Kings of Leon - Crawl

Ωραίοι, συμπαθείς, αλλά ..εχμ...εεε... κάτι τους λείπει.
Δεν είμαι σίγουρος τί ακριβώς, αλλά εδώ και καιρό προσπαθώ να μπω στο τριπάκι ότι "οι Kings Of Leon είναι η καλύτερη μπάντα όλων των εποχών", όπως λένε όπου σταθούν και όπου γράψουν οι φίλοι μου οι Άγγλοι, αλλά τζίφος. Και να σκεφτεί κανείς ότι είναι Αμερικάνοι!
Έχουν πολλά ωραία τραγουδάκια που ακούγονται ευχάριστα, όμως πιστεύω ότι η φήμη τους - για εξωτερικό εννοείται μιλάω - είναι αδικαιολόγητα μεγαλύτερη της αξίας τους.

Όπως και να χει όμως, το κουαρτέτο των 3 αδελφών (και του ενός ξαδέλφου) βγάζει καινούριο δίσκο στις 23 Σεπτεμβρίου και θα ονομάζεται "Only By The Night". Προπομπός του νέου τέταρτου κατά σειρά άλμουμ της οικογένειας είναι το single "Crawl", το οποίο και μόλις κυκλοφόρησε. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ (δικό μου link είναι, ούτε mail, ούτε χαζά θέλει).

Για να δούμε, θα μπορέσουν οι Kings να βγάλουνε αυτό το κάτι που χρειάζεται προς τα έξω? Θα ξέρουμε σε κανα δίμηνο.

Dr. Dog - Fate

Διαμαντάκι. Και μάλιστα φρέσκο-φρέσκο. Έχει-δεν-έχει μια βδομάδα που κυκλοφόρησε.
Το "Fate" είναι το πέμπτο άλμπουμ των Dr. Dog και έχει ήδη λιώσει στο παίξιμο. Για όσους δεν τους ξέρετε πρόκειται για μια μπάντα από το Αμέρικα η μουσική της οποίας - όπως πολύ εύστοχα διάβασα κάπου - είναι αρκετά αδικημένη, αφού είναι ίσως λίγο ρετρό για το indie κοινό, λίγο indie για το mainstream κοινό και λίγο poppy για το rock κοινό. Η δική μου άποψη είναι ότι ακούγεται εξίσου ευχάριστα από όλους αυτούς. Ο ήχος τους θυμίζει λίγο τους The Band, έχοντας αυτή τη χαρακτηριστική ψυχεδελική μυρωδιά της εποχής εκείνης. Με σημερινά δεδομένα θα τους έβαζα δίπλα στους Apples in Stereo ή τους Ambulance Ltd, όμως οι Dr. Dog τους ξεπερνάνε και τους δύο. Οι περιοδείες που έκαναν με τους Clap your hands say yeah, Raconteurs, Strokes, Black Keys, αλλά και πρόσφατα με τους Wilco μόνο κακό δε φαίνεται να τους έκανε, καθώς μετά το περσινό πολύ καλό "We All Belong" κατάφεραν να βγάλουν έναν ακόμη καλύτερο δίσκο.
Μπορείτε να ακούσετε σχεδόν ολόκληρο το νέο άλμπουμ στη σελίδα τους στο myspace, ενώ εδώ ακούμε το "My Old Days" από τη προηγούμενη δουλειά τους.

Quiz για το σ/κ

Επειδή οι παραλίες με καλούν και πρέπει κάπου να απλώσω το ατελείωτο κορμί μου (ίσα με 5 τετραγωνικά χιλιόμετρα αν ρουφιέμαι) , λέω να φύγω από σήμερα για το σαββατοκύριακο. Κλασσικός μικροαστός, έτσι?? Έτσι!
Όμως δε θέλω να σας αφήσω έτσι παραπονεμένους (μάλλον δε θα προλάβω να βγάλω καινούριο zero tunes ούτε σήμερα). Γι' αυτό μελετήστε την παρακάτω φωτογραφία που - όπως γίνεται προφανές - είναι μέτρο προώθησης του καταλόγου της Virgin. Αν κοιτάξετε προσεκτικά (και σας πέσουν κάποιες χιλιάδες τρίχες των μαλλιών σας από το ξύσιμο) θα ανακαλύψετε 70 ονόματα συγκροτημάτων εκεί μέσα. Ή έτσι νόμιζαν στη Virgin, καθώς εντελώς τυχαία ο τελικός αριθμός φτάνει στα 74 συγκροτήματα!
Νομίζετε ότι το έχετε λοιπόν?? Ρrove it!Πάντως όταν το είχα κάνει εγώ είχα κολλήσει στα 59 και άμα συνέχιζα να τα ψάχνω, τώρα θα φορούσα μια πολύ trendy άσπρη ζακετούλα με πολύ μακρυά μανίκια...

Καλό ξύσιμο-ψάξιμο λοιπόν και περιμένω αποτελέσματα!

Y.Γ. Ναι βρε, το ξέρω ότι μπορείς να βρεις την απάντηση από το internet, αλλά το θέμα είναι να τεστάρεις τις γνώσεις και τη παρατηρητικότητά σου λέμε!

Beck - Modern Guilt

Μάλιστα! Αυτό θα πει φρεσκαδούρα και γερή δόση δροσιάς μέσα στην κάψα.
Επιτέλους κατάφερα να ακούσω τον όγδοο και τελευταίο δίσκο του Beck ολόκληρο. Πρόκειται για το "Modern Guilt" το οποίο έχει 2-3 περίπου εβδομάδες που κυκλοφόρησε στα δισκάδικα. ΜΕ αρέσει τελικά ο Beck, αν και να πω την αλήθεια μετά τα πρώτα χρόνια τον θεωρούσα μεν καλό, αλλά λίγο κουραστικό.
Το "Modern Guilt" δεν έχει και πολλά καινούρια στοιχεία, όσον αφορά τον χαρακτηριστικό ήχο του Beck. Η παραγωγή όμως είναι καταπληκτική. Αυτό ίσως να οφείλεται και από τη συνεργασία του μουσικού-παραγωγού Beck με τον Danger Mouse, γνωστό πολυάσχολο παραγωγό και μέλος των Gnarls Barkley (όχι ο χοντρός, ο άλλος ο ψηλόλιγνος). Η αίσθηση που μου αφήνει είναι ίδια με αυτή που μου άφησαν και οι πρώτες του δουλειές, όπως το "One Foot In The Grave", δηλαδή αυτό το lo-fi touch ενισχυμένο με μια γερή δόση funk.
Οι συμμετοχές της Cat Power στα "Orphans" και "Walls" είναι τόσο διακριτικές που περνάνε μάλλον απαρατήρητες.

Εδώ ακούμε τα δύο εως τώρα αγαπημένα μου: το πρώτο και το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ.

Orphans



Volcano

Emo-κάθαρση

Να πω την αλήθεια, είχα σχεδόν ορκιστεί στον εαυτό μου να μη γράψω ποτέ κάτι που να περιέχει τη λέξη emo, ή πολύ περισσότερο να τους αφορά. Ειδικά μέσα στο χαμό των προηγούμενων μηνών που ήταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις (και όχι μόνο του Star).
Δεν έχει σημασία που με πιάνει κίτρινος πυρετός και δυσεντερία κάθε φορά που βλέπω έναν - και καλά - emo. Πιστεύω ότι κάθε εποχή και ηλικία έχει τη μόδα της, τις μουσικές της και τα απόβλητά της. Μετά χαράς να πάμε να πλακώσουμε μερικούς, ή μάλλον απλά να τους ρίξουμε κάτω και να τους ρίχνουμε σφαλιαρίτσες (σμπατσίρεν), έτσι χωρίς λόγο, χωρίς να τους πούμε γιατί.


Όμως...

Διάβασα αυτό το άρθρο και ο emo μέσα μου ξύπνησε (για 0.000000000001 χιλιοστό του δευτερολέπτου). Για αυτούς που βαριούνται να το διαβάσουν (το διάβασε κανένας ρεου?) λέει ότι στη Ρωσία ένας καινούριος νόμος θα απαγορεύσει το emo-στυλ σε σχολεία και δημόσια κτίρια. Και λέει πως τα χαρακτηριστικά αναγνώρισης είναι: άτομα που φοράνε μαύρα, έχουν piercings (σκουλαρίκια you know) στο πρόσωπο και φράντζα που καλυπτει το μισό τους πρόσωπο (ο Ρουβάς - sakis you know - την πάτησε δηλαδή).

Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο ηλίθιοι αυτοί οι Ρώσοι? Όσο περισσότερο τους κράζουν και τους απαγορεύυν να κυκλοφορούν, τόσο περισσότεροι emo θα προκύπτουν. Άσε που η όλη φάση μου θυμίζει τακτικές Ναζί. Όχι και να βγάζεις παράνομο ένα στυλ έκφρασης, ντυσίματος ή μουσικής επειδή δεν το καταλαβαίνεις ή δεν το συμμερίζεσαι. Εμετικό στυλ δε λέω, όμως αν το αφήσουμε στην ησυχία του θα ξεφτίσει σιγά-σιγά όπως και τα προηγούμενα (και τα επόμενα) trends.

Emo όλου του κόσμου ενωθείτε (και συγκετρωθείτε σε ένα μέρος όλοι μαζί, να ρίξουμε καμιά μπόμπα να ησυχάσουμε). Σας πίνουν το αίμα που μόνοι σας θέλετε να χύσετε!

Primal Scream - Beautiful Future

Το καινούριο άλμπουμ των αγαπημένων Primal Scream με τίτλο "Beautiful Future" είναι πλέον γεγονός, καθώς από σήμερα άρχισε η κυκλοφορία του. Το πρώτο single "Can't go Back" έχει βγει εδώ και 3 βδομάδες, ενώ μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το δίσκο από τη σελίδα τους στο myspace (εδώ). Θυμίζω ότι την παραγωγή την έχει αναλάβει ο Björn Yttlin (από τους Peter Bjorn and John) μαζί με τον Paul Epworth, ενώ ανάμεσα στις guest συμμετοχές ξεχωρίζουν αυτές των Josh Homme και Lovefoxxx.

Primal Scream - Can't Go Back

Ιος: (πολύ) sex, (no more) drugs και rock'n'roll (μόνο για λίγους)

Αυτή είναι με μια φράση η Ίος.
Το muz!cOn πήγε διακοπές και μόλις γύρισε πολύ περισσότερο κουρασμένο από ότι έφυγε, αλλά ποιος πάει διακοπές για ξεκούραση?

Συνειδητοποιήσεις:

1) Η πλέον αγαπημένη φράση όλων των κατοίκων, όλων των νησιών και σε κάθε τουριστική σεζόν, είναι το "30% κάτω από πέρσυ". Το ίδιο μου έλεγε και η κυρα-Αλέκα πέρσυ στη Σαντορίνη (ναι ναι, δε θέλω να ακούσω κουβέντα!), το ίδιο μου έλεγε η συμπαθέστατη κυρία σε κρεπερί της Ίου, το ίδιο μου έλεγε και ο - εκ Πρεσπών προερχόμενος - σερβιτόρος της ταβέρνας. Τόσα χρόνια που το ακούω αυτό το "30% κάτω από πέρσυ", το σύνολο των τουριστών στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ...μόλις ένας!

2) Αν δε δεις τα αφρισμένα νερά πίσω από κάποιο πλοίο, δεν έχεις πάει διακοπές. Βασικό βέβαια είναι να είσαι πάνω στο πλοίο (εξυπνάκηδες). Και όχι Bou (ξέρεις εσύ), η Λευκάδα και η Εύβοια ΔΕΝ είναι νησιά, ότι και να μου λες!

3) Κρίνοντας από τον κόσμο που κατέβαινε μαζί μας στο τρένο για την 3η μέρα του rockwave, κατάλαβα πόσο πανάθλια θα ήταν η συναυλία του κατά τα άλλα εμετικού Manu ...Ciao.

4) ΟΣΕ? Ποτέ ξανά! Κολυμπώντας να πάτε παίδες...κολυμπώντας! Υπάρχει και ντοκουμέντο για αυτό...(προσέξτε τί γράφει στη φωτεινή πινακίδα)

5) Για να αντέξεις τους ρυθμούς της Ίου, πρέπει να έχεις αρχίσει να πίνεις ήδη από τον Πειραιά. Έτσι, για ζέσταμα.

6) Συμβουλή: αν πάτε Ίο να πάτε με μεγαλούτσικη αντροπαρέα. Μόνο σιγουρευτείτε ότι δεν ξεχάσατε στον γυρισμό κάποιον πίσω.

7) Το καλύτερο bar με διαφορά στο νησί είναι το orange bar. ROCK μέχρι τελικής πτώσεως. Ο Ιάσων, ο καλύτερος μπάρμαν. Και ο DJ δεν έχει αυτί! Όχι μουσικό ντε...Του λείπει ένα αυτί, αλλά παίζει μουσικάρες και είναι τυπάρα.

8) Οι Αυστραλοί είναι οι μεγαλύτερες νεροφίδες που έχω δει ποτέ μου. Που σκατά τα βάζουν όλα αυτά τα γαλόνια αλκοοόλ??

9) Γέρασα.....Τουλάχιστον για μερικά πράγματα

10) Νόμιζα ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μη μπορείς να πάς διακοπές όταν δουλεύεις. Υπάρχει! Το να γυρνάς από διακοπές και να δουλεύεις...

Μπλιαχ Party

Τί βρωμερό και τρισάθλιο singlάκι είναι αυτό που θα κυκλοφορήσουν οι Bloc Party στις 16 Αυγούστου? Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Η πρώτη ακρόαση έγινε από ένα βρετανικό ραδιόφωνο και πλέον μπορείτε να το ακούσετε και στον σωλήνα (κάνε κλικ εδώ λέμε). Ονομάζεται 'Mercury', αλλά πιστεύω ότι ούτε στους εξωγήινους του ομώνυμου πλανήτη δε θα αρέσει.

Οι Tuxedomoon αύριο live!

Όχι πως θα περιμέναμε και κάτι διαφορετικό από τους αντικομφορμιστές ή απλά τρελιάρηδες Tuxedomoon. Η ανακοίνωση ότι θα δώσουν 4 (!) συναυλίες στη χώρα μας έγινε - αν δεν κάνω λάθος - μόλις χθες! Anyway, η ουσία είναι ότι οι πειραματικοί, avant garde, post-punk, new wave ή ότι άλλη ταμπέλα γουστάρετε να τους βάλετε Tuxedomoon εμφανίζονται αύριο στη Βαβυλωνία του Μύλου (οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00). Το "καλό" στην όλη υπόθεση είναι ότι η περιοδεία τους ονομάζεται "30th anniversary", πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και να παίξουν πολλά από τα τραγούδια που τους έκαναν γνωστούς. Θυμίζω ότι στα περισσότερα live τους έπαιζαν πολύ σπάνια τα "hits" τους.
Το "κακό" στην όλη υπόθεση είναι ότι εγώ 2 ώρες αφού ανοίξουν οι πόρτες φεύγω για Πειραιά, όπου θα με περιμένει - ελπίζω - το πλοίο για την Ίο! Το λοιπόν σας εύχομαι να περάσετε τέλεια στο live όσοι θα πάτε και να μου βγάλετε πολλές φωτό (κλαψ-κλαψ, λυγμ-λυγμ και σνιφ-σνιφ μη σου πω). Δείτε εδώ το πρόγραμμα των συναυλιών τους και στις υπόλοιπες πόλεις:

• 9/7 - Θεσσαλονίκη: Βαβυλωνία Μύλου
• 10/7 - Αλεξανδρούπολη: Κηποθέατρο
• 11/7 - Ηράκλειο Κρήτης: Ανοιχτό θέατρο "Τεχνόπολις"
• 12/7 - Αθήνα: Θέατρο ρεματιάς Χαλανδρίου (στο ποιο??)

Y.Γ.1) Τα εισιτήρια της Αθήνας κοστίζουν 25 ευρώ, ενώ για όλες τις άλλες πόλεις (eat our dust Athens!) κοστίζουν μόλις 20 ευρώ!

Υ.Γ.2) Παγκόσμια Ημέρα Αλλεργίας σήμερα. Σας έχω πει ότι είμαι αλλεργικός στις Παγκόσμιες Ημέρες?

Unplug the damn thing!

Φαντάζομαι θα έχει τύχει και σε εσάς αυτό που συμβαίνει σε μένα:
Όσο αγαπημένο κι αν είναι ένα τραγούδι, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν αντέχω να το ακούσω άλλο. Ο λόγος φυσικά είναι ότι για κάποια περίοδο - συνήθως μεγάλη - τα έλιωνα και πλέον δε θα τα βάλω στο πικ-απ μου να παίξουν.
Μου δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία να τα ξανακούσω, αρκετά διαφορετικά όμως. Η Vitamin Records εδώ και αρκετό καιρό βγάζει μια σειρά από tribute δισκάκια, παίζοντας γνωστά τραγούδια αλλά μόνο με έγχορδα κλασσικά όργανα (πρόσφατα βέβαια, έγινε κάτι ανάλογο και με πιάνο). Είναι το περίφημο The String Quartet (αξίζει να ακολουθήσετε το link για να δείτε για πόσους έχουν κάνει tribute albums). Να πω την αλήθεια οι διασκευές αυτού του στυλ (βλ. Apocalyptica) ποτέ δε με ενθουσίαζαν, όμως τα τρία τραγούδια που παραθέτω μπορώ να πω ότι είναι τουλάχιστον ενδιαφέροντα. Κάποιες στιγμές νιώθω ότι ακούω ένα τελείως καινούριο κομμάτι...

The String Quartet Tribute To Interpol - Take You On A Cruise



The String Quartet Tribute To Tool - Sober



The String Quartet Tribute To The Cure - Just Like Heaven

Mogwai - The Sun Smells Too Loud

Οι Mogwai, μία από τις πιο συνεπείς μπάντες τόσο για το κοινό τους όσο και για τον δικό τους προσωπικό ήχο, ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν νέο άλμπουμ τον Σεπτέμβριο. Ο τίτλος του θα είναι "The Hawk Is Howling" και ήδη 1-2 τραγούδια έχουν αρχίσει να τα παίζουν ζωντανά όπου εμφανίζονται.

Αν το "The Sun Smells Too Loud" (τί τίτλος κι αυτός!) που θα απολαύσετε παρακάτω είναι αντιπροσωπευτικό του δίσκου, τότε οι Mogwai θα μπουν κι αυτοί στη λίστα με τις καλυτερες δουλειές του 2008.

Υ.Γ. Το βίντεο πρέπει να είναι ερασιτεχνικό, αν και μάλλον θα το καταλάβετε...

Zero tunes vol. 9 - The Paisley Underground

Τα zero tunes επιστρέφουν μετά από αρκετό καιρό είναι η αλήθεια, αλλά μια η αυξημένη δουλειά, μια τα μπάνια και μια που για όλα φταίει ο ΟΤΕ, δεν βρήκα τον χρόνο που χρειαζόμουν.
Έψαχνα να βρω την επόμενη αφορμή για τα νέα zero tunes αλλά δε μου ερχόταν κάτι καλό, μέχρι που οι Yo La Tengo έπαιξαν ένα cover των αγαπημένων Dream Syndicate στο Synch που μας πέρασε. Μπορεί να το έπαιξαν μόνο για 1', όμως έφτανε για να έρθει η έμπνευσις!

Πολύς κόσμος κατηγορεί τη δεκαετία του 80' ότι δεν έβγαλε καλή μουσική, ότι το στυλ ήταν εμετικό, ότι δεν υπήρξαν μπάντες που άφησαν το δικό τους στίγμα και για διάφορα άλλα ωραία που με κάνουν να χαμογελάω σκεπτόμενος την underground σκηνή Paisley. Την ποια?

Μεταφερόμαστε στη δυτική ακτή των ΗΠΑ και συγκεκριμένα στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια περί τα μέσα των 80's. Εκεί γεννήθηκε και ανδρώθηκε η συγκεκριμένη μουσική σκηνή, η οποία περισσότερο ως κοινόβιο των μουσικών που την απάρτιζαν μπορεί να χαρακτηριστεί. Έπαιζαν στα ίδια clubs, έκαναν άπειρες συνεργασίες μεταξύ τους (οι περίφημες αλλαξοκωλιές μελών), ενώ κρατούσαν μέχρι και κοινούς λογαριασμούς! Η μουσική τους είναι επηρεασμένη από αρκετά ρεύματα: κάποιοι τους κατατάσσουν στο jangle pop, άλλοι στην αναγέννηση του garage, άλλοι στο folk rock και άλλοι στο punk. Στην ουσία είναι τίποτα και όλα αυτά μαζί!
Από εκεί ξεπήδησαν μπάντες όπως οι Dream Syndicate (η μπάντα του Steve Wynn), The Bangles, The Chesterfield Kings, Fuzztones, Green On Red, The Long Ryders, The Brian Jonestown Massacre, The Pandoras, The Three O'Clock (περιόδευσαν με τους R.E.M. το 1985) και άλλοι.

Τα zero tunes vol. 9 είναι αφιερωμένα στην Paisley Underground.

download link

Ταφόπλακα στο μύθο...

...του Ian Curtis.
Αν είναι δυνατόν δηλαδή: έκλεψαν την ταφόπλακα του τραγουδιστή των Joy Division από το νεκροταφείο του Macclesfield! Είναι η χαρακτηριστική πλάκα όπου αναγραφόταν το "Love will tear us apart". Το νεροταφείο πρέπει να είναι εντωμεταξύ το μόνο μέρος στην Αγγλία που δεν παρακολουθείται από κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης και έτσι κανείς δεν ξέρει ποιος μπορεί να είναι ο κλέφτης.
Κρίμα....Ελπίζω να επιστραφεί σύντομα, γιατί ο τάφος αυτός αποτελεί μνημείο.

Ejekt 2008: Εντυπωσεις και άλλα...

Το ξέρω ότι άργησα λιγουλάκι να γράψω για το φεστιβάλ του καλοκαιριού (?), όμως ένα συνάχι (μέσα στο κατακαλόκαιρο??) με έχει τσακίσει.
Anyway, καλώς σας βρήκα λοιπόν!

Θα ξεκινήσω με παράπονο. Όχι όμως παράπονο για τη συναυλία ή τη διοργάνωση. Αλλά για τους και καλά "indie" τύπους, που είναι πολύ ψαγμένοι για μας τους επιφανειακούς και mainstream. Για αυτούς που γουστάρουν να μηδενίζουν οτιδήποτε καλό γίνεται που-και-που. Είναι οι ίδιοι που έθαψαν το neon bible των Arcade Fire, όχι επειδή ήταν χειρότερος δίσκος από το funeral (που μπορεί να είναι), αλλά επειδή πολύς κόσμος ξέρει πλέον τους Καναδούς και από τη στιγμή που δεν είναι άγνωστοι, δεν είναι και ψαγμένοι...Είναι οι τύποι που συνέχεια γκρινιάζουν για τα πάντα (είναι η πλέον γκρινιάρικη και μίζερη πάστα μουσικόφιλων), είτε είναι δίσκοι, είτε συναυλίες, όμως σχεδόν ποτέ δε θα δώσουν τα λεφτάκια τους για να αγοράσουν κάποιο δίσκο και πολύ περισσότερο για να παρακολουθήσουν κάποιο live. Είναι πραγματικά η χειρότερη φάρα, η πλέον ανειλικρινής που υπάρχει.
Τώρα γιατί τα λέω όλα αυτά? Είδα, διάβασα και άκουσα κάποια πράγματα μετά τη συναυλία που ΜΕ έκαναν Τούρκο. Δε μπαίνω σε λεπτομέρειες, απλά ήθελα να βγάλω από μέσα μου την αηδία που νιώθω για κάτι τέτοιους τύπους....

Πάμε στα ωραία τώρα...

Το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας τελικά είναι μια χαρά για συναυλίες. Είχα πάει και πριν 2 χρόνια εκεί (Film, Radio 4, Hooverphonic, New Order) και (ξανα) συνειδητοποίησα πόσο σημαντική είναι η σκιά που προσφέρει το κτίριο. Μπορείς να πας σε ένα φεστιβάλ όπως το ejekt και να δεις με σχετική άνεση όλα τα πρώτα συγκροτήματα που εμφανίζονται ημέρα. Από την άλλη βέβαια αν τα πρώτα ονόματα είναι σαν τους Hercules And Love Affair, καλύτερα να πας αργότερα. Αν ένα πράγμα άξιζε να ακούσεις από δαύτους, αυτό θα ήταν το blind (με τον Anthony Hegarty όμως στη φωνή και όχι με εκείνο το τραβέλι που εκτελούσε χρέη τραγουδίστριας). Μουσική και τραγούδια της σειράς. Πριν από τους Hercules (μα τί ιεροσυλία στο όνομα!) πρόλαβα τους ??????, αλλά μόνο για 2 τραγούδια και έτσι δεν μπορώ να κρίνω.

Με το που άχισε να πέφτει ο ήλιος έκαναν και την εμφάνισή τους οι Stereo MC's. Τον Rob, τον The Head και την παρέα τους έχει τύχει (και τι τύχη!) να τους δω άλλες 2 φορές προηγουμένως, άρα πάνω κάτω ήξερα τι θα δω και το περίμενα με ανυπομονησία. Αυτό που είχα δει τις δύο προηγούμενες φορές ήταν - πρώτα στο Μύλο και μετά στο Pincipal - όλο τον κόσμο να χορεύει αλύπητα. Αυτό δεν το είδα το Σάββατο. Το ανοιχτό στάδιο γι'αυτούς δούλεψε αρνητικά (όπως κάνει και για τα περισσότερα γκρουπς), ενώ μου έκανε εντύπωση το πόσο χαμηλά είχαν την ένταση της μουσικής τους. Πέραν αυτών όμως, οι τρελοάγγλοι από το νότιο Λονδίνο έδειξαν όλη την καλή τους διάθεση για να τραγουδήσουν και να χορέψουν και πιστεύω ότι αυτό πέρασε στον κόσμο. Οι δύο μαυρούλες στα φωνητικά ήταν εκπληκτικές ως συνήθως, ενώ ο Rob έκανε τα κλασσικά του ...χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή. Ράπαρε όπου μπορούσε για να ζεστάνει τον κόσμο (πέτυχε 1-2 φορές), κατέβαινε στο άνοιγμα που υπήρχε στη μέση για να μας χαιρετήσει από κοντά και γενικότερα προσπάθησε να ζωντανέψει το - λίγο κοιμισμένο είναι η αλήθεια - κοινό, ειδικά όταν τραγούδησε τις παλιές επιτυχίες όπως τα connected, deep down and dirty, step it up, running, ground level και elevate my mind. Ένα κοινό που, όπως και πέρσυ, ήρθε στην πλειοψηφία του μόνο για τους James. Τουλάχιστον δεν υπήρχαν οι περσινές καφρίλες με τους AIR.

Και κατά τις 23:00 βγαίνουν και οι παλιόφιλοι. Όπως και πέρσυ οι πρώτες νότες από την κιθάρα του born of frustration κάνουν την εμφάνισή τους, σημαδεύοντας την είσοδο του συγκροτήματος στην σκηνή. Ο κόσμος έκανε σαν να τους έβλεπε για πρώτη φορά και από τη στιγμή που άρχισε να τραγουδά τα αγαπημένα του τραγούδια, σταμάτησε μόνο μετά από αρκετή ώρα αφού είχε τελειώσει η συναυλία. Πολλά μπορεί να πεις κανείς για τους James, όμως κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι είναι συγκρότημα για στάδια. Είναι εκπληκτικοί μουσικοί όλοι τους, βγάζουν κέφι πάνω στη σκηνή και έχουν την τύχη να έχουν μαζί τους έναν αυθεντικό τραγουδιστή και performer, τον Tim Booth. Δεν ήταν μόνο το άσπρο πουκάμισο του Booth που φορούσε όπως και πέρσυ που μας έκανε να θυμηθούμε την συναυλία τους στο ΟΑΚΑ. Σε γενικές γραμμές το κλίμα και η διάθεση ήταν ίδια. Όμως νομίζω πως φέτος μου φάνηκαν πιο σίγουροι για τον εαυτό τους, έχοντας και έναν νέο δίσκο στις αποσκευές τους τον οποίο και τίμησαν δεόντως. Τελικά το 'Hey ma' είναι παραπάνω από "μια χαρά" άλμπουμ και αυτό φάνηκε από την απήχηση που είχε στον κόσμο (ήξερε τα νέα τραγούδια και τα τραγουδούσε συνέχεια).
Όσον αφορά το υπόλοιπο playlist, δεν μας επιφύλασσαν καμια σπουδαία έκπληξη (πάλι δεν άκουσα το Johnny Yen) όμως έπαιξαν τα "Lose Control" (σε ακουστική εκδοχή) και "Senorita" που μας χρωστούσαν από πέρσυ. Στο encore έπαιξαν τα “Getting Away With It”, “Hey Ma”, “Sometimes” και “Laid”, με το κοινό να κλέβει την παράσταση στο sometimes, όπου για 3 λεπτά αφού τέλειωσε το τραγούδι συνέχισε να το τραγουδάει χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια του. Περιττό να πω ότι όλο το συγκρότημα σηκώθηκε και κοιτούσε σαν χαζεμένο τον κόσμο. Με διαφορά η καλύτερη στιγμή του live.
Σημείωση: όπως ακριβώς έγινε και πέρσυ, ο Tim Booth όταν κατέβηκε κάτω στο κοινό σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου! Μόνο που πέρσυ το έκανε στο Come Home, ενώ φέτος στο Say Something.

Όλα καλά κι όλα ωραία μέχρι στιγμής, όμως τους Stereo MC's τους είχα ξαναδεί, όπως και τους James επίσης. Αυτοί που δεν είχα δει ήταν οι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ UNKLE. Ο James Lavelle και η παρέα του (ειδικά ο απίστευτος κιθαρίστας) τα έσπασαν! Μόνο με πολύ λίγα προηχογραφημένα κομμάτια (κυρίως φωνητικά) και όλα τα υπόλοιπα να προκύπτουν ζωντανά από τους μουσικούς επί σκηνής, τα τραγούδια των UNKLE απέκτησαν άλλη οντότητα. Μπορεί αρκετός κόσμος να έφυγε μετά τους James (αυτοί έχασαν), όσοι όμως έμειναν ξέχασαν και την κούραση, ξέχασαν και την οδύσσεια που μπορεί να περάσει κάποιος για να πάρει ένα μπουκάλι νερό ή μπύρα σε ελληνικό φεστιβάλ και απλά απόλαυσαν ένα φοβερό live. Το οποίο βέβαια θα ήταν 10 φορές καλύτερο αν είχε αξιοπρεπή ήχο (έπρεπε να ξέρεις πολύ καλά μερικά τραγούδια για να τα καταλάβεις), ο κόσμος είχε πάει μόνο για τους UNKLE και αν δούλευε και το video-wall, το οποίο ούτε 3 στις 10 φορές δεν το χω δει να δουλεύει! Καλύτερη στιγμή ήταν σίγουρα το "In A State", όπου έβλεπες τους πάντες να χτυπιούνται. Μετά από 1:30 ώρα περίπου μας αποχαιρέτησαν με την υπόσχεση να επιστρέψουν σύντομα.


Τους Digitalism δυστυχώς δεν άντεξα να τους δω. Το μυαλό ήθελε, αλλά το σώμα διαφωνούσε.