Ο δυνατός αέρας τον ενοχλούσε και δεν μπορούσε να ανοίξει πλήρως τα μάτια του. Ένιωθε ότι έπεφτε αιωνίως γρήγορα με το κεφάλι κάτω. Ο Νακίτο ο Νίντζα θυμήθηκε ότι έβλεπε τέτοια όνειρα όταν ήταν μικρός στον Ναό, συνήθως μετά από εκπαιδεύσεις αντοχής, όπως αυτή όπου έπρεπε να κρατάει ισορροπία με το ένα πόδι πάνω σε ένα ατάιστο γουρούνι για 2 μερόνυχτα με δεμένα τα μάτια. Αν έπεφτε από το γουρούνι, τότε ο Δάσκαλος θα πρόσθετε 1 μερόνυχτο ακόμα. Θυμήθηκε τον κακόμοιρο τον Μπουτά Νι ο οποίος πέρασε δυο χρόνια πάνω στο γουρούνι. Ήταν άτσαλος ο καημένος και δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την άσκηση. Η μόνη του τροφή ήταν φασόλια σόγιας τα οποία τα έτρωγε από την ταίστρα των υπόλοιπων γουρουνιών και έπινε από το λασπωπένο νερό τους. Δεν επιτρεπόταν να τα παρατήσει και σε κανέναν δεν επιτρεπόταν να τον βοηθήσει, ούτε να του απευθύνει το λόγο. Στο τέλος ξέχασε να μιλάει και ανέπτυξε ένα σύστημα μουγγριτών που φαινόταν να γίνονται αντιληπτά από τα γουρούνια. Η τελευταία φορά που είδαν τον Μπουτά Νι ήταν να ισορροπεί με το αριστερό του πόδι σε ένα γουρούνι και το δεξί του σε ένα άλλο, μουγγρίζοντας κάτι απόκοσμους ήχους και οδηγώντας τα γουρούνια που τον ακολυθούσαν να σπάσουν τον φράχτη και να αμοληθούν στην κοιλάδα ελεύθερα. Κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ και από εκείνη τη μέρα δεν ξανάφαγαν χοιρινό στον Ναό.
Αλλά το όνειρο κάποια στιγμή τελείωνε. Αυτή η πτώση τώρα φαινόταν ατελείωτη. Πήγε να φέρει το χέρι ώστε με αυτό να καλύψει τα μάτια του από τον αέρα μπας και καταφέρει να δει καλύτερα. Το μόνο που κατάφερε ήταν να χτυπήσει το πρόσωπό του δυνατά με το φτερό του.
-"Θα χρειαστείς λίγη εξάσκηση", ακούστηκε να λέει η φωνή μέσα του, "αλλά αν δεν ανοίξεις σύντομα τα φτερά σου, αυτή η μαύρη κουκκίδα που αχνοβλέπεις χαμηλά θα σε πονέσει λίγο με την σκεπή της".
Ο Νακίτο ο Νίντζα θυμήθηκε πως κατάφερε τελικά να περάσει επιτυχώς της δοκιμασία του γουρουνιού και προσπάθησε να κάνει το ίδιο: γύρισε τον εαυτό του κάθετα στον αέρα και σήκωσε το ένα του πόδι. Άνοιξε τα χέρια του -τα φτερά του- διάπλατα και προσπάθησε να συγκεντρωθεί στην σκέψη του Ενός, την τεχνική που του είχε μάθει ο Χαγιάτε. Η πρώτη προσπάθεια απέτυχε γιατί συνέχισε να πέφτει απότομα. Συγκεντρώθηκε περισσότερο: μια σκέψη ήθελε, μια που να υπερέχει όλων των άλλων. Σκέφτηκε τη Ρέτσουκο. Ξαφνικά, ένιωσε τον αέρα να μην τον ενοχλεί πολύ και τον θόρυβο από την πτώση να μειώνεται. Κατάφερε να ανοίξει πάλι τα μάτια του για να δει ότι όντως πετούσε! Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι όντως πετού...
Τα φτερά είχαν ανακόψει κάπως την πτώση, αλλά η σκεπή του σπιτιού από κάτω δεν είχε αλλάξει θέση. Ο Νακίτο ο Νίντζα είχε διασχίσει την ξύλινη σκεπή και είχε βρεθεί στο πάτωμα ημιλιπόθυμος. Μούγγρισε από τον πόνο, αλλά θα μπορούσε να ήταν χειρότερα.
-"Α ναι, ξέχασα να σου πω ότι έπρεπε να στρίψεις", του είπε η φωνή από μέσα του και ο Νακίτο ο Νίντζα σαν να την άκουσε να πνίγει ένα χαιρέκακο γέλιο.
-"Σήκω, δεν έχουμε χρόνο για να τεμπελιάζεις. Έχω πολλά να σου δείξω".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου