Rock Werchter Review: Day 2

Aισίως -ή μάλλον όχι και τόσο αισίως- είχαμε κλείσει 27 ώρες χωρίς ύπνο την Πέμπτη και με πολύ κούραση από τις πτήσεις, το περπάτημα και φυσικά το χτύπημα των συναυλιών. Παρ' όλα αυτά καταφέραμε και ξυπνήσαμε (οι υπόλοιποι της παρέας δλδ κατάφεραν να ξυπνήσουν εμένα μετά από πολύ προσπάθεια) ώστε να πιούμε τον πρώτο μας καφέ στις Βρυξέλλες και να κλείσουμε επιτέλους και το αμάξι.

Συμβουλή πρώτη: ΠΟΤΕ μη ταξιδεύσετε στο εξωτερικό χωρίς πιστωτική κάρτα, άσχετα με το τί σας έχουν πει από πριν. Και μιας και άρχισα τις συμβουλές:
Συμβουλή δεύτερη: ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ (ΠΟΤΕ αν δεν το κατάλαβατε) μην ταξιδεύσετε με την Alitalia (μετάφραση: αληταρία). Ποτέ όμως. Εκτός βέβαια αν δε σας νοιάζει να φτάσετε Γουατεμάλα για ένα ταξίδι στο Λονδίνο, ή βεβαίως δεν έχετε ανάγκη τις αποσκευές σας.

Μ' αυτά και μ'αυτά όμως αργήσαμε αρκετά τα πάμε στο Werchter και ουσιαστικά μετατρέψαμε την Παρασκευή σε συναυλία των Greenday με support τους Editors. Κανέναν άλλον δεν προλάβαμε. Αν και όλοι οι υπόλοιποι της ημέρας που τελικά χάσαμε (με εξαίρεση τους specials και τους LCD Soundsystem) δεν άξιζαν καθόλου. Μικρό το κακό λοιπόν. Μπύρες για να πάρουμε δυνάμεις και το κλασσικό χώσιμο -αν και όχι τόοοοσο μπροστά όσο στους Muse- ανάμεσα στα ανυποψίαστα θύματά μας για να παρακολουθήσω τους Editors για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο!

Πραγματικά, δε θέλω να τους ξαναδώ. Κάθε φορά που τους βλέπω χάνουν και λίγο σε εκτίμηση και ευχαριστιέμαι όλο και λιγότερο τα live τους. Πάντως ο κόσμος ήταν -τηρουμένων των αναλογιών του Βελγίου πάντα- σχετικά ζεστός με τους Σκωτσέζους φίλους μας. Κλασσικό setlist, κλασσικά μαύρα πουκάμισα, κλασσική εμφάνιση εν γένει. Επίσης ο κλασσικός χαμός δεν έγινε στα παλιά (και καλά τους για μένα) τραγούδια, αλλά σ'αυτά του τρίτου τους άλμπουμ. Για μια ακόμα φορά δλδ έβλεπα το κοινό να ενθουσιάζεται με το πιο υπερεκτιμημένο μέτριο τραγούδι των τελευταίων ετών (ναι ναι, για το papillon λέω) κι εγώ να προσπαθώ επί ματαίω να καταλάβω γιατί. Τεσπα, για να μην είμαι και τελείως άδικος, για τα δεδομένα των Editors το live ήταν μια χαρά. Πάντως, 3 συναυλίες τους είδα, και ακόμα περιμένω να ακούσω το αγαπημένο μου "Fall". Μη σώσω!

Και μετά βγήκαν οι Greenday...
Σ' αρέσουν δε σ'αρέσουν, ακούς δεν ακούς, απλά ΔΕΝ γίνεται να μην περάσεις καλά σε συναυλία των Greenday. Προσωπικά έχω να ακούσω από μόνος μου τραγούδια των Greenday χρόνια ολόκληρα (βλ. γυμνάσιο-λύκειο), αλλά δεν έχει καμία σημασία. 33 τραγούδια με 2 encore έπαιξαν παρακαλώ, είχαν απίστευα ισορροπημένο setlist ανάμεσα στα παλιά και τα καινούρια και άφησαν τους πάντες ικανοποιημένους. Εκτός της μουσικής όμως, η αμερικάνικη μπάντα διαθέτει έναν από τους καλύτερους rock performers όλων των εποχών, χωρίς να υπερβάλλω καθόλου. Δεν άφηνε το κοινό ούτε στιγμή να βαρεθεί, είχε φοβερή επικοινωνία με τον κόσμο, έτρεχε ακατάπαυστα πάνω κάτω στη σκηνή, οι γκριμάτσες του ήταν εκπληκτικά απολαυστικές, δεν σταματούσε να ανεβάζει κόσμο πάνω στo stage (στο "Jesus of Suburbia" ανέβασε σχεδόν όλη την πρώτη σειρά πάνω, γύρω στα 40 άτομα!), έδωσε την κιθάρα του δώρο σε μία αγγλιδούλα που ανέβηκε για να τραγουδήσει μαζί του (αφού πρώτα την έθαψε κάφρικα και ωραία για τη φωνή της) και δε σταματούσε να μιλάει και να αστειεύεται με τα πάντα.
Ναι, είναι αμερικάνσκι και όλα αυτά μπορεί να είναι μέρος του σόου. Ναι, μπορεί να μην είναι η πρώτη συναυλία που κάνει αυτά τα όμορφα μασκαραλίκια. Ναι, ναι, ναι..., όμως o B. J. Armstrong το κάνει τόσο καλά και τόσο φυσικά, που δεν αφήνει περιθώριο να τον αμφισβητήσεις. Μετά από τόσα χρόνια στη δισκογραφία και τα headline slots έχει την ίδια διάθεση και όρεξη που είχε και στην αρχή. Και το κυριότερο? αυτό το περνάει στον κόσμο.

Περπάτημα ξανά μέχρι το parking στο τελείωμα, μπύρα για το δρόμο και οδήγηση με την ασημένια νοικιασμένη -επιτέλους!- golfάρα μου πίσω στις Βρυξέλλες.

End of Day 2...