Ένας από τους πλέον αυστηρούς κανόνες του Ναού ήταν ότι έπρεπε να έχει μόνιμα 97 μαθητευόμενους Νίντζα. Ούτε 98, ούτε 96. Ούτε 52. Είναι γνωστό ότι μετά την εξέγερση του Ίγκα, που κατέληξε να μην είναι τίποτα άλλο παρά ένας ατιμωτικός εμφύλιος πόλεμος μεταξύ αδερφών Νίντζα, κανένας Ναός δεν επιτρεπόταν να έχει πάνω από 99 μέλη για να μη θεωρηθεί στρατιωτική μονάδα. Ο μεγαλύτερος επιτρεπόμενος πρώτος αριθμός ήταν άρα το 97. Έτσι, κανένας Ναός δε θα φοβόταν ότι αντιπαλόμενοι μαθητές του θα μπορούσαν να σχηματίσουν ξανά ίσες και αντίπαλες ομάδες. Θα υπήρχε πάντα ένας τουλάχιστον Νίντζα που θα έκανε τη διαφορά, ο 97ος.
Υπήρχε διορία τριών ημερών για να βρεθεί ένας νέος μαθητευόμενος όταν κάποιος έφευγε. Ο Δάσκαλος θα επέλεγε έναν από τους υποψήφιους που παρέμεναν κρεμασμένοι ανάποδα έξω από την πόρτα του Ναού καθ' όλη τη διάρκεια των τριών αυτών ημερών. Κατά την ιερή τελετή της εισόδου του νέου μαθητή στον Ναό, θα ανακηρυσσόταν επίσημα ως ο νέος 97ος, απ' όλους τους μαθητές ...με μια φωνή. Με μια ΦΩΝΗ!
Να ναι η φωνή
πεθαμένων αδερφών
η προδοσία?
Ο Χαγιάτε είχε αφήσει αυτό το μήνυμα, γνωρίζοντας ότι μόνο ο Νακίτο ο Νίντζα θα μπορούσε να το αποκωδικοποιήσει. Όλοι οι υπόλοιποι Νίντζα του Ναού ήταν πλέον νεκροί, ο Ναός είχε καταστραφεί και οι μόνοι που είχαν επιβιώσει ήταν αυτός και ο Χαγιάτε. Αν η προδοσία είναι η φωνή των πεθαμένων αδερφών, τότε...ο τελευταίος 97ος είναι ο προδότης! Αυτός που πήρε τη θέση του Χαγιάτε όταν έφυγε. Μα δεν είναι δυνατόν... πρέπει να είναι κι αυτός νεκρός.
"Τι δε μου λες Χαγιάτε? τι κρύβεις? Θα σε βρω.", σκέφτηκε ο Νακίτο ο Νίντζα και συνέχισε το σκαρφάλωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου