Review: Madrugada @ Principal, 26-05-08

Ποιο είναι αυτό το 'κάτι' που κάνει μια συναυλία καλή, ή και παραπάνω από καλή?
Σίγουρα αυτό που πρωτίστως μετράει είναι η μουσική καθαυτή. Δηλαδή τα τραγούδια που θα ακουστούν.
Δεύτερον, η ικανότητα των μουσικών να αποδώσουν τα τραγούδια αυτά ζωντανά, ισορροπώντας ανάμεσα στο αρχικό ύφος των τραγουδιών - που πρέπει να μένει αναλλοίωτο - και στο "ραφινάρισμά" τους, ώστε να δικαιολογούν το γεγονός ότι παίζουν ζωντανά οι ίδιοι και όχι κάποιο CD.
Το τρίτο στοιχείο μιας καλής συναυλίας είναι συνέχεια του δεύτερου: πρέπει οι μουσικοί να δίνουν την εντύπωση ότι το ευχαριστιούνται, ότι γουστάρουν να κάνουν αυτό που κάνουν. Και βέβαια αυτό να περνάει στο κοινό.
Και φτάνουμε στο τέταρτο στοιχείο, που είναι και ένα από τα πιο σημαντικά. Ο κόσμος, το κοινό. Και δε μιλάω μόνο για τον αριθμό, αλλά κυρίως τον λόγο του αριθμού προς την χωρητικότητα του συναυλιακού χώρου. Φανταστείτε τους Peppers να παίζουν στο ΟΑΚΑ μπροστά σε 20 μόλις άτομα. Τώρα φανταστείτε τους να παίζουν στο σαλόνι σας μπροστά σε 20 άτομα. Μάλλον καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Προσθέστε σε όλα αυτά, τον καλό ήχο και τον όμορφο - ή τουλάχιστον ταιριαστό - χώρο και έχετε περίπου τη συνταγή για ένα πολύ πολύ καλό live.

Που θέλω να καταλήξω?
Οι Madrugada έχουν κυκλοφορήσει 5 δίσκους, άλλους καλύτερους άλλους χειρότερους, που όλοι όμως είχαν αρκετά ωραία τραγούδια. Ειδικά ο τελευταίος τους - για τον οποίο έγινε και το τουρ - θα μπορούσε να παιχτεί ζωντανά από την αρχή ως το τέλος. Πάει το πρώτο κριτήριο.
Όταν παίζουν το 'blood shot adult commitment' με αυτόν τον τρόπο που το έπαιξαν χθες, ή όταν παίζουν την καλύτερη ίσως εκτέλεση του 'I wanna be your dog' του Iggy Pop που έχω ακούσει ποτέ (και έχω ακούσει αρκετές), τότε δε μένει παρά να επιτυγχάνουν και στο δεύτερο κριτήριο.
Ο Sivert Hoyem και η παρέα του χθες, έπαιζαν σαν να ήταν η τελευταία τους φορά. Στην πραγματικότητα κάπως έτσι ήταν, καθώς με το live της Θεσσαλονίκης έκλεισαν την ευρωπαική τους τουρνέ όπως μας είπαν οι ίδιοι. Διάθεση, ένταση, παλμός και όρεξη για μουσική και ένας Hoyem αφηνιασμένος σε κάποιες στιγμές.
Το Principal ήταν γεμάτο. Έχει τύχει να πάω σε πολλές συναυλίες στο χώρο, αλλά το χθεσινό δεν το χω ξαναδεί. Κόσμος σχεδόν κρέμονταν από τον εξώστη. Ακόμα καλύτερο και το γεγονός ότι το "ποιόν" του κόσμου ήταν επίσης ότι έπρεπε για την περίσταση. Κι όποιος κατάλαβε,κατάλαβε!
Το Principal είναι γνωστό για τον καλό του ήχο και δεν μας απογοήτευσε ούτε χθες. Επίσης κι ο εξαερισμός ήταν σωστός.

Μάλλον καταλάβατε πως τα πέρασα περίπου χθες. Τί? να πω και λεπτομέρειες?
Οι 'Mary's flower superhead', το ελληνικό support group, αν ήταν στη Βρετανία θα είχαν κατατροπώσει τους foals και θα πουλούσαν τρελά. Έκαναν το λάθος όμως να γεννηθούν Ελλάδα. Μπράβο στα παιδιά, τους εύχομαι καλή συνέχεια.
Ακριβώς 2 ώρες διήρκεσε το σετ των φίλων μας Νορβηγών, που ολοκληρώθηκε μετά από 2 encore. Τα είπαν όλα σχεδόν (ξεχωρίζω τα: black mambo, the hour of the wolf, look away lucifer, blood shot adult commitment, strange color blue, hands up/i love you, Valley Of Deception, Kids Are On High Street και only when you're gone).

Εν κατακλείδι - κι αυτό που μετράει εντέλει - ο κόσμος που γέμισε το Principal έφυγε με ένα μεγάλο χαμόγελο

Υ.Γ. 1) Τις φωτογραφίες του live της Αθήνας τις 'έκλεψα' από το postwave, γιατί οι δικές μου βγήκαν χάλια.
Υ.Γ. 2) Σαν να βγήκε λίγο μακρυυυυυυύ το post, ε?