Ε, κάποιες αγάπες δεν κόβονται. Κάποιες βέβαια γίνονται κακές συνήθειες και εθίζεσαι (βλ. interpol) και κάποιες άλλες όπως οι Shearwater απλά σε κάνουν να τις ερωτεύεσαι σαν να ήταν η πρώτη σου φορά. Το "Golden Archipelago" είτε το λατρεύεις, είτε δεν του δίνεις καμία σημασία. Δεν υπάρχει μέση λύση. Είναι από τους ελάχιστους φετινούς δίσκους που απαγορεύεται η χρήση του "next track" κουμπιού. Αν το κάνεις, είναι σίγουρο πως δε θα σου αρέσει. Αν δεν το κάνεις, να είσαι σίγουρος ότι θα βρεις κάτι πολύ δικό σου εκεί μέσα.
Γράφαμε τον Φεβρουάριο:
"Όταν ξεκίνησα να γράφω για το άλμπουμ, είχα σκοπό να γράψω ένα από τα καλύτερα και πιο προσωπικά review που θα έγραφα ποτέ μου. Άρχισα με διάφορες πομπώδεις φράσεις και χαρακτηρισμούς, το προχώρησα σε πιο τεχνικά θέματα, μετά άλλαξα γνώμη και το γύρισα στη ψυχολογία, στα συναισθήματα που μου προκλήθηκαν, σε εκθειασμούς και γενικότερες αμετροέπειες.
Control-a και delete.
Παπαριές! Πως μπορείς να περιγράψεις με ψυχρές λέξεις και φράσεις τη μουσική? Τί σκατά κάνουμε όλοι εμείς που υποτίθεται γράφουμε γι'αυτά τα πράγματα? Μαλακίες κάνουμε. Μπορείς εύκολα να θάψεις ένα άλμπουμ, να πεις τι δε ΣΕ άρεσε, τι θα έπρεπε να υπήρχε. Πως όμως περιγράφεις την πραγματική μουσική σε μία από τις πιο ολοκληρωμένες της μορφές? Απλά δεν μπορείς κι όποιος λέει το αντίθετο, ας κάτσει να ακούσει -πραγματικά και αληθινά όμως- το "Golden Archipelago" και μετά να έρθει να μου το εξηγήσει.
"Δεν περιγράφω άλλο!" -κατά Χελάκη. Απλά ακούστε το."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου