Diva Glasvegas

Πολλά έχουν γραφεί και ακόμα περισσότερα έχουν ακουστεί για το "νέο big thing" από τη Γλασκώβη που ακούει στο - πολύ εύστοχο είναι η αλήθεια - όνομα Glasvegas. Το NME τους αποθεώνει και τους κρατά σταθερά στην επικαιρότητα εδώ και έναν χρόνο, αν και η πρώτη ολοκληρωμένη τους ομότιτλη δουλειά κυκλοφόρησε μόλις πριν από 8 μέρες! Αποτελούν, μαζί με τους Oasis, ένα από τα τέκνα του πλοιάρχου Alan McGee (και τους δύο αυτός τους ανέδειξε και προώθησε). Μέσα στη χρονιά που σιγά-σιγά μας αφήνει, κατάφεραν και έκαναν sold-out συναυλίες έχοντας βγάλει μονάχα 3-4 singles, ενώ το "Glasvegas" ήδη φιγουράρει στη δεύτερη θέση των βρετανικών charts πίσω από το "Death Magnetic" των Metallica, με προοπτική να το ξεπεράσει (πούλησε 100.000 αντίτυπα μόνο τις 3 πρώτες μέρες).

Στο δια ταύτα τώρα, είναι ένας δίσκος με συνοχή και (πολύ) καλή παραγωγή. Είναι από αυτές τις παραγωγές που είναι επιμελέστατα σχεδιασμένες για επιτυχία (η οποία φαίνεται πως ήρθε-έρχεται). Τα τραγούδια χαρακτηρίζονται από κλασσικές brit κιθάρες ποτισμένες σε άφθονο reverb και echo, ενώ οι - όμορφοι - στίχοι μιλάνε για καθημερινές ιστορίες ανθρώπων της Γλασκώβης.

Αυτά είναι τα δεδομένα (όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου επιθεωρητής Κλουζώ). Είναι αδιαμφισβήτητα και αληθινά. Η εκτίμησή μου για το δίσκο ποια είναι?
Απλά βαρετό. Για μια ακόμη φορά η βρετανία - προεξέχοντος του NME - πάσχισε να βρει το "next big thing", τους νέους Oasis, τους νέους ήρωες που θα βγάλουν το νησί από το μουσικό τέλμα που το ίδιο διατυμπανίζει (μέσω των δημοσιογραφίσκων - μουσικοκριτικώνΤουΣτυλΑκούωΔυοΤραγούδιαΚαιΒγάζωΠόρισμα) ότι έχει περιέλθει.
Πάρτε το "X&Y" των Coldplay, αφαιρέστε τη μελωδία και είναι σαν να αγοράσατε το "Glasvegas". Αν το "X&Y" ήταν μια φορά βαρετό, φανταστείτε πως θα ήταν χωρίς τις όποιες μελωδίες.

Σχεδόν τα πάντα (βλέπε παραπάνω) ήταν τέλεια, στρώνοντας έτσι όλες τις προυποθέσεις για ένα πολύ καλό άλμουμ. Όμως, σε ένα πολύ καλό άλμπουμ υπάρχει ένα πράγμα που είναι βασικότερο όλων. Η μουσική. Η μελωδία που θα στριφογυρνάει στο μυαλό σου. Ο ρυθμός που θα σε κάνει να θέλεις να χορέψεις, να γελάσεις, να φωνάξεις, να κλάψεις, να στενοχωρηθείς,να headbangάρεις επικίνδυνα. Η οποία δεν υπάρχει στο άλμπουμ, παρά την υπέρμετρη προσπάθεια των Glasvegas. Και ίσως αυτό να είναι τελικά το πρόβλημα, ότι προσπαθούν πολύ. Αν θέλω να ακούσω τέτοια μουσική, δε βάζω ξανά τους Jesus And Mary Chain που τα κατάφερναν και πολύ πολύ καλύτερα?

Καλοί οι στίχοι, αλλά δεν μπορώ να τους απομονώσω από τη μουσική (το αντίθετο όμως μπορεί να γίνει). Καλή και χρυσή η παραγωγή, όμως τί να το κάνεις το ξώβυζο μπλουζάκι όταν δεν έχεις βυζιά να δείξεις?

(πολύ πολύ) Κακό άλμπουμ δεν είναι σε καμία περίπτωση, μάλιστα 1-2 τραγούδια μπορεί και να ακουστούν, όμως μέχρι εκεί. Δεν έχει τίποτα καινούριο να μου προσφέρει και σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στη φήμη και το promotion που έχει ασύστολα δεχθεί.