Η Χάτσικο διστακτικά σήκωσε το χέρι της και χαιρέτισε την γριούλα. Δεν την είχε ξαναδεί στο ορφανοτροφείο, θα τη θυμόταν. Μα πως μπορούσε να είναι θεόστεγνη μέσα στην καταιγίδα? Δεν είδε να κρατάει ομπρέλα. Την προσκάλεσε μέσα στο σπιτάκι, την κάθισε στην μοναδική καρέκλα και της πρόσφερε λίγο από το τσάι που είχε κρυώσει βέβαια, αλλά καλύτερο από το τίποτα σκέφτηκε η Χάτσικο. Η γριούλα είχε πολύ συμπαθητικό και χαμογελαστό πρόσωπο, όμως καταλάβαινες ότι είχε περάσει πολλά στη ζωή της. Οι βαθιές χαρακιές δε λένε ποτέ ψέματα.
-"Έχεις τα μάτια του", είπε η γριούλα.
Πάει, το χασε η καημένη, σκέφτηκε από μέσα της η Χάτσικο. Θα με μπερδεύει με καμια μακρυνή εγγονή της.
-"Γιαγιούλα, αν θέλεις να περιμένουμε λίγο και όταν κοπάσει η βροχή θα πάμε στο κεντρικό κτίριο να πάρουμε τηλέφωνο. Εντάξει? όλα καλά θα πάνε. Έχεις κάποιον να πάρεις τηλέφωνο?"
-"Θα σου δώσω αυτό εδώ το βιβλίο Χάτσικο", είπε η γριούλα και της φανέρωσε ένα παλιοκαιρισμένο, ξεφτισμένο βιβλίο. "Το τι θα το κάνεις, είναι δική σου απόφαση".
-"Μην ανησυχείς γιαγιούλα, σε λίγα λεπτά θα κοπάσει η βροχή και θα... Μα, πως ξέρεις το όνομά μου? δε θυμάμαι να σου το είπα."
-"Είσαι η Χάτσικο. Η Χάτσικο που δεν γνώρισε ποτέ τους γονείς της, ή τους παππούδες της."
-"Μα πως... δλδ...?"
-"Αυτό το βιβλίο θα σου δώσει τις απαντήσεις που ψάχνεις όλη σου τη ζωή. Όμως η μελέτη του απαιτεί θυσίες μικρή μου. Ο σκοπός μου έλαβε τέλος. Θα σε αφήσω με αυτό: δεν είναι πάντα γραφτό, ό,τι σπάει να ξανακολλάει", είπε η γριούλα και αμέσως το φλιτζάνι με το τσάι που κρατούσε έπεσε στο πάτωμα σπάζοντας σε χίλια κομμάτια. Η Χάτσικο αυθόρμητα κοίταξε το φλιτζάνι και, για μια φευγαλέα στιγμή, το μόνο που σκέφτηκε ήταν πως θα καταφέρει να μαζέψει όλα τα κομμάτια. Όταν αμέσως μετά σήκωσε το βλέμμα της, είδε μόνο την πλάτη της καρέκλας.
Είχε σταματήσει να βρέχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου