The Black Keys - Brothers

Πόσο νοσταλγώ ώρες-ώρες τις φορές που απλά βυθιζόμουν σε ένα δισκάδικο (βλ. λωτός, stereodisk, rollin under) ακούγοντας δίσκους μετά δίσκων που είχα διαλέξει να περάσω από το "κρασ-τεστ" του πικαπ. Αυτούς τους δίσκους είτε μου τους πρότειναν άλλοι, είτε τους έβρισκα από περιοδικά, είτε ήταν "ρε συ, κοίτα τί γαμάτο μου ήρθε μόλις χθες" από τον Σταύρο, είτε βεβαίως αποκλειστικά στην τύχη γιατί θα μου άρεζε ένα εξώφυλλο ή το όνομα ενός άλμπουμ. Δεν υπήρχε περίπτωση να έβλεπα το εξώφυλλο των νέων Black Keys και να μην το δοκίμαζα. Και θα ήταν ηδονική η στιγμή που θα το άκουγα, γιατί θα είχα μόλις ανακαλύψει έναν απίστευτο ήχο. Μετά θα έβαζα το βινύλιο στο μαγαζί και είτε θα έκανα τον έξυπνο και υπερήφανο που το ανακάλυψα, ή θα ξενέρωνα αν κάποιος άλλος το ήξερε ήδη (πράγμα σπάνιο στα μαγαζιά που έπαιζα).
Το θέμα όμως είναι ότι από εκείνη τη μέρα και έπειτα, το άλμπουμ δεν ανήκε στο γκρουπ, αλλά σε μένα. Το έκανα δικό μου, ήταν δική μου ιδιοκτησία. Και όποιος άλλος μετά από μένα το ανακάλυπτε , θα ήταν απλά ένας που άκουσε τη δικιά μου μουσική. Κάπως έτσι την ψωνίζαμε όλοι με τη μουσική τότε.
Τώρα?... απλά γράφω στο μπλογκ για ένα συγκρότημα που μάλλον ήδη θα ξέρεις (ε, είναι και το έκτο τους άλμπουμ) και για ένα άλμπουμ που πολύ πιθανό είναι να το έχεις ήδη ακούσει, ή διαβάσει σε άλλο μουσικό σάιτ. Δε με νοιάζει όμως: εγώ όταν άκουσα το "brothers" φαντασιώθηκα ότι είχα κάνει κατάδυση στο υπόγειο ενός σκονισμένου δισκάδικου και κάπου ανάμεσα στα σκόρπια βινύλια και ράφια άκουγα στα ακουστικά μου το "I'm not the one", πιστεύοντας όμως ότι ήμουν πραγματικά ο "the one". Το άλμπουμ γαμάει όλο. Αν σ'αρέσουν τα blues-rock με soul φωνητικά, αυτό θα είναι από τα album της χρονιάς για σένα. Αν πάλι δε γνωρίζεις αυτόν τον ήχο, απλά άκου αυτά τα τρία παρακάτω (το τρίτο είναι νομίζω το αγαπημένο μου). Στα δύο πρώτα έχει βάλει το χεράκι του ο έρωτάς μου τον τελευταίο καιρό, ο Danger Mouse.