Είχε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του. Περπατούσε ήδη 3 μέρες και 3 νύχτες. Και 2 απογεύματα. Τρεις ομάδες μισθοφόρων τον παρακολουθούσαν από απόσταση. Καθεμιά νόμιζε πως είναι μόνη της, καθεμιά νόμιζε πως ο Νακίτο ο Νίντζα δεν τους είχε καταλάβει. Αφελείς... Έστησε τρεις παγίδες χωρίς να τον καταλάβουν. Έπιασε μια ομάδα Ασιγκάρου με την πρώτη, μια ομάδα της φατρίας του Τακέντα με την δεύτερη και έναν πράσινο φασιανό με την τρίτη. Η τρίτη ομάδα ήταν Ρόνιν. Άναψε φωτιά, τους κάλεσε. Μοιράστηκε τον φασιανό μαζί τους, τους προσέφερε να πιουν από το φλασκί του, κορόιδεψαν όλοι μαζί τους Σαμουράι, γελούσαν όλη νύχτα. Χα! Ηλίθιοι Σαμουράι! Πόσο ανόητοι είναι? Το πρωί τους βρήκε όλους νεκρούς με ορθάνοιχτα στόματα και τις γλώσσες τους ασημένιες από το δηλητήριο. Ο Νακίτο ο Νίντζα συνέχισε να περπατάει. Ηλίθιοι οι Σαμουράι. Ακόμα πιο ηλίθιοι οι Ρόνιν.
2 σχόλια:
το πεθύμησα αυτό το blog.
Τουλίπαααα! Και μένα μου έλειψαν οι βλογοβόλτες γμτ
Δημοσίευση σχολίου