Το 2010 ήδη είναι μία ακόμα χρονιά που κυριαρχούν τα αμερικάνικα συγκροτήματα. Είναι επίσης ακόμα μια χρονιά που οι φίλοι μας οι Νησιώτες απλά παρακολουθούν. Είναι -μάλλον δυστυχώς- γεγονός πλέον πως ότι καινούριο γίνεται, γίνεται στην πέρα όχθη. In most cases τέλος πάντων. Από εκεί μας έρχονται δύο φρεσκότατα αλμπουμάκια (κυκλοφόρησαν στις 13 και 14 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα) τα οποία έχουν ψιλομονοπωλήσει τα αυτιά μας το τελευταίο διάστημα. Μιλάω για το πέμπτο άλμπουμ των
Les Savy Fav,
"Root foor Ruin" και το τρίτο άλμπουμ των
Black Angels,
"Phosphene Dream".
Αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, ούτως ή άλλως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Ατόφιο, ωμό Rock από τους πρώτους (αν και έριξαν λίγο τους τόνους σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους), απένταντι στην rock-ψυχεδέλεια των Black Angels και την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ παραγωγή του δίσκου από τον "μάστορα"
Dave Sardy.
Για τους
Les Savy Fav δεν έχω να πω πολλά. Είναι από τις μπάντες που αν βλέπουν ότι δεν γράφουν καλά, απλά δεν κυκλοφορούν δίσκο. Νομίζω κακό άλμπουμ δε θα βγάλουν ποτέ. Το "Root for Ruin" -αν και χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα- νομίζω πως αποτελεί την κορυφή της έως τώρα πορείας τους.
Από την άλλη, το
"Phosphene Dream" δε θα σου αλλάξει την οπτική σου για τη μουσική. Δε θα κάνει καμία επανάσταση. Δε θα το μνημονεύουν σε 30 χρόνια για την απίστευτη επιδραστικότητά του. Όμως είναι άλμπουμ που γαμάει. Έτσι. Απλά και γαμηστερά. Δε θέλει και πολύ για να μπεις στο κλίμα. Απλά άκου το εναρκτήριο
"bad vibrations" και δε θα θέλεις να σταματήσεις μέχρι να παιχτούν όλα τα 10 τραγούδια.
Για τους Les Savy Fav δεν έχω να πω πολλά. Είναι από τις μπάντες που αν βλέπουν ότι δεν γράφουν καλά, απλά δεν κυκλοφορούν δίσκο. Νομίζω κακό άλμπουμ δε θα βγάλουν ποτέ. Το "Root for Ruin" -αν και χρειάζεται λίγο χρόνο ακόμα- νομίζω πως αποτελεί την κορυφή της έως τώρα πορείας τους.
Από την άλλη, το "Phosphene Dream" δε θα σου αλλάξει την οπτική σου για τη μουσική. Δε θα κάνει καμία επανάσταση. Δε θα το μνημονεύουν σε 30 χρόνια για την απίστευτη επιδραστικότητά του. Όμως είναι άλμπουμ που γαμάει. Έτσι. Απλά και γαμηστερά. Δε θέλει και πολύ για να μπεις στο κλίμα. Απλά άκου το εναρκτήριο "bad vibrations" και δε θα θέλεις να σταματήσεις μέχρι να παιχτούν όλα τα 10 τραγούδια.
Μία στις τόσες βγαίνουν κάτι τέτοια αποστομωτικά διαμάντια για τα οποία απλά δεν υπάρχουν λόγια ή λέξεις για να περιγράψουν τη μουσική τους. Δεν μπορείς να βάλεις έναν τίτλο ή ένα όνομα ετσι απλά. Ευτυχώς, η ίδια η βρετανική μπάντα το κάνει αυτό για μας. Her name is Calla. Ναι, έτσι απλά. Τον Οκτώβριο περιμένουμε το δεύτερο άλμπουμ τους. Πρέπει -αλήθεια πρέπει!!!- να ακούσετε το παρακάτω τραγούδι.
