Δεν είχε καταλάβει ακόμα αν δεν έβλεπε τίποτα επειδή όντως δεν υπήρχε καθόλου φως ή επειδή ή όρασή του δεν είχε ακόμα προσαρμοστεί. Σε κάθε περίπτωση, ο Νακίτο ο Νίντζα για πρώτη φορά γεύτηκε το σκοτάδι. Το σκοτάδι, που πάντα ήταν ο καλύτερός του φίλος, τώρα τον έπνιγε στον λαιμό. Το στόμα του είχε στεγνώσει, τα χείλη του είχαν κολλήσει μεταξύ τους και ένιωσε τη μύτη του να ...αλλάζει. Σήκωσε το χέρι του για να την αγγίξει, όταν άκουσε τη βαθιά, μπάσα φωνή να του μιλάει από ευθεία μπροστά του, αλλά ταυτόχρονα και από μέσα του. Ένας μαύρος καθρέφτης εμφανίστηκε μπροστά του.
-"Αν μπορείς να με δεις, θα δεις εσένα. Αλλά αν δεις εσένα, δε θα μπορείς να με δεις.", είπε η φωνή μέσα από τον καθρέφτη και ενώ ήξερε ότι η φωνή βγήκε από τον ίδιο, δεν είδε το περίεργο στόμα να κινείται στον καθρέφτη.
-"Τέλος χωρίς σκοπό, είναι σκοπός χωρίς τέλος", είπε πάλι η φωνή. Πάλι δεν φάνηκε κανένα στόμα να κινείται στον καθρέφτη.
Όταν ξύπνησε, ο Νακίτο ο Νίντζα είχε φτερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου