"The Wrestler" (Darren Aronofsky)

Η πρώτη ταινία του φεστιβάλ για μένα. Έπονται τουλάχιστον άλλες έξι (και βλέπουμε...).
Το στόρι πάνω κάτω το ξέρετε. Ο Mickey (όχι ο Μάους ντε, ο Rourke) βγάζει τα εσώψυχά του στο ρόλο της ζωής του. Μετά τον εκπληκτικό Marv, μας δίνει τον ακόμα εκπληκτικότερο Ram, έναν παρηκμασμένο και γερασμένο παλαιστή -πρώην μεγάλο αστέρι του κατς- που αγκομαχεί στη βιοπάλη (πιο κυριολεκτικά δε γίνεται). Κλασσική φιγούρα washout Αμερικανού που κάποτε ήταν κάποιος, έχει κόρη που δε μιλιούνται, ζει σε τροχόσπιτο που του κάνουν έξωση και τη βγάζει κάθε βράδυ σε στριπτιτζάδικο. Πόσες φορές το έχεις δει το σκηνικό? Πολλές. Σε τι διαφέρει αυτή τη φορά θα μου πεις? Ουίσκια υπάρχουν πολλά. Και όλα κάνουν την ίδια δουλειά πάνω κάτω. Το ίδιο όμως είναι να πίνεις 12άρι famous και το ίδιο να πίνεις ΤζουΜπου?

Ο Αρονόφσκι σίγουρα μαλάκωσε (από το 'fountain' ακόμα), σίγουρα δείχνει ότι δε θα ακολουθήσει ξανά τον δρόμο του 'Πι' ή του 'Ρέκβιεμ', όμως παραμένει ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης της σκηνοθεσίας. Καταφέρνει, με χειρουργική ακρίβεια, να βγάζει μέσα από τους (αντι)ήρωές του τα άντερά τους, τα στομάχια τους, τις καρδιές τους, τις ψυχές τους, αφήνοντας πίσω του ζωντανά πτώματα. Η προσωπογραφίες (κυρίως βέβαια του Ram) είναι εκπληκτικές. Η φυσικότητα με την οποία αφήνει να εξελιχθεί η ταινία στις σκηνές πάλης (διάβασα ότι δε χρησιμοποίησε κομπάρσους, αλλά έβαλε αληθινούς θεατές μέσα που έβλεπαν πραγματικό αγώνα κατς, ενώ οι περισσότεροι παλαιστές που εμφανίζονται είναι γνωστοί παλαιστές στο Αμέρικα), αλλά και τα -πολλά είναι η αλήθεια- κουνημένα πλάνα, με την κάμερα να ακολουθεί τον ήρωα από πίσω, είναι καταλυτικά στο να σε βάλουν μέσα στη ταινία. Δε θα πω περισσότερα για το στόρι, γιατί θα αρχίσω τα spoilers μου φαίνεται.

Η Marisa Tomei -εκτός του ότι είναι απλά μια ΘΕΑ- ταιριάζει πολύ με τον ρόλο της "ώριμης" στριπτιτζούς (ναι, εννοείται τα βγάζει πάλι!), ενώ η Evan Rachel Wood δε ξεχωρίζει ιδιαίτερα (αν και δεν εμφανίζεται και πολλά λεπτά), χωρίς όμως να είναι και κακή. Η μουσική για μια ακόμα φορά είναι αυτή που πρέπει να είναι (εμ, Clint Mansell είναι αυτός). Το σενάριο δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό, έχει όμως πολύ καλή συνοχή και μερικά πολύ πετυχημένα ξεσπάσματα αστείων διαλόγων.
Στο ψητό: δεν ξετρελάθηκα όπως ίσως ανέμενα για ταινία του Αρονόφσκι, όμως είναι μια πραγματικά πολύ καλή ταινία.
Α, κέρδισε και το χρυσό λιοντάρι στη Βενετία.

imdb