Broken Bells

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι τον τελευταίο μήνα έχω λιώσει το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ των Broken Bells, αλλά δεν έχω γράψει λέξη γι'αυτό. Guilty as charged.

Κάποιοι άνθρωποι όμως ρε γιατρέ μου έχουν το άγγιγμα του Μίδα, έτσι? Ο Danger Mouse (aka Brian Burton) μετατρέπει σε χρυσό οτιδήποτε πιάσει στα χέρια του. Ο γνωστός μας παραγωγός/μουσικός (Gorillaz, Gnarls Barkley, Beck κ.α.) συνεργάστηκε με τον James Mercer των Shins (μεγάλη αγάπη κι αυτοί, ε?) και το αποτέλεσμα είναι ένα από τα πιο φρέσκα άλμπουμς για το 2010.

Θα βρεις άπειρες συγκρίσεις με άλλες μπάντες/καλλιτέχνες εδώ μέσα, αλλά όλες ντυμένες με αόρατο μανδύα, έτσι ώστε να ξέρεις μεν ότι υποβόσκουν, αλλά να μην υπερκαλύπτουν την αυθεντική σύνθεση - ο ιδανικός δηλαδή τρόπος! Θα βρεις σίγουρα Beck (βλ. "Trap Doors"), Talking Heads (στην έναρξη του "The Mall and Misery" εγώ σιγοτραγουδούσα το "Road to Nowhere") και κάτι λίγα από Gnarls Barkley και Kasabian (στη μελωδία των φωνητικών κυρίως).

Δισκάρα με λίγα λόγια, χωρίς πραγματικά κανένα κακό τραγούδι. Πράγμα που με δυσκολεύει στην πρόταση παρακάτω, αλλά κατέληξα να βάλω το δικό μου αγαπημένο. Προσέξτε στο "Mongrel Heart" το σημείο ύμνος-tribute στον Morricone (γύρω στα 2 λεπτά). Άλλες καλές στιγμές που ξεχωρίζουν ίσως λίιιγο παραπάνω είναι τα "Citizen", "Vaporize", "The Mall and Misery" και το εναρκτήριο "The High Road".