77 μέρες στο σύνολο δηλαδής, αλλά κάπως ήθελα να το συνδέσω με την ταινιάρα του Ντάνυ Μπόιλ. Γιατί νιώθω ακριβώς όπως ο Cillian Murphy στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας, όπου έχοντας βγει από κώμα 28 ημερών, κυκλοφορεί σε ένα άδειο και ημικατεστραμμένο Λονδίνο προσπαθώντας να καταλάβει τί στα διάλα συνέβη. Μέχρι βέβαια να το κάνει αυτό η ταινία σχεδόν τελειώνει - όπως περίπου και η άδειά μου.
Όχι, δεν είναι η πρώτη μου άδεια, όμως είναι η πρώτη που υπερβαίνει τις 3 ημέρες, η πρώτη που κατάφερε να μου δείξει ότι το πρασινο-χακί ΔΕΝ αποτελεί το φυσικό μου δέρμα.
Όχι, δεν είναι η πρώτη μου άδεια, όμως είναι η πρώτη που υπερβαίνει τις 3 ημέρες, η πρώτη που κατάφερε να μου δείξει ότι το πρασινο-χακί ΔΕΝ αποτελεί το φυσικό μου δέρμα.
77 μέρες μακρυά από το ιστολογείν και κυρίως το ιστολοδιαβάζειν...77 μέρες μακρυά από τον κόσμο...
77 μέρες μακρυά από το "House M.D."...
77 μέρες μακρυά από τις εξελίξεις στη μουσική και τις όποιες συναυλίες έχασα...
77 μέρες μετά...
Σας έλειψα καθόλου? (δε θέλω ειλικρινείς απαντήσεις εδώ).
Ζητάω συγνώμη για την 77ήμερη απουσία μου, όμως ένα από τα πολλά που σου αφήνει ο στρατός είναι μυαλό κουρκούτι. Σταματάς να σκέφτεσαι, η λογική πάει περίπατο, ό,τι ήσουν δεν είσαι πλέον και ό,τι είσαι τώρα είναι αδιευκρίνιστο. Μέσα σε όλα αυτά μπερδευόμουν κι εγώ ο καημένος και στις -ελάχιστες είναι η αλήθεια- εξόδους μου προτιμούσα να κάνω κούνια στο πάρκο έχοντας μια μάλλον περίεργη μόνιμη γκριμάτσα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου που μετά μου είπαν ότι τρόμαζε τα παιδιά.
Άσε που αν έγραφα κάτι αυτό θα ήταν μπινελίκια προς τους διοργανωτές των φετινών καλοκαιρινών συναυλιών: καλά ρε μ***όπανα του κερατά, περιμένατε να πάω πρώτα φαντάρος και μετά να καλέσετε όποια μπάντα είναι ενεργή ανά την υφήλιο να έρθει να παίξει στην Ελλάδα?!? Έλεος δηλαδή. Γαμώ το Μέρφυ μου γαμώ (όχι, δεν εννοώ τον Σίλιαν Μέρφυ τώρα...). Το γέλιο εντωμεταξύ ξέρετε ποιο είναι ε? με τόσες συναυλίες που ανακοινώθηκαν για φέτος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι μισές από αυτές θα πάνε άπατες. Θα μπουν δηλαδή μέσα οι διοργανωτές για τις φετινές και του χρόνου που εγώ θα είμαι πολίτης, αυτοί δε θα κάνουν καλές συναυλίες γιατί τώρα δε θα πάει κόσμος!!!
Τεσπα, τέρμα η γκρίνια (για λίγο). Το φετινό ejekt τα σπάει. Έτσι απλά. Ένα διήμερο φεστιβάλ ευρωπαικών προδιαγραφών με φρέσκα -ολόφρεσκα- δυνατά ονόματα και με μερικές αιώνιες αγάπες (βλ. Pixies). Η τιμή από ότι είδα είναι επίσης αξιοπρεπής για αυτό που προσφέρει. Θα είναι το φεστιβάλ του καλοκαιριού και σας συστήνω να πάτε. Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρω να πάρω άδεια στις 18-19 Ιουνίου.
Και το synch επίσης -όπως και κάθε χρονιά άλλωστε- είναι συνεπέστατο και πλούσιο σε ονόματα και μπάντες του χαρακτηριστικού του στυλ. Κι εκεί να πάτε.
Αν το φεστιβάλ του καλοκαιριού είναι το ejekt, ξέρετε ποια θα είναι Η συναυλία όχι μόνο της χρονιάς, αλλά και όλων των εποχών όμως έτσι? Φου-Που με Σίνεντ Ο' Κόνορ. Α, και μαζί με έναν κάποιον Gordon Gano. Μάλλον θα σφύριξαν στη Σίνεντ ότι κάποιος άνθρωπος των σπηλαίων έχει πολλές τρίχες και μαζί με τις πένες μοιράζει και μαλλιά μετά το τέλος των συναυλιών του. Τη βρήκε την λύση της τριχοφυίας η Σίνεντ. Εμείς να δούμε, που γίναμε καραφλοί με αυτά που βλέπουμε. (κείμενο στο κείμενο: το γελάς, το γελάς μαλάκα, αλλά ο κόσμος στο Καραισκάκη θα είναι διπλάσιος του ejekt....)
Από καινούρια άλμπουμς που άκουσα? Λίγα πράγματα όπως καταλαβαίνεις γιατρέ μου, αλλά τα παραθέτω:
White Lies - To Lose My Life: με αυτά που άκουγα το περίμενα αρκετά καλύτερο, όμως δεν παύει να είναι ένα πολύ καλό φρέσκο δείγμα νεο-βρετανικού indie ήχου. Αν οι Tears for Fears έβγαιναν σήμερα θα ακούγονταν κάπως έτσι. Ρίξτε μια ματιά να δείτε σε πόσα και κυρίως ποια φεστιβάλ του κόσμου εμφανίζονται το καλοκαίρι και θα καταλάβετε ότι είναι μεγάλη επιτυχία των Ελλήνων διοργανωτών που τους έκλεισαν για το φετινό ejekt.
Royksopp - Junior: Τα έχουμε ξαναπεί. Από τις πιο αγαπημένες ηλεκτρονικάριες μπάντες σε εποχή ισχνών αγελάδων μάλιστα για τον κλάδο. Συνεπέστατοι για τρίτη φορά στον κλασσικό τους πλέον αναλογικό ήχο, μας δίνουν μερικά διαμαντάκια που θα λιώσουν στο mp3 το καλοκαίρι. Alpha male μπορεί να μην ξαναγράψουν, όμως το Royksopp Forever είναι απλά μανιφίκ. Ακούστε το οπωσδήποτε.
Archive - Controlling crowds: Ένα άλμπουμ που περίμενα να βγει για να σκάσω στα γέλια, τελικά μου έβαλε τα γυαλιά. Δεν το περίμενα από τους Archive μετά τις τελευταίες τους αηδίες να βγάλουν τέτοιο άλμπουμ. Το "controlling crowds" είναι η τέλεια μίξη του "Londinium" με το "you all look the same to me". Λίγο trip-hop, λίγο alternative, λίγες κιθάρες, λίγο πιανάκι και το γλυκό έδεσε. Μπράβο στα παιδιά βρε.
Yeah Yeah Yeahs - it's Blitz!: Από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμς της χρονιάς για μένα και όχι αδίκως από ότι φάνηκε στο πρώτο άκουσμα. Φοβερή μπάντα από όλες τις απόψεις, φοβερή εξέλιξη από τον πρώτο τους τραχύ garage ήχο μέχρι το φετινό "it's Blitz!". Ο ήχος τους μπορεί να γλύκανε επικίνδυνα (σε σημείο να ποπίζουν), όμως τα τραγούδια είναι τόσο καλοπαιγμένα και ομοιογενή (φοβερή παραγωγή παρεπιπτόντως) που σε αποζημιώνουν. Από τους δίσκους της χρονιάς.
>UPDATE:
Doves - Kingdom of Rust: Οποία παράλειψις! τα μανκούνια που αγαπήθηκαν ανελέητα στις αρχές της δεκαετίας επανήλθαν δριμύτεροι με ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ άλμπουμ. Είναι η καλύτερη στιγμή των Doves έως τώρα? Oh yes my dear!
Decemberists - The Hazards of Love: Αυτή τη στιγμή το ακούω για πρώτη φορά και η γεύση που μου αφήνει είναι πολύ καλή. Πιο εμπεριστατωμένα συμπεράσματα θα βγάλω στην πορεία.
Εις το επαναγραφείν!
Ζητάω συγνώμη για την 77ήμερη απουσία μου, όμως ένα από τα πολλά που σου αφήνει ο στρατός είναι μυαλό κουρκούτι. Σταματάς να σκέφτεσαι, η λογική πάει περίπατο, ό,τι ήσουν δεν είσαι πλέον και ό,τι είσαι τώρα είναι αδιευκρίνιστο. Μέσα σε όλα αυτά μπερδευόμουν κι εγώ ο καημένος και στις -ελάχιστες είναι η αλήθεια- εξόδους μου προτιμούσα να κάνω κούνια στο πάρκο έχοντας μια μάλλον περίεργη μόνιμη γκριμάτσα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου που μετά μου είπαν ότι τρόμαζε τα παιδιά.
Άσε που αν έγραφα κάτι αυτό θα ήταν μπινελίκια προς τους διοργανωτές των φετινών καλοκαιρινών συναυλιών: καλά ρε μ***όπανα του κερατά, περιμένατε να πάω πρώτα φαντάρος και μετά να καλέσετε όποια μπάντα είναι ενεργή ανά την υφήλιο να έρθει να παίξει στην Ελλάδα?!? Έλεος δηλαδή. Γαμώ το Μέρφυ μου γαμώ (όχι, δεν εννοώ τον Σίλιαν Μέρφυ τώρα...). Το γέλιο εντωμεταξύ ξέρετε ποιο είναι ε? με τόσες συναυλίες που ανακοινώθηκαν για φέτος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι μισές από αυτές θα πάνε άπατες. Θα μπουν δηλαδή μέσα οι διοργανωτές για τις φετινές και του χρόνου που εγώ θα είμαι πολίτης, αυτοί δε θα κάνουν καλές συναυλίες γιατί τώρα δε θα πάει κόσμος!!!
Τεσπα, τέρμα η γκρίνια (για λίγο). Το φετινό ejekt τα σπάει. Έτσι απλά. Ένα διήμερο φεστιβάλ ευρωπαικών προδιαγραφών με φρέσκα -ολόφρεσκα- δυνατά ονόματα και με μερικές αιώνιες αγάπες (βλ. Pixies). Η τιμή από ότι είδα είναι επίσης αξιοπρεπής για αυτό που προσφέρει. Θα είναι το φεστιβάλ του καλοκαιριού και σας συστήνω να πάτε. Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρω να πάρω άδεια στις 18-19 Ιουνίου.
Και το synch επίσης -όπως και κάθε χρονιά άλλωστε- είναι συνεπέστατο και πλούσιο σε ονόματα και μπάντες του χαρακτηριστικού του στυλ. Κι εκεί να πάτε.
Αν το φεστιβάλ του καλοκαιριού είναι το ejekt, ξέρετε ποια θα είναι Η συναυλία όχι μόνο της χρονιάς, αλλά και όλων των εποχών όμως έτσι? Φου-Που με Σίνεντ Ο' Κόνορ. Α, και μαζί με έναν κάποιον Gordon Gano. Μάλλον θα σφύριξαν στη Σίνεντ ότι κάποιος άνθρωπος των σπηλαίων έχει πολλές τρίχες και μαζί με τις πένες μοιράζει και μαλλιά μετά το τέλος των συναυλιών του. Τη βρήκε την λύση της τριχοφυίας η Σίνεντ. Εμείς να δούμε, που γίναμε καραφλοί με αυτά που βλέπουμε. (κείμενο στο κείμενο: το γελάς, το γελάς μαλάκα, αλλά ο κόσμος στο Καραισκάκη θα είναι διπλάσιος του ejekt....)
Από καινούρια άλμπουμς που άκουσα? Λίγα πράγματα όπως καταλαβαίνεις γιατρέ μου, αλλά τα παραθέτω:
White Lies - To Lose My Life: με αυτά που άκουγα το περίμενα αρκετά καλύτερο, όμως δεν παύει να είναι ένα πολύ καλό φρέσκο δείγμα νεο-βρετανικού indie ήχου. Αν οι Tears for Fears έβγαιναν σήμερα θα ακούγονταν κάπως έτσι. Ρίξτε μια ματιά να δείτε σε πόσα και κυρίως ποια φεστιβάλ του κόσμου εμφανίζονται το καλοκαίρι και θα καταλάβετε ότι είναι μεγάλη επιτυχία των Ελλήνων διοργανωτών που τους έκλεισαν για το φετινό ejekt.
Royksopp - Junior: Τα έχουμε ξαναπεί. Από τις πιο αγαπημένες ηλεκτρονικάριες μπάντες σε εποχή ισχνών αγελάδων μάλιστα για τον κλάδο. Συνεπέστατοι για τρίτη φορά στον κλασσικό τους πλέον αναλογικό ήχο, μας δίνουν μερικά διαμαντάκια που θα λιώσουν στο mp3 το καλοκαίρι. Alpha male μπορεί να μην ξαναγράψουν, όμως το Royksopp Forever είναι απλά μανιφίκ. Ακούστε το οπωσδήποτε.
Archive - Controlling crowds: Ένα άλμπουμ που περίμενα να βγει για να σκάσω στα γέλια, τελικά μου έβαλε τα γυαλιά. Δεν το περίμενα από τους Archive μετά τις τελευταίες τους αηδίες να βγάλουν τέτοιο άλμπουμ. Το "controlling crowds" είναι η τέλεια μίξη του "Londinium" με το "you all look the same to me". Λίγο trip-hop, λίγο alternative, λίγες κιθάρες, λίγο πιανάκι και το γλυκό έδεσε. Μπράβο στα παιδιά βρε.
Yeah Yeah Yeahs - it's Blitz!: Από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμς της χρονιάς για μένα και όχι αδίκως από ότι φάνηκε στο πρώτο άκουσμα. Φοβερή μπάντα από όλες τις απόψεις, φοβερή εξέλιξη από τον πρώτο τους τραχύ garage ήχο μέχρι το φετινό "it's Blitz!". Ο ήχος τους μπορεί να γλύκανε επικίνδυνα (σε σημείο να ποπίζουν), όμως τα τραγούδια είναι τόσο καλοπαιγμένα και ομοιογενή (φοβερή παραγωγή παρεπιπτόντως) που σε αποζημιώνουν. Από τους δίσκους της χρονιάς.
>UPDATE:
Doves - Kingdom of Rust: Οποία παράλειψις! τα μανκούνια που αγαπήθηκαν ανελέητα στις αρχές της δεκαετίας επανήλθαν δριμύτεροι με ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ άλμπουμ. Είναι η καλύτερη στιγμή των Doves έως τώρα? Oh yes my dear!
Decemberists - The Hazards of Love: Αυτή τη στιγμή το ακούω για πρώτη φορά και η γεύση που μου αφήνει είναι πολύ καλή. Πιο εμπεριστατωμένα συμπεράσματα θα βγάλω στην πορεία.
Εις το επαναγραφείν!
