Τα τείχη του Πύργου ήταν πολύ ψηλά. Ο γάντζος του δεν έφτανε για να τα περάσει με ένα φαντασμαγορικό σάλτο όπως σχεδίαζε και το πάχος του τοίχου ήταν πολύ μεγάλο σ' εκείνο το σημείο για να μπορέσει να μεταφέρει την αύρα του στο εσωτερικό. Έβλεπε από μακρυά τις ομάδες με τα δαδιά να σαρώνουν όλη την πλαγιά. Δε θα έπαιρνε πολύ χρόνο για να τον εντοπίσουν. Η απελπισία είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Νίντζα. Η απελπισία του εχθρού όμως. Η απελπισία είναι που οπλίζει το λάθος χέρι, η απελπισία είναι που σε κάνει να σηκώνεις το χέρι πιο αργά, η απελπισία είναι που σε κάνει να κοιτάς έναν τοίχο χωρίς να έχεις δει ότι από το τελευταίο παράθυρο κάποιος μόλις είχε ρίξει ένα σχοινί. Μα τον Βούδα! Ίσως να μην είναι τελείως μόνος σ αυτό. Όποιος ζει με την ελπίδα, πεθαίνει από απελπισία. Και ο Νακίτο ο Νίντζα δεν έτρεφε ποτέ ελπίδες. Ξεσπάθωσε πριν αρχίσει να σκαρφαλώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου