Rock Werchter Review: Day 1

Ναι, το muz!cOn επέστρεψε, μάζεψε τα κομμάτια του (που ήταν πολλά), κοιμήθηκε επιτέλους για παραπάνω από 6 ώρες και είναι (αρκούντως) νηφάλιο πια για να ξεκινήσει την καταγραφή της σπουδαιότερης μουσικής του εμπειρίας -μέχρι στιγμής.

Καταρχάς, να ξεκινήσω γράφοντας ότι, ακόμα κι αν το επισκέφθηκα, το Βέλγιο δεν υπάρχει. Είναι ψέμα. Όπως έλεγε ο φίλτατος συνοδοιπόρος μου Cube, το Βέλγιο είναι ένα τεράστιο κινηματογραφικό studio σκηνικών. Βέλγοι δεν υπάρχουν, μόνο κομπάρσοι και ηθοποιοί που τους υποδύονται. Όπως ψέμα ήταν ότι ένα αμάξι θα μας περίμενε στο αεροδρόμιο κι εκεί ήταν που άρχισαν τα (πρώτα) προβλήματα. Το πλάνο ήταν να μένουμε Βρυξέλλες -το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς ένα δρόμο κάτω από την περίφημη Red Light District της πόλης με τις βιτρίνες και τα ..."προιόντα", παρόμοια αλλά μικρότερη με αυτής του Άμστερνταμ- και να πηγαινοερχόμαστε κάθε μέρα στο Werchter (30 χλμ περίπου).

Το Werchter είναι περικυκλωμένο από λιβάδια και δεν το λες καν χωριό, είναι ακόμα μικρότερο, όμως την περίοδο του φεστιβάλ στήνεται μία απίστευτη πολιτεία γύρω του με κάθε -μα κάθε!- λογής μαγαζιά και καντίνες που πουλούσαν, πανάκριβα είναι η αλήθεια, ό,τι απολαυστική βρωμιά μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Βέβαια 1 στα 3 μαγαζιά ήταν πάντα για μπύρα (το μόνο φθηνό προιόν, κόστιζε όσο το νερό, 2.5 Ευρώ!). Εκατέρωθεν του δρόμου με τις καντίνες, ήταν στημένα τα γεμάτα camping sites, καθώς και τα τεράστια parking (μιλάμε για πολλά στρέμματα). Κι όλα αυτά πριν ακόμα μπεις στο χώρο του φεστιβάλ.

Την πρώτη μέρα μόνο επειδή δεν είχαμε αυτοκίνητο, πήραμε το τρένο για το Leuven και από εκεί ένα shuttle bus για το Werchter. Από εκεί που μας άφησε, περπατήσαμε για περίπου 2-3 χλμ μέχρι το φεστιβάλ! Τί έλεγες για τη Μαλακάσα?? Στην τεράστια είσοδο ο κόσμος έμπαινε κατά χιλιάδες, όμως δεν κάναμε παραπάνω από 5' για να μπούμε και να μας δώσουν τα κλασσικά βραχιολάκια.


14 ώρες αφότου ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από Ελλάδα ήμασταν επιτέλους μέσα και ίσα-ίσα που προλάβαμε να ακούσουμε τη Skunk Anansie (ναι, υπάρχει ακόμα!) στο Main stage για τα 2 τελευταία της τραγούδια. Εξ' αιτίας της καθυστέρησής μας έχασα δυστυχώς τους Midlake στο μικρό stage (Pyramid Marquee) που ήθελα να δω και έμαθα ότι ήταν φοβεροί (να τους ψάξετε, αξίζουν).

Πρώτες μπύρες και βουρ στον πατσά των XX στη Pyramid. Το hype καλά κρατεί για τους εξεξέφηβους emo και ήμουν περίεργος να δω περί τίνος πρόκειται. Ο κόσμος τόσο πολύς που φυσικά δε χωρούσε κάτω από την τέντα της Pyramid. Τουλάχιστον άλλος τόσος ήταν απ'έξω στα χορτάρια και παρακολουθούσε το live από μια γιγαντοθόνη. Μεγάλες οι προσδοκίες του κοινού για την μπάντα, που δεν πιστεύω όμως ότι ήταν και αντάξια του hype που για μια ακόμα φορά τους έχει δοθεί απλόχερα. Άρχισαν με το περίφημο "crystalized" σαν να ήθελαν να ξεμπερδεύουν γρήγορα μ'αυτό και το υπόλοιπο set που είδα κινήθηκε στη μετριότητα.

Για τη συνέχεια προτίμησα Phoenix στη Main από τη La Roux, ώστε σιγά-σιγά να καβατζάρω θέση για τους headliners. Χωρίς να είναι τίποτα ιδιαίτερο, το συγκρότημα από τη Γαλλία ήταν ότι έπρεπε για εκείνη την ώρα (με τον ήλιο ακόμα ντάλα, σκοτείνιαζε κατά τις 23:00 ούτως ή άλλως) και ο κόσμος το χάρηκε. Ευχάριστη, διασκεδαστική indie pop με ωραία παρουσία. Άκουσα και τα αγαπημένα μου "lisztomania", "1901" και όλα μια χαρά.


Κάνοντας χρήση της τεράστιας ελληνικής μου κουλτούρας, χώθηκα τεχνιέντως σε εξαιρετική θέση μπροστά στο κάγκελο περιμένοντας τους Muse. Α... πριν από αυτούς θα εμφανίζονταν και οι Stereophonics. Συμπαθητικοί αν και λίγο βαρετοί οι Ουαλοί και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πως τα αγγλάκια παθαίνουν ψύχωση με δαύτους. Είχαν κάποιες καλές στιγμές ("trouble", "local boy in the photograph" και φυσικά το "dakota"), όμως δεν συνεπήραν και κανέναν.

Και μετά βγήκαν οι Muse...
Δεύτερη φορά που τους είδα μετά την Αθήνα το 2007 και θα τους έβλεπα άνετα και τρίτη. Είναι αυτό που λέμε ότι "το έχουν οι μπάσταρδοι". Δίνουν φοβερά live κάθε φορά και είναι τέτοια η μουσική τους που θες δε θες σε ξεσηκώνει. Ναι ναι, το ξέρω γιατρέ μου. Θα μου πεις ότι είναι επιφανειακοί, ότι είναι λίγο -έως πολύ- ποζεράδες, ότι χρησιμοποιούν αρκετά ηχογραφημένα σημεία, αλλά το σώμα σου σε αναγκάζει να headbangάρεις ατελείωτα σε τραγούδια όπως τα "new born", "knights of cydonia", "plug in baby", "hysteria" ή "time is running out", αλλά και να βροντοτραγουδάς μαζί με τις υπόλοιπες 80.000 κόσμου το "...they will not control us, we will be victorious". Σε φτιάχνει, πως να το κάνουμε! Από τις ωραιότερες στιγμές του live ήταν όταν έπαιξαν το "bliss", ένα τραγούδι που δεν ανήκει κανονικά στο setlist, αλλά ήταν αυτό που ψηφίστηκε από τον κόσμο για να ακουστεί. Να πω προκαταβολικά ότι ο κόσμος στο Rock Werchter κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ ήταν από ψόφιος έως κοιμισμένος. Από τις λίγες στιγμές που ξεσηκώθηκε ήταν στους Muse....

Αν και οι Muse ήταν οι headliners της πρώτης μέρας, οι Faithless την έκλεισαν με ένα ατελείωτο πάρτυ μετά. Αυτό που τελικά έχω καταλάβει για τις χώρες της Ευρώπης, είναι ότι ο κόσμος απλά ψάχνει ευκαιρία για να χορέψει (με οτιδήποτε όμως). Άρα φανταστείτε χορό υπό τους κατ' εξοχήν χορευτικούς ύμνους των "insomnia", "god is a Dj" και "we come one". Κόλαση λέμε. Τα ψιλοάλλαξαν τα φώτα τα τραγούδια οι αγαπημένοι Βρετανοί, όμως ήταν πολύ καλοί και με φοβερό κέφι.

Κανονικά -αν δεν υπήρχαν ακόμα άνθρωποι δλδ- θα έπρεπε μετά το τέλος της συναυλίας να περιμένουμε μέχρι τις 5 το πρωί ώστε να πάρουμε το πρώτο τρένο για τις Βρυξέλλες. Κι αυτό είναι ίσως το μόνο μεγάλο ατόπημα των διοργανωτών. Αν δεν έχεις αμάξι και δεν κοιμάσαι στο camping, δεν υπάρχει μέσο να γυρίσεις στις Βρυξέλλες.
Εμείς όμως ήμασταν τυχεροί. Τυχεροί, γιατί γνωρίσαμε τη Μαρίνα και τον Γρηγόρη. Τυχεροί, όχι γιατί στριμώξαμε τα παιδιά στο αμάξι τους ώστε να χωρέσουμε όλοι, ούτε επειδή χωρίς αυτούς μπορεί να ήμασταν ακόμα στο Werchter περιμένοντας το τρένο. Τυχεροί, όχι γιατί μας βοήθησαν απίστευτα και την επόμενη μέρα για άλλο λόγο, ακόμα σημαντικότερο. Εγώ νιώθω τυχερός μόνο και μόνο που γνώρισα τόσο καλούς ανθρώπους και μοιράστηκα έστω λίγες στιγμές μαζί τους. Είναι πολύ σπάνιο για μένα αλλά και για όλους -πιστέψτε με- να έρχεσαι σ'επαφή με ανθρώπους που το μόνο που δεν κοιτάνε είναι ο εαυτός τους και μπορούν να στερηθούν τα πάντα για να τα δώσουν σε σένα. Μπορεί να έχω ακόμα 3 posts να γράψω για το ταξίδι μου, όμως το highlight του Βελγίου ήταν με διαφορά η Μαρίνα, ο Γρηγόρης και φυσικά η Μαρία. Ευχαριστούμε πολύ guys και σας περιμένουμε το Φθινόπωρο!

Έχει ήδη πάει 5 το πρωί. End of Day One...