They break them

Λέγονται pomplamoose. Τα σπάνε. Κάνουν αλλαξοφωτιστικές διασκευές. Έχουν γέλιο. Αλλά κυρίως, η γλυκούλα τύπισσα έχει ματάρες. Και της αρέσουν πολύ τα μαρούλια. Αυτά. Εδώ το γιουτιουμποκάναλό τους.

Υ.Γ. thanx to cube

Radiohead - The King of Limbs

Για όσους δεν το είχατε καταλάβει, η αντίστροφη μέτρηση ήταν για σήμερα που υποτίθεται ότι θα ήταν η επίσημη πρώτη κυκλοφορία του "The King of Limbs", του νέου όγδοου κατά σειρά άλμπουμ της μεγάλης αυτής μπάντας που λέγεται Radiohead. Μας την έκαναν ύπουλα όμως και τελικά δόθηκε χθες προς αγορά. Anyway, το muz!cOn το έχει πλέον στα χέρια του (στα ηχεία του δλδ, γιατί είναι μόνο σε ψηφιακή μορφή ακόμα) και το έχει δώσει ήδη 2 καλά ακούσματα.

Δε θέλω να προτρέξω, γιατί ούτως ή άλλως και στις προηγούμενες δουλειές των Radiohead η μαγεία τους βγήκε μετά από αρκετά ακούσματα. Σαν πρώτο συμπέρασμα μόνο έχω να πω ότι πιο πολύ μου ακούγεται ως δίσκος του Thom Yorke, παρά των Radiohead. Θυμίζει αρκετά Eraser, χωρίς όμως τόσα πολλά μπλιμπλίκια. Περιέχει 8 τραγούδια (όσα και τα άλμπουμς της μπάντας δλδ) και ως εμπροσθοφυλακή δίνουν το αποκάτω "Lotus Flower" (το οποίο βίνδεο έχει σε μόλις 2 μέρες 1.5 εκατομμύριο θεάσεις). Θα τα ξαναπούμε για το άλμπουμ όταν το "ακούσω" πραγματικά. Πριν το ακούσω πάντως, περίμενα ότι τώρα θα ήμουν πολύ πολύ περισσότερο ενθουσιασμένος...

PJ Harvey - Let England Shake

Μετά το ανούσιο και πίτα στο σνιφάρισμα "White Chalk", η PJ Harvey πάει και βγάζει αυτό το διαμάντι. Και αναρωτιέσαι εσύ ο καημένος ο ακροατής: μπορεί ένας καλλιτέχνης να βγάλει το αριστούργημά του με την όγδοη προσπάθεια? Μπορεί. Μπορεί ένα άλμπουμ να σου αρέσει τόσο πολύ με το πρώτο κιόλας άκουσμα? Μπορεί. Μπορεί η Άρσεναλ να παίξει τόσο ωραία μπάλα και να κερδίσει την μοναδική Μπάρτσα? Μπορεί. Let England shake.

Έχει καιρό που βγήκε, αλλά...

...έπρεπε να ανεβάσω νέο ποστ γιατί δεν άντεχα να βλέπω άλλο τον Hoff μπροστά μου. Είμαι σίγουρος πως όποτε τον κοιτούσα, με μάτιαζε! Τέλη Μαρτίου η κυκλοφορία του νέου άλμπουμ των Pains of being pure at heart, το οποία και θα τιτλοφορείται "Belong". Θα τον λατρέψουμε κι αυτόν μάλλον, όπως και τον πρώτο. Πάρτε μια πρώτη γεύση:

This is not a love day

Συναυλιών το ανάγνωσμα

Καιρό έχουμε να γράψουμε κάτι για τα μελλοντικά live στη χώρα μας και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, αν και τα λέμε προφορικά αυτά στον Postradio. Βρισκόμαστε και εν αναμονή των υπολοίπων εγχώριων διοργανωτών (synch, rockwave) μετά τα νέα περί Amy Winehouse στο Ejekt. Ας συνοψίσουμε τα μέχρι στιγμής σημαντικότερα:

• 20/2: Television Personalities @ Tiki Bar, Αθήνα (εδώ πέφτουν στοιχήματα βέβαια για το αν καταφέρει να βγει ο Dan Treacy)
  
• 12/3: The Astronauts @ Rodeo, Αθήνα (μόνο εκεί δυστυχώς, μεγάλη μπάντα, μεγάλο live θα είναι αυτό)
• 13/3: Wire @ Gagarin 205, (για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ιστορία ολόκληρη μαζί τους)
• 31/3: Tiger Lillies @ Principal
• 2/4: Black Mountain @ Principal (δυστυχώς θα πατώσει από προσέλευση. Εννοείται πως θα είμαστε εκεί να το χαρούμε όμως!)
  
• 8/4: UNKLE @ Principal (για πρώτη φορά στην πόλη, σε χώρο που τους πάει)
• 14/4: The Twilight Singers @ Principal (ο φοβερός και τρομερός Greg Dulli επιστρέφει...)
• 27/4: (ΚΡΑΤΗΘΕΙΤΕ...) No Age @ Γαία Live!!!!!! (δεν ξέρω για ποιο σοκ να πρωτογράψω: ότι έρχονται ΤΩΡΑ?! ότι έρχονται ΚΑΙ Θεσσαλονίκη?! ότι θα παίξουν στο ...Yeah Live??!!)
• 28/4: Echo and the Bunnymen @ Gagarin 205 (ιιιίίσως να έρθουν και Θεσσαλονίκη)
  
• 14/5: The Charlatans @ Principal (από τα live που χρειάζεται κάθε διοργανωτής, καλά θα πάει)
• 22/6: Ejekt Festival - Amy Winehouse (σίγουρα) και Moby (μάλλον) μέχρι στιγμής.
• 20-24/6: Moby @ Θέατρο Γης, Θεσσαλονίκη (δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα ακόμη, αλλά θεωρείται σίγουρο. Χαμός θα γίνει, βάζω και στοίχημα)
• 5/7: Grinderman @ Μονή Λαζαριστών (γιούπι και ξανα γιούπι, γιατί μάλλον θα τους ξαναδω 2 μέρες αφού θα τους έχω δει στο Rock Werchter!)
  
• Κάπου μέσα στον Ιούλιο μάλλον: Rockwave - Ακούγεται ότι θα φέρει τους PULP (να, και το μοναδικό ταξίδι χάμου μέχρι στιγμής αν κλείσουν)

Για οτιδήποτε νεότερο, εδώ θα είμαστε να το πούμε.

Fresh fruit (not for rotting vegetables)

Ένας μήνας μετά το τελευταίο μου ποστ. Από πέρσι έχω να γράψω! Δεν πάμε καλά μου φαίνεται. Γονυπετής και ελευθεριάζων ως είμαι πάντα εκεί χάμου, αιτούμαι πλήρους άφεσης αμαρτιών και συγχώρεσης μετά lolipop δώρου.
Στο διά ταύτα: με λένε kostaK και είμαι καλά. Και μετά από το ψιλοδιάλειμμα που έκανα δώρο στα αυτάκια μου που τα ταλαιπώρησα κατά συρροήν εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, επανέρχομαι δριμύτερος και με νέα καλούδια. Α, και καλή μας χρονιά βρε!

Ας αρχίσουμε με το χθεσινό live του Mr. coolguy Steve Wynn. Χθες βράδυ, στο Club του Μύλου λοιπόν παρέα με τον τραγουδιστή και ιδρυτικό μέλος των αρχόντων της Paisley Underground (δες εδώ παρεμπιπτόντως το ψιλοαφιερωματάκι μας στην PU), των αγαπημένων Dream Syndicate. Δεν περιφρονώ την προσωπική του -μεγάλη- καριέρα ως σόλο μουσικού ή με τη συνοδεία των Miracle 3, αλλά όπως και να το κάνουμε, δε θα υπήρχαν δευτεριάτικα 100+ άτομα στο Μύλο να τον δουν για έκτη φορά στη Θεσσαλονίκη αν δεν είχε αυτό το όμορφο παρελθόν. Ωραίος τύπος ο Steve Wynn. Εκπληκτικά άνετος πάνω στο σανίδι, δε σταμάτησε λεπτό να μιλάει στο κοινό και να ...ακούει. Κανονικό διάλογο έκανε με μας από κάτω, έπαιξε εννοείται και τις παραγγελιές που του ζητήθηκαν. Το σετ μοιράστηκε ανάμεσα στα δικά του τραγούδια και σε αυτά των Syndicate. Ωραία πράματα. Πολύ καλύτερος απ' ότι περίμενα, δε θα μπορούσα να ζητήσω κάτι περισσότερο. Ίσως να μην είχαμε το support που εμφανίστηκε πριν από τον Stephan των Big Sleep (gesterdays νομίζω λέγονταν και αν εξαιρέσω το τελευταίο τους τραγούδι, μου φάνηκε σαν να έπαιζαν το ίδιο κομμάτι συνέχεια). Κρίμα πάντως, γιατί με το που είδα στην αρχή το ακουστικό μπάσο με έφτιαξε λιγουλάκι.
Αυτά για χθες, ωραία περάσαμε.

Τί νέο άκουσα μέσα στο 2011? Λίγα πράγματα μέχρι στιγμής, αλλά μέσα στη χρονιά ετοιμαστείτε για ομοβροντία νέων άλμπουμς από μπάντες-κράχτες. Τώρα βέβαια, ποια από αυτά θα ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας είναι άλλο θέμα.

Έχουμε και λέμε:

Iron & Wine - Kiss each other clean
Λίγα πρώτα ακούσματα μέχρι στιγμής, αλλά όλα φαίνονται να είναι στη θέση τους. Στην ίδια μεν θέση που ξέρουμε για τον Samuel Beam, στην ίδια θέση δε που συνεχίζει να μας αρέσει. Αυτό που έχω κρατήσει πολύ ζεστά από την αρχή είναι η παρακάτω παράνοια (ειδικά μετά το 3' το τραγούδι γίνεται ύμνος λέμε). Είναι το τραγούδι που θα έπρεπε να είχε βγάλει ο Sufjan Stevens και όχι το περσινό εμετικό age of ads.

The Decemberists - The king is dead
Μην μπερδεύεσαι, the king λέει και όχι the queen. Επιστροφή λοιπόν για τους φίλους μας τους Αμερικάνους μετά το concept album που έβγαλαν προ διετίας. Πολύ καλύτερο τούτο δω. Ήδη από τις πρώτες ακροάσεις ξεχώρισαν 3-4 ωραίες στιγμές. Στο κλασσικό indie/rock/folk ύφος που μας έχουν συνηθίσει, απλά με λίγες παραπάνω δόσεις country αυτή τη φορά. Τίποτα φοβερά εκπληκτικό ή εκπληκτικά φοβερό πάντως.

British Sea Power - Valhalla Dancehall
Ένα άκουσμα μόνο το έδωσα, άρα δεν μπορώ να βγάλω ασφαλές συμπέρασμα. Φαίνεται πάντως -ευτυχώς- να μην έχει καμία σχέση με το περσινό τους μέτριο EP, Zeus. Αυτό που κρατάω μέχρι στιγμής είναι το πολύ καλό Mongk II (οκ, στο άλμπουμ είναι πολύ καλύτερο από το ζωντανό) και βλέπουμε για τη συνέχεια.

Aυτά προς το παρόν. Θα τα ξαναπούμε σε κανα μήνα πάλι! πλάκα κάνω, ε?!