Rock Werchter Review: Day 3

Ξημέρωσε το Σάββατο λοιπόν, η τρίτη μέρα του φεστιβάλ. Τέτοιο πόνο σε όλο το σώμα αλλά κυρίως στα πόδια ούτε οι μαραθωνοδρόμοι δεν έχουν. Ανεβαίνω ένα σκαλί και χρειάζομαι μετά 5' διάλλειμμα! Μικρή στάση για πρωινό (2 το μεσημέρι) σε μια πολύ συμπαθητική και όλως περιέργως φθηνή boulangerie του Ν21 (ο αγαπημένος μου δρόμος στις Βρυξέλλες: μας έβγαζε κατευθείαν στο werchter, ξεκινώντας σχεδόν μπροστά από το ξενοδοχείο!) και vamos.

Το Σάββατο ήταν ουσιαστικά η πρώτη μέρα που ζήσαμε την πραγματική εμπειρία του φεστιβάλ. Την Πέμπτη θέλαμε να χωθούμε από νωρίς σχετικά μπροστά για τους Muse και την βγάλαμε στο κάγκελο, ενώ την Παρασκευή τη μετατρέψαμε σε συναυλία τόσο αργά που φτάσαμε. Όμως, το Σάββατο το χαρήκαμε περισσότερο. Κι αυτό γιατί δεν υπήρχε κάποια μπάντα που να μας "ανάγκαζε" να την περιμένουμε από καλή θέση και έτσι να χάναμε τα παρελκόμενα της μέρας. Κατέληξα ότι για να περάσεις ευχάριστα σε ένα φεστιβάλ δεν πρέπει να "καίγεσαι" να δεις κάποιον. Αυτό αυτομάτως σημαίνει περισσότερη μπύρα, περισσότερο χαβαλέ, περισσότερο junk food, περισσότερες βόλτες, περισσότερες μπάντες. Πας στο ένα stage: δε σ'αρέσει αυτό που βλέπεις? πετάγεσαι στο άλλο. Ωραία πράματα και κυρίως ξεκούραστα. Θέλαμε και μια τέτοια μέρα για να προετοιμαστούμε για την μάχη της Κυριακής (θυμίζω line-up τελευταίας μέρας εδώ).

Όπως μπορείτε να συμπεράνετε και από το line-up του Σαββάτου, το muz!cOn κυρίως τις μπάντες στη Pyramid stage θα επέλεγε. Και καλά έκανε δλδ. Η αρχή έγινε με τους Yeasayer, που ήθελα να δω πιο πολύ από περιέργεια, χωρίς ποτέ να έχω συμμεριστεί το hype της μπλογκόσφαιρας γι' αυτούς. Λίγος κόσμος σχετικά, αλλά πολύ ζεστός (όπως άλλωστε συνέβη όλες τις μέρες στο μικρό stage, σε αντίθεση με την κεντρική μεγάλη σκηνή). Μου άλλαξαν τη γνώμη όμως οι συμπαθέστατοι -και αρκετά αλλοπρόσαλοι- brooklynέζοι. Ωραίο στήσιμο, με πολύ καλή διάθεση και με αρκετούτσικο χορό (ή κάτι σαν χορό τέλως πάντων) από τον κόσμο. Ήταν ότι πρέπει για το Pyramid Stage εκείνη την ώρα.

Refill μπύρας και μεταφορά στα ...προάστια της κεντρικής σκηνής για να δούμε μια frontwoman που δε χρειάζεται και κόπος για να τη δεις από μακρυά. Gossip λοιπόν με την απίστευτη Beth Ditto να χάνει σε ιδρώτα και τρεχαλητό όλα τα hot dogs που έφαγε πριν ανέβει να τραγουδήσει. Φωνάρα σίγουρα, αλλά τα τραγούδια των Gossip είναι ουσιαστικά μόνο τα τρία singles που έχουν βγάλει. Κανένα άλλο δεν κατάφερε να συγκινήσει τον κόσμο από κάτω. Δεν έχουμε όμως παράπονο: ακούσαμε τα "Heavy Cross", "Standing in the way of control" και "Listen up" και ξαναγυρίσαμε στην Pyramid για να ακούσουμε το δεύτερο μισό των Porcupine Tree. Το καλύτερο πλακάτ της ημέρας έγραφε: "Beth Ditto please don't crowd surf!"

Οι οποίοι Porcupine Tree με το Prog rock/metal τους φαίνονταν τελείως παράταιροι ανάμεσα στους Yeasayer και τη Florence and the Machine που θα ακολουθούσε. Παρ'όλα αυτά, ο κόσμος ήταν και αρκετός και γούσταρε. Φοβεροί μουσικοί (από πλευράς "τεχνικής κατάρτισης" οι καλύτεροι της ημέρας) και γενικά συμπαθητικοί. Όμως δεν μπορώ να πω ότι μπήκα στο τριπάκι του "ακούω Porcupine tree και νιώθω την ψυχεδέλεια να μου χαιδεύει τον κώλο". Άκουσα και απόλαυσα όμως το "blackest eyes" με το οποίο έκλεισαν και έμεινα ευχαριστημένος.

Και μετά βγήκε η Florence...
Θα το πω από την αρχή: η Florence and the Machine ήταν το καλύτερο live στην pyramid και παίρνει άνετα το βραβείο της "καλύτερης εμφάνισης του φεστιβάλ, από τις μπάντες που δεν το περίμενα". Με το που τελείωσαν οι Porcupine Tree, έγινε ένας χαμός με τον κόσμο να προσπαθεί να μπει κάτω από την τέντα. Με το που ξεκίνησε η συναυλία, ο κόσμος έξω από την τέντα ήταν τουλάχιστον ο διπλάσιος από αυτόν μέσα! Υπερβολικό hype έλεγα από μέσα μου και ετοιμαζόμουν για ξενέρα. Οποία διάψευσις! Η ξυπόλητη Florence ανέβηκε στη σκηνή και μέχρι τη στιγμή που κατέβηκε, δε σταμάτησε να χοροπηδάει σαν τρελή, να ξεσηκώνει τον κόσμο που ήξερε όλα τα τραγούδια και να μεταδίδει αυτή την απίστευτη φλόγα που έβγαζε από μέσα της. Δεν την είδα στην Αθήνα, δεν την έχω δει πουθενά αλλού. Υποψιάζομαι όμως πως το Σάββατο έδωσε -αν όχι την καλύτερη- μία από τις καλύτερες συναυλίες της και το χάρηκε ίσως ακόμα περισσότερο κι από τον κόσμο κάτω. Υπήρχαν στιγμές που δεν ακουγόταν η φωνή της, είτε εξ'αιτίας του κοινού, είτε επειδή πάνω στο χορό της ξεχνούσε να βάλει το μικρόφωνο μπροστά της! Το ξύλινο πάτωμα της Pyramid παλλόταν σε τέτοιο βαθμό, που ήθελες-δεν-ήθελες, χοροπηδούσες μαζί του. Δείτε τα βιντεάκια παρακάτω για να πάρετε μια ιδέα του τί έγινε. Απλά φοβερή!

Ουσιαστικά κάπου εκεί τελείωσε η μέρα για μένα, αν και είχαμε ακόμα να δούμε τους υποτιθέμενους headliners που ήταν οι Rammstein. Πριν από αυτούς όμως θα εμφανιζόταν στο main stage η Pink. Και όπως είπε κι η ίδια: "θα πρέπει να είμαι η πρώτη pop τραγουδίστρια που ανοίγει για τους Rammstein!". Review για την Pink μάλλον δε μπορώ να κάνω, καθώς μουσικά ανήκει σε τελείως διαφορετικό χώρο από μένα. Προσπάθησα να μπω βέβαια στο πετσί του ρόλου, αλλά δεν. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η συμπαθέστατη Pink ήταν κακή. Κάθε άλλο. Για pop συναυλία, ήταν αρκετά ροκ. Καταρχάς διέθετε το καλύτερο και πιο εντυπωσιακό stage με διαφορά στο φεστιβάλ. Μάλιστα -όπως είπε και ο διοργανωτής πριν την καλωσορίσει στη σκηνή- η Pink είναι η πρώτη καλλιτέχνιδα που έφερε τον δικό της γερανό! Όλως παραδόξως -και με πολλές ενοχές είναι η αλήθεια- είχα ακουστά τουλάχιστον 3 τραγούδια της που απ'ότι φαίνεται τα απέδωσε και καλά. Έπαιξε και αρκετές διασκευές φυσικά. Πάντως η τύπισσα ήξερε ποια ήταν και που βρισκόταν και προσπάθησε πολύ επαγγελματικά να κάνει τον κόσμο να περάσει καλά. Επειδή όμως ο περισσότερος κόσμος που βρισκόταν μπροστά στη σκηνή περίμενε τους Rammstein, εεε.... καταλαβαίνετε τη δυσκολία της. Εντυπωσιακότατο φινάλε πάντως, όταν το τελευταίο της τραγούδι το ερμήνευσε ...πετώντας! Δέθηκε με σχοινιά από τον γερανό που λέγαμε και αιωρούνταν σε όλο το τραγούδι πάνω από το κοινό. All in all, ευχάριστο θέαμα για να απολαμβάνεις μαζί με τη μπύρα σου, αλλά μέχρι εκεί.

Και μετά βγήκαν οι πιο άθλιοι headliners που θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν. Όσο σκέφτομαι ότι αυτοί οι γερμαναράδες μιλιταριστές πήραν το headline slot από οποιαδήποτε άλλη μπάντα που θα ήταν 1000% καλύτερη για μένα, τρελαίνομαι! Τί να πω για τους Rammstein? ότι βαρέθηκα από το πρώτο 10λεπτο? ότι σκιάχτηκα λίγο κατά την έναρξη? ότι ουσιαστικά άκουσα μόνο 2 τραγούδια (ένα ήταν το "Du Hast" και άλλο ένα όοοολα τα υπόλοιπα που ήταν ακριβώς ολόιδια μεταξύ τους)? ότι χόρτασα από φωτιές που πήγανε και τζάμπα (ούτε ένα παϊδάκι δεν έβαλαν πάνω βρε αδερφέ!)? ότι και καλά ο τραγουδιστής έκαψε με φλογοβόλο έναν οπαδό που ανέβηκε πάνω (newsflash: αυτό το έκαναν οι Metallica 15 χρόνια πριν)? ότι άμα θέλω σόου με φωτιές και πυρσούς, απλά πάω σε ελληνικά γήπεδα?
Τεσπα, απλά καταγράφεται στο βιογραφικό μου. Τίποτα πέρα από αυτό.

Επιδρομή στα βουρστ του Βελγίου μετά το τέλος της συναυλίας και επιστροφή στο ξενοδοχείο.
End of Day 3...