Stereo MC's, The Residents και του πουλιού το γάλα

Υπάρχουν διάφορα είδη συναυλιών:

1. υπάρχουν αυτές που πας επειδή καραγουστάρεις τη μπάντα, έχεις αγοράσει ό,τι z-side έχει βγάλει, γνωρίζεις το Α.Φ.Μ. του κουνιάδου του μπασίστα και είσαι σίγουρος -πραγματικά ΣΙΓΟΥΡΟΣ όμως- ότι παίζουν μόνο για σένα. Πας και στέκεσαι ώρες πριν τη συναυλία στη μπροστινή σειρά και φροντίζεις να φέρεις μαζί σου 1-2 φίλους-ντουλάπες για να μαρκάρεις την περιοχή σου ("Δεν κατάλαβες καλά φιλλλαράκι! Αυτός είναι ο ΔΙΚΟΣ μου χώρος! Τί είπες? THIS IS ΦΑΠΑ ρεεε!!!"). Λογικό αποτέλεσμα? Αν είσαι μαλλιάς, ψάχνεις να βρεις την κοτσίδα σου που -χωρίς να το καταλάβεις- την έκοψες και την πέταξες στον frontman ως σουβενίρ, ενώ αν είσαι κασίδας, ευχαριστείς τον Θεό του Rock'n'Roll που ο κιθαρίστας σου πέταξε ένα μάτσο τρίχες (με ένα μπλε λαστιχάκι πάνω του) αντί του setlist που διακαώς ούρλιαζες να πάρεις. Σκισμένο τζιν, 7-8 μελανιές, φωνή αλά-TomWaits και χαμόγελο που διαρκεί 1 βδομάδα είναι συνηθισμένα παράσημα.

2. υπάρχουν αυτές που πας για να πας. Έτσι βρε αδερφέ, για να μπορείς να λες ότι κάποια στιγμή πήγες και τους είδες, ασχέτως αν δεν έχεις ούτε τζινγκλάκι από δαύτους τους περίεργους. Από περιέργεια θέλεις πες το, από το ότι θα έχεις καλή παρέα θέλεις πες το, από βαρεμάρα Σαββάτου θέλεις πες το, από το γεγονός ότι έχεις ακούσει 2-3 πράγματα για αυτούς (ή μήπως το γεγονός ότι έχεις να μιλήσεις σε γυναίκα από την εποχή που η Εύα έτρωγε μόνο αχλάδια?). Λογικό αποτέλεσμα? Αυτό παίζεται. Μπορεί να φύγεις ενθουσιασμένος γιατί ανακάλυψες τον τροχό, ή να αρχίσεις να νιώθεις ο ίδιος σαν τροχός, έτσι που γυρνοβολάει το κεφάλι σου από τα ξύδια που κατέβασες για να ανταπεξέλθεις στο live. Μπορεί να μη φταίνε αυτοί, μπορεί να φταίει ότι ήσουν όλο το Σάββατο στη δουλειά και πήγες κομματιασμένος στα καπάκια. Μπορεί να είσαι πολύ λίγος για να το εκτιμήσεις. Δεν ξέρεις...

3. υπάρχουν όμως κι οι σίγουρες. Είναι αυτές που ξέρεις τι θα δεις, τι θα ακούσεις και τι θα κάνεις. Είναι η 2η, η 3η...η ν-οστή φορά που τους βλέπεις, αλλά πας γιατί ξέρεις ότι θα περάσεις ωραία. Μπορεί κάποτε να σ'άρεζαν πολύ, μπορεί μάλιστα ο ΔΙΣΚΟΣ τους να αποτελεί ένα από τα πρώτα παιδικά σου ακούσματα που έχουν χαραχτεί όσο ελάχιστα στο μυαλό σου, όμως πλέον μπορεί να μην τρελαίνεσαι με τα καινούρια τους (ή ακόμα και να μην ακούς πλέον το ΔΙΣΚΟ τους). Όμως πάλι πας, γιατί είναι σαν να τα λες με κάτι παλιόφιλους που ήρθαν για επίσκεψη για μια ακόμη φορά. Και χορεύεις. Και χαμογελάς. Και singalongτραγουδάς. Και ξεχνιέσαι από όλες τις μαλακίες που σου έχουν φορτωθεί το τελευταίο διάστημα.Και τους χειροκροτάς. Και τους ξαναδίνεις ραντεβού για την επόμενη φορά. Και χαίρεσαι να βλέπεις όλο τον κόσμο εκεί μέσα να σκέφτεται περίπου όπως εσύ. Να μη δίνει σημασία στις λεπτομέρειες και απλά να χορεύει. Είναι κάποια live που απλά περνάς πολύ καλά. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη μουσική καθαυτή, όσο με τη διάθεση που αυτή σου προκαλεί. Λογικό αποτέλεσμα? Κρυολόγημα. Εμ, αν βγαίνεις από το club με ρούχα ποτισμένα στον ιδρώτα που έχυσες χορεύοντας, τί περιμένεις?


Το παιχνίδι των αντιστοιχιών (ανάποδα):

3. Stereo MC's
2. The Residents (οκ, πρέπει να είμαι δίκαιος. Οι Residents δεν είναι συναυλία ακριβώς, είναι ολόκληρη μουσική παράσταση)
1. Εγώ πότε θα γίνω μάνα?


Υ.Γ.1) Διαρκείας για το Principal, πώς βγάζω? Μετράω ήδη 4 συναυλίες από τον Σεπτέμβριο και θα πάω σίγουρα σε άλλες 3 μέσα στο επόμενο δίμηνο.

Υ.Γ.2) Συγνώμη για την έλλειψη τεχνικών πληροφοριών, αλλά δεν έχω όρεξη τώρα....

Υ.Γ.3) Για φωτογραφίες από Residents πάνε μια βόλτα από τον Ίνδικτο. Η τελευταία (ναι, η κουνημένη) είναι αποτέλεσμα του Jameson... :))


Υ.Γ.4) Μαλακία ποστ. Μην το διαβάσεις (χαχα, στο είπα στο τέλος!)