Snow Patrol - A Hundred Million Suns

Δε θα ξεχάσω ποτέ τις αρχές του 2000, όταν και πήρα ένα promo βινύλιο από ένα φίλο, ο οποίος δούλευε στο ραδιόφωνο ενός πανεπιστημίου στο Λονδίνο. Ήταν ένα από τα περίφημα "white labels" -άραγε υπάρχουν ακόμα αυτά, ή μήπως πλέον ονομάζονται διαφορετικά?- που τα μοίραζαν είτε οι δισκογραφικές, είτε οι εταιρίες διανομής, είτε ακόμα και τα ίδια τα συγκροτήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς για λόγους προώθησης. Συνήθως περιείχαν 3-4 τραγούδια που περιλαμβάνονταν στο επερχόμενο άλμπουμ (ή EP) του εκάστοτε συγκροτήματος και τα οποία θεωρούσαν ότι ήταν τα πιο "τραβηχτηκά" τους. Ο φίλος αυτός βέβαια, ουδεμία σχέση είχε με ραδιοφωνική εκπομπή, δούλευε στο τμήμα marketing. Μου λέει ότι έκαναν εκκαθάριση στη δισκοθήκη του σταθμού και ότι όλα τα white labels που είχαν άρχισαν να τα μοιράζουν(!). Αφού τον έβρισα και τον τρισκαταράστηκα που δε με ειδοποίησε έγκαιρα για να ανέβω στο Νησί με νταλίκα, τον ρώτησα αν τουλάχιστον κράτησε τίποτα για τον εαυτό του (για μένα δλδ).
Το αποτέλεσμα ήταν την άλλη μέρα να έχω στα χέρια μου ένα βινύλιο με 6 τραγούδια (όλα σε μια πλευρά γραμμένα και κανένα από την άλλη!!) από δύο μπάντες που δεν ήξερα. Δύο? Ε, ναι, τουλάχιστον έτσι έγραφε πάνω στην "άσπρη" εικέτα.

Snow Patrol / Polar Bear

"Songs for polar bears" (promo)

Όπως θα καταλάβατε βέβαια από το μέγεθος του προλόγου, τρελάθηκα με τα 6 αυτά τραγούδια και άρχισα να ψάχνω απεγνωσμένα το ολοκληρωμένο άλμπουμ (νομίζοντας τελικά ότι Snow Patrol είναι η εταιρία τους και το όνομα του συγκροτήματος Polar Bear). Εννοείται πως δε βρήκα τίποτα, μέχρι που πήγα Μάντσεστερ ένα χρόνο μετά και πέτυχα έναν Βορειοιρλανδό ο οποίος πρέπει να έχει το πιο παρακμιακό δισκάδικο ever! Εννοείται πως το λάτρεψα το μέρος και αμέσως γίναμε κολλητάρια. Μερικά pints αργότερα και 2-3 συζητήσεις περί IRA και Β.Ιρλ., μου είπε πως ο ξάδερφός του παίζει μπάσο σε μια μπάντα από το Belfast και ότι σε λίγο καιρό βγάζουν το 2ο δίσκο τους. Τον ρώτησα ποια είναι η μπάντα και μου είπε ότι τώρα λέγονται Snow Patrol, όμως παλιότερα λέγονταν Polar Bear!!!! Όχι πείτε μου δλδ, ποιες είναι οι πιθανότητες?!? Το αστείο είναι ότι 3-4 μέρες αργότερα έπαιζαν στο Manchester και μου είπε να πάω μαζί του, αλλά είχα ήδη κλείσει εισιτήρια για να φύγω.
Την επομένη πήγα στο αγαπημένο μου δισκάδικο (ούτε το όνομα δε θυμάμαι...γκρρρ) και επιτέλους βρήκα το άλμπουμ που έψαχνα σχεδόν ένα χρόνο. Ήταν το ντεμπούτο άλμπουμ των Snow Patrol, το "Songs for polar bears", το οποίο μπορεί και να μην είναι τόοοοοσο καλό αντικειμενικά, όμως είναι από τα αγαπημένα μου βινύλια, καθώς κουβαλάει μια ολόκληρη ιστορία πίσω του.

Θα μου πείτε τώρα -και με το δίκιο σας δλδ- τί σκατά σχέση έχει όλο αυτό το κατεβατό με το "A hundred million suns", το τελευταίο άλμπουμ δλδ των Snow Patrol? Καμία ιδαίτερη. Το "A hundred million suns" ουδεμία σχέση έχει με το αγαπημένο "Songs for polar bears", αν και το βλέπω να γίνεται επιτυχία, να χτυπάει τρελό airplay και να καταφέρνει να μπει σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα του 2008. Όχι στη δικιά μου πάντως. Αν σας άρεσε η προηγούμενη δουλειά τους -που έγινε και τρελή επιτυχία-, το "Eyes Open" δλδ, τότε θα σας αρέσει κι αυτό. Αν σας αρέσουν οι Coldplay και θέλετε να τους δείτε ντυμένους ως άλλους Leonardo Di Caprio και μετανάστες στην Αμερική, τότε θα σας αρέσει (εεε είπαμε: review υποτίθεται για τους Snow Patrol είναι -λέμε τώρα-, άρα η λέξη 'Coldplay' είναι απαραίτητο keyword).
Εγώ από την άλλη προτιμώ να ξαναβάλω για πολλοστή φορά το "Songs for polar bears" στο πικ-απ και να θυμηθώ το ταξιδάκι μου στο Νησί για άλλη μια φορά.

little hide



fifteen minutes old

UPDATE: αρχικά έβαλα ένα βίντεο από το τελευταίο τους άλμπουμ, όμως φαίνεται ότι το youτιούμπι τα κατέβασε ήδη. So, ανέβασα δύο τραγούδια από το "songs for polar bears". Κάποια νέα τραγούδια μπορείτε να τ'ακούσετε μέσα από τη σελίδα τους στο myspace.

Se7en Truths (blog game)

"Truth has very few friends and those few are suicides" - Antonio Porchia

Έπεσα λοιπόν κι εγώ στην παγίδα της Urban Tulip, που με προσκάλεσε σε ένα νέο μπλογκοπαίχνιδο. Ιδού λοιπόν 7 αλήθειες για την αφεντομουτσούνα μου:


1. Οι πιθανότητες του να πάω σε ένα δισκάδικο για να πάρω ένα δίσκο που έχω βάλει στο μάτι και να φύγω ΜΟΝΟ με αυτόν τον δίσκο είναι 1.οοο.οοο προς 1 (ΔΠ).

2. Μου τη σπάει απεριόριστα το "απ' όλα", όταν αυτό δίνεται ως απάντηση στην ερώτηση "τί μουσική ακούς?". Όπως επίσης μου τη σπάει ακόμη περισσότερο να με ρωτάνε τί μουσική ακούω εγώ, αυτοί που δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν -ή να καταλάβουν- την απάντηση . Δε φαίνεται από τον τρόπο που συνήθως αγριοκοιτάω τον DJ ρε πούστη μου??

3. ΜΕ αρέσει πάρα μα πάρα πολύ να λέω καμμένα, κρύα, σύντομα ανέκδοτα -συνήθως απείρως ηλίθια- μόνο και μόνο για να βλέπω τις γκριμάτσες απελπισίας (αλά αρκά) που σχηματίζονται στα πρόσωπα αυτών που τα λέω (του στυλ: "σκάει ένας Παλιστίνιος σε ένα μπαρ..."). Αν κάποιος γελάσει πραγματικά με αυτά, ξενερώνω.

4. Μπορώ να μιλάω για θέματα μουσικής για ώρες. Actually, δε σταματάω ποτέ, ακόμα κι αν ο συνομιλητής μου κοιμηθεί, ακόμα κι αν κραδαίνει μια χατζάρα στο λαιμό μου απειλώντας με ότι θα τον κόψει αν δε σταματήσω. Αποτέλεσμα αυτού: είμαι μόνιμα με έναν πονόλαιμο.

5. Είμαι νευρόσπαστο. Όσο δεν πάει όμως. Μου είναι αδύνατο να κάθομαι πλήρως ακίνητος. Θα πρέπει είτε να κουνάω το πόδι νευρικά, ή να παίζω ντραμς με τον αναπτήρα στο τραπέζι, ή να πειράζω τον κόσμο γύρω μου. Κατά τ΄άλλα, είμαι πολύ ευχάριστος για παρέα!

6. Παίζω κιθάρα. Όχι καλά. Γράφω τραγούδια. Όχι καλά. Είμαι σίγουρος ότι θα γίνω εξαίρετος μουσικοκριτικός κάποια στιγμή.

7. Είμαι λάτρης ενός μόνο πολιτεύματος: της πεφωτισμένης μοναρχίας, έτσι όπως την εκλαμβάνει ο Βολταίρος ή ο Ντιντερό. Ο μοναδικός όμως που θα μπορούσε να είναι στη θέση ενός τέτοιου μονάρχη είμαι ΕΓΩ.

Με τη σειρά μου προ(σ)καλώ τους dimhap, ΠάνωΚ, River Phoenix, kapetank, cosmic girl και Indicto (ναι καλά, σιγά μη γράψει) να μας φανερώσουν 7 αλήθειες για τον εαυτό τους.

ΟΧΙ

The Spinto Band - Moonwink

Μας έρχονται από το Αμέρικα και είναι μέσα στην τρελή χαρά! Οι 'Spinto Band' (παλιότερα ονομάζονταν Free Beer -αλλά μπορώ να φανταστώ γιατί δεν προχώρησαν μ'αυτό το όνομα. Το φαντάζεστε σε αφίσα για live?) πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το 6ο (!) άλμπουμ τους, αν και στα βίνδεο που ακολουθούν σου δίνουν την ιδέα ότι είναι ένα μάτσο 20-χρονα κολλεγιόπαιδα που διασκεδάζουν απίστευτα με αυτό που κάνουν.
Το 'Moonwink' είναι γεμάτο από χαρούμενα POP τραγουδάκια, θυμίζοντας πολύ τους Guillemots. Είναι μπάντα που χαίρεσαι να την ακούς και ακόμα περισσότερο να τη βλέπεις. Δείτε τα βίνδεο παρακάτω και θα καταλάβετε.

Summer Grof

Needlepoint (live)

Die! Die! Die!

Όχι, δεν έχω κάτι μαζί σας. Πρόκειται απλά για μια μπάντα από τη Νέα Ζηλανδία (αχχ, ταξίδι ζωής) που στην αρχή της χρονιάς κυλοφόρησε το δεύτερό της άλμπουμ με τίτλο 'promises promises'.
Ωμό, ατόφιο, αυθεντικό rock 'n' roll από κάτι τρελόπαιδα που το γουστάρουν φόλα και το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία (ψάξτε να δείτε κάποιο live τους και θα καταλάβετε). Το 'Sideways Here We Come' που μπορείτε μα ακούσετε παρακάτω βέβαια, ουδεμία σχέση έχει με τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, καθώς πρόκειται για μια από τις -ελάχιστες- ευαίσθητες και μελωδικές στιγμές τους. Ωραία τραγουδάκια όμως και γενικά φρέσκος ήχος από τους Die! Die! Die! Ααα, σας έχω και δωράκι: το πιο δυνατό ίσως τραγούδι του δίσκου,το "A.T.T.I.T.U.D." (κάνε κλοκ πάνω του για να το κατεβάσεις)




Υ.Γ. Το 3ο EP τους (At the Echo - April 8th, 2007) ήταν μια ζωντανή εμφάνιση. Γιατί το αναφέρω αυτό? Η εταιρία που το έβγαλε λέγεται.... Kufala Recordings!! :)))

Όταν το muz!cOn θυμάται...

...αλλά αυτή τη φορά δε χαίρεται και τόσο. Αφ' ενός γιατί το τραγούδι που θυμήθηκε μόνο χαρούμενο δεν είναι, αφ' ετέρου γιατί ο εκπληκτικός αυτός τραγουδιστής μας έχει αφήσει εδώ και 11 χρόνια.
Πρόκειται για τον Billy Mckenzie φυσικά, του οποίου η φωνή είναι μία από τις καλύτερες ανδρικές φωνές όλων των εποχών για μένα. Πάρτε ένα δείγμα από το παρακάτω...

Billy Mckenzie - Wild is the Wind

Βρες τη διαφορά (quiz)

Ένας από τους δύο είναι ποδοσφαιριστής (παύλα προδότης) ομάδας της Τουρκίας...εεεε ... της θεσσαλονίκης ήθελα να πω. Ο άλλος είναι frontman και τραγουδιστής μιας μπάντας, που για κάποιο περίεργο λόγο θεωρείται super group.

Μπορείτε να βρείτε ποιος είναι ποιος? Δώρο όπως πάντα το κλασσικό, διαχρονικό, πολυτιμότατο ματζούνι του muz!cOn.

Να μην ξεχάσω...

...να έχω ανοιχτή την τηλεόραση όλη μέρα σήμερα. Είναι από εκείνες τις υπέροχα γλυκές μέρες που έχουν απεργία οι δημοσιογράφοι. Κάτι τέτοιες μέρες θα ήθελα να έχω εγκατεστημένο ένα μηχανάκι (πάπια, τζογκάκι) της AGB...

Stayin' Alive: όνομα και πράμα

Μάλιστα. Το είδαμε κι αυτό.

Το "stayin' alive" των Bee Gees -σου λέει- γράφτηκε σε ταχύτητα 103 bpm, που είναι πολύ κοντά στα 100 bpm. Τί σημασία έχει αυτό? Τα 100 bpm είναι ο ιδανικός ρυθμός, σύμφωνα με τον οποίο γίνεται η σωστότερη μάλαξη σε ανθρώπους που έχουν υποστεί καρδιακή προσβολή.
Έτσι κάποιοι γιατροί έκαναν έρευνα κάνοντας μαλάξεις (CPR, για όσους έβλεπαν baywatch) υπό τους ήχους του τραγουδιού! Μετά δοκίμασαν να κάνουν μαλάξεις, έχοντας το τραγούδι στο μυαλό τους και τα αποτελέσματα ήταν αρκετά ικανοποιητικά.

Πρόταση του muz!cOn: μπορούν καλυτερα να χρησιμοποιήσουν το παρακάτω τραγούδι του Moby που, αν δεν κάνω λάθος, είναι το πιο γρήγορο single όλων των εποχών. Είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένο ότι ο ασθενής θα σηκωθεί για να δείρει το μαλακτικό. Εεε... τον γιατρό.

Moby - Thousand (διόλου τυχαίος ο τίτλος: τα bpm του φτάνουν τα 1000!)

Burn after Watching

Ναι, ο τίτλος είναι μία ακόμη αποτυχημένη απόπειρα εντυπωσιασμού με λογοπαίγνιο.
Χτες λοιπόν ήταν σινε-βραδιά για το muz!cOn, με δύο ταινίες back2back όπως λένε και στον ΑΝΤ1. Για τη δεύτερη δεν έχω να πω πολλά, καθώς κοιμόμουν την περισσότερη ώρα (ΜΗΝ τολμήσετε να πάτε να δείτε το "Max Payne", δεν έχει τίποτα απολύτως).



Η πρώτη όμως ήταν το "Burn After Reading" (ή Καυτό Απόρρητο ελληνιστί) των αδεφλφών Κοέν, με το οποίο περνάει πολύ ευχάριστα η ώρα. Δεν είναι καμιά ταινιάρα που θα σας συγκλονίσει (δεν έχει τέτοιο σκοπό άλλωστε), όμως για 1:30 ώρα θα απολαύσετε "χαζούς" και ταυτόχρονα έξυπνους διαλόγους από ένα εξαίσιο cast. Κλούνει και Πιτ σε ρόλους που δεν τους έχετε ξαναδεί και μια ΜκΝτόρμαντ που η υποκριτική της είναι ισάξια μόνο με την ασχήμια της. Μην κάνετε το λάθος και το συγκρίνετε με το "No country for old men". Απλά καμία σχέση. Η ταινία δεν έχει κανα βαθύτερο νόημα από αυτό που "φαίνεται". Το μόνο ίσως που καυτηριάζει είναι η μανία των Αμερικάνων με τη μυστικότητα της CIA και τη συνομωσιολαγνία που αυτή προκαλεί.
All and all που λέμε και στο μαγευτικό Ντεπώ, είναι μια καλοστημένη ελαφριά μαύρη κωμωδία με την οποία περνάς καλά.

Υ.Γ. Ο τελευταίος διάλογος είναι όλα τα λεφτά!

Bon Iver - For Emma, Forever Ago

Κάθε ένα ή δύο χρόνια (ίσως και αραιότερα) βγαίνει ένα άλμπουμ που νιώθω ότι το έχω γράψει εγώ. Είναι αυτά τα άλμπουμς που λένε τα πράγματα που δεν μπορώ να πω εγώ για μένα. Τυχαίνει να το ακούσω ακριβώς τη στιγμή που πρέπει. Αυτό είναι κι ένα μέρος της μαγείας της μουσικής που με σπρώχνει να ακούω συνέχεια όλο και περισσότερα καινούρια συγκροτήματα, καλλιτέχνες, δίσκους.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και ο δίσκος των Bon Iver. Αν και το σωστότερο θα ήταν του Bon Iver, καθώς το "For Emma, Forever Ago" είναι εξολοκλήρου αποτέλεσμα τριών μηνών αποκλεισμού του Justin Vernon σε μια καλύβα στο Wisconsin, όπου δεν πήγε για να ηχογραφήσει, αλλά απλά για να ξεφύγει από τον πόνο του πρόσφατου χωρισμού του. Κατά τη διάρκεια του μοναχισμού του έπιασε την κιθάρα του και έγραψε τα τραγούδια του "For Emma, Forever Ago", χωρίς να είχε ποτέ σκοπό να τα κυκλοφορήσει, μέχρι που τον πίεσαν οι φίλοι του.
Ωραία ιστορία, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένα ωραιότατο ψέμμα για σκοπούς promotion. Αυτό θα μπορούσε δηλαδή να σκεφτεί όποιος δεν άκουγε το άλμπουμ, το οποίο ξεχειλίζει από συναίσθημα και -διόλου επιτηδευμένη- μελαγχολία. Ο δίσκος είναι τόσο προσωπικός, όσο ελάχιστοι.
Δεν έχω να πω πολλά, καθώς δε θα είμαι και τόσο υποκειμενικός. Για μένα είναι ο δίσκος της χρονιάς και δύσκολα θα αλλάξει αυτό.

flume




skinny love

Artists' Paradise Calling

Ο Ray Lowry ήταν καρτουνίστας, σχεδιαστής, γελοιογράφος και συνεργάστηκε με μεγάλα έντυπα της εποχής του (Guardian, Punch, NME κ.α.). Όμως για ένα πράγμα θα μείνει στην ιστορία: για την έμπνευση και τον σχεδιασμό ενός αγαπημένου μου εξωφύλλου δίσκου, ενός δίσκου που για μένα τουλάχιστον ανήκει στο πάνθεον των δίσκων που καθόρισαν την πορεία της μουσικής. Το εξώφυλλο αυτό -και γενικότερα το artwork του άλμπουμ, που ήταν αποκλειστικά δική του δουλειά- συγκεντρώνει όλη τη δύναμη της (Rock, Punk...δεν έχει σημασία) μουσικής.
Φυσικά πρόκειται για το 'London Calling' των The Clash, αλλά ότι και να πω παραπάνω για το άλμπουμ ή το εξώφυλλο θα είναι περιττό.
Ο Ray Lowry μας άφησε πριν 3 μέρες για τον παράδεισο των καλλιτεχνών. Τί άλλο μένει να πούμε?

R.I.P. και σ' ευχαριστούμε για το παρακάτω...

Zero tunes Vol. 11 - After hours playlist

Δε με πιάνει κανένας τώρα. Ούτε καν ο ύπνος και ας έχω να ξυπνήσω προυνό-προυνό και ας με περιμένει πολύ δουλειά αύριο. Δεν έχω παράπονο όμως, μου κάνει καλή παρέα ο πιο φημισμένος 12χρονος αγριόγαλος. Αν και την καλύτερη παρέα κάτι τέτοιες ώρες (εεε...βασικά όλες τις ώρες) την κάνει η καλή μας φίλη, η μουσική. Επ΄ ευκαιρία του ξενυχτιού μου λοιπόν, σαν zero tunes vol. 11 ανεβάζω αυτά που παίζει το playlist του Winamp μου αυτή τη στιγμή. Και για του λόγου το αληθές....

download link

Υ.Γ. Πόσο τις λατρεύω κάτι τέτοιες ώρες δε λέγεται....

Ativin - Scissors

Ακόμα ένα διαμαντάκι της secretly canadian, μιας εταιρίας που πρόσφατα ασχολήθηκα κυρίως λόγω των Windsor for the Derby και των Animal Collective. Ενδιαφέρον κατάλογος πάντως που αξίζει το περαιτέρω ψάξιμο.
Εδώ ακούμε το Scissors από τους Ativin, οι οποίοι βέβαια έχουν να βγάλουν δίσκο από 2004. Ωραίο τραγουδάκι όμως...

Matt Elliott Live @ Orient

Την Κυριακή το βράδυ αποφάσισα τελικά να πάω να δω τον Matt Elliott, έναν καλλιτέχνη που να πω την αλήθεια δεν ξέρω και πάρα πολύ καλά. Ναι, έχω το 'the mess we made' και το τελευταίο του άλμπουμ -που ΜΕ άρεσε πολύ- το 'howling songs', όμως για κάποιον που έχει βγάλει 5 δίσκους ως third eye foundation και άλλους 7 ως Matt Elliott, είναι σχεδόν τίποτα. Αυτό που με τράβηξε να πάω στο Orient ήταν περισσότερο η περιέργεια (άντε, πήγα και για να ακούσω το 'something about ghosts' ζωντανά).
Δεν ήξερα τί ακριβώς να περιμένω. Σκεφτόμουν ότι θα είναι ένα live όπως του Patrick Duff πέρσυ τον Φλεβάρη (όπου είμασταν μόλις 17 άτομα σε ένα μαγαζί στη Λ.Μαργαρίτη!).
Το αποτέλεσμα με εξέπληξε όμως, καθώς μπήκα σε ένα γεμάτο μαγαζί. Και η αιτία ήταν προφανής από την αρχή: ο Republic ήταν χορηγός επικοινωνίας, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο οι παραγωγοί, διευθυντάδες, καθαρίστριες και μπράβοι (...) του σταθμού να μαζεύονταν, το Orient θα ήταν γεμάτο. Τί σημαίνει αυτό? Ο μισός κόσμος ήταν μέσα τζαμπαντάν. Τί σημαίνει τζαμπαντάν? Γάμησέ τα....

Ο περισσότερος κόσμος μέσα ήταν για πολύ ξύλο. Ειδικά εκείνος ο ηλίθιος που ήταν κοντά στο μπαρ και είχε μια τσάντα στον ώμο, θα πρέπει να ευχαριστεί το Θεό που δεν τον κουτούλησα. Anyways, πάει αυτό...
Να πω για τον χώρο? Πρώτη φορά πήγα σε live που, ενώ ήμουν στην πέμπτη σειρά, δεν έβλεπα τίποτα.Τίποτα όμως?! Το μόνο που κατάφερα να δω ήταν κάποιες φορές το σβέρκο του Elliott κι αυτό επειδή είχε πίσω του έναν καθρέφτη! Μπράβο ρε παίδες! Ωραία επιλογή χώρου. Να κάνετε και άλλα live εκεί, αλλά χωρίς τον Republic χορηγό, για να δω πόσοι θα πάτε. Επίσης, το orient δεν είναι καθόλου τυχαίο σαν όνομα. Από στιγμή σε στιγμή περίμενα να πεταχτεί καμιά τύπισσα με τουμπερλέκι και χορό της κοιλιάς!
Άσε το άλλο: το μαγαζί είναι σε πρώτο όροφο πάνω από την Τσιμισκή... Και δώστου συναγερμοί...και δώστου κορναρίσματα ....και δώστου παπάκια με τρυπημένες εξατμίσεις και όοοολα αυτά να ακούγονται πεντακάθαρα επειδή τα παράθυρα ήταν ανοιχτά (και μάλιστα ένα ήταν ακριβώς δίπλα από τον Elliott!). Αλλά αν τα έκλειναν από την άλλη, θα είχαμε μια πολύ όμορφη μαζική αυτοκτονία, καθώς εξαερισμό ούτε για πλάκα δεν είχαν (τι να είχαν λέει??).
Στα της μουσικής τώρα...
Αν δεν έπαιζε ο Matt Elliott έτσι όπως τελικά έπαιξε, δε θα έγραφα για τίποτα σήμερα, καθώς θα είχα φύγει. Ευτυχώς το βράδυ δε πήγε ολότελα χαμένο, καθώς ο Elliott ήταν φοβερός αν και ήταν πολύ κουρασμένος όπως μας ομολόγησε (και μας υπενθύμισε άλλες 7-8 φορές). Η φωνή του είναι καταπληκτική. Ο ορισμός της μελωδικής folk χροιάς. Πολύ Coen-like, όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Π. και μ' έκανε να τσατιστώ που δεν το είχα σκεφτεί εγώ τόση ώρα. Έπαιξε τραγούδια και από το τελευταίο του άλμπουμ όπως ήταν φυσιολογικό (ναι, έπαιξε το αγαπημένο μου 'something about ghosts'), αλλά και απο παλιότερες δουλειές (νομίζω πως έπαιξε και ένα από third eye foundation, όμως δεν είμαι σίγουρος).
Το καλύτερο όμως ήταν τα συνεχόμενα λουπαρίσματα που έκανε καθώς τραγουδούσε ή έπαιζε κιθάρα. Αυτό ήταν κάτι που πραγματικά ήθελα να δω, αλλά ας όψεται ο χώρος. Ο τύπος ήταν μια μπάντα μόνος του. Ξεκινούσε ένα τραγούδι με φωνή και κιθάρα, τα ηχογραφούσε εκείνη τη στιγμή και μετά τα έπαιζε σε λουπ, ενώ παράλληλα τραγουδούσε κάτι άλλο ή έπαιζε κάτι άλλο στην κιθάρα (και ξανά λουπ το νέο κομμάτι κ.ο.κ.)! Θέλει πολύ ταλέντο για να το κάνεις αυτό σε live. ΟΚ, μερικά λαθάκια τα έκανε, όμως τα συμμάζεψε. Προς το τέλος των τραγουδιών, άκουγες 3-4 φωνές, 4-5 κιθάρες και -που και που- drums!
Βέβαια, η βραδιά μόνο "ήσυχη" δεν ήταν, αφού τα γνωστά -ψυχεδελικά να τα πω?- ξεσπάσματα του Elliott, με απίστευτη βρωμιά και θόρυβο στην ηλεκτρική κιθάρα σχεδόν προκάλεσαν κώφωση στο μισό μαγαζί! Δεν ξέρω αν το ήθελε, ή απλά ήταν λάθος στον ήχο, πάντως στουντιακά η βρωμιά αυτή είναι πολύ πιο "mellow" και όχι τόσο τραχιά όσο βγήκε την Κυριακή.
Ωχχχ, πάλι ξέφυγα και έγραψα σεντόνι. Εν κατακλείδι, ωραίος και πολύ ενδιαφέρον μουσικός ο Matt Elliott, που με έπεισε να τον ψάξω περισσότερο. Όσο δε για το live, σίγουρα θα το ξεχάσω γρήγορα γιατί δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα έπρεπε.

Υ.Γ.1) Υπεύθυνοι για το live ήταν τα παιδιά που έχουν τον Λωτό και το Rolling Under, δύο από τα ιστορικότερα και "εναλλακτικότερα" (i hate this word) δισκάδικα της πόλης. Ένας μάλιστα από τους λόγους που πήγα και πλήρωσα εισιτήριο ήταν γι'αυτό. Μπράβο στα παιδιά που έφεραν τον Elliott, αλλά απλή φιλική συμβουλή μου είναι next time να βρουν άλλο χώρο.
Υ.Γ.2) Η φωτό είναι "δανεισμένη" (έτσι λέμε το "κλεμμένη" στο Ντεπώ) από το winteracademy (φαίνεται ο καθρέφτης που σας έλεγα), αλλά δείχνει πολλά περισσότερα από ότι είδα εγώ όλη τη βραδιά!

Rock group

/κλακ!/ για μεγέθυνση

Smashing Pumpkins - American Gothic

Είμαι ανεκδιήγητος, κατάπτυστος και μπορείτε να ΜΕ πείτε ότι θέλετε (μέχρι και Phil Collins). Το είχα δει ότι οι συνθλίβουσες κολοκύθες θα έβγαζαν νέο EP (ουδεμία σχέση με τη BP) στην αρχή του έτους, αλλά μετά το ξέχασα! Μου ήρθε λοιπόν σήμερα η ουρανοκατέβατη κολοκύθα στην κεφάλα και θυμήθηκα ότι πρέπει κάποια στιγμή να ακούσω μία από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες (τί κάνω άραγε στις μισητές?), που έβγαλαν ένα από τα άλμπουμ που κοιτάω με περισσή περηφάνεια στη δισκοθήκη μου (για το 'Mellon Collie and the infinite sadness' φυσικά μιλάω).
To 'American Gothic' περιέχει 4 τραγούδια, τα οποία -παραδόξως- ΜΕ άρεσαν όλα. Και λέω παραδόξως γιατί το 'Zeitgeist' ήταν ψιλομπαρούφα εδώ που τα λέμε. Ξεχωρίζει βέβαια κατιτίς παραπάνω το 'The Rose March', όμως και τα άλλα τρία δεν πάνε πίσω. Υπάρχει σαφής στροφή του Corgan σε πιο folk-rock μονοπάτια, που θυμίζουν -λίγο έστω- εποχές 'adore'. Αυτό που μου έκανε αρνητική εντύπωση όμως είναι η άθλια παραγωγή, που για μια ακόμα φορά βάζει τη φωνή του Corgan πάνω από τα όργανα, πνίγοντας κάποια πολύ όμορφα σημεία της ενορχήστρωσης. Πέραν αυτού όμως, είναι 4 τραγούδια που σίγουρα δεν απογοητεύουν και που αν μη τι άλλο αφήνουν καλές υποσχέσεις για το επόμενο άλμπουμ τους.

The Rose March

Sunkissed

Η επιστροφή του Ninja

ciao για μεγέθυνση

TV No More / Faith On The Radio

Μάλιστα! Αυτή είναι ενδιαφέρουσα συνεργασία. Ο Mike Patton (των Faith No More), ο Tunde Adebimpe (των TV On The Radio) και ο Adam Drucker (των Subtle) αποφάσισαν να φτιάξουν ένα νέο project, το όνομα του οποίου δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί, εξού και οι -ευφυέστατες, το ξέρω- προτάσεις του muz!cOn στον τίτλο.
Μάλιστα -όπως αποκάλυψε ο Adebimpe- είναι πολύ πιθανό το άλμπουμ τους να κυκλοφορήσει και μέσα στη χρονιά.
Περιττό να πω ότι ο Patton είναι ένας από τους μουσικούς που θαυμάζω απεριόριστα. Δε νομίζω να υπάρχει άλλος τόσο πολυτάλαντος τραγουδιστής/συνθέτης/στιχουργός/παραγωγός/οργανοπαίχτης. Έχει τραγουδήσει σχεδόν τα πάντα (από μουσικά στυλ) και μάλιστα με την ίδια ευχέρεια και ικανότητα.
Είμαι πραγματικά πολύ περίεργος να δω τι θα βγει από αυτή τη συνεργασία. Αναμένουμε...

Π - Κ

+

=

• πίπα κώλο εμπλοκή (ορισμός-slang.gr):

  Ολόκληρη η έκφραση είναι πίπα κώλο εμπλοκή και αναφέρεται κυρίως σε αλλεπάλληλες αρνητικές καταστάσεις και συγκυρίες στον στρατό. Εκτός στρατού χρησιμοποιείται κατά τα 2/3, ήτοι πίπα κώλο και υποδηλώνει μια κατάσταση συνεχούς πίεσης όπου το υποκείμενο δεν προλαβαίνει να ξεκουρασθεί.
  

Σύγχρονες έρευνες για την προέλευση της έκφρασης και συγκεκριμένα το αν την έχει εφεύρει άνδρας ή γυναίκα δεν έχουν καρποφορήσει ακόμη...

Υ.Γ. Θυμάστε τί λέγαμε για τον Σεπτέμβριο? Ε, ο Οκτώβριος είναι ακόμα χειρότερος....

Smiths - Work Is A Four Letter Word

Αποκαθήλωσις: η λογική κατάληξη των πραγμάτων

Όποιος βρει το όνομα του τύπου που πρωταγωνιστεί στην παρακάτω διαφήμιση βουτύρου, θα κερδίσει ένα ματζούνι, δωρεά του muz!cOn.




Αυτός είναι δηλαδής ο πρέσβης του punk κινήματος? Τί να πουν τότε αυτοί και κυρίως αυτοί?

Get well soon - Rest Now, Weary Head

Είχα σκοπό να γράψω κανονικό review για το 'Rest Now, Weary Head' των Get Well Soon, αλλά είμαι τόσο τσατισμένος (όσοι με διαβάζετε συχνά καταλαβαίνετε γιατί) που πραγματικά δεν έχω το κουράγιο να πω πολλά.

Σας αρέσουν οι Beirut? Να πάρετε τότε το 'Rest Now, Weary Head'.
Σας αρέσουν οι Αrcade Fire? Να πάρετε τότε το 'Rest Now, Weary Head'.
Σας αρέσει ο Sufjan Stevens? Να πάρετε τότε το 'Rest Now, Weary Head'.
Σας αρέσουν οι Radiohead? Να πάρετε τότε το 'Rest Now, Weary Head'.
Σας αρέσουν οι Pulp? Να πάρετε τότε το 'Rest Now, Weary Head'.

Δε σας αρέσει κανένας από τους παραπάνω? Να πάρετε τότε το 'Rest Now, Weary Head', γιατί πρόκειται απλά για έναν από τους δίσκους της χρονιάς (ίσως και το νούμερο 1).

Μου εύχομαι Get Well Soon και τα λέμε δριμύτεροι


You/Aurora/You/Seaside




Born Slippy nuxx






Υ.Γ. Αν είστε Αρειανοί ...παρακαλώ!

No one knows I'm gone

Πάει κι αυτήηηη......

Τώρα? Εγώ τι θα κάνω?

Και ήμουν σίγουρος ότι εμένα θα έπαιρνε, αλλά τελικά πήρε αυτόν.

Άδικη ζωή....άδικη

Muzine #5

Το ...ξαδερφάκι του muz!cOn (όσον αφορά το όνομα μόνο) έχει περίπου ένα μήνα που κυκλοφόρησε το πέμπτο τεύχος του (μπορεί να διανύουμε τον Οκτώβριο, όμως πρόκειται για το καλοκαιρινό τεύχος).
Όπως πάντα άλλωστε, πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη προσπάθεια, με γεμάτο υλικό και ενδιαφέροντα άρθρα γραμμένα από καλούς φίλους και συμπλογκίτες (elafini, loan me a dime, ενώ ο Στράτος έχει κάνει μια πολύ όμορφη εικονογράφηση). Πρόσφατα μάλιστα γνώρισα και τον Νεκτάριο (τον εκδότη και υπεύθυνο του περιοδικού) στο reworks και είδα από κοντά το μεράκι και την "καψούρα" του γι' αυτό που κάνει, αλλά και για τη μουσική γενικότερα.
Όπως μ' αρέσει να λέω, το muzine είναι κάτι παραπάνω από μουσικό περιοδικό και χαίρομαι που μια τέτοια προσπάθεια πήρε σάρκα και οστά και έχει απήχηση στον κόσμο. Όσοι δεν το έχετε προμηθευτεί, πάρτε το και πιστέψτε με δε θα χάσετε. Όπως πάντα μαζί με το περιοδικό θα πάρετε δώρο και δύο CD με πολύ ενδιαφέρουσες μουσικές επιλογές και με διαφορετικό mood το καθένα.

(μίνι) δελτίο τύπου:

Το πέμπτο τεύχος του Muzine κυκλοφόρησε σε βιβλιοπωλεία, δισκοπωλεία, Κέντρα Τύπου και News Stands. Με 168 σελίδες και 2 CD (Red & White Mood) και κεντρικό αφιέρωμα σε δίσκους και ταινίες που τυχαία ή μη έχουν το ίδιο όνομα. Ακόμα υπάρχει αφιέρωμα στην ενδιαφέρουσα εταιρία Puzzlemusik, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις δίσκων και όπως πάντα την Μπατονέτα και ένα μουσικό διήγημα.