγούδια και να κάθησαν πάνω στη σκηνή για 1 ώρα και 20', αλλά εγώ στο τέλος ακόμα περίμενα να δω τους Arcade Fire. 3 οι λόγοι:
- οκ, ο πρώτος λόγος είναι λίγο υπερβολικός κι αυτό επειδή είμαι ένας αυθεντικός groupie των AF. Απλά ήθελα περισσότερο. Θα ήθελα να ακούσω και το Laika και το Ocean of Noise και το Antichrist Television Blues και το Oldflame (ανάμεσα σε άλλα). Ίσως τα 4 αγαπημένα μου. Βέβαια, ήμουν προετοιμασμένος να μην τα ακούσω αφού ήταν co-headliners μόνο. Αλλά σου μένει μια γεύση ανολοκλήρωσης.
- το ανέφερα ήδη ότι το κοινό στο Werchter ήταν από κοιμισμένο έως ξενέρωτο. Στους AF ήταν το χειρότερο όλου του φεστιβάλ. Τέτοια ψοφίμια ούτε οι διεθνείς μας στο ματς με τη Σουηδία στο euro 2008 δεν ήταν! Τί κι αν ήμασταν στο κάγκελο? Μόνο η παρέα μου ξελαριγκιαζόταν στα τραγούδια και κάτι άλλοι Έλληνες που βρίσκονταν λίγο πιο μπροστά. Βέβαια, δε μας επηρέασε και τόσο. Εμείς το χαβά μας ούτως ή άλλως. Αλλά όπως και να το κάνουμε, διαφορετική είναι μια συναυλία που όλοι συμμετέχουν ενεργά.
- τα νέα τραγούδια των AF. Αν ανατρέξετε σε προηγούμενα posts, θα διαβάσετε τη γνώμη μου πάνω στο νέο άλμπουμ τους, το "the suburbs". Είναι κακό. Και το γεγονός ότι ήταν για μένα το πλέον αναμενόμενο άλμπουμ της χρονιάς, το κάνει ακόμα χειρότερο. Θα μου πεις γιατρέ μου ότι κι αυτό το ήξερα. Τουρ προώθησης για το άλμπουμ κάνουν οι άνθρωποι, δε θα το παίξουν? Δε σημαίνει όμως ότι θα έπρεπε και να μ'αρέσουν. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν τόσο τα αδιάφορα τραγούδια, όσο ότι σου έριχναν τη διάθεση επειδή τα έπαιζαν ανάμεσα στα παλιά και δεν προλάβαινες να "μπεις" και πολύ ζεστά στη συναυλία.

Όμως...
Παρ' όλη τη μίζερη γκρίνια μου παραπάνω, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι είδα και άκουσα ζωντανά -ίσως όχι στο βαθμό που θα ήθελα απλά- μία από τις αγαπημένες μου μπάντες. Και μη νομίζετε ότι οι φίλοι μου οι Καναδοί ήταν κακοί. Σούπερ επαγγελματίες ήταν. Μπορεί στην αρχή να ξενέρωσαν και οι ίδιοι με την χλιαρή ανταπόκριση, όμως έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να το αλλάξουν αυτό: έπαιξαν δλδ τέλεια τη μουσική τους. Οι AF δεν έχουν σόου, δεν έχουν πυροτεχνήματα ή φωτιές, ο frontman τους δεν κατεβαίνει στο κοινό να τραγουδήσει. Η αποστολή τους είναι η μουσική. Και σε αυτό το κομμάτι τα πήγαν περίφημα. Πάνω στη σκηνή έπαιζαν το σύστημα "ρολόι": Σχεδόν σε κάθε τραγούδι όλα τα μέλη των AF άλλαζαν θέση και όργανο. Ο ντράμερ γινόταν κιθαρίστας, ο μπασίστας έπιανε το ακορτεόν, η τρομπετίστρια καθόταν στο πιάνο. Απίστευτοι μουσικοί όλοι τους. Ειδικά αφού ξεμπέρδεψαν με τα νέα τους τραγούδια (λίγο μετά το μισό της συναυλίας) και άρχισαν να παίζουν στη σειρά τους ύμνους των "power out", "rebellion (lies)", "tunnels", "intervention" και "wake up", νομίζω ότι μας παρέδωσαν μερικές απίστευτες μουσικές στιγμές. Πολύ όμορφη σκηνή ήταν όταν σχεδόν σε όλο το live των AF έβλεπες τον Dave Grohl και τον Josh Homme να έχουν ανέβει στη σκηνή για να τους δούνε και να χτυπιούνται...

Και μετά βγήκαν οι Pearl Jam...
Τί είναι οι Pearl Jam? δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία από τις καλύτερες μπάντες όλων των εποχών και σίγουρα μία από τις ελάχιστες εναπομείνουσες. Αυθεντικό grundge, αυθεντικό rock, αυθεντικό attitude, αυθεντική big band. Έχω την εντύπωση ότι δεν μπορώ να περιγράψω ένα live των Pearl Jam, όσες εκθαμβωτικές λέξεις κι αν χρησιμοποιήσω. Είναι από τα πράγματα που απλά ΠΡΕΠΕΙ να ζήσεις από μόνος σου. Πως μπορείς να περιγράψεις την ένταση της στιγμής όταν, μαζί με τις υπόλοιπες 80.000 στον ίδιο χώρο, φτύνεις τους στίχους του "do the evolution" ή του "rearviewmirror" ή του επικού "alive"? πως μπορείς να περιγράψεις τη συγκίνηση του ίδιου του Eddie Vedder όταν αφιέρωσε τη διασκευή του "arms aloft" (Joe Strummer and the mescaleros) στον μακαρίτη Layne Staley των AIC, τα μέλη των οποίων ήταν πίσω από τη σκηνή και άκουγαν? πως να περιγράψεις το γεγονός ότι έκλεισαν με τη διασκευή του "kick out the jams" των MC5, ενώ πρώτα είχαν ανεβάσει τον Dave Grohl πάνω στη σκηνή που χτυπιόταν όλη την ώρα (δες βίντεο παρακάτω)? πως μπορείς να περιγράψεις αυτόν τον απίστευτο Eddie Vedder? εκπληκτικοί, απλά εκπληκτικοί.

Ένα από τα στοιχεία που βοήθησαν στο να γίνει ένα εκρηκτικό live, ήταν ότι το setlist τους ήταν αμιγώς ανεβαστικό. Ούτε "better man", ούτε "black", ούτε "jeremy" έπαιξαν. Η μόνη μπαλάντα ήταν το "just breathe". Ήταν δηλαδή ένα setlist "δικό τους". Φαινόταν ότι αυτά ήταν τα τραγούδια που γουστάρουν και οι ίδιοι να ακούνε. Δεν το ξέραμε τότε, αλλά αυτή θα ήταν η τελευταία τέτοια συναυλία τους για ένα μεγάλο διάστημα όπως ανακοίνωσαν οι ίδιοι μετά το live της Πορτογαλίας (δες εδώ την ανακοίνωσή τους). Πράγμα που με κάνει δύο φορές τυχερό: μια επειδή τους είδα και μια επειδή πρόλαβα και τους είδα... :)
Δεν περιγράφω άλλο!! ίσως η καλύτερη συναυλία που έχω πάει.

End of Day 4. The end...

top 6:
6) O Βέλγος τρελο-παππούς που γνώρισα την τελευταία μέρα
5) Η Μαρίνα, ο Γρηγόρης και η Μαρία (ήξερα ήδη ότι θα έχω φοβερή παρέα από Ελλάδα, αλλά με περίμενε ακόμη μια ευχάριστη έκπληξη στο Βέλγιο)
4) Το ότι είδα τους Arcade Fire
3) Οι στιγμές που το ξύλινο πάτωμα της μικρής σκηνής όταν έπαιζε η florence παλλόταν τόσο πολύ που ουσιαστικά χοροπηδούσες μένοντας ακίνητος.
2) Όλοι οι headliners -πλην των Rammstein φυσικά- που αποδείχτηκαν σωστές επιλογές.
1) "Kickout the jams", Pearl Jam μαζί με τον Dave Grohl στο κλείσιμο του φεστιβάλ.

worst 6:
6) Oι Rammstein ή οι Vampire Weekend? Χμμ.... δύσκολο
5) η μανούρα που μας έτυχε με το αμάξι
4) ο ξενέρωτος κόσμος
3) που έχασα τους Specials και τους LCD Soundsystem
2) που είδα μπροστά-μπροστά στην πρώτη σειρά όταν έπαιζαν οι Arcade Fire, κάποιους να κουνάνε μια σημαία του Μπάουγκ
1) η ακύρωση της πτήσης μας από την Alitaria και το χάσιμο των αποσκευών μας αργότερα