Η βαρεμάρα τέχνας δεν κατεργάζεται, η ηλιθιότητα όμως ναι

Βαριέμαι. Και βαριέμαι ακόμα χειρότερα γιατί ζεσταίνομαι. Και ως γνωστόν "η βαρεμάρα τέχνας δεν κατεργάζεται". Άρα, μπορείτε να συγχωρήσετε την τρελή κλεψιά αναδημοσίευση από την τρελή κλεψιά αναδημοσίευση που ψάρεψε και το avopolis. Αντιγράφω αυτούσιο το κείμενο, γιατί βαριέμαι να το ξαναδιαβάσω για τυχόντα λάθη. Περισσότερο όμως έχω βαρεθεί την ηλιθιότητα των ανθρώπων, ένα παράδειγμα της οποίας θα διαβάσετε παρακάτω (αν δεν βαριέστε όπως εγώ):

"Το Ιράν απαγορεύει τη μουσική.

Ο ανώτατος πνευματικός ηγέτης του Ιράν Αγιατολάχ Αλί Χαμενεί απαγόρευσε τη μουσική στην χώρα του.

Ο Χαμενεί εξέδωσε αυτή την εβδομάδα «φετβά» (θρησκευτικός κανόνας) σε απάντηση ενός 21χρονου ο οποίος του είπε ότι ήθελε να παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής μόνο όμως εάν το περιεχόμενό τους συμφωνεί με τις ισλαμικές αξίες.

«Παρόλο που η μουσική επιτρέπεται, η προώθησή της καθώς και η διδασκαλία της δεν είναι συμβατή με τις υψηλές αξίες του ιερού καθεστώτος της Ισλαμικής Δημοκρατίας», λέει χαρακτηριστικά ο Xαμενεί σύμφωνα με δημοσίευμα της Guardian.

«Είναι καλύτερο για την αγαπητή μας νεολαία να σπαταλά τον πολύτιμο χρόνο της στην εκμάθηση των επιστημών, σε χρήσιμες και βασικές δεξιότητες και να γεμίζει τον χρόνο που μένει, με αθλητισμό αντί με μουσική», συμπληρώνει ο θρησκευτικός ηγέτης.

Σύμφωνα με προηγούμενο δημοσίευμα της ίδιας εφημερίδας, πριν από λίγο καιρό ο Χαμενεί εξέδωσε φετβά με το οποίο απαιτούσε την απόλυτη υπακοή όλων των Ιρανών πολιτών στις επιταγές του, αφού βλέπει τον εαυτό του σαν εκπρόσωπο του Προφήτη Μωάμεθ.

Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί απαγόρευσε την μουσική από την «Δύση» όταν ήταν πρόεδρος του Ιράν και η απαγόρευση αυτή, οδήγησε τότε πολλούς Ιρανούς μουσικούς να εγκαταλείψουν τη χώρα. Το 1997 όταν ο Μοχάμεντ Χαταμί (μεταρρυθμιστής) έγινε πρόεδρος οι περιορισμοί που είχαν επιβληθεί σε σχέση με τη μουσική, χαλάρωσαν αισθητά.

Όμως, το 2005 o Ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ επανέφερε το μέτρο της απαγόρευσης - τόσο στο κρατικό ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση - για την «Δυτική» και «άσεμνη» μουσική. Την περίοδο εκείνη, η Ιρανική τηλεόραση χρησιμοποιούσε σαν μουσικό χαλί, τραγούδια καλλιτεχνών όπως οι Kenny G, The Eagles, George Michael και Eric Clapton.

Από τις προεδρικές εκλογές του 2009 - και μετά τις αναταραχές που προκλήθηκαν με την «επανεκλογή» του Αχμαντινεζάντ – η κυβέρνηση περιόρισε πάρα πολύ τις δυνατότητες καλλιτεχνών για συναυλίες, με τον βιολονίστα Mohammad Reza Shajarian να δηλώνει στην Guardian ότι : «Οι άνθρωποι της κυβέρνησης φοβούνται τις συναυλίες μου… ειδικά τις στιγμές λίγο πριν αρχίσω να παίζω, κατά τις οποίες επικρατεί απόλυτη σιγή και σκοτάδι στην αίθουσα. Σε αυτή την στιγμή ξαφνικά κάποιος φωνάζει ‘θάνατος στον δικτάτορα’ και κάποιοι το επαναλαμβάνουν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να βρει ποιος ήταν εκείνος που το ξεκίνησε»."