The National - High Violet

ΟΚ, αφού έκανα γύρα τη μπλογκόσφαιρα και τα ειδησεογραφικά και είδα ότι όλοι το ξεχάσαμε το προχθεσινό τόσο γρήγορα, ας γυρίσουμε στις μίζερες καθημερινές μας ζωές και στη ρουτίνα μας που τόσο πολύ μας πειράζει όταν κάποιοι σκοτώνονται και μας τη χαλάνε. Εγώ γιατί να αποτελέσω εξαίρεση? Κι εγώ στο σύστημα είμαι. Αλλά έτσι είναι: αυτός ο κόκκορας τόοοοσα χρόνια τρεις φορές λαλάει...

Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι προχθές ξεκίνησα να γράφω για το νέο άλμπουμ των National και, καθώς το έγραφα, έμαθα για τα γεγονότα και το ανέβαλα.

Το κανονικό ποστ ξεκινούσε με την ερώτηση που θα μπορεί να γίνεται από εδώ και στο εξής: "πόσο γαμάτο μπορεί να είναι ένα άλμπουμ?" και συνέχιζε με την απάντηση: "τόσο γαμάτο όσο το High Violet των National". Το έχω ακούσει περίπου 7 φορές και μάλιστα χωρίς να προσπεράσω τη σειρά των τραγουδιών έτσι όπως είναι στο δίσκο. Οι National ούτως ή άλλως είναι από τα λίγα εναπομείναντα συγκροτήματα που κυκλοφορούν δουλειές με τη μορφή ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ που διαθέτει αρχή, μέση, τέλος, ώστε αυτό που μας δίνουν να έχει ένα νόημα.

Η άλλη ερώτηση θα ήταν: "καλό είναι. Είναι όμως καλύτερο από το Boxer?". Χμμμ, δύσκολη ερώτηση την οποία θα απαντήσω ως πολιτικός: "Δεν τίθεται θέμα καλύτερου ή όχι, το High Violet αποτελεί απλά τη φυσική συνέχεια του Boxer, όπως μια καλή δεύτερη σεζόν του 24 αποτελεί συνέχεια της πρώτης."

Η τρίτη ερώτηση θα πήγαινε κάπως έτσι: "άξιζε γιατρέ μου αυτή η αναμονή για το πέμπτο άλμπουμ τους?". Η απάντηση σε αυτή την κουραστική πλέον συζήτηση θα ήταν απλά να παραθέσω το "Conversation 16" και να σ'αφήσω να βγάλεις το δικό σου συμπέρασμα. Αλλά λόγω των πρόσφατων θεαμάτων στη χώρα μας, θα σου βάλω να ακούσεις και το "Afraid of Everyone" που μέσα του θα ακούσεις τους στίχους:

"...With my kid on my shoulders I try
Not to hurt anybody I like
But I don't have the drugs to sort
I don't have the drugs to sort it out
Sort it out..."

Περαστικά μας.