Ejekt 2008: Εντυπωσεις και άλλα...

Το ξέρω ότι άργησα λιγουλάκι να γράψω για το φεστιβάλ του καλοκαιριού (?), όμως ένα συνάχι (μέσα στο κατακαλόκαιρο??) με έχει τσακίσει.
Anyway, καλώς σας βρήκα λοιπόν!

Θα ξεκινήσω με παράπονο. Όχι όμως παράπονο για τη συναυλία ή τη διοργάνωση. Αλλά για τους και καλά "indie" τύπους, που είναι πολύ ψαγμένοι για μας τους επιφανειακούς και mainstream. Για αυτούς που γουστάρουν να μηδενίζουν οτιδήποτε καλό γίνεται που-και-που. Είναι οι ίδιοι που έθαψαν το neon bible των Arcade Fire, όχι επειδή ήταν χειρότερος δίσκος από το funeral (που μπορεί να είναι), αλλά επειδή πολύς κόσμος ξέρει πλέον τους Καναδούς και από τη στιγμή που δεν είναι άγνωστοι, δεν είναι και ψαγμένοι...Είναι οι τύποι που συνέχεια γκρινιάζουν για τα πάντα (είναι η πλέον γκρινιάρικη και μίζερη πάστα μουσικόφιλων), είτε είναι δίσκοι, είτε συναυλίες, όμως σχεδόν ποτέ δε θα δώσουν τα λεφτάκια τους για να αγοράσουν κάποιο δίσκο και πολύ περισσότερο για να παρακολουθήσουν κάποιο live. Είναι πραγματικά η χειρότερη φάρα, η πλέον ανειλικρινής που υπάρχει.
Τώρα γιατί τα λέω όλα αυτά? Είδα, διάβασα και άκουσα κάποια πράγματα μετά τη συναυλία που ΜΕ έκαναν Τούρκο. Δε μπαίνω σε λεπτομέρειες, απλά ήθελα να βγάλω από μέσα μου την αηδία που νιώθω για κάτι τέτοιους τύπους....

Πάμε στα ωραία τώρα...

Το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας τελικά είναι μια χαρά για συναυλίες. Είχα πάει και πριν 2 χρόνια εκεί (Film, Radio 4, Hooverphonic, New Order) και (ξανα) συνειδητοποίησα πόσο σημαντική είναι η σκιά που προσφέρει το κτίριο. Μπορείς να πας σε ένα φεστιβάλ όπως το ejekt και να δεις με σχετική άνεση όλα τα πρώτα συγκροτήματα που εμφανίζονται ημέρα. Από την άλλη βέβαια αν τα πρώτα ονόματα είναι σαν τους Hercules And Love Affair, καλύτερα να πας αργότερα. Αν ένα πράγμα άξιζε να ακούσεις από δαύτους, αυτό θα ήταν το blind (με τον Anthony Hegarty όμως στη φωνή και όχι με εκείνο το τραβέλι που εκτελούσε χρέη τραγουδίστριας). Μουσική και τραγούδια της σειράς. Πριν από τους Hercules (μα τί ιεροσυλία στο όνομα!) πρόλαβα τους ??????, αλλά μόνο για 2 τραγούδια και έτσι δεν μπορώ να κρίνω.

Με το που άχισε να πέφτει ο ήλιος έκαναν και την εμφάνισή τους οι Stereo MC's. Τον Rob, τον The Head και την παρέα τους έχει τύχει (και τι τύχη!) να τους δω άλλες 2 φορές προηγουμένως, άρα πάνω κάτω ήξερα τι θα δω και το περίμενα με ανυπομονησία. Αυτό που είχα δει τις δύο προηγούμενες φορές ήταν - πρώτα στο Μύλο και μετά στο Pincipal - όλο τον κόσμο να χορεύει αλύπητα. Αυτό δεν το είδα το Σάββατο. Το ανοιχτό στάδιο γι'αυτούς δούλεψε αρνητικά (όπως κάνει και για τα περισσότερα γκρουπς), ενώ μου έκανε εντύπωση το πόσο χαμηλά είχαν την ένταση της μουσικής τους. Πέραν αυτών όμως, οι τρελοάγγλοι από το νότιο Λονδίνο έδειξαν όλη την καλή τους διάθεση για να τραγουδήσουν και να χορέψουν και πιστεύω ότι αυτό πέρασε στον κόσμο. Οι δύο μαυρούλες στα φωνητικά ήταν εκπληκτικές ως συνήθως, ενώ ο Rob έκανε τα κλασσικά του ...χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή. Ράπαρε όπου μπορούσε για να ζεστάνει τον κόσμο (πέτυχε 1-2 φορές), κατέβαινε στο άνοιγμα που υπήρχε στη μέση για να μας χαιρετήσει από κοντά και γενικότερα προσπάθησε να ζωντανέψει το - λίγο κοιμισμένο είναι η αλήθεια - κοινό, ειδικά όταν τραγούδησε τις παλιές επιτυχίες όπως τα connected, deep down and dirty, step it up, running, ground level και elevate my mind. Ένα κοινό που, όπως και πέρσυ, ήρθε στην πλειοψηφία του μόνο για τους James. Τουλάχιστον δεν υπήρχαν οι περσινές καφρίλες με τους AIR.

Και κατά τις 23:00 βγαίνουν και οι παλιόφιλοι. Όπως και πέρσυ οι πρώτες νότες από την κιθάρα του born of frustration κάνουν την εμφάνισή τους, σημαδεύοντας την είσοδο του συγκροτήματος στην σκηνή. Ο κόσμος έκανε σαν να τους έβλεπε για πρώτη φορά και από τη στιγμή που άρχισε να τραγουδά τα αγαπημένα του τραγούδια, σταμάτησε μόνο μετά από αρκετή ώρα αφού είχε τελειώσει η συναυλία. Πολλά μπορεί να πεις κανείς για τους James, όμως κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι είναι συγκρότημα για στάδια. Είναι εκπληκτικοί μουσικοί όλοι τους, βγάζουν κέφι πάνω στη σκηνή και έχουν την τύχη να έχουν μαζί τους έναν αυθεντικό τραγουδιστή και performer, τον Tim Booth. Δεν ήταν μόνο το άσπρο πουκάμισο του Booth που φορούσε όπως και πέρσυ που μας έκανε να θυμηθούμε την συναυλία τους στο ΟΑΚΑ. Σε γενικές γραμμές το κλίμα και η διάθεση ήταν ίδια. Όμως νομίζω πως φέτος μου φάνηκαν πιο σίγουροι για τον εαυτό τους, έχοντας και έναν νέο δίσκο στις αποσκευές τους τον οποίο και τίμησαν δεόντως. Τελικά το 'Hey ma' είναι παραπάνω από "μια χαρά" άλμπουμ και αυτό φάνηκε από την απήχηση που είχε στον κόσμο (ήξερε τα νέα τραγούδια και τα τραγουδούσε συνέχεια).
Όσον αφορά το υπόλοιπο playlist, δεν μας επιφύλασσαν καμια σπουδαία έκπληξη (πάλι δεν άκουσα το Johnny Yen) όμως έπαιξαν τα "Lose Control" (σε ακουστική εκδοχή) και "Senorita" που μας χρωστούσαν από πέρσυ. Στο encore έπαιξαν τα “Getting Away With It”, “Hey Ma”, “Sometimes” και “Laid”, με το κοινό να κλέβει την παράσταση στο sometimes, όπου για 3 λεπτά αφού τέλειωσε το τραγούδι συνέχισε να το τραγουδάει χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια του. Περιττό να πω ότι όλο το συγκρότημα σηκώθηκε και κοιτούσε σαν χαζεμένο τον κόσμο. Με διαφορά η καλύτερη στιγμή του live.
Σημείωση: όπως ακριβώς έγινε και πέρσυ, ο Tim Booth όταν κατέβηκε κάτω στο κοινό σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου! Μόνο που πέρσυ το έκανε στο Come Home, ενώ φέτος στο Say Something.

Όλα καλά κι όλα ωραία μέχρι στιγμής, όμως τους Stereo MC's τους είχα ξαναδεί, όπως και τους James επίσης. Αυτοί που δεν είχα δει ήταν οι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ UNKLE. Ο James Lavelle και η παρέα του (ειδικά ο απίστευτος κιθαρίστας) τα έσπασαν! Μόνο με πολύ λίγα προηχογραφημένα κομμάτια (κυρίως φωνητικά) και όλα τα υπόλοιπα να προκύπτουν ζωντανά από τους μουσικούς επί σκηνής, τα τραγούδια των UNKLE απέκτησαν άλλη οντότητα. Μπορεί αρκετός κόσμος να έφυγε μετά τους James (αυτοί έχασαν), όσοι όμως έμειναν ξέχασαν και την κούραση, ξέχασαν και την οδύσσεια που μπορεί να περάσει κάποιος για να πάρει ένα μπουκάλι νερό ή μπύρα σε ελληνικό φεστιβάλ και απλά απόλαυσαν ένα φοβερό live. Το οποίο βέβαια θα ήταν 10 φορές καλύτερο αν είχε αξιοπρεπή ήχο (έπρεπε να ξέρεις πολύ καλά μερικά τραγούδια για να τα καταλάβεις), ο κόσμος είχε πάει μόνο για τους UNKLE και αν δούλευε και το video-wall, το οποίο ούτε 3 στις 10 φορές δεν το χω δει να δουλεύει! Καλύτερη στιγμή ήταν σίγουρα το "In A State", όπου έβλεπες τους πάντες να χτυπιούνται. Μετά από 1:30 ώρα περίπου μας αποχαιρέτησαν με την υπόσχεση να επιστρέψουν σύντομα.


Τους Digitalism δυστυχώς δεν άντεξα να τους δω. Το μυαλό ήθελε, αλλά το σώμα διαφωνούσε.