Ορίστε και ένα νέο quiz που μου έστειλαν πρόσφατα. Καλή σπαζοκεφαλιά κι αυτή. Πάτα στο σκίτσο και ψάξε να βρεις τις ταινίες. Καλό κάψιμο...
Κυριακή 28 Ιουνίου 2009
Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009
Ejekt - Day 2: Get Wet. Get Sexy
Δυστυχώς λόγω χρόνου (ή καλύτερα λόγω λανθασμένης διευθέτησης του χρόνου μου-πως τα λέω ο πούστης ε?) δεν προλαβαίνω να γράψω φουλ review δεύτερης μέρας. Εν συντομία, τα εξής:
Από πλευράς κόσμου εμένα μου φάνηκε αρκετά λιγότερος από ότι την πρώτη μέρα, όμως -όπως παρέλειψα να πω και για την πρώτη μέρα- υπήρχε πολύ καλή διάθεση από το κοινό και όρεξη για χορό και χοροπήδημα. Μπράβο μας λοιπόν σε εμάς που πήγαμε (στο επόμενο ejekt κερνάω ματζούνι).
- Subways: τα τραγούδια τους δεν υπάρχει περίπτωση να τα ακούσω στο σπίτι ή στο αμάξι (ακόμα και το πασίγνωστο Rock'n'Roll Queen), άρα αποτελεί απίστευτο κατόρθωμα από το βρετανικό τρίο που με έκανε να χτυπιέμαι ασταμάτητα από το πρώτο τραγούδι. Τρελό κέφι και επικοινωνία με το κοινό από έναν performer-rocker που δείχνει το παιδί ότι γουστάρει τρελά αυτό που κάνει. Θεά θεά θεά η ξανθιά τύπισσα στο μπάσο. Είμαι ερωτευμένος. Σε όποια μελλοντική παρουσία τους θα με βρουν παρόντα, γιατί απλά περνάω φοβερά στο live τους.
- Klaxons: Μπορεί μεν να πόνταρα σε αυτούς πριν από το φεστιβάλ ότι θα παίξουν καλά, αλλά δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο καλοί. Έπαιξαν όλα τα αγαπημένα χιτάκια τους από το πρώτο άλμπουμ και μερικά καινούρια από το επερχόμενο. Επαγγελματίες -με την καλή έννοια αυτή τη φορά. Έδωσαν ένα σόου που φάνηκε τουλάχιστον να το διασκεδάζουν και οι ίδιοι πολύ, παρατηρώντας τη θερμή συμμετοχή του κοινού. Διακαιολόγησαν το hype σε κάθε περίπτωση και γενικά ήταν από τις καλύτερες στιγμές του ejekt.
- Jarvis Cocker: οκ, οι ψιλιασμένοι μπορεί να ξέραμε ότι δε θα έπαιζε κανένα τραγούδι των Pulp, αλλά όλο και κάτι παραπάνω περιμέναμε από τον άνθρωπο που έγραψε τον στίχο "She came from Greece...". Anyway όμως, είναι εμπειρία ζωής (ακούγεται λίγο δραματικό,ε?) να δεις τον τρελάρα Jarvis ζωντανά που μπόρεσε και κέρδισε ένα κοινό με ομολογουμένως κάκιστα τραγούδια. Όσο τον παρατηρούσα, τόσο προσπαθούσα να φανταστώ (ή να ονειρευτώ) πόσο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ συναυλία θα ήταν αν αυτός ο psycho τραγουδούσε ακόμα με τους Pulp. Δε θα το μάθω ποτέ (?).
- Echo and the Bunnymen: Να τους καεί το βίντεο εκεί στη Detox, που συνεχίζει και βάζει μπάντες με όργανα να παίζουν σε αυτό το καταραμένο indoor stage! Τί να κάνει κι αυτός ο καημένος ο Ian και τα κουνελάκια του παραπάνω? αξιοπρεπέστατοι και συνεπείς σε όλες τις στιγμές του live, αλλά τους έφαγε η μαρμάγκα πρώτα της έκτακτης ανακοίνωσής τους και μετά από τον ήχο. Ένα -μικρό σε σχέση με άλλα- ακόμα όμως απωθημένο μου έφυγε, αφού άκουσα και το "killing moon" ζωντανά. Το τελείωμά τους κέρδισε πολύ περισσότερο τον κόσμο, τραγουδώντας για ανκόρ (οι μόνοι που έκαναν ανκόρ!) το nothing lasts forever με μία μικρή μίξη με το "Take a walk on the wild side" του Lou Reed. Έστω κι έτσι, χάρηκα που τους είδα (και εννοείται ότι τους προτιμούσα με τα χίλια από τη Lauryn)
- Royksopp: Είναι ζόρικο να παρουσιάσεις ζωντανά τη μουσική σου αν είσαι ηλεκτρονικάριος και έχω πολύ άσχημες εμπειρίες από τέτοια "live" του χώρου. Οι Royksopp όμως τα καταφέρανε μια χαρά -αν και υπήρχαν κάποια προβληματάκια εξοπλισμού στην αρχή που τους αποσυντόνισαν για λίγο. Η ώρα που βγήκαν να παίξουν ήταν ήδη προχωρημένη για τους περισσότερους στο φεστιβάλ (το πρόγραμμα πήγε μετά κατά μιαμιση ώρα περίπου) και όμως ο κόσμος και χόρεψε και ακολουθούσε όσο μπορούσε τους Νορβηγούς φίλους μας. Πολύ απλοί και προσγειωμένοι οι Royksopp, έπαιξαν όλα τις γνωστές και αρκετά αγαπημένες όπως φάνηκε μουσικές τους και γενικότερα άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων. Σε αυτό βοήθησε αρκετά και η τραγουδίστρια που είχαν μαζί τους, η φωνή και παρουσία της οποίας ήταν παραπάνω από αξιοπρεπής.
- Αφού άκουσα μια διασκευή των Slipknot από τους 2ManyDJs την έκανα με ελαφρά, καθ'ότι αρχίζω και γερνάω. Δεν έμεινε και πολύς κόσμος πάντως μετά τους Royksopp.
Γρήγορα-γρήγορα, αυτά τα λίγα από εμένα. Φιλιά και εις το επαναγραφείν!
Από πλευράς κόσμου εμένα μου φάνηκε αρκετά λιγότερος από ότι την πρώτη μέρα, όμως -όπως παρέλειψα να πω και για την πρώτη μέρα- υπήρχε πολύ καλή διάθεση από το κοινό και όρεξη για χορό και χοροπήδημα. Μπράβο μας λοιπόν σε εμάς που πήγαμε (στο επόμενο ejekt κερνάω ματζούνι).
- Subways: τα τραγούδια τους δεν υπάρχει περίπτωση να τα ακούσω στο σπίτι ή στο αμάξι (ακόμα και το πασίγνωστο Rock'n'Roll Queen), άρα αποτελεί απίστευτο κατόρθωμα από το βρετανικό τρίο που με έκανε να χτυπιέμαι ασταμάτητα από το πρώτο τραγούδι. Τρελό κέφι και επικοινωνία με το κοινό από έναν performer-rocker που δείχνει το παιδί ότι γουστάρει τρελά αυτό που κάνει. Θεά θεά θεά η ξανθιά τύπισσα στο μπάσο. Είμαι ερωτευμένος. Σε όποια μελλοντική παρουσία τους θα με βρουν παρόντα, γιατί απλά περνάω φοβερά στο live τους.
- Klaxons: Μπορεί μεν να πόνταρα σε αυτούς πριν από το φεστιβάλ ότι θα παίξουν καλά, αλλά δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο καλοί. Έπαιξαν όλα τα αγαπημένα χιτάκια τους από το πρώτο άλμπουμ και μερικά καινούρια από το επερχόμενο. Επαγγελματίες -με την καλή έννοια αυτή τη φορά. Έδωσαν ένα σόου που φάνηκε τουλάχιστον να το διασκεδάζουν και οι ίδιοι πολύ, παρατηρώντας τη θερμή συμμετοχή του κοινού. Διακαιολόγησαν το hype σε κάθε περίπτωση και γενικά ήταν από τις καλύτερες στιγμές του ejekt.
- Jarvis Cocker: οκ, οι ψιλιασμένοι μπορεί να ξέραμε ότι δε θα έπαιζε κανένα τραγούδι των Pulp, αλλά όλο και κάτι παραπάνω περιμέναμε από τον άνθρωπο που έγραψε τον στίχο "She came from Greece...". Anyway όμως, είναι εμπειρία ζωής (ακούγεται λίγο δραματικό,ε?) να δεις τον τρελάρα Jarvis ζωντανά που μπόρεσε και κέρδισε ένα κοινό με ομολογουμένως κάκιστα τραγούδια. Όσο τον παρατηρούσα, τόσο προσπαθούσα να φανταστώ (ή να ονειρευτώ) πόσο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ συναυλία θα ήταν αν αυτός ο psycho τραγουδούσε ακόμα με τους Pulp. Δε θα το μάθω ποτέ (?).
- Echo and the Bunnymen: Να τους καεί το βίντεο εκεί στη Detox, που συνεχίζει και βάζει μπάντες με όργανα να παίζουν σε αυτό το καταραμένο indoor stage! Τί να κάνει κι αυτός ο καημένος ο Ian και τα κουνελάκια του παραπάνω? αξιοπρεπέστατοι και συνεπείς σε όλες τις στιγμές του live, αλλά τους έφαγε η μαρμάγκα πρώτα της έκτακτης ανακοίνωσής τους και μετά από τον ήχο. Ένα -μικρό σε σχέση με άλλα- ακόμα όμως απωθημένο μου έφυγε, αφού άκουσα και το "killing moon" ζωντανά. Το τελείωμά τους κέρδισε πολύ περισσότερο τον κόσμο, τραγουδώντας για ανκόρ (οι μόνοι που έκαναν ανκόρ!) το nothing lasts forever με μία μικρή μίξη με το "Take a walk on the wild side" του Lou Reed. Έστω κι έτσι, χάρηκα που τους είδα (και εννοείται ότι τους προτιμούσα με τα χίλια από τη Lauryn)
- Royksopp: Είναι ζόρικο να παρουσιάσεις ζωντανά τη μουσική σου αν είσαι ηλεκτρονικάριος και έχω πολύ άσχημες εμπειρίες από τέτοια "live" του χώρου. Οι Royksopp όμως τα καταφέρανε μια χαρά -αν και υπήρχαν κάποια προβληματάκια εξοπλισμού στην αρχή που τους αποσυντόνισαν για λίγο. Η ώρα που βγήκαν να παίξουν ήταν ήδη προχωρημένη για τους περισσότερους στο φεστιβάλ (το πρόγραμμα πήγε μετά κατά μιαμιση ώρα περίπου) και όμως ο κόσμος και χόρεψε και ακολουθούσε όσο μπορούσε τους Νορβηγούς φίλους μας. Πολύ απλοί και προσγειωμένοι οι Royksopp, έπαιξαν όλα τις γνωστές και αρκετά αγαπημένες όπως φάνηκε μουσικές τους και γενικότερα άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων. Σε αυτό βοήθησε αρκετά και η τραγουδίστρια που είχαν μαζί τους, η φωνή και παρουσία της οποίας ήταν παραπάνω από αξιοπρεπής.
- Αφού άκουσα μια διασκευή των Slipknot από τους 2ManyDJs την έκανα με ελαφρά, καθ'ότι αρχίζω και γερνάω. Δεν έμεινε και πολύς κόσμος πάντως μετά τους Royksopp.
Γρήγορα-γρήγορα, αυτά τα λίγα από εμένα. Φιλιά και εις το επαναγραφείν!
Κυριακή 21 Ιουνίου 2009
Ejekt - Day 1 ή οι Pixies και οι άλλοι
Μετά από μηχανορραφίες εβδομάδων και αφού έβαλα όλη την τέχνη μου σε αυτό, κατάφερα και πήρα άδεια για να πάω σε αυτό που φαινόταν να είναι το καλύτερο φεστιβάλ του φετινού καλοκαιριού. Διάλειμμα από το διάλειμμα λοιπόν για να μεταφέρω κι εγώ με τη σειρά μου - είδα ότι ήδη με πρόλαβαν πολλοί - τις εντυπώσεις από τις δύο μέρες του ejekt.
Οργανωτικά μπορώ να πω ότι - με εξαίρεση το timeline της δεύτερης μέρας που πήγε άκλαφτο - η Detox φέτος τα πήγε σχετικά καλά. Δεν υπήρχαν ουρές στην είσοδο, οι αγαπημένοι μου μπυρόπαγκοι ήταν αρκετοί να εξυπηρετήσουν τον κόσμο, ο χώρος ήταν σωστά διευθετημένος, το προσωπικό ικανοποιητικό. Βέβαια, έχουμε ξαναπεί ότι βοηθάει πολύ και ο χώρος που είναι ιδανικός για συναυλίες (άπειρο πάρκινγκ, ούτε ίχνος χώματος-λάσπης-σκόνης, χώροι με πράσινο για άραγμα, σκιά καλή από το γήπεδο της ξιφασκίας πίσω από την σκηνή).
Όμως, για μια ακόμη χρονιά ο ήχος σε κάποιες στιγμές και σε συγκεκριμένα σημεία ήταν απαράδεκτος. Κάθε χρόνο ρε παίδες εμφανίζεται το πρόβλημα με τα μπάσα, δεν το έχετε πάρει χαμπάρι να το λύσετε? έλεος δηλαδής. Άσε και το άλλο: 5 έουρος η μπύρα και 1 το νεράκι (...)?
Όμως, για μια ακόμη χρονιά ο ήχος σε κάποιες στιγμές και σε συγκεκριμένα σημεία ήταν απαράδεκτος. Κάθε χρόνο ρε παίδες εμφανίζεται το πρόβλημα με τα μπάσα, δεν το έχετε πάρει χαμπάρι να το λύσετε? έλεος δηλαδής. Άσε και το άλλο: 5 έουρος η μπύρα και 1 το νεράκι (...)?
Τεσπα, στο δια ταύτα...
Από πλευράς κόσμου, πρέπει να πω ότι περίμενα πολύ περισσότερο. Μέχρι να βγουν οι Pixies, ο αριθμός δεν ξεπερνούσε τις 3-4 χιλιάδες, ενώ στο peak τους πρέπει να ήταν το πολύ 6-7 χιλιάδες. Ένα ακόμη μπράβο στο """alternative""" -μη χέσω- κοινό της Ελλάδας.
Οι White Lies με έκαναν να νομίζω ότι βρίσκομαι σε κάποιο schoolwave (είμαι ακόμα πεπεισμένος ότι ο drummer είναι ο μπόμπιρας που πρωταγωνιστούσε στο "about a boy" με τον Hugh Grant. Είναι ολόιδιος ΣΕ λέω!!). Εμφανώς τρακαρισμένοι ακόμα από το hype που τους φόρεσαν αλλά και από τον αρκετό κόσμο που ήξερε τους -παιδικούς είναι η αλήθεια- στίχους των τραγουδιών τους. Κι αν η παραπάνω εισαγωγή προδιαθέτει κράξιμο, κάθε άλλο. Τα παλικαράκια έπαιξαν πάρα πολύ ωραία και με τσαγανό. Μας παρουσίασαν σχεδόν όλο το άλμπουμ τους με κορυφαίες στιγμές βέβαια τα χιτάκια τους (Death, To lose my life, καθώς και το αγαπημένο μου farewell to the fairground) και η ανταπόκριση από το κοινό ήταν πέραν του αναμενομένου θερμή. Μπράβο στα παιδιά, μάλλον θα δούμε αρκετά πράγματα από αυτούς στο μέλλον.
Η συνέχεια ήταν με τους Starsailor και τον τραγουδιστή τους, τον σωσία του Woody Harrelson (ναι, έπρεπε να περάσει κάπως η ώρα και έσπαγα το κεφάλι μου για να βρω με ποιον μοιάζει). Γκομενο-brit-ποπ παίζουν τα παιδιά, τί να τους κάνω? 100-200 άτομα τραγουδούσαν τους στίχους και αυτοί πρέπει να ενθουσιάστηκαν από την ανταπόκριση. ΟΚ, η μουσική τους δε ΜΕ αρέσει, όμως μπορώ να πω ότι αυτό που έχουν ξέρουν να το πλασάρουν καλά. Για όσους είναι φανς των Starsailor (είμαι σίγουρος ότι ο τύπος που έτρωγε σάντουιτς στην πρώτη σειρά ΔΕΝ είναι ένας από αυτούς) η εμφάνισή τους ήταν μια χαρά. Για τους -πολύ περισσότερους- άλλους όμως, απλά περίμεναν να περάσει η ώρα (οκ, πέρασε σχετικά ευχάριστα).
Αν οι πρώτοι δύο ήταν για ζέσταμα, οι Editors θα αποτελούσαν το πρώτο κύριο πιάτο της ημέρας. Τα δύο πρώτα άλμπουμ τους ΜΕ άρεσαν πολύ (ειδικά το "Back Room"), η μπάντα έχει καλή φήμη για τα live της και είχαν και αρκετό κοινό που ήρθε για να τους δει. Όλες οι προϋποθέσεις καλές δλδ. Τώρα πως τα κατάφεραν και αποτέλεσαν για μένα την απογοήτευση του ejekt ΜΕ λες? Έκαναν ένα τραγικό λάθος που όμως τους κόστισε σχεδόν όλη την εμφάνιση. Η επιλογή των τραγουδιών ήταν αυτή που έπρεπε ώστε το κοινό να μην καταλάβει ποτέ ότι βγήκαν οι Editors. Έπαιζαν ένα τραγούδι από το νέο τους άλμπουμ (στο οποίο για κάποιο ανεξήγητο λόγο αποφάσισαν να αλλάξουν τελείως σε ένα στυλ που δεν τους πάει. Να φανταστείς γιατρέ μου ότι κιθάρες ΔΕΝ υπάρχουν στο καινούριο υλικό, μόνο μπλιμπλίκια που βρωμάνε ειτίλα) και ένα από τα παλιά. Εγώ προσωπικά ξενέρωσα, γιατί δε με άφησαν να μπω ποτέ στο κλίμα της συναυλίας έτσι. Με το που με έφτιαχναν ας πούμε με το munich, με έριχναν αμέσως με ένα καινούριο "μπζχιου-μπζχιου-τοινννν-τιτιτιτιτιτι". Νιώθω δλδ σαν ουσιαστικά να μη είδα ποτε τους Editors ζωντανά. Για να μην παρεξηγούμαι, πέραν αυτού (και του γεγονότος ότι έπαιξαν τον λιγότερο χρόνο στο ejekt) ήταν σωστοί επαγγελματίες και τα -όσα- παλιά έπαιξαν, τα έπαιξαν με διάθεση και κέφι. Έχασαν απίστευτα σε ροή, αν τακτοποιούσαν σωστά το setlist θα μιλούσαμε για ένα από τα καλύτερα live.Και μετά βγήκαν οι Pixies.
Τί? θέλετε να περιγράψω τις "εντυπώσεις" μου από τη μπάντα για την οποία χρειάστηκε να τοποθετήσω χειρουργικά καινούρια αυτιά στο κεφάλι μου? Δε πα να γέρασαν, δε πα να πάχυναν, δε πα να πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που έβγαζαν τα ιστορικά τους άλμπουμς, δε πα ο ήχος προς το τέλος να μας τα χάλασε λιγουλάκι? Ο κόσμος χωρίζεται σε δύο είδη: σε αυτούς που τους αρέσουν οι Pixies και σε αυτούς που μπορούν να πα να γαμηθούν. Είμαι μια μαϊμού που πήγε στον παράδεισο, έχω ένα σπασμένο πρόσωπο και φυσικά ακόμα ψάχνω το μυαλό μου...
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το avopolis, καθώς τα κινητά του στρατού δεν έχουν κάμερες (χεχεχε.... κάπως πρέπει να δικαιολογηθώ κι εγώ)
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
