Για τον τυχαίο διαβάτη που η μοίρα θα τον φέρει να πρέπει να διασχίσει τον ποταμό Ισούζου, η γέφυρα του Ούτζι Μπάσι θα του φανεί σαν μια ακόμη ξύλινη γέφυρα. Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι ότι η γέφυρα είναι ζωντανή. Γιατί ζει για 20 χρόνια και μετά πεθαίνει για να ξαναχτιστεί, σύμφωνα πάντα με την αρχαία παραδοσιακή τεχνική του Σίντο. Κανείς δεν ξέρει πως ξεκίνησε αυτό, αλλά οι παραδόσεις είναι για να μένουν και να μην αλλάζουν, οπότε κανείς από τους θεοσεβούμενους μάστορες δεν τόλμησε να αναρωτηθεί ποτέ. Η τεχνική του Σίντο είναι πολύ αυστηρή στους κανόνες της και καμία παρέκκλιση δεν έχει καταγραφεί στα χίλια χρόνια ζωής της γέφυρας. Ένας από τους κανόνες αυτούς λέει πως κάθε φορά που γκρεμίζεται η γέφυρα, όλα τα υλικά της πρέπει να καούν για 24 ώρες. Οι μάστορες φέρνουν τις γυναίκες τους που μαγειρεύουν τα νοστιμότατο κίμτσι δρυοκολάπτη και τα παιδιά χορεύουν γύρω από τις ψηλές φλόγες. Ιστορίες από τα παλιά αμολούνται από τους γέροντες και όλο και κάποιος νέος θα περπατήσει πάνω στα αναμμένα κάρβουνα ως λύση απελπισίας μπας και γοητεύσει κάποια ανύπαντρη νέα. Αν απομείνει κάτι στέρεο μέσα στις στάχτες, θα πρέπει να επαναχρησιμοποιηθεί στο χτίσιμο της νέας γέφυρας.
Αν κάποιος είναι παρατηρητικός, θα εντοπίσει κάτι σκούρο σφηνωμένο ανάμεσα στο 96ο και 97ο δοκάρι της βάσης της γέφυρας το οποίο μοιάζει να κρατάει τις δοκούς ενωμένες. Όλοι οι μάστορες το γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν τολμά να το πει παραέξω, ότι ένα βιβλίο έχει καταφέρει να επιζήσει από εκατοντάδες φωτιές μέσα στους αιώνες και συνεχίζει να αποτελεί κομμάτι της γέφυρας. Άλλωστε, οι παραδόσεις είναι για να μένουν και να μην αλλάζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου