Arcade Fire - The Suburbs/Month of May

The time has come λοιπόν. Τα πρώτα 2 singles των Arcade Fire από το νέο -τρίτο- τους άλμπουμ κυκλοφορούν ήδη στο διαnet. Πλέον ξέρουμε και τον τίτλο της νέας τους δουλειάς, που θα είναι "The Suburbs". Το πρώτο τραγούδι είναι το ομώνυμο του δίσκου, το οποίο να πω την αλήθεια δε μου λέει και τίποτα, χωρίς να είναι κακό όμως. Είναι απλά ένα κλασσικό να-γεμίσουμε-το-άλμπουμ τραγούδι. Το δεύτερο (Month of May) απλα ΔΕΝ είναι Arcade Fire! Ψιλοπανκιά με γρήγορη κιθάρα και -περίεργο για AF- με καθαρές rock μπασογραμμές. Το δεύτερο μου άρεσε, περισσότερο ως υπόσχεση για το τί θα ακολουθήσει στις 2 Αυγούστου, όταν και θα αρχίσει η κυκλοφορία του "The Suburbs". Με μπέρδεψαν λιγουλάκι με αυτά τα 2 εκ διαμέτρου αντίθετα τραγούδια. Εν αναμονή λοιπόν...

The Black Keys - Brothers

Πόσο νοσταλγώ ώρες-ώρες τις φορές που απλά βυθιζόμουν σε ένα δισκάδικο (βλ. λωτός, stereodisk, rollin under) ακούγοντας δίσκους μετά δίσκων που είχα διαλέξει να περάσω από το "κρασ-τεστ" του πικαπ. Αυτούς τους δίσκους είτε μου τους πρότειναν άλλοι, είτε τους έβρισκα από περιοδικά, είτε ήταν "ρε συ, κοίτα τί γαμάτο μου ήρθε μόλις χθες" από τον Σταύρο, είτε βεβαίως αποκλειστικά στην τύχη γιατί θα μου άρεζε ένα εξώφυλλο ή το όνομα ενός άλμπουμ. Δεν υπήρχε περίπτωση να έβλεπα το εξώφυλλο των νέων Black Keys και να μην το δοκίμαζα. Και θα ήταν ηδονική η στιγμή που θα το άκουγα, γιατί θα είχα μόλις ανακαλύψει έναν απίστευτο ήχο. Μετά θα έβαζα το βινύλιο στο μαγαζί και είτε θα έκανα τον έξυπνο και υπερήφανο που το ανακάλυψα, ή θα ξενέρωνα αν κάποιος άλλος το ήξερε ήδη (πράγμα σπάνιο στα μαγαζιά που έπαιζα).
Το θέμα όμως είναι ότι από εκείνη τη μέρα και έπειτα, το άλμπουμ δεν ανήκε στο γκρουπ, αλλά σε μένα. Το έκανα δικό μου, ήταν δική μου ιδιοκτησία. Και όποιος άλλος μετά από μένα το ανακάλυπτε , θα ήταν απλά ένας που άκουσε τη δικιά μου μουσική. Κάπως έτσι την ψωνίζαμε όλοι με τη μουσική τότε.
Τώρα?... απλά γράφω στο μπλογκ για ένα συγκρότημα που μάλλον ήδη θα ξέρεις (ε, είναι και το έκτο τους άλμπουμ) και για ένα άλμπουμ που πολύ πιθανό είναι να το έχεις ήδη ακούσει, ή διαβάσει σε άλλο μουσικό σάιτ. Δε με νοιάζει όμως: εγώ όταν άκουσα το "brothers" φαντασιώθηκα ότι είχα κάνει κατάδυση στο υπόγειο ενός σκονισμένου δισκάδικου και κάπου ανάμεσα στα σκόρπια βινύλια και ράφια άκουγα στα ακουστικά μου το "I'm not the one", πιστεύοντας όμως ότι ήμουν πραγματικά ο "the one". Το άλμπουμ γαμάει όλο. Αν σ'αρέσουν τα blues-rock με soul φωνητικά, αυτό θα είναι από τα album της χρονιάς για σένα. Αν πάλι δε γνωρίζεις αυτόν τον ήχο, απλά άκου αυτά τα τρία παρακάτω (το τρίτο είναι νομίζω το αγαπημένο μου). Στα δύο πρώτα έχει βάλει το χεράκι του ο έρωτάς μου τον τελευταίο καιρό, ο Danger Mouse.

30 χρόνια χωρίς τον Ian Curtis

Συμπληρώνονται σήμερα 30 χρόνια από τον θάνατο του Ian Curtis, τραγουδιστή, συνθέτη, στιχουργό και ψυχή των Joy Division και μιας ολόκληρης γενιάς. Λίγο πριν κλείσει τα 25 χρόνια ζωής, αποφάσισε να κρεμαστεί στην κουζίνα του σπιτιού του για λόγους που διάφοροι υποθέτουν, αλλά φυσικά κανείς δεν μπορεί πραγματικά να ξέρει. Άκουγε αυτό το άλμπουμ και έβλεπε αυτήν την ταινία λίγο πριν προχωρήσει. Η κληρονομιά που άφησε στη μουσική είναι τεράστια και δε θα τολμήσω καν να την αναπτύξω. Να ξέρεις όμως ότι περίπου το 70% αυτών που ακούς, αν τους ρωτήσεις τί άκουγαν μικροί, θα σου πουν Joy Division.

Είμαστε στον αέρα...

Δευτέρες και Παρασκευές 18:00-20:00 στον PostRadio.
Ο kostasK θα διαλέγει μουσικές, εσείς θα πίνετε καφέ. Known Pleasures. Έτσι απλά.

Οδηγίες χρήσης: λαμβάνεται από το αυτί το απόγευμα, μετά το φαγητό. Μπορεί να προκαλέσει παραισθήσεις και οράματα. Θα ακούσετε σίγουρα φωνές, μη φοβηθείτε.

Υ.Γ. Πάτα (κλικ,κλακ,κλοκ) πάνω στη φωτό.

Live - έκτακτα νέα!

Δραματικά έκτακτα νέα ήρθαν να ταράξουν τον ήρεμο καφέ του muz!cOn, που αποφάσισε να αφήσει ήσυχο το καλαμάκι του φραπέ για λίγο και να τα μοιραστεί μαζί σας. Για να δείτε τί θυσίες κάνει για σας, χωρίς εσάς.

Λεπόν, έχουμε και λέμε:

1) Οι National δε λένε να μας αφήσουν ήσυχους -έχουν μονοπωλήσει ένα μεγάλο μέρος αυτού το βλογ, σα δε ντρέπονται!- και έτσι αποφάσισαν να μας επισκεφθούν αυτοπροσώπως για 2η φορά μετά το -εμείς να 'μαστε καλά- flybeeyond festival το 2008. Σημειώστε λοιπόν: οι National θα εμφανιστούν στο Κηποθέτατρο Παπάγου στις 07 Ιουλίου 2010. Η μόνη μου πηγή μέχρι στιγμής είναι αυτή, ενώ στο επίσημο site της μπάντας δεν αναφέρει κάτι (αν και η 07/07 μέρα είναι κενή). Αλλά όπου υπάρχει καπνός...
Το ωραίο αστείο της υπόθεσης είναι ότι εγώ μάλλον δε θα καταφέρω να τους δω, γιατί θα έχω γυρίσει από το Rock Werchter μόλις 1 1/2 μέρα πριν!! γαμώ το κέρατό μου!!!! Οι Θεσσαλονικείς ας μην ονειρευόμαστε, δε βλέπω κανένα άλλο κενό που να χωρέσει πιθανή συναυλία τους στα μέρη μας. Όμως...

2) Ο μόνος λόγος που θα πήγαινα στο φετινό Rock-λέμε τώρα-wave θα ήταν ο DJ Shadow. Πλέον δεν υπάρχει λόγος όμως, καθώς μόλις έμαθα ότι θα έρθει ΚΑΙ στη Θεσσαλονίκη! Συγκεκριμένα θα μας επισκεφθεί στις 9 Ιουλίου 2010 στο Μύλο. Μάλιστα support θα παίξουν οι δικοί μας Info.

Έχουμε όμως και άλλα ευχάριστα για τη Θεσσαλονίκη:

3) Ο Matt Elliott θα μας (ξανα)έρθει στο Club του Μύλου αυτή τη φορά, στις 2 Ιουνίου, ενώ...

4) Οι Firewater θα εμφανιστούν στο Γαία LIVE στις 4 Ιουνίου, το ίδιο βράδυ δηλαδή που θα παίζουν και οι Hot Chip στο Principal, το ίδιο βράδυ δηλαδή που θα παίζουν και οι Pendulum στο Block 33, το ίδιο βράδυ που θα αποτελεί το πρώτο για το Synch Festival! άντε να διαλέξεις τώρα....(αν και μάλλον τείνω προς τους πρώτους, αν δεν κατέβω για το Synch).

Bittersweet λοιπόν τα νέα για μένα, αλλά του πούστη... θα πάω στο Rock Werchter! χεχε

Δίσκοι του 2009, που άκουσα το 2010...

...και που σίγουρα αν τους άκουγα μέσα στο 2009 θα ήταν στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς. Αλλά πόση πληροφορία άραγε να αντέξει το κατακαημένο αυτί μου? Έχει βέβαια αρκετό καιρό που τους άκουσα, αλλά συνεχίζω να τους ακούω με όρεξη. Μιλάω για το "Hospice" των Antlers και το "Wall of Arms" των Maccabees. Το πρώτο μάλιστα το έμαθα μέσω της μπλογκόσφαιρας (No 16) και νομίζω πως δικαιωματικά λαμβάνει το βραβείο καλύτερου άλμπουμ που γνώρισα μέσω της διαδικασίας αυτής και μόνο. Αλλά και το "Wall of Arms" -σαν πολύ αδικημένο δε είναι στην ψηφοφορία?- είναι ένα μεστό indie rock διαμαντάκι, με όλα του σχεδόν τα τραγούδια να μπορούν να βγουν ως single. Αρκετά δύσκολο να προτείνω ένα μόνο τραγούδι και για τα δύο άλμπουμ, ειδικά για το "Hospice" που είναι και concept album, αλλά θα βάλω δύο από τα πιο γνωστά τους.

No More Carlos D

Δεν πρόλαβα να χαρώ και πολύ. Λίγες μόνο μέρες μετά τη διάθεση του νέου single από τους Interpol, η ίδια η μπάντα από τη σελίδα της ανακοίνωσε ότι ο Carlos D αποχωρεί από το συγκρότημα. Θυμίζω ότι είναι (ήταν) ο μπασίστας της μπάντας και σίγουρα υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν να του ρίξουν μερικές ψιλές για τον άκρως αλαζονικό και εγωκεντρικό του χαρακτήρα. Εγώ παρ' όλα αυτά τον γούσταρα.
Με τον κίνδυνο να φανώ ως groupie, απλά στενοχωριέμαι που τελικά δε θα δω ποτέ τους Interpol με τη σύνθεση που τους αγάπησα. Αnywayz, το τέταρτο άλμπουμ τους είναι έτοιμο και απλά περιμένουμε την επίσημη κυκλοφορία. Ας ελπίσουμε η τελευταία δουλειά του Carlos D με τους Interpol να είναι και η καλύτερή του.
Ας ξαναματαθυμηθούμε το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ. Το έπος ξεκινάει κυρίως στο 3:09

The National - High Violet

ΟΚ, αφού έκανα γύρα τη μπλογκόσφαιρα και τα ειδησεογραφικά και είδα ότι όλοι το ξεχάσαμε το προχθεσινό τόσο γρήγορα, ας γυρίσουμε στις μίζερες καθημερινές μας ζωές και στη ρουτίνα μας που τόσο πολύ μας πειράζει όταν κάποιοι σκοτώνονται και μας τη χαλάνε. Εγώ γιατί να αποτελέσω εξαίρεση? Κι εγώ στο σύστημα είμαι. Αλλά έτσι είναι: αυτός ο κόκκορας τόοοοσα χρόνια τρεις φορές λαλάει...

Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι προχθές ξεκίνησα να γράφω για το νέο άλμπουμ των National και, καθώς το έγραφα, έμαθα για τα γεγονότα και το ανέβαλα.

Το κανονικό ποστ ξεκινούσε με την ερώτηση που θα μπορεί να γίνεται από εδώ και στο εξής: "πόσο γαμάτο μπορεί να είναι ένα άλμπουμ?" και συνέχιζε με την απάντηση: "τόσο γαμάτο όσο το High Violet των National". Το έχω ακούσει περίπου 7 φορές και μάλιστα χωρίς να προσπεράσω τη σειρά των τραγουδιών έτσι όπως είναι στο δίσκο. Οι National ούτως ή άλλως είναι από τα λίγα εναπομείναντα συγκροτήματα που κυκλοφορούν δουλειές με τη μορφή ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ που διαθέτει αρχή, μέση, τέλος, ώστε αυτό που μας δίνουν να έχει ένα νόημα.

Η άλλη ερώτηση θα ήταν: "καλό είναι. Είναι όμως καλύτερο από το Boxer?". Χμμμ, δύσκολη ερώτηση την οποία θα απαντήσω ως πολιτικός: "Δεν τίθεται θέμα καλύτερου ή όχι, το High Violet αποτελεί απλά τη φυσική συνέχεια του Boxer, όπως μια καλή δεύτερη σεζόν του 24 αποτελεί συνέχεια της πρώτης."

Η τρίτη ερώτηση θα πήγαινε κάπως έτσι: "άξιζε γιατρέ μου αυτή η αναμονή για το πέμπτο άλμπουμ τους?". Η απάντηση σε αυτή την κουραστική πλέον συζήτηση θα ήταν απλά να παραθέσω το "Conversation 16" και να σ'αφήσω να βγάλεις το δικό σου συμπέρασμα. Αλλά λόγω των πρόσφατων θεαμάτων στη χώρα μας, θα σου βάλω να ακούσεις και το "Afraid of Everyone" που μέσα του θα ακούσεις τους στίχους:

"...With my kid on my shoulders I try
Not to hurt anybody I like
But I don't have the drugs to sort
I don't have the drugs to sort it out
Sort it out..."

Περαστικά μας.

.

..