Ένας μήνας μετά το τελευταίο μου ποστ. Από πέρσι έχω να γράψω! Δεν πάμε καλά μου φαίνεται. Γονυπετής και ελευθεριάζων ως είμαι πάντα εκεί χάμου, αιτούμαι πλήρους άφεσης αμαρτιών και συγχώρεσης μετά lolipop δώρου.
Στο διά ταύτα: με λένε kostaK και είμαι καλά. Και μετά από το ψιλοδιάλειμμα που έκανα δώρο στα αυτάκια μου που τα ταλαιπώρησα κατά συρροήν εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, επανέρχομαι δριμύτερος και με νέα καλούδια. Α, και καλή μας χρονιά βρε!
Ας αρχίσουμε με το χθεσινό live του Mr. coolguy Steve Wynn. Χθες βράδυ, στο Club του Μύλου λοιπόν παρέα με τον τραγουδιστή και ιδρυτικό μέλος των αρχόντων της Paisley Underground (δες εδώ παρεμπιπτόντως το ψιλοαφιερωματάκι μας στην PU), των αγαπημένων Dream Syndicate. Δεν περιφρονώ την προσωπική του -μεγάλη- καριέρα ως σόλο μουσικού ή με τη συνοδεία των Miracle 3, αλλά όπως και να το κάνουμε, δε θα υπήρχαν δευτεριάτικα 100+ άτομα στο Μύλο να τον δουν για έκτη φορά στη Θεσσαλονίκη αν δεν είχε αυτό το όμορφο παρελθόν. Ωραίος τύπος ο Steve Wynn. Εκπληκτικά άνετος πάνω στο σανίδι, δε σταμάτησε λεπτό να μιλάει στο κοινό και να ...ακούει. Κανονικό διάλογο έκανε με μας από κάτω, έπαιξε εννοείται και τις παραγγελιές που του ζητήθηκαν. Το σετ μοιράστηκε ανάμεσα στα δικά του τραγούδια και σε αυτά των Syndicate. Ωραία πράματα. Πολύ καλύτερος απ' ότι περίμενα, δε θα μπορούσα να ζητήσω κάτι περισσότερο. Ίσως να μην είχαμε το support που εμφανίστηκε πριν από τον Stephan των Big Sleep (gesterdays νομίζω λέγονταν και αν εξαιρέσω το τελευταίο τους τραγούδι, μου φάνηκε σαν να έπαιζαν το ίδιο κομμάτι συνέχεια). Κρίμα πάντως, γιατί με το που είδα στην αρχή το ακουστικό μπάσο με έφτιαξε λιγουλάκι.
Αυτά για χθες, ωραία περάσαμε.
Τί νέο άκουσα μέσα στο 2011? Λίγα πράγματα μέχρι στιγμής, αλλά μέσα στη χρονιά ετοιμαστείτε για ομοβροντία νέων άλμπουμς από μπάντες-κράχτες. Τώρα βέβαια, ποια από αυτά θα ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας είναι άλλο θέμα.
Έχουμε και λέμε:
Iron & Wine - Kiss each other clean
Λίγα πρώτα ακούσματα μέχρι στιγμής, αλλά όλα φαίνονται να είναι στη θέση τους. Στην ίδια μεν θέση που ξέρουμε για τον Samuel Beam, στην ίδια θέση δε που συνεχίζει να μας αρέσει. Αυτό που έχω κρατήσει πολύ ζεστά από την αρχή είναι η παρακάτω παράνοια (ειδικά μετά το 3' το τραγούδι γίνεται ύμνος λέμε). Είναι το τραγούδι που θα έπρεπε να είχε βγάλει ο Sufjan Stevens και όχι το περσινό εμετικό age of ads.
The Decemberists - The king is dead
Μην μπερδεύεσαι, the king λέει και όχι the queen. Επιστροφή λοιπόν για τους φίλους μας τους Αμερικάνους μετά το concept album που έβγαλαν προ διετίας. Πολύ καλύτερο τούτο δω. Ήδη από τις πρώτες ακροάσεις ξεχώρισαν 3-4 ωραίες στιγμές. Στο κλασσικό indie/rock/folk ύφος που μας έχουν συνηθίσει, απλά με λίγες παραπάνω δόσεις country αυτή τη φορά. Τίποτα φοβερά εκπληκτικό ή εκπληκτικά φοβερό πάντως.
Στο διά ταύτα: με λένε kostaK και είμαι καλά. Και μετά από το ψιλοδιάλειμμα που έκανα δώρο στα αυτάκια μου που τα ταλαιπώρησα κατά συρροήν εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, επανέρχομαι δριμύτερος και με νέα καλούδια. Α, και καλή μας χρονιά βρε!
Ας αρχίσουμε με το χθεσινό live του Mr. coolguy Steve Wynn. Χθες βράδυ, στο Club του Μύλου λοιπόν παρέα με τον τραγουδιστή και ιδρυτικό μέλος των αρχόντων της Paisley Underground (δες εδώ παρεμπιπτόντως το ψιλοαφιερωματάκι μας στην PU), των αγαπημένων Dream Syndicate. Δεν περιφρονώ την προσωπική του -μεγάλη- καριέρα ως σόλο μουσικού ή με τη συνοδεία των Miracle 3, αλλά όπως και να το κάνουμε, δε θα υπήρχαν δευτεριάτικα 100+ άτομα στο Μύλο να τον δουν για έκτη φορά στη Θεσσαλονίκη αν δεν είχε αυτό το όμορφο παρελθόν. Ωραίος τύπος ο Steve Wynn. Εκπληκτικά άνετος πάνω στο σανίδι, δε σταμάτησε λεπτό να μιλάει στο κοινό και να ...ακούει. Κανονικό διάλογο έκανε με μας από κάτω, έπαιξε εννοείται και τις παραγγελιές που του ζητήθηκαν. Το σετ μοιράστηκε ανάμεσα στα δικά του τραγούδια και σε αυτά των Syndicate. Ωραία πράματα. Πολύ καλύτερος απ' ότι περίμενα, δε θα μπορούσα να ζητήσω κάτι περισσότερο. Ίσως να μην είχαμε το support που εμφανίστηκε πριν από τον Stephan των Big Sleep (gesterdays νομίζω λέγονταν και αν εξαιρέσω το τελευταίο τους τραγούδι, μου φάνηκε σαν να έπαιζαν το ίδιο κομμάτι συνέχεια). Κρίμα πάντως, γιατί με το που είδα στην αρχή το ακουστικό μπάσο με έφτιαξε λιγουλάκι.Αυτά για χθες, ωραία περάσαμε.
Έχουμε και λέμε:
Iron & Wine - Kiss each other clean
Λίγα πρώτα ακούσματα μέχρι στιγμής, αλλά όλα φαίνονται να είναι στη θέση τους. Στην ίδια μεν θέση που ξέρουμε για τον Samuel Beam, στην ίδια θέση δε που συνεχίζει να μας αρέσει. Αυτό που έχω κρατήσει πολύ ζεστά από την αρχή είναι η παρακάτω παράνοια (ειδικά μετά το 3' το τραγούδι γίνεται ύμνος λέμε). Είναι το τραγούδι που θα έπρεπε να είχε βγάλει ο Sufjan Stevens και όχι το περσινό εμετικό age of ads.
The Decemberists - The king is dead
Μην μπερδεύεσαι, the king λέει και όχι the queen. Επιστροφή λοιπόν για τους φίλους μας τους Αμερικάνους μετά το concept album που έβγαλαν προ διετίας. Πολύ καλύτερο τούτο δω. Ήδη από τις πρώτες ακροάσεις ξεχώρισαν 3-4 ωραίες στιγμές. Στο κλασσικό indie/rock/folk ύφος που μας έχουν συνηθίσει, απλά με λίγες παραπάνω δόσεις country αυτή τη φορά. Τίποτα φοβερά εκπληκτικό ή εκπληκτικά φοβερό πάντως.
British Sea Power - Valhalla Dancehall
Ένα άκουσμα μόνο το έδωσα, άρα δεν μπορώ να βγάλω ασφαλές συμπέρασμα. Φαίνεται πάντως -ευτυχώς- να μην έχει καμία σχέση με το περσινό τους μέτριο EP, Zeus. Αυτό που κρατάω μέχρι στιγμής είναι το πολύ καλό Mongk II (οκ, στο άλμπουμ είναι πολύ καλύτερο από το ζωντανό) και βλέπουμε για τη συνέχεια.
Ένα άκουσμα μόνο το έδωσα, άρα δεν μπορώ να βγάλω ασφαλές συμπέρασμα. Φαίνεται πάντως -ευτυχώς- να μην έχει καμία σχέση με το περσινό τους μέτριο EP, Zeus. Αυτό που κρατάω μέχρι στιγμής είναι το πολύ καλό Mongk II (οκ, στο άλμπουμ είναι πολύ καλύτερο από το ζωντανό) και βλέπουμε για τη συνέχεια.
Aυτά προς το παρόν. Θα τα ξαναπούμε σε κανα μήνα πάλι! πλάκα κάνω, ε?!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου