U2...4D

11 χρόνια μετά την αξέχαστη συναυλία στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, είπα να ξαναπάω σε live των U2. Το αποφάσισα λοιπόν, αγόρασα κανονικά το εισιτηριάκι μου, τράβηξα - όπως πάντα άλλωστε - και μερικούς φίλους που θα προτιμούσαν να δουν 5 ταινίες του Στάθη Ψάλτη από το να πάνε σε συναυλία των U2 και ξεκινήσαμε. Όπως και το 1997 (λιμάνι) έτσι και τώρα, οι Ιρλανδοί πρωτοτυπούν όσον αφορά το χώρο της συναυλίας, καθώς θα εμφανίζονταν σε μια πολύ μικρή αίθουσα 200 ατόμων! Καθίσαμε λοιπόν στις θέσεις μας , φορέσαμε τα φοβερά γυαλιά που μας δώσανε (θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα εάν είχαν και μία πλαστική μύτη προσαρμοσμένη πάνω τους) και περιμέναμε να βγουν οι U2...

Εεε, κάπου εδώ όμως τελειώνει και η συναυλιακή εμπειρία. Συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι βρίσκομαι στην 3D αίθουσα του Village, παρακολουθώντας μια βιντεοσκοπημένη συναυλία του αγαπημένου συγκροτήματος, φορώντας κάτι πολύ γελοία γυαλιά (ίσως άμα είχαν και πλαστικό μουστάκι?..). Πολλοί και διάφοροι οι λόγοι που δεν "ένιωσα" αυτό που περίμενα να νιώσω - σύμφωνα πάντα με αυτά που διάβαζα και άκουγα. Οι συντελεστές μπορεί να έκαναν φοβερή δουλειά με τις 3 διαστάσεις, ξέχασαν όμως τη τέταρτη που είναι και η σημαντικότερη σε τέτοιου είδους ταινία. Ο ήχος. Η μουσική. Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση σε κάποιον που πρωτοπάει σε μεγάλη συναυλία είναι ο ήχος και η ένταση της μουσικής. Η μουσική ΠΡΕΠΕΙ να σε ξεκουφαίνει, ή τουλάχιστον να παίζει με τα όρια της αντοχής των αυτιών σου. Αντί γι'αυτό λοιπόν, η ένταση ήταν υπερβολικά χαμηλή (ακόμα πιο χαμηλή και από τα συνήθη επίπεδα που ακούγονται οι ταινίες στα σινεμά), ενώ και ο ήχος δεν ήταν ούτε πολυκάναλος, ούτε περιστροφικός, όπως θα έπρεπε να είναι σε μια 3D ταινία-συναυλία που υποτίθεται ότι τη ζεις σαν να είσαι μέσα της.
Όλες οι υπόλοιπες αρνητικές λεπτομέρειες της ταινίας δεν σου πολυκάνουν εντύπωση αν είσαι υποψιασμένος τί θα πας να δεις. Μπορώ βέβαια να βρω τουλάχιστον 10 πολύ πολύ πολύ καλύτερες συναυλίες των U2 από αυτήν που βιντεοσκοπήθηκε για την ταινία.

Όμως....
Ήταν οι U2. Ότι αρνητικό και να βρω στα διαδικαστικά του θέματος, ποτέ δε θυμάμαι να πέρασα άσχημα ακούγωντας για 92 λεπτά τραγούδια των U2, πόσο μάλλον σε live και σε 3 διαστάσεις. Η εμπειρία είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. Οι λήψεις που σε βάζουν - στην κυριολεξία όμως - μέσα στο παλλόμενο πλήθος είναι καταπληκτικές, ενώ επιτέλους μπόρεσα να μάθω πως ο The Edge παίζει στην κιθάρα (telecaster ε?...μην ξεχνιόμαστε) το "where the streets have no name". Άσε που τους έβλεπες όλους τόσο κοντά και τόσο ζωντανά, που λίγο χρόνο ακόμα αν είχα θα μπορούσα να μετρήσω τις τρίχες των χεριών του Bono!
Όπως και να χει, δεν μπορώ να πω ότι έδωσα τζάμπα λεφτά, αλλά δεν μπορώ να πω κιόλας ότι τρελάθηκα με αυτό που είδα. Το περίμενα πολύ καλύτερο. ΜΗΝ πάτε αν δε σας αρέσουν οι U2 (υπάρχουν άραγε πολλοί τέτοιοι?).

P.S. Σημεία των καιρών: πριν 15 χρόνια όταν οι U2 τραγουδούσαν το 'one', από το πλήθος άναβαν κατά μέσο όρο 40.000 αναπτήρες. Πλέον, κατά τη διάρκεια της πιο διάσημης μπαλάντας, αντί για αναπτήρες βλέπεις περίπου 80.000 κινητά. Ξέρετε, ο καθένας έχει από 2...