Mogwai - The hawk is howling

soft --> loud --> louder --> MOGWAI

Η παραπάνω λογική ακολουθία (κλεμμένη βεβαίως βεβαίως) τα λέει σχεδόν όλα για τους Σκωτσέζους φίλους μας. Ο θόρυβος - αυτός ο απίστευτα μελωδικός θόρυβος - σε συνδυασμό με ντεσιμπέλ που παίζουν δίκαση στο τύμπανο του αυτιου σου, πάντα χαρακτήριζαν τους Mogwai και φυσικά δε λείπουν ούτε από την τελευταία τους δουλειά ('The hawk is howling').
Τα λέγαμε πριν λίγο καιρό κι εδώ.
Κάτι φοβερά καινούριο δε θα δεις. Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως είναι η παραγωγή. Ως τώρα μας είχαν συνηθίσει σε μια καλά στυλισαρισμένη παραγωγή, που προσπαθούσε να συμμαζέψει τα "φιλελεύθερα" ντεσιμπέλ. Αυτό δεν το βλέπουμε στο 'hawk is howling', αντίθετα παρατηρώ μια επιτηδευμένη βρωμιά στον ήχο, πράγμα που ακόμα δεν ξέρω αν ΜΕ αρέσει ή όχι. Λεπτομέρειες θα μου πεις...
Όπως και να χει όμως, οι Mogwai έβγαλαν ένα ακόμη άλμπουμ σήμα κατατεθέν τους, που - γι'αυτό το blog τουλάχιστον - μόνο καλό μπορεί να σημαίνει.

Εδώ ακούμε το sinlge batcat:

Kiss my ass

Για μια ακόμη Δευτέρα....

Γιατί ποτέ την Κυριακή?

Post χωρίς νόημα

Ένας φίλος μου είχε πει κάποτε πως "κάποιες φορές για να πας μπροστά, πρέπει να πάς πίσω για να πάρεις φόρα", αλλά τί ξέρει κι αυτός? συνήθως μαλακίες λέει. Πάντως απόψε (περασμένες τρεις...) πήγα όντως λίγο πίσω, εκεί που πάω πάντα δηλαδής όταν βρίσκομαι σε παρόμοια κατάσταση. Στα σίγουρα. Στη δικιά μου γαλήνη. Στα τραγούδια που γράφτηκαν για μένα. Σ' αυτά δηλαδή:

TV on the radio - Dear Science

Θα τολμήσω την ιεροσυλία: οι TV on the radio είναι ίσως ότι πιο κοντινό έχει βγει στον David Bowie. Και δεν το λέω αυτό μόνο για το ντουέτο που έκαναν μαζί στον προηγούμενο δίσκο τους ('province' από το 'Return To Cookie Mountain'), αλλά και για όλη την μέχρι τώρα πορεία τους. Αν θα μπορούσα να κρατήσω ένα μόνο χαρακτηριστικό του Bowie, αυτό θα ήταν ότι κάθε φορά που ακούω δίσκους του νομίζω ότι τον ακούω για πρώτη φορά. Έχει πάντα κάτι να μου πει, χωρίς να καταντά "πειραματικός" και εντέλει κουραστικός. Το ίδιο γίνεται και με τους τρεις - ως τώρα - δίσκους των TV on the radio και αυτό βλέπω να γίνεται και με τη νέα τους δουλειά, το "Dear Science".
Κυκλοφόρησε πριν 2 μέρες από την 4AD και ήδη οι κριτικές που λαμβάνει είναι διθυραμβικές. Ως τώρα το έχω ακούσει μόνο on-line (εδώ), γι' αυτό δεν μπορώ να πω και πολλά μέχρι να αγοράσω το άλμπουμ. Οι πρώτες εντυπώσεις μου όμως είναι παραπάνω από καλές. Μάλλον θα βάλει υποψηφιότητα κι αυτό για τα καλύτερα της χρονιάς.

Ακούστε εδώ το 'family tree'

David Loves Eleni

Βαριόμουν αφάνταστα που λέτε μέχρι πριν λίγη ώρα. Κι όταν βαριέμαι αφάνταστα σερφάρω επικίνδυνα. Μπήκα που λέτε να δω κανα νέο δίσκο από το metacritic και από περιέργεια κοίταξα και τις λίστες που έχουν με τα καλύτερα άλμπουμς του 2007. Εκτός από τα κλασσικά αγαπημένα των εκδοτών, έχουν βάλει και λίστες από κάποιους γνωστούς (μη μουσικούς και δημοσιογράφους). Είχαν και τη λίστα του David Lynch. Ναι βρε, του σκηνοθέτη. Μαντέψτε ποιο είχε πρώτο (!) στη λίστα του...(βλ. φωτό)

Ακριβώς! Ελένη Καραίνδρου κυρίες και κύριοι. Και μάλιστα το "Elegy of the Uprooting", που είναι live album. Συμμετέχει ακόμα και η (θου Κύριε) Φαραντούρη!

Επιτέλους! το muz!cOn είναι περήφανο να πει ότι ανακάλυψε την αιτία της ψυχοπάθειας του Lynch (για τη Φαραντούρη το λέω, το ελενάκι σκίζει)!!! Ακούει ελληνική μουσική.

Περιττό να πω ότι πλέον δε βαριέμαι

Οι REM στην Αθήνα (!)

Όπως πολύ καλά θα παρατηρήσατε το ερωτηματικό στην παρένθεση αντικαταστάθηκε από το θαυμαστικό. Κι αυτό γιατί η συναυλία των REM στις 5 Οκτωβρίου στο Καλλιμάρμαρο είναι γεγονός. Πλέον ανακοινώθηκε και επίσημα από το MTV. Μαζί τους θα είναι οι Kaiser Chiefs, η Gabriella Cilmi και οι Έλληνες C:REAL.
Θυμίζω ότι η συναυλία θα είναι δωρεάν, γι' αυτό μην ξεχάσατε να πάρετε μαζί σας τα ούζι από το σπίτι.

Υ.Γ. Άντε τώρα να βρούμε τρόπο και δικαιολογίες να κατέβουμε για τα 2 απανωτά live (μη ξεχνάμε και τους M83 το πρηγούμενο βράδυ)

LIVE feed update #4

Το καλοκαίρι - κι ότι συνεπάγεται αυτό για τα μουσικά δρώμενα - μας τέλειωσε. Μας τέλειωσε από όλες τις απόψεις: και ημερομηνιακά και θερμοκρασιακά και οικονομικά (καλά εκεί μας γονάτισε). Επίσης μας τέλειωσε πιστεύω και αυτό το ξέσπασμα των τελευταίων χρόνων, με αποκορύφωμα αυτό το καλοκαίρι, όπου έγιναν πολλές συναυλίες για τα ελληνικά δεδομένα αλλά με ελάχιστο κόσμο στις περισσότερες (άσχετο αν ήταν καλές ή όχι), με αποτέλεσμα να φανεί για μια ακόμη φορά πόσο μουσικά "φτωχή" είναι η Ελλάδα. Από του χρόνου δεν βλέπω να γίνονται και πολλά πράγματα, αφού πολλές εταιρίες μπήκαν μέσα (βλέπε π.χ. HotBeez - flybeeyond - που κατέβασε στόρια), το terravibe festival δεν έγινε καν φέτος, ενώ οι μεγάλες μεμονωμένες συναυλίες που παραδοσιακά υπήρχαν Σεπτέμβριο-Οκτώβριο (βλέπε Muse, Manic Street Preachers πέρσυ, αλλά και Tool, Pearl Jam προηγούμενες χρονιές), φέτος δεν υπάρχουν στο καλεντάρι.

Όπως και να χει όμως, μικρότερης εμβέλειας σχήματα σίγουρα θα μας επισκεφτούν για καφέ και famous greek mouzaka. Περίμενα την ανακοίνωση των REM για να βγάλω νέο live feed, όμως ακόμα κανείς δεν ξέρει αν τελικά θα γίνει κάτι τέτοιο.
Τεσπα....πολλά είπα, παρακάτω μπορείτε να δείτε τις ημερομηνίες για τα live που έχουν ανακοινωθεί ήδη, ενώ η λίστα θα ενημερώνεται όπως πάντα με τυχόν αλλαγές. Ως τώρα τουλάχιστον, οι συναυλίες που ξεχωρίζουν είναι αυτές των M83 (πρωτίστως), Thievery Corporation, Matt Elliott, Animal Collective, Piano Magic,Fuck Buttons, Residents, iLiKETRAiNS, Monster Magnet και Wedding Present. Σαν να είναι λίγα, ε?

Καλά live σε όλους!!

• 26 Σεπτεμβρίου: HUMAN TOUCH (Μύλος)
• 28 Σεπτεμβρίου: ENNIO MORRICONE (Ηρώδειο)
• 29 Σεπτεμβρίου: ENNIO MORRICONE (Ηρώδειο)

• 4 Οκτωβρίου: MONIKA (πεζόδρομος Θησείου)
• --- : Μ83 (Gagarin 205)
• 5 Οκτωβρίου: BATTLE OF THE BANDS (An Club)
• --- : REM, KAISER CHIEFS, Gabriella Cilmi, C:REAL (Καλλιμάρμαρο - Δωρεάν)
• 10 Οκτωβρίου: ROGER HODSON (θέατρο Badminton)
• --- : Fish (Ex-Marillion) (An Club)
  
• --- : THIEVERY CORPORATION (Principal)
• 11 Οκτωβρίου: THIEVERY CORPORATION (Θέατρο Βράχων)
• 12 Οκτωβρίου: MATT ELLIOTT (θεσσαλονίκη, Orient)
• 16 Οκτωβρίου: ΜΟΝΙΚΑ (Liebe, Μύλος)
• 19 Οκτωβρίου: BATTLE OF THE BANDS (An CLUB)
• 20 Οκτωβρίου: PAUL GILBERT (An Club)
• 21 Οκτωβρίου: LONDON AFTER MIDNIGHT (Gagarin 205)
• --- : ANIMAL COLLECTIVE + AXOLOTL (Principal)
• 22 Οκτωβρίου: ANIMAL COLLECTIVE + AXOLOTL (Gagarin 205)
• 29 Οκτωβρίου: TRANS AM (Liebe, Μύλος)
• --- : NATACHA ATLAS (Αριστοτέλειο)
• 30 Οκτωβρίου: PAROV STELAR (Liebe,Μύλος)
• 31 Οκτωβρίου: PAROV STELAR (Fuzz)

• 1 Νοεμβρίου: GOD IS AN ASTRONAUT + ABSENT WITHOUT LEAVE (An Club)
• --- : BOBBY WATSON, CHICO FREEMAN, RAY ANDERSON, FREDERICK HARRIS, BUSTER WILLIAMS, MICHAEL BAKER (Αριστοτέλειο)
• 3 Νοεμβρίου: FUCK BUTTONS (An Club)
  
• 5 Νοεμβρίου: TONINO CAROTONE (Κλειστό γήπεδο ΧΑΝΘ)
• 7 Νοεμβρίου: SCHILLER (Principal)
• --- : ROISIN MURPHY (Θεσσαλονίκη T.B.A.)
  
• 8 Νοεμβρίου: PIANO MAGIC (An Club)
• --- : ROISIN MURPHY (Αθήνα T.B.A.)
• 14 Νοεμβρίου: STEREO MCs (Principal)
  
• 15 Νοεμβρίου: THE RESIDENTS (Principal)
• 16 Νοεμβρίου: THE RESIDENTS (Παλλάς)
• 21 Νοεμβρίου: DIE KRUPPS (An Club)
• 22 Νοεμβρίου: SHANTEL + Bucovina Club Orkestar (Principal)
• --- : iLiKETRAiNS (Gagarin 205)
  
• 27 Νοεμβρίου: DUB PISTOLS + TRICKY (Principal)

• 10 Δεκεμβρίου: 2MANYDJs (Αθηήνα T.B.A.)
  
• 12 Δεκεμβρίου: MONSTER MAGNET (Gagarin 205)
• 19 Δεκεμβρίου: ANNE CLARK (Principal)
• 20 Δεκεμβρίου: WEDDING PRESENT (Liebe)
• 21 Δεκεμβρίου: WEDDING PRESENT (Tiki bar)

UPDATE: Σύμφωνα με το blog του Γιάννη Πετρίδη, οι Depeche Mode (που ακουγόταν εδώ και λίγο καιρό) θα μας ξαναέρθουν στις 12 Μαίου, ενώ ανακοινώθηκαν και οι Stereo MCs.
Επίσης, ανακοινώθηκε ότι οι Dub Pistols στη Θεσσαλονίκη θα εμφανιστούν μαζί με τον TRICKY!

LIVE με @@

Έτσι απλά, για να θυμόμαστε κάποιες φορές τί πάει να πει rock 'n' roll, punk, ή όπως αλλιώς θέλεις πες το. Τρελό stage-diving από κοινό αλλά και τη μπάντα, μπινελίκια, κλωτσίδια και φτυσίδια στους σεκιουριτάδες αλλά και μεταξύ τους, τα καλώδια να βγαίνουν από τη μπρίζα με αποτέλεσμα το συγκρότημα απλά να γυρνάει τους ενισχυτές προς το κοινό και ένα πεντάλεπτο μέσα στο οποίο ο Cole Alexander (κιθαρίστας) να παίζει κιθάρα με το ...πουλί του(!)
Black Lips. Απλά μοναδικοί (όσοι δεν τους είδατε Αθήνα τον Απρίλιο -μέσα σ'αυτούς κι εγώ - χάσατε)

Diva Glasvegas

Πολλά έχουν γραφεί και ακόμα περισσότερα έχουν ακουστεί για το "νέο big thing" από τη Γλασκώβη που ακούει στο - πολύ εύστοχο είναι η αλήθεια - όνομα Glasvegas. Το NME τους αποθεώνει και τους κρατά σταθερά στην επικαιρότητα εδώ και έναν χρόνο, αν και η πρώτη ολοκληρωμένη τους ομότιτλη δουλειά κυκλοφόρησε μόλις πριν από 8 μέρες! Αποτελούν, μαζί με τους Oasis, ένα από τα τέκνα του πλοιάρχου Alan McGee (και τους δύο αυτός τους ανέδειξε και προώθησε). Μέσα στη χρονιά που σιγά-σιγά μας αφήνει, κατάφεραν και έκαναν sold-out συναυλίες έχοντας βγάλει μονάχα 3-4 singles, ενώ το "Glasvegas" ήδη φιγουράρει στη δεύτερη θέση των βρετανικών charts πίσω από το "Death Magnetic" των Metallica, με προοπτική να το ξεπεράσει (πούλησε 100.000 αντίτυπα μόνο τις 3 πρώτες μέρες).

Στο δια ταύτα τώρα, είναι ένας δίσκος με συνοχή και (πολύ) καλή παραγωγή. Είναι από αυτές τις παραγωγές που είναι επιμελέστατα σχεδιασμένες για επιτυχία (η οποία φαίνεται πως ήρθε-έρχεται). Τα τραγούδια χαρακτηρίζονται από κλασσικές brit κιθάρες ποτισμένες σε άφθονο reverb και echo, ενώ οι - όμορφοι - στίχοι μιλάνε για καθημερινές ιστορίες ανθρώπων της Γλασκώβης.

Αυτά είναι τα δεδομένα (όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου επιθεωρητής Κλουζώ). Είναι αδιαμφισβήτητα και αληθινά. Η εκτίμησή μου για το δίσκο ποια είναι?
Απλά βαρετό. Για μια ακόμη φορά η βρετανία - προεξέχοντος του NME - πάσχισε να βρει το "next big thing", τους νέους Oasis, τους νέους ήρωες που θα βγάλουν το νησί από το μουσικό τέλμα που το ίδιο διατυμπανίζει (μέσω των δημοσιογραφίσκων - μουσικοκριτικώνΤουΣτυλΑκούωΔυοΤραγούδιαΚαιΒγάζωΠόρισμα) ότι έχει περιέλθει.
Πάρτε το "X&Y" των Coldplay, αφαιρέστε τη μελωδία και είναι σαν να αγοράσατε το "Glasvegas". Αν το "X&Y" ήταν μια φορά βαρετό, φανταστείτε πως θα ήταν χωρίς τις όποιες μελωδίες.

Σχεδόν τα πάντα (βλέπε παραπάνω) ήταν τέλεια, στρώνοντας έτσι όλες τις προυποθέσεις για ένα πολύ καλό άλμουμ. Όμως, σε ένα πολύ καλό άλμπουμ υπάρχει ένα πράγμα που είναι βασικότερο όλων. Η μουσική. Η μελωδία που θα στριφογυρνάει στο μυαλό σου. Ο ρυθμός που θα σε κάνει να θέλεις να χορέψεις, να γελάσεις, να φωνάξεις, να κλάψεις, να στενοχωρηθείς,να headbangάρεις επικίνδυνα. Η οποία δεν υπάρχει στο άλμπουμ, παρά την υπέρμετρη προσπάθεια των Glasvegas. Και ίσως αυτό να είναι τελικά το πρόβλημα, ότι προσπαθούν πολύ. Αν θέλω να ακούσω τέτοια μουσική, δε βάζω ξανά τους Jesus And Mary Chain που τα κατάφερναν και πολύ πολύ καλύτερα?

Καλοί οι στίχοι, αλλά δεν μπορώ να τους απομονώσω από τη μουσική (το αντίθετο όμως μπορεί να γίνει). Καλή και χρυσή η παραγωγή, όμως τί να το κάνεις το ξώβυζο μπλουζάκι όταν δεν έχεις βυζιά να δείξεις?

(πολύ πολύ) Κακό άλμπουμ δεν είναι σε καμία περίπτωση, μάλιστα 1-2 τραγούδια μπορεί και να ακουστούν, όμως μέχρι εκεί. Δεν έχει τίποτα καινούριο να μου προσφέρει και σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στη φήμη και το promotion που έχει ασύστολα δεχθεί.

Θέλω να πω κάτι αλλά δεν ξέρω πως να το πω

Χάθηκα για λίγες μέρες είναι η αλήθεια, αλλά έχουν πέσει πολλά πράγματα απανωτά, όπως πάντα γίνεται άλλωστε - γαμώ τον Μέρφι μου μέσα - και επιστρέφω μ'αυτό το άθλιο και τιποτένιο post-καθρέφτη της σκατένιας διάθεσής μου.

Δεν ξέρω τί φταίει.
Άμα ήμουν φυσιολογικός θα έλεγα ότι φταίει το Φθινόπωρο (έχει μια μουντάδα σήμερα αδερφάκι μου... χάρμα είναι), όμως πάντα ΜΕ άρεζε η εποχή που τα καφο-κίτρινα πεσμένα φύλλα των δέντρων περιμένουν στην άκρη του δρόμου κάποιο αμάξι για να κάνουν τις καθιερωμένες πτήσεις τους.
Ή πάντα ΜΕ άρεζε αυτή η εποχή επειδή σηματοδοτούσε το τέλος της μαλακοκαύλικης έξαψης που πιάνει τους περισσότερους σαν μπαίνει το καλοκαίρι και το μόνο που επιζητούν είναι αντικείμενα του πόθου που περιορίζονται σε κωδικές ονομασίες όπως "trendy", "mpouzouki" και "βυζάκια στην παραλία" (καλά, στο τελευταίο δε θα τα χαλάσουμε κιόλας...). Φάτε τα! Ξενερώστε τώρα εσείς ενώ εγώ θα φοράω το - δουλεμένο στην προπόνηση - χαιρέκακο σατανικό μου χαμόγελο! Η εκδίκηση είναι πιάτο που τρώγεται σε θερμοκρασία κάτω των 30 βαθμών.
Όμως τα λέει καλύτερα ο Indictos από μένα για το Φθινόπωρο.
Άλλά δε φταίει αυτό.

Θα μπορούσε να φταίει το γεγονός ότι ακόμη με πονάν τα μάτια από τον Ηρακλή και να φανταστείτε ότι το παιχνίδι έγινε το Σάββατο. Θα μπορούσε να φταίει ο Πεντράθας, θα μπορούσε να φταίει ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, θα μπορούσε να φταίει ο Κίκο Παλτόν και σίγουρα θα μπορούσε να φταίει ο ΟΤΕς.
Αλλά ούτε αυτό είναι.

Θα μπορούσε να φταίει ο Παπαντρέο, που για μια ακόμη φορά με έκανε να μη μπορώ να πιστέψω ότι η μισή περίπου Ελλάδα τον ψήφισε για να γίνει πρωθυπουργός. Σε τί κόσμο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα όταν ένας υποψήφιος πρωθυπουργός απαντά "πέντε παρά τέταρτο" σε ερώτηση για το "τί μέρα είναι"?? Βέβαια κοιτάω κι από την άλλη πλευρά αυτούς που τώρα είναι στην κυβέρνηση και ετοιμάζομαι να απαντήσω στη μάνα μου, που με βλέπει να τρέχω αλαφιασμένος σκίζοντας τα ρούχα μου και με ρωτάει "γιε μου που πας", "μάνα θα πάω στα καράβια".
Αλλά ούτε κι αυτό είναι.


Τότε, θα μου πει ο αγαπητός σύντροφος εν Χριστώ αδελφός αναγνώστης: "καλά ρε παπάρα, τί μου τσαμπουνάς τόση ώρα και δεν καταλαβαίνω γρι λέμε?? τελικά τί φταίει για το σφίξιμό σου?". Έλα μου ντε, θα πω εγώ και θα παραπέμψω πάλι στον τίτλο.

Αν τώρα ψάχνεις να βρεις λόγο που ξόδεψες 1 λεπτό από τη ζωή σου για να διαβάσεις τις παραπάνω αράδες, την πάτ'σες λεβέντημ'!

Think before you post

What Part Of Hamfatter Do You Not Understand?

ΟΚ, το ομολογώ. Το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στους Hamfatter, χωρίς να ξέρω τίποτα γι' αυτούς, ήταν ο τίτλος του τελευταίου τους άλμπουμ. Ψάχνοντας λίγο παραπάνω έμαθα ότι το "What Part Of Hamfatter Do You Not Understand?" δεν έχει ούτε ένα μήνα που κυκλοφόρησε και είναι ο τρίτος δίσκος της μπάντας από το Cambridge.
Η μουσική τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάτι σαν power-pop, χωρίς να ξεφεύγει από τα καλούπια των Fratellis, των Tapes 'n' Tapes και ίσως λίγο των British Sea Power. Γιατί μου άρεσε? γιατί που και που θέλω βρε αδερφέ να ακούσω κάτι ελαφρύ με κλασσική pop διάθεση, που όμως καλύπτει επάξια τα στάνταρ του μουσικού μου εγωισμού. Θα μπορούσαν κάλλιστα να ξεπηδήσουν 1-2 χιτάκια από το άλμπουμ, προεξέχοντος του "Sziget", αλλά και του "The Girl I Love" που μπορείτε να ακούσετε εδώ. Αν σας άρεσε το στυλάκι, μπορείτε να κατεβάσετε και το "sziget" - το καλύτερο ίσως κομμάτι τους - από εδώ.

hamfatter - sziget

Shots #1 - Sonic Youth

Μετά από 21 χρόνια (πέρασαν τόσα,ε?) οι Sonic Youth ξαναυπογράφουν συμβόλαιο για ένα δίσκο με ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία (την αγαπημένη μας matador) μετά το πέρασμά τους από την "major" Geffen. Θυμίζω ότι τελευταίος τους δίσκος με ανεξάρτητη εταιρία ήταν το "daydream nation", που δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας από τους καλύτερους δίσκους ΟΛΩΝ των εποχών. Εν αναμονή λοιπόν, καθώς οι ηχογραφήσεις ξεκινάνε τον Οκτώβριο.

Χωρίς λόγια

Finally, in conclusion, let me say just this

Έπαιξε, πρωταγωνίστησε και απογείωσε με την παρουσία του μία από τις πλέον κλασσικές φιγούρες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Φορούσε ένα μουστάκι και έπαιρνε το ανάλογο ύφος, ώστε να μπει στη λέσχη αξιωματικών και να ποζάρει με επιτυχία ως ένας από αυτούς.

Σε μια από τις καλύτερες τανίες του Κιούμπρικ υποκρίθηκε 3 διαφορετικούς χαρακτήρες-ρόλους, όλοι βασισμένοι πάνω στους πραγματικούς αξιωματικούς που είχε στο στρατό.

Περιόδευσε μαζί με jazz μπάντες, παίζοντας την αγαπημένη του drums.

Στη διαθήκη του, είχε ως επιθυμία - που πραγματοποιήθηκε - να παίξει το "Ιn The Mood" του Glenn Miller στην κηδεία του. Κι αυτό όχι για τους προφανείς λόγους. Το τραγούδι το μισούσε (μάλλον επειδή του το ζητούσαν πολύ συχνά σε παραγγελιές)! Κωμικός μέχρι το τέλος.

Πέθανε 55 ετών μετά από δύσκολες καταστάσεις υγείας (13 εμφράγματα μέσα σε λίγες μέρες) και μάλιστα κατα τη διάρκεια του μήνα που είχε κανονίσει επέμβαση ανοιχτής καρδιάς.
Ο γιος του πέθανε σε ηλικία 52 ετών (πριν από 2 χρόνια) την ακριβώς ίδια ημερομηνία και από ακριβώς ίδια αίτια με τον πατέρα του.

Όταν ο Κέρμιτ Βάτραχος του είπε να ηρεμήσει και να είναι απλά ο εαυτός του, απάντησε:

"There is no me. I do not exist. There used to be a me, but I had it surgically removed."

Πιλότος της RAF, χορευτής, drummer, έπαιζε banjo και ukulele και ήταν από τους καλύτερους Κωμικούς (με Κ) όλων των εποχών, ίσως ο καλύτερος αν θέλετε τη γνώμη μου. Κι αυτό γιατί ήταν αυθεντικός όσο λίγοι.

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Peter Sellers

Brett Anderson - Wilderness

Για όσους δεν τον ξέρετε, ο Brett Anderson ήταν ο frontman και τραγουδιστής των - να 'ταν κι άλλοι - Suede. Χαρακτηριστική φωνή και γενικά πολύ συμπαθητικός, χωρίς ποτέ να ήμουν φαν του ίδιου ή του συγκροτήματος (κάποια ωραία άλμπουμς, κάποια ιστορικά πλέον τραγούδια για τη Brit-Pop, αλλά μέχρι εκεί).
Επανήλθε στο προσκήνιο πριν κανα-δυο χρόνια με την πρώτη του ομώνυμη solo δουλειά (είχε προηγηθεί βέβαια και η συνεργασία στους 'Tears' του ίδιου μαζί με τον επίσης πρώην κιθαρίστα των Suede, Bernard Butler) και κυρίως με ένα τραγούδι που εξελίχθηκε σε ένα - τελικά όχι και τόσο - κρυφό καμάρι των "ψαγμένων". Πρόκειται για το "back to you", τραγούδι που έγραψε μαζί με τους Σκανδιναβούς 'Pleasure' και στο οποίο ο Anderson δάνεισε τη φωνή του.
Εδώ και ένα μήνα έχει κυκλοφορήσει ο 2ος δίσκος του με τίτλο "Wilderness". Το "back to you" υπάρχει και σε αυτό το tracklist, αυτή τη φορά όμως παιγμένο μόνο σε πιάνο και τσέλο. Είναι ντουέτο μαζί με τη Emmanuelle Seigner (Γαλλίδα ηθοποιός - που κολλάει...ντεν ξέρει).
Εντυπώσεις από το άλμπουμ? καλές, αρκετά καλές, αν είσαι βέβαια προετοιμασμένος κατάλληλα. Τί εννοώ? πρόκειται για δίσκο που απαρτίζεται από πολύ "προσωπικά" τραγούδια, που σου δίνουν την εντύπωση ότι κάθε ένα από αυτά αποτελεί κατάθεση ψυχής από τον Anderson. Αν και συνήθως δε δίνω ιδιαίτερη σημασία στους στίχους (συγκριτικά με τη μουσική), αυτή τη φορά οι στίχοι ήταν που με κέρδισαν. Η ενορχήστρωση είναι λιτή κι απέριττη με το πιάνο, το τσέλο και την κιθάρα να είναι σχεδόν τα μόνα όργανα που ακούγονται, κάνοντας όμως έτσι τη μελωδία να ταιριάζει απίστευτα με το κλίμα και την ατμόσφαιρα των τραγουδιών.
Εν κατακλείδι, μια πολύ ειλικρινής δουλειά από τον Anderson, που πιστεύω θα έχει απήχηση γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο. Αν έχεις την κατάλληλη διάθεση (και ένα ποτήρι ουίσκι δίπλα σου) η μελαγχολία του "Wilderness" είναι η καλυτερη συντροφιά που θα μπορούσες να έχεις.

back to you.mp3

the empress.mp3

Σεπτέμβριε, για σένα

White Stripes, Michel Gondry. Συνδυασμός θανάτου.
Ναι βρε, το ξέρω ότι το τραγούδι είναι 6ετίας, όμως το θυμάμαι αρκετά συχνά, ιδίως κάθε Σεπτέμβριο. Ξέρετε... τότε που αρχίζει το Φθινόπωρο....εκεί που τελειώνει το καλοκαίρι....μετά τον Αύγουστο ντε!
Ένιγουέι (όπως λέμε και στο εξωτικό Ντεπώ) είναι κομματάρα και την αφιερώνω σ'αυτόν τον μήνα που διανύουμε, ο οποίος αναμένεται να με πηδ...ξει ανάποδα.

Turn your PC On!

Ναι, μπορεί να το έγραψαν όλα σχεδόν τα blogs, όμως αν μπορέσω κι εγώ με τη σειρά μου να προωθήσω μια τέτοια κίνηση, θα το κάνω με ευχαρίστηση.

Η παλιοπαρέα του "καλού" republic που εδώ και 9 μήνες έλειψε σε πολλούς, επανήλθε δυναμικά με νέο ιντερνετικό ραδιόφωνο. Και η ονομασία αυτού....offradio.

Δεν το κρύβω ότι αν εξαιρέσουμε τους Πετρίδη και Αλεξίου παλιότερα, οι μόνοι "ραδιοφωνίστες" που όχι μόνο ακούω αλλά και θαυμάζω είναι ο Γαλάνης (1055 Rock) και ο Κομνηνός. Είναι μεγάλη η χαρά να ξανακούω τον Νίκο, έστω και από αυτή τη νέα προσπάθεια που κάνουν.
Καλή αρχή κι από μένα λοιπόν και εύχομαι να μαθευτεί σε ακόμα περισσότερο κόσμο.

Ακούστε εδώ

Οι REM στην Αθήνα (?)

Κρατάω μικρό καλάθι, γιατί φέτος ήταν πολλά τα κεράσια που δεν έφαγα, όμως σύμφωνα με τον Κανελλόπουλο από το Other Side οι REM θα παίξουν στην Αθήνα στις 5 Οκτωβρίου! Και επίσης λέει ότι θα είναι μαζί με άλλα ξένα και ελληνικά συγκροτήματα και ότι το live θα είναι δωρεάν(!).

Σχεδίαζα ταξίδι στο εξωτερικό για να πάω να τους δω, τώρα μου αλλάζουν τα σχέδια! Κατάλαβες φίλε μου....

Βέβαια, το γεγονός ότι θα είναι δωρεάν (ακόμη δεν το γεννήσαμε...) με ξενερώνει λιγουλάκι γιατί θα μαζευτεί η γνωστή κακόφημη παρέα της Σάρας, της Μάρας και το κακού συναπαντήματος. Τεσπα, μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας, μακάρι να ισχύσει η φήμη και θα περάσουμε ένα σ/κ μούρλια! Θυμίζω ότι μια μέρα πριν θα εμφανιστούν οι M83 στο Gagarin.

Εν αναμονή...