Ejekt - Day 1 ή οι Pixies και οι άλλοι

Μετά από μηχανορραφίες εβδομάδων και αφού έβαλα όλη την τέχνη μου σε αυτό, κατάφερα και πήρα άδεια για να πάω σε αυτό που φαινόταν να είναι το καλύτερο φεστιβάλ του φετινού καλοκαιριού. Διάλειμμα από το διάλειμμα λοιπόν για να μεταφέρω κι εγώ με τη σειρά μου - είδα ότι ήδη με πρόλαβαν πολλοί - τις εντυπώσεις από τις δύο μέρες του ejekt.

Οργανωτικά μπορώ να πω ότι - με εξαίρεση το timeline της δεύτερης μέρας που πήγε άκλαφτο - η Detox φέτος τα πήγε σχετικά καλά. Δεν υπήρχαν ουρές στην είσοδο, οι αγαπημένοι μου μπυρόπαγκοι ήταν αρκετοί να εξυπηρετήσουν τον κόσμο, ο χώρος ήταν σωστά διευθετημένος, το προσωπικό ικανοποιητικό. Βέβαια, έχουμε ξαναπεί ότι βοηθάει πολύ και ο χώρος που είναι ιδανικός για συναυλίες (άπειρο πάρκινγκ, ούτε ίχνος χώματος-λάσπης-σκόνης, χώροι με πράσινο για άραγμα, σκιά καλή από το γήπεδο της ξιφασκίας πίσω από την σκηνή).
Όμως, για μια ακόμη χρονιά ο ήχος σε κάποιες στιγμές και σε συγκεκριμένα σημεία ήταν απαράδεκτος. Κάθε χρόνο ρε παίδες εμφανίζεται το πρόβλημα με τα μπάσα, δεν το έχετε πάρει χαμπάρι να το λύσετε? έλεος δηλαδής. Άσε και το άλλο: 5 έουρος η μπύρα και 1 το νεράκι (...)?

Τεσπα, στο δια ταύτα...

Από πλευράς κόσμου, πρέπει να πω ότι περίμενα πολύ περισσότερο. Μέχρι να βγουν οι Pixies, ο αριθμός δεν ξεπερνούσε τις 3-4 χιλιάδες, ενώ στο peak τους πρέπει να ήταν το πολύ 6-7 χιλιάδες. Ένα ακόμη μπράβο στο """alternative""" -μη χέσω- κοινό της Ελλάδας.

Οι White Lies με έκαναν να νομίζω ότι βρίσκομαι σε κάποιο schoolwave (είμαι ακόμα πεπεισμένος ότι ο drummer είναι ο μπόμπιρας που πρωταγωνιστούσε στο "about a boy" με τον Hugh Grant. Είναι ολόιδιος ΣΕ λέω!!). Εμφανώς τρακαρισμένοι ακόμα από το hype που τους φόρεσαν αλλά και από τον αρκετό κόσμο που ήξερε τους -παιδικούς είναι η αλήθεια- στίχους των τραγουδιών τους. Κι αν η παραπάνω εισαγωγή προδιαθέτει κράξιμο, κάθε άλλο. Τα παλικαράκια έπαιξαν πάρα πολύ ωραία και με τσαγανό. Μας παρουσίασαν σχεδόν όλο το άλμπουμ τους με κορυφαίες στιγμές βέβαια τα χιτάκια τους (Death, To lose my life, καθώς και το αγαπημένο μου farewell to the fairground) και η ανταπόκριση από το κοινό ήταν πέραν του αναμενομένου θερμή. Μπράβο στα παιδιά, μάλλον θα δούμε αρκετά πράγματα από αυτούς στο μέλλον.

Η συνέχεια ήταν με τους Starsailor και τον τραγουδιστή τους, τον σωσία του Woody Harrelson (ναι, έπρεπε να περάσει κάπως η ώρα και έσπαγα το κεφάλι μου για να βρω με ποιον μοιάζει). Γκομενο-brit-ποπ παίζουν τα παιδιά, τί να τους κάνω? 100-200 άτομα τραγουδούσαν τους στίχους και αυτοί πρέπει να ενθουσιάστηκαν από την ανταπόκριση. ΟΚ, η μουσική τους δε ΜΕ αρέσει, όμως μπορώ να πω ότι αυτό που έχουν ξέρουν να το πλασάρουν καλά. Για όσους είναι φανς των Starsailor (είμαι σίγουρος ότι ο τύπος που έτρωγε σάντουιτς στην πρώτη σειρά ΔΕΝ είναι ένας από αυτούς) η εμφάνισή τους ήταν μια χαρά. Για τους -πολύ περισσότερους- άλλους όμως, απλά περίμεναν να περάσει η ώρα (οκ, πέρασε σχετικά ευχάριστα).

Αν οι πρώτοι δύο ήταν για ζέσταμα, οι Editors θα αποτελούσαν το πρώτο κύριο πιάτο της ημέρας. Τα δύο πρώτα άλμπουμ τους ΜΕ άρεσαν πολύ (ειδικά το "Back Room"), η μπάντα έχει καλή φήμη για τα live της και είχαν και αρκετό κοινό που ήρθε για να τους δει. Όλες οι προϋποθέσεις καλές δλδ. Τώρα πως τα κατάφεραν και αποτέλεσαν για μένα την απογοήτευση του ejekt ΜΕ λες? Έκαναν ένα τραγικό λάθος που όμως τους κόστισε σχεδόν όλη την εμφάνιση. Η επιλογή των τραγουδιών ήταν αυτή που έπρεπε ώστε το κοινό να μην καταλάβει ποτέ ότι βγήκαν οι Editors. Έπαιζαν ένα τραγούδι από το νέο τους άλμπουμ (στο οποίο για κάποιο ανεξήγητο λόγο αποφάσισαν να αλλάξουν τελείως σε ένα στυλ που δεν τους πάει. Να φανταστείς γιατρέ μου ότι κιθάρες ΔΕΝ υπάρχουν στο καινούριο υλικό, μόνο μπλιμπλίκια που βρωμάνε ειτίλα) και ένα από τα παλιά. Εγώ προσωπικά ξενέρωσα, γιατί δε με άφησαν να μπω ποτέ στο κλίμα της συναυλίας έτσι. Με το που με έφτιαχναν ας πούμε με το munich, με έριχναν αμέσως με ένα καινούριο "μπζχιου-μπζχιου-τοινννν-τιτιτιτιτιτι". Νιώθω δλδ σαν ουσιαστικά να μη είδα ποτε τους Editors ζωντανά. Για να μην παρεξηγούμαι, πέραν αυτού (και του γεγονότος ότι έπαιξαν τον λιγότερο χρόνο στο ejekt) ήταν σωστοί επαγγελματίες και τα -όσα- παλιά έπαιξαν, τα έπαιξαν με διάθεση και κέφι. Έχασαν απίστευτα σε ροή, αν τακτοποιούσαν σωστά το setlist θα μιλούσαμε για ένα από τα καλύτερα live.

Και μετά βγήκαν οι Pixies.

Τί? θέλετε να περιγράψω τις "εντυπώσεις" μου από τη μπάντα για την οποία χρειάστηκε να τοποθετήσω χειρουργικά καινούρια αυτιά στο κεφάλι μου? Δε πα να γέρασαν, δε πα να πάχυναν, δε πα να πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που έβγαζαν τα ιστορικά τους άλμπουμς, δε πα ο ήχος προς το τέλος να μας τα χάλασε λιγουλάκι? Ο κόσμος χωρίζεται σε δύο είδη: σε αυτούς που τους αρέσουν οι Pixies και σε αυτούς που μπορούν να πα να γαμηθούν. Είμαι μια μαϊμού που πήγε στον παράδεισο, έχω ένα σπασμένο πρόσωπο και φυσικά ακόμα ψάχνω το μυαλό μου...

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το avopolis, καθώς τα κινητά του στρατού δεν έχουν κάμερες (χεχεχε.... κάπως πρέπει να δικαιολογηθώ κι εγώ)