Τα κόκκινα μάτια άνοιξαν διάπλατα. Έκαιγαν με το βλέμμα τους την Ρέτσουκο η οποία είχε μαζευτεί σε εμβρυακή στάση μαζεύοντας το σεντόνι γύρω από το γυμνό της σώμα. Τα μάτια κοίταξαν αργά τον κάθε καθρέφτη. Στον πρώτο είδε τον Χαγιάτε. Στον δεύτερο τον Νακίτο τον Νίντζα. Στον τρίτο είδε μόνο αίμα να κυλάει πάνω στον καθρέφτη. Για τα κόκκινα μάτια δεν υπήρχε τίποτα άλλο από εκδίκηση. Τυφλή εκδίκηση. Άρπαξε το ξίφος του και κρατώντας το ψηλά, πλησίασε την Ρέτσουκο. Την στιγμή που ξεκίνησε να το κατεβάζει ακούστηκε η φωνή του Χαγιάτε.
-"Όχι όσο είμαι ακόμα εδώ εγώ!", φώναξε και με το δεξί χέρι έσπρωξε την Ρέτσουκο ώστε να αποφύγει το χτύπημα που βρήκε τελικά στο μαξιλάρι.
-"Τρέχα, Ρέτσουκο! Δεν ξέρω πόσο μπορώ να τον συγκρατήσω."
Η κακόμοιρη η Ρέτσουκο τα χε χάσει. Άρπαξε το σεντόνι και άρχισε να τρέχει προς την πλατεία του Ναού. Ο 97ος έβγαλε μια κραυγή τόσο δυνατή που έσκισε το πάτωμα. Οι καθρέφτες έσπασαν σε χίλια κομμάτια. Άρχισε να τρέχει γυμνός πίσω από την Ρέτσουκο. Ο Δάσκαλος άκουσε τη φασαρία και βγήκε να δει τι συμβαίνει. Με το που είδε τον 97ο σε κατάσταση αμόκ, ξεσπάθωσε. Φώναξε στην Ρέτσουκο να μπει γρήγορα στην άμαξα και να φύγει με τα υπόλοιπα κορίτσια που τρομαγμένα είχαν βγει κι αυτά στην πλατεία.
-"Είσαι δεσμευμένος από τον Κώδικα να σταματήσεις τώρα!!". Ο 97ος σταμάτησε απέναντί του.
-"Θα πεθάνετε όλοι. Αυτή είναι η δέσμευσή μου.", απάντησε βλέποντας και τους υπόλοιπους μαθητευόμενους να παίρνουν ένας ένας τα σπαθιά τους και να στοιχίζονται πίσω από τον Δάσκαλό τους.
-"Ένας εναντίον 96? Δεν το βρίσκεις λίγο άδικο?", είπε ο Δάσκαλος χαμογελώντας.
-"Ναι. Για σας", απάντησε ο 97ος και άπλωσε τα χέρια του διάπλατα κοιτώντας προς τον ουρανό. Τα έκλεισε δυνατά κρατώντας το ξίφος και με τα δυο του χέρια τώρα. Πέρασαν λίγα μόνο δευτερόλεπτα μέχρι να τα ανοίξει ξανά. Κοίταξε το σώμα του που ήταν κατακόκκινο από το αίμα 96 Νίντζα. Πίσω του κοίτονταν τα πτώματα των τελευταίων μαθητευόμενων σ αυτόν τον Ναό. Στάθηκε πάνω από τον έκπληκτο Δάσκαλο που ακόμα ψυχοραγούσε.
-"Δεν είν... είναι δυνατόν...", ήταν οι τελευταίες λέξεις που είπε ποτέ ο Δάσκαλος πριν το ξίφος διαπεράσει το κεφάλι του ανάμεσα στα δυο του μάτια.
Ο 97ος κατάλαβε ότι είχε χάσει την ευκαιρία του με την Ρέτσουκο. Για τώρα. Ούτως ή άλλως, σειρά είχαν άλλοι πρώτα. Φόρεσε τη στολή του και ξεκίνησε τον μακρύ του δρόμο. Πίσω του ο Ναός τυλιγόταν στις φλόγες.
...
...
Οχτώ μήνες η Ρέτσουκο έτρεχε από χωριό σε χωριό, από φάρμα σε φάρμα. Ξαναθυμήθηκε την παλιά της ζωή όπου τα μόνα υπάρχοντά της ήταν τα ρούχα που φορούσε και το βιβλίο. Το στολίδι το είχε χάσει, είχε ξεμείνει δίπλα από το κρεβάτι στον Ναό. Δεν καθόταν ποτέ πάνω από λίγες ώρες σε κάθε μέρος, γνωρίζοντας ότι κάθε επιπλέον λεπτό την έφερνε πιο κοντά στο τέλος της. Και δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Τελευταία της ελπίδα, ο Πύργος.
Όταν οι φωνές των αντρών από μακρυά άρχιζαν να πλησιάζουν, η Ρέτσουκο βγήκε στο παράθυρο να επιθεωρήσει τι γίνεται. Κοίταξε κάτω και τον είδε να κρύβεται. Ο Νακίτο ο Νίντζα ήταν εκεί! Ήξερε ότι ρίσκαρε τα πάντα, αλλά πάλι θυμήθηκε τον όρκο της ότι θα έκανε τα πάντα για τον Νακίτο. Δεν είχε που να πάει, οι ομάδες των αντρών τον είχαν εγκλωβίσει. Μπρος οι άντρες, πίσω του τα ψηλά τείχη του Πύργου. Δεν είχε καμια ελπίδα. Εκτός κι αν τον βοηθούσε. Θα είχε σίγουρα λίγο χρόνο να του εξηγήσει. Ίσως να το καταλάβαινε και μόνος του όταν θα έβλεπε την κοιλιά της φουσκωμένη. Ναι, σκέφτηκε. Θα καταλάβει. Ήλπιζε μόνο να ήταν όντως ο Νακίτο ή ο Χαγιάτε αυτός που θα έβλεπε...
Πέταξε το σχοινί έξω από το παράθυρο μαζί με όλες τις ελπίδες της.
...
Το μυαλό είναι φυλακή και οι μνήμες φύλακές του. Κάθε τόσο εμφανίζονται με φαγητό, σε ξυπνάνε για την πρωινή αναφορά, σου κάνουν βασανιστήρια. Τρέφουν το μυαλό και το κρατάνε ζωντανό μόνο και μόνο για να του υπενθυμίζουν ότι υπάρχει εξ αιτίας τους και ότι μπορεί να υπάρξει μόνο μαζί τους. Δεν ήταν η Ρέτσουκο στην άλλη άκρη του σχοινιού, δε θα μπορούσε να είναι. Μια ανάμνηση θα ήταν. Για να απελεθερωθεί το μυαλό, οι αναμνήσεις πρέπει να πεθάνουν. Πως γίνεται να σκοτώσεις μία ανάμνηση όταν δεν μπορείς να την ξεχάσεις? Και πως γίνεται να ξεχάσεις μία ανάμνηση όταν την βλέπεις μπροστά σου? Ήταν όντως το πρόσωπο της Ρέτσουκο αυτό που έβλεπε? Ή μήπως ήταν το πρόσωπο της αδερφής του που δεν ήταν βέβαιος ότι είχε ποτέ? Μήπως ο μόνος τρόπος να σκοτώσεις μία ανάμνηση είναι να δημιουργήσεις μιαν άλλη? Η λεπίδα του σπαθιού βυθίστηκε στο κέντρο του στήθους της ακριβώς την στιγμή που η Ρέτσουκο έπαιρνε ανάσα για να πει κάτι. Με τις τελευταίες δυνάμεις που είχε, άπλωσε το χέρι της στο πρόσωπο του Νακίτο του Νίντζα τραβώντας τη μάσκα του. Πίσω της υπήρχε ένας καθρέφτης. Ο Νακίτο ο Νίντζα κοίταξε μέσα του. Το μόνο που είδε ήταν δυο κόκκινα μάτια.
...
Πήγαινε να ξημερώσει. Η Ρέτσουκο εντυπωσιάστηκε που είχε μείνει ζωντανή μετά από τόσες ώρες, αλλά ήξερε ότι της έμεναν μόνο στιγμές ακόμα. Δεν μπορούσε να κουνήσει τίποτα εκτός τα μάτια της, αλλά τα χέρια της είχαν μείνει να ακουμπάνε πάνω στην κοιλιά της. Ένιωθε που και που τις κλωτσιές. Ίσως αυτές να την είχαν κρατήσει λίγες ώρες παραπάνω στη ζωή.
Δεν πρόλαβε να του το πει. Τουλάχιστον τίμησε τον όρκο της. Θα είχε δώσει τα πάντα για να σωθεί ο Νακίτο. Ήξερε ότι μπορεί να ήταν η ζωή της αυτό που θα έδινε, αλλά ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα έπρεπε να δώσει δυο ζωές...
Πήγαινε να ξημερώσει. Τουλάχιστον θα προλάβαινε να δει το φως του ήλιου για μια τελευταία φορά. Ένα μοναδικό δάκρυ κύλησε για το παιδί της που δε θα προλάβαινε να δει το φως ούτε για πρώτη φορά.
Ο ήλιος είχε βγει. Το φως του έλουσε την Γη. Καμια σημασία δεν είχε πλέον σκέφτηκε η Ρέτσουκο και πήγε να κλείσει για τελευταία φορά τα μάτια της...
Η γριούλα είχε κρατήσει τον λόγο της. Αυτό έλειπε κιόλας, μια Θεά να αθετήσει την υπόσχεσή της. Η Αματεράσου εμφανίστηκε μπροστά στην Ρέτσουκο την στιγμή που κοίταξε προς τον ήλιο.
-"Ήρ...ήρθες?", μπόρεσε να αρθρώσει η Ρέτσουκο χωρίς καλά-καλά να μπορεί να την κοιτάξει.
-"Σςςς... ξεκουράσου τώρα κόρη μου... ο σκοπός σου έλαβε τέλος. Βρήκες και έφερες στον κόσμο το πραγματικό σου στολίδι. Θα αναλάβω εγώ τώρα να το επανενώσω μαζί με τα υπόλοιπα."
Η Αματεράσου ξεγέννησε το παιδί της Ρέτσουκο και το καθάρισε. Το έντυσε και το πήρε στην αγκαλιά της να το ηρεμήσει. Αλλά θα περνούσαν χρόνια ώστε το στολίδι να σμίξει ξανά με το ξίφος και τον καθρέφτη. Όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν. Σήκωσε το βιβλίο που ήταν πεσμένο δίπλα από το σώμα της Ρέτσουκο και το φύλαξε κάτω από το νεογνό.
Ο πρώτος Αυτοκράτορας είχε μόλις γεννηθεί.
1. The Astronauts - It's got a garden
2. Hey Colossus - Dances/Curses
3. Modern Rituals - This Is The History
4. Built To Spill - Plays The Songs Of Daniel Johnston
5. Coriky - Coriky
6. Shell Of A Shell - Away Team
7. Shifting - It Was Good
8. Thurston Moore - By The Fire
9. Other Lives - For Their Love
10. Throwing Muses - Sun Racket
11. Straw Man Army - Age Of Exile
12. Einsturzende Neubauten - Alles In Allem
13. Sex Swing - Type II
14. Mountain Caller - Chronicle I: The Truthseeker
15. Kooba Tercu - Proto Tekno
16. Oranssi Pazuzu - Mestarin Kynsi
17. Xetas - The Cypher
18. Doves - The Universal Want
19. RVG - Feral
20. Residents - Metal, Meat & Bone: The Songs Of Dyin' Dog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου