Είχε ξημερώσει, είχε φτάσει το απόγευμα, έπεσε πάλι το σκοτάδι της νύχτας. Και ο Νακίτο ο Νίντζα ακόμα κοιτούσε μέσα στον καθρέφτη. Ένιωθε σαν να ζει σε εφιάλτη. Τα θυμόταν όλα τώρα. Για την ακρίβεια, του τα έλεγε όλα η αντανάκλαση στον καθρέφτη.
Τα κόκκινα μάτια δε λένε ποτέ ψέμματα.
Καλύτερα να ξεχάσεις, παρά να σταματήσεις να θυμάσαι.
Ο μόνος τρόπος να σκοτώσεις μια ανάμνηση, είναι να δημιουργήσεις μιαν άλλη.
Ο ξένος που τον κοιτούσε από το παράθυρο του παλιού του κελιού ήταν ο ίδιος.
Ξαναζούσε την μνήμη κάποιου άλλου, αλλά ήταν η δική του.
Οι ιδέες είναι παράσιτα.
Για να απελευθερωθεί το μυαλό, οι αναμνήσεις πρέπει να πεθάνουν.
Το μυαλό είναι φυλακή.
Για τον Νακίτο τον Νίντζα, η νεκρή πια Ρέτσουκο ήταν κάποτε ο έρωτας της ζωής του. Για τα κόκκινα μάτια, ήταν η αδερφή του που έπρεπε να τιμωρηθεί επειδή δεν κράτησε τους απλούς κανόνες του κρυφτού με θύματα τους γονείς τους. Για τον Νακίτο τον Νίντζα, η ζωή του Νίντζα ήταν η μόνη ζωή που έμαθε ποτέ, αυτή που θεωρούσε ευγενή, ιερή και αιώνια. Για τα κόκκινα μάτια, οι Νίντζα ήταν αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για όλα τα δεινά του κόσμου. Η εκδίκηση ήταν αυτή που τον δημιούργησε, η εκδίκηση ήταν αυτή που τον έτρεφε τόσα χρόνια, η εκδίκηση ήταν το μόνο που είχε σημασία. Ο Νακίτο ο Νίντζα ήταν τα κόκκινα μάτια. Ο Νακίτο ο Νίντζα ήταν ο 97ος. Ο Νακίτο ο Νίντζα ήταν αυτός που κυνηγούσε. Ο Νακίτο ο Νίντζα δεν ήξερε ποιος ήταν. Αυτός όμως που ήξερε ήταν ο Χαγιάτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου