Review: Nick Cave and the Bad Seeds @Μονή Λαζαριστών

Σας έχει τύχει να πάτε σε συνάντηση με παλιούς συμμαθητές από το δημοτικό? Ένας φίλος χθες, μετά τη συναυλία του Nick Cave και με όμορφη συνοδεία μπύρας, μου έλεγε τις εμπειρίες του από μια τέτοια συνάντηση που πήγε πρόσφατα.
Ξέρετε τώρα: λέτε αρχικά τα νέα σας, τί δουλειές κάνατε από την τελευταία φορά που βρεθήκατε, αν σπουδάζετε ή αν τελειώσατε, αν παντρευτήκατε ή όχι και μετά αρχίζει η εξιστόρηση των περασμένων χαρούμενων ετών. Συζητάτε όλοι μαζί παλιές καταστάσεις και είτε σκάτε στα γέλια από τις παλαβομάρες που κάνατε μικροί, είτε χαμογελάτε λίγο αμήχανα και με βαθιά δόση νοσταλγίας γιατί θυμηθήκατε κάποιον παλιό παιδικό έρωτα με αυτόν/ήν που τώρα πίνετε ποτό μαζί. Ένα είναι το σίγουρο πάντως: η συγκίνηση είναι διάχυτη, είτε έχετε ζήσει όμορφα σχολικά χρόνια, είτε όχι. Γιατί αυτό που τελικά έχει σημασία είναι ότι αυτή η συνάντηση σας μεταφέρει έστω και για λίγες ώρες σε μια άλλη περασμένη εποχή, μεταμορφώνοντάς σας στο παιδί που κάποτε είσασταν.
Κάπως έτσι νιώσαμε και όλοι όσοι μαζευτήκαμε χθες στη Μονή Λαζαριστών. Ο Νικολάκης ξεκίνησε το live με τραγούδια από το πρόσφατο Dig Lazarus Dig που κανέναν δε νομίζω να συγκίνησε ιδιαίτερα, αλλά όπως και σε κάθε συνάντηση, αυτό ήταν απαραίτητο για να σπάσει ο πάγος. Δεν έφτασε πάντως στο σημείο να κουράσει με τα καινούρια. Έκανε τη χάρη των μανατζαρέων για το promotion και προχώρησε στη δεύτερη φάση, στη φάση της νοσταλγίας. Τα Mercy seat, Deanna, Stagger Lee, Into my arms, the ship song, Red Right Hand, αλλά και τα weeping song και straight to you, τα οποία τα έπαιξαν ελέω παραγγελιών και χωρίς να είναι στο πρόγραμμα, κατάφεραν να ξυπνήσουν στον καθένα τις δικές του μνήμες από τα τραγούδια και να θυμηθεί για μια ακόμη φορά τί εστί Nick Cave και γιατί είναι εκεί που είναι. Δηλαδή στις καρδιές μας.
Δεν έχει σημασία που ο Nick Cave δεν ήταν ποτέ στις πολύ φανατικές μου αγάπες. Πάντα μου άρεζε όμως και τον σεβόμουν, ειδικά στις "cult" εκδοχές του, όπως τα χρόνια των birthday party αλλά και πρόσφατα στους grinderman. Βέβαια χθες ήταν με τους Bad Seeds και είπε αυτά που έπρεπε να πει. Ο άνθρωπος είναι από τους καλύτερους performer που έχω δει ζωντανά και το σημαντικότερο είναι ότι ακόμα και στα 50 που είναι τώρα και 14 δίσκους μετά καραγουστάρει αυτό που κάνει σαν να είναι η πρώτη του φορά και το δείχνει με μεγάλη ειλικρίνεια. 2:30 ώρες συναυλίας και 2 encore το καταδεικνύουν αυτό. Πρέπει βέβαια να δώσω και τα εύσημα σε μια υπέροχη μπάντα, όπως είναι οι Bad Seeds. Mick Harvey, Jim Sclavunos, ο απίστευτος τύπος με το μούσι και την παιδική κιθάρα, αλλά και οι υπόλοιποι σπόροι αποτελούν κάτι παραπάνω από άξιο συμπαραστάτη του "Nick the Stripper".
Η σχέση του με το ελληνικό κοινό?? Θα το καταλάβετε από αυτό:

"Well, we don't normally play the weeping song and we will probably fuck it up, but what can i do? You are....ehhh, you are Greek!"

Υ.Γ.1) Τους Ed Kuepper και Jeffrey Wegener τους έχασα γιατί για μια ακόμη φορά ξέχασα πόσο μακρυά μπορεί να αποβεί το εξωτικό Ντεπό από τις Δυτικές συνοικίες με αυτή την κίνηση (1:30 ώρα περίπου έκανα να πάω!)

Υ.Γ.2) Δεύτερο πολύ καλό συνεχόμενο live και οι απαιτήσεις μου για το καλοκαίρι έχουν ανεβεί. Την επόμενη βδομάδα κατεβαίνω στο synch. Για να δούμε .... θα τριτώσει?